Σχέση ἀδελφωσύνης

«… Ὁ ἄλλος ἄνθρωπος, ὁ ὁποιοσδήποτε ἄλλος ἄνθρωπος, ἀκόμα καί αὐτός, πού μᾶς ἔχει θλίψει καί μᾶς ἔχει πικράνει, εἶναι ἕνα παιδί τοῦ Θεοῦ. Ἴσως ἕνα ἀποστατημένο παιδί τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά παιδί, πού ἀνήκει στήν ἴδια οἰκογένεια. Διατηρεῖ τή σχέση τῆς υἱότητας μέ τό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ καί τή σχέση τῆς ἀδελφωσύνης μέ τό πρόσωπο τό δικό μας. Ἄν ἀγαπᾶμε εἰλικρινά καί δυναμικά τόν Πατέρα, θά ἀγαπᾶμε καί τό ἐπαναστατημένο καί ἀποστατημένο παιδί Του. Καί δέ θά ἐπιτρέπουμε τά σύννεφα τοῦ μίσους νά εἰσχωροῦν στήν ψυχή μας καί νά τή σκιάζουν καί νά τήν ἀμαυρώνουν.»

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Σπουδή Ἀγάπης», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1997), σελ. 61