Πόθος τοῦ θανάτου
(Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Ἔπη ἱστορικά: ΛΑ’, Migne XXXVII, 1299)

Μετάφραση Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ὅσο προχωρεῖ ὁ καιρός τόσο καί ἡ μελαγχολία του αὐξάνει. Τά ἀνθρώπινα πράγματα δέν ἐμπνέουν καμμιά ἐλπίδα. Μέ τό παρακάτω ποίημα, γραμμένο κατά τό τέλος τοῦ 383, φανερώνει τά ἀπαισιόδοξα αἰσθήματά του καί τήν ἐπιθυμία του νά φύγῃ ἀπό τοῦτο τόν κόσμο καί νά πορευθῇ στήν ἀνέφελη χαρά τοῦ Παραδείσου.

 

Δυό φορές τό γνώρισα αὐτό,

            ἀλλοίμονο! δυό φορές λακτίστηκα·

ἄν αὐτό ἔγινε δίκαια

            εἴθε νά σᾶς δεχτῇ ὁ Θεός·

ἄν ὅμως δέν ἔγινε δίκαια,

            εἴθε καί πάλι νά σᾶς δεχτῇ, (ἀφοῦ εἶναι) ὁ Θεός.

Μά κι’ ἔτσι καθόλου

            δέν θά σᾶς καταραστῶ.

Ὅμως χάθηκα

            καί ποθῶ τόν τελειωμό τῶν κακῶν.

Ἀπό ὅλα τά παρόντα

            εἶμαι γεμάτος,

ἀπό πλοῦτο, ἀπό φτώχεια,

            ἀπό χαρές, ἀπό λῦπες,

ἀπό δόξα κι’ ἀπό ἀτιμία,

            ἀπό ἐχθρούς κι’ ἀπό φίλους·

ὅσα δέν εἶναι παρόντα

            εὔχομαι νά τά δοκιμάσω.

Τελειώνει ἐδῶ ὁ λόγος μου· τολμῶ δέ

            νά κάνω μιά προσθήκη, καί δέξαι τό λόγο μου·

ἄν δέν εἶμαι τίποτα, Χριστέ μου,

            τότε γιά ποιό σκοπό μ’ ἔπλασες;

ἄν σοῦ εἶμαι ἐκλεκτός,

            τότε πῶς με κυνηγοῦν τόσα κακά;

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Ἡ ἱκεσία ἑνός Ἁγίου», β΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1994), σελ. 215 καί 217