Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Ἡ μεγάλη κλήση», β' ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1996), σελ. 8-9, 60-67
Ἡ μεγάλη κλήση
...Δέν θά ἤθελα μέ τό μικρό τοῦτο βιβλίο νά παρεμβληθῶ στήν αὐλή τῶν σχεδιασμῶν σου καί νά ταράξω τό διάκοσμο καί τήν ἁρμονία τοῦ ὕμνου τῆς ἀγάπης σου... Κεῖνο, πού ἐπιδιώκω, εἶναι νά σταθῶ διακριτικά σιωπηλός πλάϊ σου. Νά προσευχηθῶ μαζί σου. Νά ἱκετέψω τόν Κύριο γιά σένα. Κι ὕστερα, ἄν μοῦ παραχωρήσεις τήν εὐχέρεια, νά σοῦ ἐμπιστευτῶ μέσα στήν ἀτμόσφαιρα τῆς προσευχῆς καί τῆς περισυλλογῆς ἕνα μέρος ἀπ' τή δική μου ἱερατική ἐμπειρία...
Γ΄ ΟΙΚΟΝΟΜΟΣ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ
2. Πρεσβευτής
Ἡ πρώτη θαυμάσια ὄψη τοῦ λειτουργήματος τοῦ ἱερέα: Ἀπ᾽ τή στιγμή, πού χειροτονεῖται,γίνεται ἀντιπρόσωπος καί πρεσβευτής τῶν ἀνθρώπων μπροστά στό θρόνο τοῦ μεγάλου καί δυνατοῦ βασιλιά τῶν ὄλων, τοῦ Θεοῦ.
Tά μέλη τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας ἀποδέχονται κι ἀναγνωρίζουν στό πρόσωπο τοῦ καινούργιου λειτουργοῦ τό φυσικό τους ἀδελφό, ἀλλά καί τό χαρισματικό ἐκπρόσωπο. Tόν θεωροῦν ὅτι εἶναι «ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων των καί σάρξ ἐκ τῆς σαρκός των». Ἀλλά χαίρονται, ταυτόχρονα, τήν πνευματική του προκοπή καί τήν ἀφοσίωσή του στή μητέρα Ἐκκλησία. Kαί τόν βλέπουν σάν τήν προβολή καί τήν προώθηση τῆς δικῆς τους παρουσίας στό ἐσώτερο τοῦ Kαταπετάσματος, στά ἅγια τῶν Ἁγίων. Mέ ἀγάπη καί μέ ἐλπίδα ἀποθέτουν στά ἱερατικά χέρια του τίς χαρές τους, τούς πόνους τους καί τούς στεναγμούς τῶν καρδιῶν τους, γιά νά τά μεταφέρει, ἐνισχυμένα και μέ τή δική του ἱκεσία, στό Δημιουργό τους καί κυβερνήτη τους καί βασιλιά τους.