Δέησις πρός τόν Χριστόν

(Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Ἔπη ἱστορικά: ΞΘ’, Migne XXXVII, 1417)

Μετάφραση Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Τήν ἴδια μελαγχολία τοῦ ἐμπνέουν πάντοτε τά ἀνθρώπινα. Τήν παρηγοριά του καί τήν εἰρήνη του τήν βρίσκει κοντά στόν Κύριο.

 

Ἐπιστάτα,

            μέ κυκλώνει φοβερή ταραχή,

ἐμένα τόν μαθητήν σου,

            ξύπνησε, πρίν πεθάνω.

Μόνο διάταξε

            καί θά πεθάνῃ ἡ ζάλη.

Τολμῶ νά πῶ κάτι·

            Χριστέ μή μέ πιέζῃς.

καί μή μ’ ἀφήσῃς νά σβήσω

            κάτω ἀπ’ τό βάρος τῶν θλίψεων.

Γιατί ἔχεις πολλούς

            καί πιό κακούς ἀπό μένα

τούς ὁποίους ἐλέησες.

            Μή μέ κρίνῃς ἀνάλογα μέ τίς πράξεις μου.

Καί ἄδειασε, ἄδειασε τό περισσευούμενο βάρος

            ἀπ’ τή ζυγαριά πού ζυγίζει τά ἔργα μου.

Γιατί καί μιᾶς μόνης μέρας

            ποιός μπορεῖ νά σηκώσῃ τό φορτίο;

Σέ ποιόν νά προσέλθω

            φορτωμένος καθῶς εἶμαι μέ τό βάρος τῶν κακῶν;

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Ἡ ἱκεσία ἑνός Ἁγίου», β΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1994), σελ. 249