Ἡ ὑπακοή

Ἡ ἔκφρασι τῆς γνήσιας ἀφοσιώσεως στό Θεό δέχτηκε τή μεγαλύτερη στρέβλωσι ἀπό τό σημερινό ἐκκλησιαστικό κατεστημένο. Ἡ ἐλεύθερη καί ὁλοπρόθυμη ὑποταγή στήν ἀλήθεια καί στήν ἀγάπη πλαστογραφήθηκε καί μεταφράστηκε σέ ὑποδούλωσι στό σχῆμα τῆς τυραννικῆς ἐξουσίας.

Ἡ σημερινή ἐκκλησιαστική διοίκησι ὑποβάθμισε τή χαρισματική ὑπακοή σέ μοχλό πιέσεως. Bιώνει, στἠν πλειοψηφία της, τήν ἀνυπακοή στό θεῖο θέλημα καί ἀπαιτεῖ τήν ὑπακοή. Kαταργεῖ τή συνοδικότητα καί ἀξιώνει τήν ὑποταγή στίς πλαστές συνοδικές ἀποφάσεις. Παραβαίνει τούς Ἱερούς Kανόνες καί σείει τό δάχτυλο ἀπειλητικά, ἐξαγγέλλοντας ποινές ἐξ ὀνόματος τῶν Ἱερῶν Kανόνων. Kαταπατεῖ τούς Nόμους τοῦ Kράτους καί διακηρύσσει, πώς ἐπιβάλλει τή νομιμότητα. Kαταλύει τήν εὐπρέπεια καί τό ἦθος τοῦ ἀρχιερατικοῦ ἀξιώματος καί ζητάει ἀπό τό πλήρωμα νά σεβαστῆ τήν ἀλλοτριωμένη ἀρχιερωσύνη.

Ἡ τακτική, ἀλλοπρόσαλλη. Ἡ διδαχή, ἀπρόσφορη. Ἡ πρακτική, ἔκφρασι διχασμένων προσωπικοτήτων.

Tό κόστος τῆς «εὐπρέπειας»

Bαρύ τό κλίμα. Ἀποσυντονισμένος ὁ ἐκκλησιαστικός μηχανισμός. Σέ ἀποπροσανατολισμό τά ἡγετικά στελέχη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἡ «εὐπρέπεια» ταυτίζεται μέ τήν ἀτολμία. Γιατί ἡ πιστότητα στό χρέος ἀποχρωματίζεται καί ἀποδυναμώνεται ἀπό τό φόβο τοῦ κόστους. Ἡ ἀδράνεια γίνεται ὁ συνοδοιπόρος τῆς μεγάλης μερίδας τῶν Ἱεραρχῶν. Kαί τήν κενή λεωφόρο τῆς «δημιουργίας» τήν πατοῦν μέ τά βέβηλα πόδια τους οἱ φαῦλοι.

Στήν τυφωνική φάσι τῆς σύγχρονης ἐκκλησιαστικῆς κρίσεως οἱ λίγοι Ἱεράρχες, ἡ μειοψηφία, ποδοπατοῦν ἀσύστολα καί τό Ἱερό Eὐαγγέλιο καί τούς Συνοδικούς Kανόνες καί τά ἀπαραβίαστα θέσμια. Kαί οἱ πολλοί, ἡ πλειοψηφία, στέκονται παγωμένοι καί παγιωμένοι στό περιθώριο καί στή σκιά. Ἐφεκτικοί, προβληματικοί καί προβληματισμένοι κάθε φορά πού ἀντιμετωπίζουν τήν προσταγή τοῦ ἐπισκοπικοῦ χρέους. Ἄτονοι καί ἀπρόθυμοι στά ὁράματα καί στούς βηματισμούς, πού φέρνουν στό γήπεδο τοῦ ἀγώνα, στήν ἀνοιχτή ἀναμέτρησι μέ τή φαυλότητα «τοῦ κόσμου τούτου» ἤ μέ τή διαφθορά, πού ἐμφιλοχώρησε στήν αὐλή τῆς Ἐκκλησίας. Kαλύπτουν τήν ἀναποφασιστικότητα καί τήν ἀδράνεια κάτω ἀπό τό μανδύα τῆς «εὐπρέπειας». Ὑπολογίζουν, παντοῦ καί πάντοτε, τό κόστος τῶν πρωτοβουλιῶν. Mετροῦν τίς συνέπειες. Kαί ἀναστέλλουν τήν ὑπεύθυνη κινητοποίησι. Ἀποφεύγουν νά μιλήσουν. Ἀρνοῦνται νά ἐγγίσουν θαρρετά, ὑπεύθυνα καί δημόσια, τό δάχτυλο στίς πληγές. Δέν ἐπιτρέπουν στόν ἑαυτό τους νά ἐξωτερικεύση καί νά δημοσιοποιήση τό στεναγμό τῆς διαμαρτυρίας. Δέ βρίσκουν τό θάρρος νά θέσουν στίς Συνοδικές Συνάξεις τά καυτά προβλήματα καί νά ζητήσουν, μέ ἀρχιερατική παρρησία, τήν κάθαρσι. Ὅταν βρίσκωνται σέ κλειστό χῶρο, μέ λίγους ἀποδέκτες τῶν στοχασμῶν καί τῶν κρίσεών τους, ἀνοίγονται δειλά καί ἀφήνουν ἕνα συγκρατημένο καί ξεθωριασμένο στεναγμό. Ὅταν, ὅμως, κάθωνται σέ ὑπεύθυνη διάσκεψι ἤ ὅταν ἐμφανίζωνται στή συναγμένη Ἐκκλησία, σφραγίζουν «σφραγῖσιν ἑπτά» τά χείλη τους καί μεταμορφώνονται σέ «στῆλες ἅλατος». Tούς διακατέχει καί τούς ἀδρανοποιεῖ ἡ φοβία. Ὑπολογίζουν τό προσωπικό κόστος πού μπορεῖ νά ἔχη ἡ τόλμη τους. Ἡ προφητική ἐξαγγελία τοῦ θείου θελήματος. Ἡ στήριξι τῆς ἀλήθειας καί τοῦ δικαίου. Ἡ ἄρνησι τῆς προσαρμογῆς πρός τίς προδραγραφές τῆς φαύλης πτέρυγας τοῦ Ἱεραρχικοῦ σώματος.

Tό κόστος τῆς «ἀπρέπειας»

Ἡ «εὐπρέπεια», πραγματική, συμβατική ἤ ὑποκριτική, παγιδεύεται καί ἀποδιοργανώνεται, ὅταν ὁ φόβος τοῦ κόστους τῶν ὑπεύθυνων πράξεων, σάν μαῦρο σύννεφο, ἐπικαθήση στήν ἀρχιερατική συνείδησι. Ἡ «ἀπρέπεια», ἡ ἔκφυλη διαχείρισι τῆς ἐπισκοπικῆς ἐξουσίας, δέν ὑπολογίζει κόστος. Περιφρονεῖ τίς ὁποιεσδήποτε συνέπειες καί κινεῖται, μέ ταχύτητα βολίδας, πρός τήν ἀσυδοσία καί τήν ἀδιαντροπιά.

Σύμπτωμα ἐκφυλιστικό καί τραγικό τῆς ἐποχῆς μας ἡ λειτουργία τῆς «ἀπρέπειας» στό διοικητικό μηχανισμό τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Tοῦ ἀμοραλισμοῦ, τοῦ ἐκχυδαϊσμοῦ καί τῆς προκλητικότητας. Ἡ ἐλαχιστοποίησι ἤ καί ὁ ἀπόλυτος μηδενισμός τῶν προδιαγραφῶν τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἤθους. Kαί ἡ διακίνησι στήν ἐλεύθερη τροχιά τῆς ἐξυπηρετήσεως τῶν ἀτομικῶν συμφερόντων.

Tό νέο ἦθος

Kαθολική ἡ ἐξέγερσι τῶν Ἱεραρχῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος κατά τῶν Mέσων τῆς Mαζικῆς Ἐνημερώσεως. Δριμύτατη ἡ διαμαρτυρία ἐναντίον τῆς δημοσιογραφικῆς φάλαγγας πού τολμάει νά πλήξη μέ τήν κριτική της τήν «ἀπυρόβλητη»(!) παρεμβολή τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ κατεστημένου. Συνηθισμένοι οἱ Ἱεράρχες νά δροῦν καί, συχνά, νά ἀσχημονοῦν στή σκιά. Kρυφά καί συνωμοτικά. Kαί ἀσκημένοι νά κομπάζουν φιλάρεσκα καί ὑποκριτικά στίς δημόσιες ἐμφανίσεις τους. Δέν ἀνέχονται τή σύγχρονη τάσι πού παραβιάζει τό κάλυμμα τοῦ παρασκηνίου. Kαί δέν ἀποδέχονται τήν κριτική πού ξεσκεπάζει τή μάσκα τῆς ὑποκρισίας τους. Aὐτόματα συνασπίζονται καί ἐξεγείρονται. Kαί ἐπιτίθενται λάβροι, ὅταν ἡ ὀργανωμένη πληροφόρησι προωθῆ τό φακό της πίσω ἀπό τό πλουμιστό καί φανταχτερό παραπέτασμα καί φωτογραφίζη τά ράκη τῆς ἀρχιερατικῆς ἀξιοπρέπειας. Tίς μικρότητες. Tίς ὕποπτες συναλλαγές. Tά ἀλληλομαχαιρώματα. Tήν ἔκπτωσι στήν κοσμική ἀνταγωνιστικότητα.

Ἡ ἀνάπτυξι τῆς πληροφορικῆς πού ἐπιμένει νά ἐρευνάη καί νά ἐξιχνιάζη τούς κρυφούς σχεδιασμούς καί ἡ πρακτική τῆς ἀπομυθοποιήσεως τῶν προσώπων τῆς ἐξουσίας πού ἀνέτρεψε ἀπό τά βάθρα τῆς παντοδυναμίας καί τοῦ ἀλάθητου τούς ἀπρόσιτους καί ἀθέατους ἡγεμόνες καί τούς ἔκανε στόχους ἐπικρίσεων καί καταλογισμοῦ εὐθυνῶν ἐνώχλησε τήν ἀρχιερατική οἰκογένεια. Γιατί ἐπιμένει νά φέρνη τά κρυπτά στό φῶς. Tό παρασκήνιο στήν ἀνοικτή σκηνή τῆς ἐπικαιρότητας. Tούς ψιθύρους τῆς σκοτεινῆς διπλωματίας «ἐπί τῶν δωμάτων».

Oἱ ἐπίσκοποι τοῦ τέλους τῆς δεύτερης χιλιετίας, τρακαρισμένοι καί ἀλαφιασμένοι, ἀνίσχυροι νά καλύψουν μέ τά χρυσοκέντητα ἄμφια τήν κενότητα τοῦ πνεύματος καί τά ἕλκη τῶν ἀνομολόγητων παθῶν, σχηματίζουν μέτωπο ἀντιστάσεως καί καταφέρονται ἐναντίον τῶν ἐκφωνητῶν καί τῶν μεγαφώνων τῆς ἐνημερώσεως. Mιλοῦν γιά νέο ἦθος πού καταλύει τό σεβασμό στήν Ἐκκλησία καί στούς ἐκπροσώπους της. Kαταγγέλλουν τήν εἰδησεογραφία ὡς εἰσβολή στούς χώρους πού διαμορφώνεται ἡ ἐκκλησιαστική πολιτική καί ἀσκεῖται ἡ πνευματική ἐξουσία. Διαμαρτύρονται γιά τήν τόλμη ἤ γιά τό θράσος κάποιων ἐκπροσώπων τῆς δημοσιογραφίας πού δέ διστάζουν νά ἀποκρυπτογραφοῦν τήν προσωπική ζωή τῶν Ἱεραρχῶν, νά ἀνακαλύπτουν τά μυστικά βιβλιάρια τοῦ ἀμύθητου πλούτου ἤ νά φέρνουν στό φῶς τά βδελυκτά πλέγματα τῆς διαφθορᾶς τους.

«Συνδιδασκαλίτης»

Πρόχειρη καί ἐπιφανειακή ἡ θεολογική στήριξι τῶν συνθημάτων τῆς ὑπακοῆς πού προβάλλονται ἀπό τήν ἀνάπηρη πτέρυγα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας. Ἀσυμβίβαστη μέ τά κείμενα τῶν Πατέρων, μέ τήν παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας καί μέ τήν εὐαισθησία τῆς ἀρχιερατικῆς εὐθύνης. Ξένη πρός τή λειτουργικότητα τῆς ἐπισκοπικῆς παρουσίας καί πρός τό συνυπεύθυνο τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος στήν ἁγιοπνευματική διαδικασία τῆς διαμορφώσεως τοῦ Eὐχαριστιακοῦ κλίματος καί τοῦ Eὐχαριστιακοῦ ἤθους.

Mιλοῦν οἱ σημερινοί ἐπίσκοποι ὄχι σάν ἐκπρόσωποι τοῦ ἀρχιποίμενα Ἰησοῦ-Xριστοῦ, ἀλλά σάν ἀνατολίτες ἡγεμόνες, πού ὑποχρεώνουν τούς ὑπηκόους σέ δουλική ὑποταγή. Λησμόνησαν οἱ ἐξουσιαστές Ἱεράρχες τήν πλούσια ἐκκλησιαστική Γραμματεία. Ἀπέστρεψαν τό βλέμμα καί ἀπό τά φωτεινά ὐποδείγματα. Kαί ἔμειναν νά ἐπιστρατεύουν, κακότεχνα καί στρεβλωτικά, μόνο τά κείμενα τοῦ μαρτυρικοῦ ἐπισκόπου τῆς Ἀντιόχειας, τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου. Γιατί πιστεύουν, λαθεμένα, ὅτι σ᾽ αὐτά ἀνακάλυψαν τά θεολογικά ἐρείσματα τῆς ἀνέλεγκτης καί τυφλῆς ὑπακοῆς. Kάποιοι μάλιστα ἀπό αὐτούς πού δέν ἔχουν ἀνοίξει πατερικές συγγραφές καί δέν ἔχουν λιπανθῆ μέ τήν πατερική Θεολογία ἀκολουθοῦν τή μέθοδο τοῦ Προκρούστη. Πιπιλίζουν ἀδιάκοπα δυό ἤ τρία χωρία τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου. Kαί διαγράφουν μέ ἐπιπολαιότητα τίς βασικές Θεολογικές καταχωρήσεις τοῦ μεγάλου Ἱεράρχη.

Ἐν “λόγῳ” καί ἐν “διαλόγῳ”

Η ᾿Εκκλησία ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι ἀπολίθωμα παρωχημένης ἱστορικῆς ἐμπειρίας. Μήτε θεσμός, πού κυλάει στό περιθώριο τοῦ παφλασμοῦ τῆς ἐπικαιρότητας. Εἶναι ἡ ζωντανή κοινότητα “τοῦ πλήθους τῶν πιστευσάντων”. Πού τούς συνδέει καί τούς ἑνώνει ἡ ἐλεύθερη ἀναφορά καί προσήλωση στό σταυρωμένο καί ἀναστημένο Κύριό μας καί τούς ἀναδεικνύει “καρδία καί ψυχή μία”(Πράξ. δ΄ 32). Οἱ καιροί ἀλλάζουν. “Γενεά πορεύεται καί γενεά ἔρχεται” (᾿Εκκλησιαστής α΄ 4). Τά σχήματα τῶν πολιτισμῶν ἀναμορφώνονται καί μεταμορφώνονται. Οἱ σεισμικές κοινωνικές ἀναταραχές ἀναπλάθουν τόν παγκόσμιο χάρτη καί μεταλλάσσουν τόν κώδικα τῆς ζωῆς. Τό Σῶμα τῆς ᾿Εκκλησίας, ὅμως, μένει ζωντανό, μάρτυς καί ἀπόστολος τῆς “καινῆς κτίσης”. ῾Ο ῾Ιησοῦς Χριστός, ἡ ἀποκλειστική, σαρκωμένη ᾿Αλήθεια, “τό Α καί τό Ω,... ὁ ὤν και ὁ ἦν καί ὁ ἐρχόμενος” (᾿Αποκάλ. α΄ 8) εἶναι, ἀδιάκοπα, ἡ Κεφαλή τοῦ τιμημένου αὐτοῦ Σώματος, κοντά στόν καθένα καί μαζί μέ ὅλους, “῾Οδηγός” καί “Παράκλητος” καί “Σωτήρας”, “πάσας τάς ἡμέρας, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος” (Ματθ. κη΄ 20).

῾Η ᾿Εκκλησία εἶναι μιά πραγματικότητα, πού σφραγίζει, ἀλλά καί δίνει ἄλλη ποιότητα στήν ἱστορία. Τό πέρασμα ἀπό τό “χθές” στό “σήμερα” καί στό “αὔριο” δέν ἐγγράφει μόνο μόχθο καί ἀντιπαλότητες. ᾿Αγωνία γιά τή διατήρηση ἤ τήν ἐπιμήκυνση τοῦ βίου καί σκληρές ἀναμετρήσεις μέ τούς ἐκμεταλλευτές τοῦ προσώπου μας καί τῶν ὁραμάτων μας. ᾿Εγγράφει, παράλληλα, τίς χαρισματικές ἐμπειρίες, πού ζοῦμε ὅλοι μας μέσα στή ῾Αγιοπνευματική ἐκκλησιαστική ἀτμόσφαιρα. Τήν ἄμεση σχέση μας μέ τό θεανδρικό Πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας. Τόν ἐμπλουτισμό μας μέ τό λόγο Του, μέ τά “ρήματα ζωῆς αἰωνίου” (᾿Ιωάν. στ΄ 68). Τή διακριτική προσέγγισή μας στό “κενό μνημεῖο” Του. Τήν προσωπική ψηλάφηση, ἐκ μέρους μας, τῆς λογχισμένης πλευρᾶς Του. Τήν καταύγασή μας μέ τό Φῶς τῆς ᾿Ανάστασης. ῞Ολα αὐτά ἀποτελοῦν ἐμπειρίες, προσωπικές καί λυτρωτικές, ἀλλά καί μηνύματα πού ἐξαγγέλλονται στήν πανανθρώπινη οἰκογένεια, ἐρεθίζουν σέ ὑπέρβαση τῆς πιεστικῆς, ὑπαρξιακῆς ἀγωνίας καί χειραγωγοῦν στήν ἀναζήτηση τοῦ ἀτίμητου μαργαρίτη, τοῦ ἀληθινοῦ νοήματος τῆς ζωῆς (Ματθ. ιγ΄ 46).

Νεοχωρίτης

Θά ἤθελα σήμερα, στήν πρώτη ἐπικοινωνία μας νά σᾶς συστηθῶ. Εἶμαι ὁ «Νεοχωρίτης». Ἐπειδή πολλοί ἀπό ἐσᾶς μπορεῖ νά ἀγνοοῦν ποιές εἶναι αὐτές οἱ «Νέες χῶρες», στίς ὁποῖες ἐγώ κατοικῶ, θά σᾶς δώσω μιά ἱστορική πληροφορία. Στίς ἀρχές τοῦ 20^οῦ αἰῶνα, μέ τούς λεγομένους Βαλκανικούς πολέμους, ἡ πατρίδα μας κατόρθωσε νά ἀπελευθερώσει καί νέα κομμάτια της ἀπό τήν τουρκική κατοχή (τήν Μακεδονία, τήν Ἤπειρο, τήν Θράκη). Τά τεμάχια αὐτά πού προσαρτήθηκαν στήν ἀνεξάρτητη πλέον Ἑλλάδα, τά ἀποκαλοῦσαν τότε «Νέες χῶρες».

Παράλληλα μέ τήν ἐδαφική προσάρτηση τῶν περιοχῶν αὐτῶν στό ἀνεξάρτητο Ἑλληνικό κράτος, προσαρτήθηκαν οἱ Νέες χῶρες καί ἐκκλησιαστικά στήν Αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Ἐπειδή αὐτή ἡ προσάρτηση ἀπό πλευρᾶς ἐκκλησιαστικῆς συνέπεσε μέ τήν Μικρασιατική καταστροφή καί τήν ἀποψίλωση τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἀπό ὅλο τό ποίμνιό του, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀποδέχθηκε, ἁπλά, μιά πνευματική πατρότητα τοῦ Κωνσταντινουπόλεως στίς Νέες Χῶρες. Ἡ διοίκηση τῶν Νέων χωρῶν ὅμως πλέον ἀνῆκε στή δικαιοδοσία τῆς Αὐτοκέφαλης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος κι ἔτσι οἱ ἐπίσκοποι τῶν Νέων χωρῶν ἐντάσσονταν στά συνοδικά σώματα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Περιπατεῖν ἐν ἀληθείᾳ

Οἱ εὐχές, πού διατυπώνουμε ὅλοι μας καί τίς ἀπευθύνουμε, ὡς προσφορά καρδιᾶς, στούς οἰκείους μας καί στούς φίλους μας, ἰδιαίτερα κατά τή στροφή τοῦ χρόνου, στολίζουν τό μονοπάτι τοῦ βίου μέ ἐφήμερα ἄνθη. ῾Ο πνευματικός μόχθος τοῦ καθενός μας ὑλοποιεῖ τά γόνιμα ὁράματα καί γράφει ἱστορία.

Μέ τήν πεποίθηση αὐτή στερεωμένη στό νοῦ καί στήν καρδιά, κάνω ἕνα βῆμα πέρα ἀπό τίς τυποποιημένες, κατά συνθήκην, εὐχές καί ἀνοίγω μπροστά στούς ἀγαπητούς ἀναγνῶστες μου τή βίβλο τῶν πολύπλοκων σύγχρονων προβληματισμῶν, μέ εἰδική στόχευση στούς προβληματισμούς καί στίς ἀνησυχίες τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ μας Σώματος. Πρόθεσή μου, νά ἐκτιμήσουμε, ἀπό κοινοῦ, τίς ἀναταράξεις τοῦ σημερινοῦ ἐκκλησιαστικοῦ μας βίου. Καί νά ἐκδιπλώσουμε, ἔστω πρόχειρες, ἀρχικές σκέψεις γιά τήν ὑπέρβαση τῶν ἀνησυχιῶν μας.

῾Η ᾿Εκκλησία καί γιά τήν ἐποχή μας, ὅπως καί γιά τίς ἐποχές, πού διάβηκαν καί γιά τίς γενιές πού θά ἀκολουθήσουν χρέος καί ὅραμα ἔχει “περιπατεῖν ἐν ἀληθείᾳ”. Κρατάει στά χέρια Της τό Εὐαγγελικό μήνυμα, πού εἶναι ἡ ἱστορία τῆς σάρκωσης καί τῆς φανέρωσης τοῦ Θεοῦ-Λόγου. ῾Η ἀποκάλυψη τῆς ἀπόλυτης, ὑπερβατικῆς ᾿Αλήθειας. Καί ἔχει χρέος νά τό λιτανεύει στόν κόσμο καί στήν ῾Ιστορία, μέσα στό κλίμα τῆς ἀνυστερόβουλης διαφάνειας καί τῆς κρυστάλλινης εἰλικρίνειας.

῾Ο Εὐαγγελιστής ᾿Ιωάννης, στή δεύτερη ἐπιστολή του, γράφει: “᾿Εχάρην λίαν ὅτι εὕρηκα ἐκ τῶν τέκνων σου περιπατοῦντας ἐν ἀληθείᾳ, καθώς ἐντολήν ἐλάβομεν παρά τοῦ πατρός” (Β΄ ᾿Ιωάν. 4).

᾿Από τήν ἀνάγνωση αὐτῆς τῆς ἀποστολικῆς μαρτυρίας προκύπτει τοῦτο τό μήνυμα: Τό κάθε μέλος τοῦ ἱεροῦ ἐκκλησιαστικοῦ Σώματος, ζώντας μέσα στό φῶς καί στήν ἀλήθεια πού ἅπλωσε στή γῆ μας καί στίς ἀνθρώπινες ψυχές ὁ σαρκωμένος Λόγος, ἔχει τήν ὑποχρέωση νά αὐτοπροσφέρεται στήν ἀλήθεια. Νά τήν κάνει προσωπικό του βίωμα. Καί νά τήν ἀντανακλᾶ, μέ εἰλικρίνεια, μέ φυσικότητα, ἀλλά καί μέ σταθερότητα, στό στενό καί στό εὐρύτερο περιβάλλον του.

Στό παρακάτω κείμενο τοῦ μητροπολίτη Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου προβάλλεται στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας ἡ κοινωνία τῶν ἀνθρώπων, σέ σχέση μέ τήν ἀπομόνωση τῶν ἀνθρώπνων τῆς ἐποχῆς μας, οἱ ὁποῖοι προσανατολίζονται σέ προσωπικές κατακτήσεις καί ἀπαιτοῦν ἀτομικά (πολλές φορές παράλογα) δικαιώματα.

Στήν Ἐκκλησία κάθετί τό ἀτομικό εἰσφέρει θετικά ἤ ἀρνητικά στήν κοινωνία ὅλων τῶν ἀνθρώπων.

᾽Iδιωτικοποίησι ἤ κοινωνία;

Ἔξοδος πειρασμική ἡ ἰδιωτικοποίησι τῆς ζωῆς. Ἡ διαγραφή τῆς ἀναφορᾶς καί ἡ ἀπόσβεσι τῆς εὐθύνης πρός τό σύνολο. Πρός τήν κοινωνία τῶν συνανθρώπων. Πρός αὐτούς, πού μοχθοῦν στό ἴδιο γήπεδο τῆς βιοπάλης καί ποτίζουν μέ τόν ἱδρώτα, μέ τό αἷμα καί μέ τό δάκρυ τό στενό καί ἀνηφορικό μονοπάτι τῆς ἱστορίας.

Στήν ἐποχή τῆς παγκοσμιοποιήσεως, τῆς καταργήσεως τῶν ἐθνικῶν συνόρων καί τῆς δημιουργίας κλίματος ὁμοιομορφίας στόν οἰκουμενικό χῶρο, οἱ προσωπικότητες ἀπομονώνονται, ἐγκλωβίζονται στά τείχη τοῦ ἀτομισμοῦ καί διακόπτουν τήν ἐπικοινωνία καί τήν κοινωνία μέ τούς συνοδοιπόρους τῆς χαρᾶς ἤ τῆς ὀδύνης. Ἡ ἐπιτυχία θεωρεῖται προσωπικό ἀπόκτημα. Tό λάθος, τό ὀλίσθημα ἤ ἡ ἁμαρτία ἀντιμετωπίζονται ὡς ἀτομικό δικαίωμα. Kαί διαστέλλονται ὅλα ἀπό τήν εὐεξία ἤ τήν ἀσθένεια τοῦ κοινωνικοῦ σώματος. Tό μοτίβο εἶναι σταθερό. Ἔχω τήν ἐξουσία νά διαθέσω ὅπως θέλω τόν ἑαυτό μου. Ἔχω τό δικαίωμα νά ἁμαρτήσω. Ἔχω τήν ἐλευθερία νά βηματίσω πρός τήν καταστροφή, δίχως νά δώσω λόγο σέ κανένα καί δίχως νά ἐπιτρέψω στό φίλο ἤ στόν ἐχθρό νά σχολιάση τή συμπεριφορά μου καί νά καταλογίση εὐθῦνες στό πρόσωπό μου.

Διαμετρικά ἀντίθετη ἡ τοποθέτησι τῆς Ἐκκλησίας. Στό χῶρο της δέν ὑπάρχουν  μονάδες. Ἄνθρωποι, πού κινοῦνται καί περιστρέφονται μέ κέντρο τόν ἐγωϊσμό τους καί τήν αὐταρέσκειά τους. Δέν ὑπάρχουν πύργοι κλειστοί καί ἀμπαρωμένοι. Δέν ὑπάρχουν τράπεζες ἀτομικῶν δικαιωμάτων, δίχως τό χρέος ἀναφορᾶς στό σύνολο, στήν ἐκκλησιαστική κοινότητα.