Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Κατενώπιον τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ», α' ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 2011), σελ. 68-71
Κατενώπιον τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ
«Ἡμάρτομεν, ἠνομήσαμεν...»
Συνιεράρχες, μέλη τοῦ Συνοδικοῦ Σώματος, τολμεῖστε μιά ἡρωϊκή ἔξοδο. «Ἀρχιερεῖς τοῦ ῾Υψίστου, ἐξέλθετε» ἀπό τούς φόβους σας καί ἀπό τή δειλή ἀπόκρυψη τῶν ἐνοχῶν σας. Πλησιάσετε τό λαό. Τά τραυματισμένα πνευματικά σας παιδιά. Τά δοχεῖα τῆς ἄμετρης λύπης. Σταθεῖτε μπροστά τους, μέ ράβδο, στηρικτική, ὄχι τήν κομπορρημοσύνη, ἀλλά τήν παρρησία τῆς ταπείνωσης. Καί «μέ ἐγκόλπιο», τή διαφάνεια τῆς συντριβῆς. Καί καταθέσετε, δίχως φαρισαϊκές ἀποκρύψεις, τήν ὁλόψυχη μετάνοιά σας στήν καρδιά τους, πού εἶναι ἡ “ἄμετρα πληγεῖσα” καί ἡ μόνη ἐξουσιοδοτημένη μέ τήν ἀποστολή νά ἐκτιμήσει τή συντριβή σας, νά συγχωρήσει τίς πράξεις σας καί νά διαγράψει τίς ἐνοχές σας.
Μή θεωρήσετε ὑποτιμητική -γιά τό ἀξίωμά σας- πράξη τό σκύψιμο τῆς ἀρχιερατικῆς σας κεφαλῆς, τήν περιβολή τοῦ «σάκκου» τῆς ἔσχατης λύπης καί τό κάθισμα «ἐπί τῆς σποδοῦ» τῆς μετάνοιας καί τῆς ἐξουθένωσης
(Ἰωνά γ΄ 6 ἑξ). Μήν ἐπιτρέψετε νά σφηνώσει στό μυαλό σας ἡ βλάσφημη ἄποψη, πώς ἡ μετάνοια εἶναι χρέος -κατ᾿ ἀποκλειστικότητα- τῶν μελῶν τῆς πνευματικῆς ποίμνης καί δέν εἶναι ἐντολή δεσμευτική γιά τούς ποιμένες. Ὅλοι βαραίνουμε τήν ψυχή μας μέ ἐνοχές. Ὅλοι σπιλώνουμε τό διακόνημά μας μέ τίς παραβιάσεις τοῦ χρέους μας. Καί ὅλοι, ἔχουμε διδαχθεῖ νά προσφέρουμε, μέ στεναγμό ἐκ βάθους ψυχῆς, τήν ἀναίμακτη Θυσία «ὑπέρ τῶν ἡμετέρων ἁμαρτημάτων καί τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων».