Θρῆνος

(Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Ἔπη ἱστορικά: ΚΖ’, Migne XXXVII, 1286)

Μετάφραση Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ἡ εὐαίσθητη ψυχή του ματώνει καθώς τή σφίγγουν τ’ ἀγκάθια τοῦ κακοῦ καί τῶν πονηρῶν ἀνθρώπων. Καί χύνει τίς σταγόνες τοῦ θρήνου στά πόδια τοῦ Ἐσταυρωμένου.

 

Ἀλλοίμονο, ἀλλοίμονο τά πάθη!

            Τί, λοιπόν, ἁμαρτάνω; ἤ ἆραγε ἐγώ μόνος

ἐγγίζω ἀνόσια

            τίς δικές σου καθαρές θυσίες;

Μήπως μ’ ἐξαγνίζῃς μέ τά πάθη, καθαρώτατε,

            ἤ μήπως τήν ἔπαρσι τῶν ἄλλων

σταματᾷς ἤ

            μπροστά στόν ἀντίπαλο μέ φέρνῃς γυμνό;

Αὐτά, σύ, βασιληά Λόγε, τά διευθύνεις.

            Ὅμως ἐγώ

γιά λίγο πάνω ἀπ’ τή γῆ

            ἀφίνω τήν τελευταία μου ἀναπνοή.

Ἄδειασα ὅλα τά δάκρυα,

            ὁ θρῆνος ἔγινε γιά μένα ἔργο.

Ὡς πότε θά βρισκώμαστε

            στά χέρια τῶν ἀσεβῶν;

Ἀλλά, μακάριε, στήριξέ με,

            (ἄν καί κακός, ὅμως εἶμαι ἱερεύς),

ὥστε νά μή γλιστρήσῃ κανείς

            ἐξ αἰτίας τῶν δικῶν μου κακῶν.

Χάθηκε γιά μένα τό καύχημα,

            εἴθε νά χαθοῦν κι’ οἱ πόνοι τῆς σαρκός μου.

Ἔγινε ἄφαντη ἡ Ἀναστασία,

            ἄς τελειώσῃ κι’ ἡ ἁμαρτία.

Ἀλλοίμονο, ἀλλοίμονο, τά δάκρυά μου στάζουν,

            μέσα μου ἡ καρδιά

παγώνει,

            διῶξε τή διπλή ἀρρώστια, βασιληά·

διῶξε τήν ἀρρώστια, βασιληά, χαθήκαμε.

            Ἤ μόνο

γιά τό λάτρη σου Γρηγόριο

            ἔχει ἀποκλειστῆ ὁ οἶκτος;

Εἶμαι πληγωμένος ἀπό πολλά κακά

            κι’ ἀπό πόνους τῆς σαρκός.

Σέ σένα, Χριστέ, ἀνήκει ἡ εὐχαριστία,

            πού μ’ ἐξαγνίζεις μέ τά παθήματα.

Ἤ σταμάτησε τήν κακότητα

            κι’ ἐλέησε τό δοῦλο σου,

ἤ δός του ὑπομονητική καρδιά,

            γιά νά τά ὑποφέρῃ ὅλα.

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Ἡ ἱκεσία ἑνός Ἁγίου», β΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1994), σελ. 211 καί 213