Δόξα στο Θεό  

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Θυσίαν αἰνέσεως», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1998), σελ. 111

«… Ὅλα νά τά κάνετε γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ. Αὐτός νά εἶναι πάντοτε ὁ σκοπός σας. Νά δοξάζεται ὁ Θεός.»

Ἀπό τήν αρθρογραφία τοῦ μητροπολίτη Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου στήν ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τῦπος»

Kαί ἕνα ὑστερόγραφο

Ἀπαραίτητο ἕνα ὑστερόγραφο στά ὅσα γράφτηκαν γιά τήν τραγική Συνέλευσι τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τοῦ περασμένου Ἰουλίου. Στό συνταρακτικό χρονικό τῆς μεγάλης ἐκρήξεως τῶν ἀρχιερατικῶν παθῶν, πού ἐκδηλώθηκε μέσα στό θερμό μήνα τοῦ καλοκαιριοῦ. Tό δημοσιογραφικό ὑλικό, πού παραδίνεται στήν κρίσι καί στήν ἀξιολόγησι τοῦ νηφάλιου αὐριανοῦ ἱστορικοῦ εἶναι ὀγκωδέστατο. Πυκνό σέ πληροφορίες καί πλούσιο σέ ἐκτιμήσεις. Σάν σέ ὐποσημείωσι, σάν σέ ὑστερόγραφο, θά ἤθελα νά ἐπισυνάψω μιά ἐκκλησιολογική ἀνάλυσι τοῦ γεγονότος. Mιά προβολή αὐτῆς τῆς Συνοδικῆς πράξεως στό κάτοπτρο τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας. Mιά ἀντιπαραβολή τοῦ «σήμερα» μέ τό «χτές» καί τό «προχτές». Mέ αὐτό, πού ἡ Ἐκκλησία Ἰησοῦ Xριστοῦ γνωρίζει καί ζῆ καί κατακυρώνει ὡς Σύνοδο. Ὡς Σῶμα θεοκίνητο καί θεόπνευστο. Ἄγγελο τῶν μηνυμάτων τοῦ Θεοῦ στήν παρεμβολή τοῦ λαοῦ. Kαί διακομιστή τῆς ἀλήθειας, τῆς δικαιοσύνης καί τῆς ἀγάπης στή φθαρμένη καί ἀλλοτριωμένη ἐπικαιρότητα.

Σέ μιά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας συναντῶνται καί συναρμόζονται τρεῖς παράγοντες.

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Σπουδή Ἀγάπης», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1997), σελ. 177

Πάθη

«… Ἄν μέ πολυχρόνια ἄσκηση στήν ἐγκράτεια τῶν ἡδονῶν καί μέ τή θεία μελέτη ἀποκόψουμε σιγά-σιγά το νοῦ μας ἀπό αὐτή τη σχέση (πάθη τῆς σαρκός), θά εὐρυνθεῖ καί θά ἀρχίσει νά κατανοεῖ τά θεία, προκόπτοντας λίγο-λίγο στή γνώση καί στήν ἐμπειρία τῶν θείων. Καί θά γνωρίσει τήν ἀξία, πού τοῦ ἔχει δώσει ὁ Θεός. Καί, τέλος, ὅλο τόν πόθο του θά τόν μεταφέρει στό Θεό.»

Ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 97, 16 Νοεμβρίου 2002.

ΜΝΗΜΗ ΔΙΚΑΙΟΥ

Ἱερώνυμος Κοτσώνης

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τῆς ἀγάπης

(ΜΕ ΤΗ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗ 14 ΧΡΟΝΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ)

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ

ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΜΕΣΑ

ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Στά ἄδυτα τοῦ ῾Ιεροῦ Θυσιαστηρίου καί στά ἀπύθμενα βάθη τῆς ἑλληνικῆς αὐτοσυνειδησίας ἀκούστηκε ἔντονος ὁ χτύπος μιᾶς καρδιᾶς, πού ἀναμετάδινε τό ἐνθουσιαστικό στοιχεῖο τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Μαρτύρων καί τούς ἀνύσταχτους μόχθους τῶν Πατέρων τῆς ᾿Ορθοδοξίας. ῾Η καρδιά αὐτή, μέ ὅλο τό θησαύρισμά της καί τόν ἁγιοπνευματικό τόνο τῶν παλμῶν της, θρονιάστηκε πρίν μερικά χρόνια στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ. «῎Ενθα ὁ τῶν ἑορταζόντων ἦχος ὁ ἀκατάπαυστος». Συνέχισε, ὅμως, νά ἀκούγεται ἀνάμεσά μας ὁ χτύπος της στό ρυθμό τῆς γνήσιας ἐκκλησιαστικῆς διακονίας καί τῆς ἀκόρεστης ἀγάπης.

῾Ο ᾿Αρχιεπίσκοπος ῾Ιερώνυμος εἶναι πιά ἱστορία. ᾿Αλλά μιά ἱστορία πού συνεχίζει νά προκαλεῖ καί νά προσκαλεῖ. ῞Ενα πέρασμα, πού ἄφησε πίσω του βαθιά τυπώματα. Καί δέν ἀφήνει περιθώρια καί δυνατότητες σ᾿ ἐκείνους πού ἔχουν συμφέρον νά τά ἐπικαλύψουν.

῾Η δική μας γενιά τόν γνώρισε καί τόν παρακολούθησε. Στούς ὁραματισμούς του καί στούς ἀγῶνες του. Στούς ἀποστολικούς μόχθους του καί στίς πικρίες του.