Ὁ παράδεισος τῶν Γραφῶν

«... Ἄς κρούσουμε, λοιπόν, τήν πύλη στόν κάλλιστο παράδεισο τῶν Γραφῶν. Τόν παράδεισο, πού εἶναι εὐωδιαστός, γλυκύτατος, ὡραιότατος. Πού μέ τα κελαηδήματα τῶν θεοφόρων, νοερῶν πτηνῶν, γεμίζει τά αὐτιά μας. Πού ἐγγίζει τήν καρδιά μας καί ὅταν εἶναι ὀργισμένη τήν κατευνάζει καί τή γεμίζει μέ παντοτινή χαρά. Πού ἐπιβιβάζει τή διάνοιά μας στή χρυσοστόλιστη καί ὁλόλαμπρη ράχη τῆς θείας περιστερᾶς, (δηλαδή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος), καί μέ τα φωτεινά φτερά της μᾶς ἀνυψώνει πρός τόν μονογενῆ Υἱό καί κληρονόμο Ἐκείνου, πού φύτεψε τό νοητό ἀμπελῶνα (τήν Ἐκκλησία). Καί με τή δύναμη καί τή Χάρη τοῦ Υἱοῦ, μᾶς ὁδηγεῖ στόν Πατέρα τῶν Φώτων. Ἀλλά, μή κρούσουμε πάρεργα. Ἄς κρούσουμε πρόθυμα καί μέ ἐπιμονή. Ἄς μή ἀποκάμουμε κρούοντας. Γιατί ἔτσι καί μόνο θά μᾶς ἀνοιχτεῖ. Ἄν μελετήσουμε καί μιά καί δυό φορές καί δέν καταλάβουμε αὐτά, πού διαβάζουμε, ἄς μή ἀποκάμουμε. Ἄς ἐπιμείνουμε. Ἄς μελετήσουμε ἀσταμάτητα. Καί ἄς ρωτήσουμε νά μάθουμε.» (Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ).

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 2003), σελ. 93

Ἡ ἀνταπόκριση τοῦ Κυρίου

«… Ὁ σαρκωμένος Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ Λόγος τῆς ἄπειρης γνώσης, τό στόμα τῆς ἀπόλυτης ἀλήθειας βραβεύει τήν πίστη καί ἀνταποκρίνεται στή λαχτάρα τοῦ πιστοῦ πλάσματός Του.»

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 2003), σελ. 150

Παρακλήσεις στη Μονή Νέου Στουδίου

Στην Ιερά Μονή Νέου Στουδίου Αυλώνα Αττικής, κατά τη περίοδο του Δεκαπενταύγουστου, οι Παρακλητικοί Κανόνες στην Υπεραγία Θεοτόκο θα ξεκινούν στις 19:00.

Ἡ κατανόηση τοῦ Θεοῦ

«... Ὁ Θεός εἶναι ἔξω ἀπό κάθε ἔφοδο τοῦ μυαλοῦ μας, πού κάνει ἀγώνα νά Τόν κατανοήσει. Ξεφεύγει τή σύλληψη ἐκείνων, πού τόν ζητοῦν μέ τίς ἀνθρώπινες λογικές κατηγορίες καί μέ τήν τεχνική τῶν μετρήσεων. Γιά τό λόγο αὐτό λέει: Τόν ἀναζήτησα μέ τίς ἐρευνητικές δυνάμεις τῆς ψυχῆς μου, μέ τούς λογισμούς μου, καί μέ τά νοήματα καί πάντα ἔμενα μέ τήν ὀδυνηρή ἐμπειρία, ὅτι ἦταν μακριά. Γιατί δέν ἀποκαλυπτόταν στήν «πεπερασμένη» ἀνθρώπινη διάνοιά μου.» (Γρηγορίου Νύσσης)

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 2003), σελ. 78

Ἡ ἀπιστία καί ἡ πίστη

«…Ἡ μίξη τῆς ἀπιστίας μέ τήν πίστη εἶναι ἡ γέφυρα πού τή διαβαίνουμε ὅλοι μας σέ κάποιο γύρισμα τῆς ζωῆς μας. Οἱ διδαχές τῆς ὀρθολογιστικῆς αὐτοφυλάκισης, στήν ἀνθρώπινη γνώση καί στήν ἀνθρώπινη δύναμη, ὑπερπληρώνουν τό λογισμό μας μέ τίς παραστάσεις καί τίς δεσμεύσεις τῆς ἀθεΐας. Ὁ βαθύς, ὅμως, προβληματισμός, πού ἀναδύεται ἀπό τό ἀπύθμενο πηγάδι τῆς ἀγωνίας μας, μᾶς κεντρίζει στήν ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ καί μᾶς ἐνθαρρύνει νά καταθέσουμε στά πόδια Του τήν ὁμολογία τῆς πίστης καί τήν προσευχή τῆς λατρείας.»

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 2003), σελ. 137

Τό παράθυρο τοῦ Θεοῦ

Ἀνοιχτό τό παράθυρο τοῦ Θεοῦ. Στημένοι ὅλοι μας, ἄνθρωποι τοῦ “προχθές” καί τοῦ “χθές” καί τοῦ “σήμερα”, μέ ἀκράτητη περιέργεια καί μέ λαχτάρα γνώσης, στό περβάζι του. Μικρό τό ἄνοιγμά του, προσαρμοσμένο σοφά στά “πεπερασμένα”, ἀνθρώπινα μέτρα μας. Σέ ἀδιάκοπη διαστολή τό βεληνεκές τῆς ἀνησυχίας μας, τοῦ θαυμασμοῦ μας καί τῆς ἔρευνάς μας, καθώς ἀγκαλιάζει τήν ἀπεραντοσύνη τοῦ “σύμπαντος κόσμου” καί καθώς προσεγγίζει καί ἐγγίζει διακριτικά καί σεβαστικά τό θρόνο τοῦ Θεοῦ. Συναρπαστική καί ἀφυπνιστική ἡ πράξη τῆς περιπλάνησης τοῦ βλέμματός μας καί τοῦ λογισμοῦ μας στούς ἀτέρμονες ὁρίζοντες τῆς Δημιουργίας. ῾Αλυσίδα οἱ ἐντυπώσεις, πού συλλέγονται, πού στιβάζονται μέσα μας καί πού, ταξινομοῦνται στό ἀρχεῖο τῆς ἐπιστήμης μας καί τῆς προσωπικῆς ἤ κοινῆς ἐμπειρίας μας.

Ἡ Δημιουργία μέ τήν ἀσύλληπτα τέλεια “διακόσμησή” της, ἡ ἀπέραντη ὀμορφιά, ἡ ἀδιατάρακτη ἰσορροπία, ἡ γόνιμη ἐπικυριαρχία τοῦ πνεύματός μας στήν ὑλική κτίση, συνθέτουν τόν πολυσύνθετο πίνακα τοῦ σύμπαντος, πού πλάστηκε ἀπό τά δάκτυλα τοῦ ἄπειρου Θεοῦ “καλός λίαν” καί πού βρίσκεται πάντα ἀνοιχτός καί ἀποκαλυπτικός μπροστά μας. Ὁ “κόσμος” (παγκόσμια τάξη, εὐκοσμία), μέ τήν ἀληθινή, Βιβλική του ἔννοια καί τήν πραγματική του διάσταση, διακρίνεται καί φωτογραφίζεται, ἐντυπωσιακός, ἀπό τό παράθυρο τῶν αἰσθήσεών μας καί τοῦ λογισμοῦ μας.

Ἡ προσευχή

«... Ἡ δοξολογική συνάντηση τῆς ψυχῆς μου μέ τό Θεό εἶναι ἕνα μυστήριο. Ἄνοιγμα κοινωνίας καί διαλόγου, πέρα καί πάνω ἀπό τά σχήματα, στά ὁποία δουλεύει ἡ καθημερινότητα. Γέφυρα οἰκειότητας. Ἀπόθεση τῆς ὕπάρξης στήν ἀγκαλιά τῆς ἄπειρης Ἀγάπης. Συνομιλία ἁπλή καί ἐγκάρδια. Ἀνάθεση τῶν ἐρωτηματικῶν καί τῆς ἀγωνίας, τῆς περιπέτειας καί τῶν δακρύων στή φροντίδα τοῦ οὐράνιου Πατέρα. Ἀνάπαυση. Γαλήνη. Χαρά.»

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 2003), σελ. 66

Τό ἀξίωμα-γέφυρα

Δέ δικαιοῦμαι νά ὑπερτιμήσω, ἀλλά οὔτε και νά ὑποτιμήσω τή δύναμη τοῦ ὀρθοῦ λόγου. Εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἡ εἰκόνα Του, μέσα μου. ῾Η εὐχέρεια, νά ἀνακαλύπτω τούς νόμους, πού ἰσορροποῦν τό σύμπαν. Νά ψηλαφῶ τίς σχέσεις, πού ὑπηρετοῦν τήν παγκόσμια ἁρμονία. Καί νά καταγράφω ὁλοένα καί περισσότερες γνώσεις στό ἡμερολόγιο τῆς προσωπικῆς μου ἐνημέρωσης ἤ καί στό κοινό ἡμερολόγιο τῆς πανανθρώπινης προόδου.

Οἱ διάδρομοι, πού ἀνοίγει ὁ ἀτίθασος λογισμός μου, εἶναι δυσεξαρίθμητοι καί ἀπέραντοι. Δάσος πυκνό, πού, στά ὅρια τῆς ἐπίγειας πορείας μου, δέν προλαβαίνω νά τό περπατήσω καί νά τό ἐξιχνιάσω. ῾Ωστόσο, καθώς ὁδοιπορῶ καί τό ψάχνω, βρίσκω, πώς ὅλοι οἱ δρόμοι τερματίζουν ἀπότομα στή μιά καί μοναδική πύλη. Στή δίοδο, πού φέρνει ἀπό τό ‘‘λογικό” στό ‘‘ὑπέρλογο”. ᾿Από τό ‘‘αἰσθητό” στό ‘‘ὑπέρ αἴσθηση”. ᾿Από τούτη τή μεριά ὑπάρχει ὁ πλατύς χῶρος, πού τόν κατακτᾶμε σταδιακά, ἀλλά καί ἔμπονα. Καί ἀπό τήν ἄλλη, ἡ ἀνέγγιχτη πραγματικότητα τοῦ Θεοῦ. ῾Η ὑπερούσια Παρουσία. ῾Η ἄπειρη Σοφία. ῾Η ἀπεριόριστη Δύναμη. ῾Η πρώτη αἰτία τοῦ κόσμου μας. ῾Η ἄρρητη ποίηση. Τό ἀπρόσιτο Φῶς. ῾Η ἐκθαμβωτική ἁγιότητα.

Συνδαιτημόνες, ὄχι θεατές

«... Δός μας τόν φωτισμό καί τήν ἁγνότητα τῆς καρδιᾶς, γιά νά ξαναβροῦμε τή θέσι μας στόν Μυστικό σου Δεῖπνο, γιά ν’ ἀρχίσουμε καί πάλι να ζοῦμε πραγματικά καί στήν πληρότητά του τό μεγάλο αὐτό μυστήριο. Νά μήν εἴμαστε θεαταί, ἀλλά συνδαιτημόνες στήν Τράπεζά σου.»

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, Στοχασμοί τοῦ Σαββάτου, α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1970), σελ. 125