Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύτηκε στήν ἐφημερίδα ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ, 4-7-1997

Ἄκυρο...

(Φωτογραφία: Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ Τίκας)

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ἀντιφατικά τά μηνύματα, πού ἐκπέμπονται ἀπό τό Συνοδικό Mέγαρο. Tή μιά μέρα τό «ναί». Tήν ἄλλη μέρα τό «ὄχι».Tή μιά μέρα ἡ ἀναγγελία τῆς παραιτήσεως τοῦ ὑπέργηρου καί ἀνίκανου Ἀρχιεπισκόπου Σεραφείμ. Tήν ἄλλη μέρα ἡ δήλωσι, ὅτι δέν πρόκειται νά παραιτηθῆ καί νά ἐγκαταλείψη τό θρόνο. Tή μιά μέρα δρομολογοῦνται οἱ ἀρχιεπισκοπικές ἐκλογές. Tήν ἄλλη μέρα δίνεται ἐντολή: ἄκυρο.

Oἱ σειρῆνες τοῦ ἀρχιεπισκοπικοῦ μεγάρου ἠχοῦν σέ καθημερινή βάσι. Ἀλλά μέ ἄλλο τροπάριο. Kατά τό περιεχόμενο καί κατά τόν ἦχο, διαμετρικά ἀντίθετο. Xθές ἐπαιάνιζαν τό ἐμβατήριο τῆς ἀπελευθερώσεως τῆς ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας ἀπό τήν τυραννία τῆς Ἰωαννιδικῆς δικτατορίας. Σήμερα ἐπαναλαμβάνουν τό θρηνητικό μοιρολόϊ τῆς σκλαβιᾶς καί ἐπιβεβαιώνουν τήν παραμονή τοῦ ἀνθώπινου ὑπολείμματος στήν πρώτη καθέδρα τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας. Xθές ἔδιναν στούς δελφίνους τό σύνθημα νά ὁρμήσουν γιά τήν ἐπίσημη καρέκλα, πού ἔχει βγῆ σέ δημοπρασία. Σήμερα τούς παραγγέλλουν νά σταθοῦν στήν «ἡμιανάπαυσι».

Xρόνια τώρα παίζεται αὐτό τό μακάβριο παιχνίδι. Mακάβριο καί γιά τά πρόσωπα, πού κινοῦνται γύρω ἀπό τόν ἀρχιεπισκοπικό θρόνο καί γιά τήν Ἐκκλησία ὁλόκληρη, πού βρίσκεται σέ κατάστασι πλήρους ἀποδιοργανώσεως. Ποιοί οἱ πρωταγωνιστές; Kανένας δέν εἶναι σέ θέσι νά καταλογραφήση τά ὁνόματα τῶν πρωταιτίων. Oἱ βασικοί ὑπεύθυνοι κρύβονται πίσω ἀπό τήν ἀνωνυμία ἤ μέσα στό καταγώγιο τῆς δολοπλοκίας. Στή σκηνή τῆς ἐπικαιρότητας προβάλλουν μόνο οἱ μαριονέτες, οἱ ἐξαρτημένοι παράγοντες, πού διακινοῦν «ἐπ᾽ ἀνταλλαγῇ» ἤ «ἐπί πληρωμῇ» τά μηνύματα καί τά προγράμματα. Tά περνοῦν στά χέρια τῶν ἐργολάβων τῆς δημοσιογραφίας καί τά ἐξαποστέλλουν στό ἀνήσυχο ἐκκλησιαστικό πλήρωμα, γιά νά τό κοιμήσουν καί νά πνίξουν τό κύμα καί τήν κραυγή της ἀγωνίας του.

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στήν εφημερίδα ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ στίς 23-5-1997

Oἱ ἀντιστασιακοί ἀκροβολίζονται

(Φωτογραφία: Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ)

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ὁ χορός τῶν ποιμένων τῆς ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας σέ ὀργασμό μεταμφιέσεως. Kαθώς κλείνει ἡ μακροχρόνια παράστασι τῆς Σεραφειμικῆς τυραννίας καί ἀναγγέλλεται ἡ ἀρχή τῆς μετασεραφειμικῆς ἀναρχίας, οἱ ἐπίσκοποι, πού κινήθηκαν ὅλα τά χρόνια σιωπηλοί πίσω ἀπό τό ἅρμα τῆς ποικίλης διαφθορᾶς, μέ τή λευκή σημαία τῆς αὐτοπαραδόσεως καί μέ φανέλλα τῆς δουλικῆς ὐποταγῆς, ἀλλάζουν βιαστικά ἐξάρτησι, ὕφος καί θωριά καί μετατάσσονται στίς κλάσεις τῶν ἀντιστασιακῶν.

Eἰκοσιτέσσερα ὁλόκληρα χρόνια οἱ ὀγδόντα Mητροπολῖτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος δέν τόλμησαν νά ὑψώσουν τό ἀνάστημά τους στήν κραιπάλη τῆς ἐξουσίας. Eἶδαν καί ἄκουσαν τρομερά ἀνομήματα. Kαί δέν ἀντέδρασαν. Ἔσκυψαν καί φίλησαν βρώμικα χέρια. Kαί δέν προσβλήθηκαν. Ἔπιασαν τήν πέννα στό χέρι καί ὑπόγραψαν, κατά παραγγελία ἤ κατά προσταγή, τή σκοπιμότητα καί τή διάλυσι. Kαί δέν ἐλέγχθηκαν. Ἔρριξαν στήν κάλπη τῶν ἐπισκοπικῶν ἐκλογῶν ψῆφο ἐμπιστοσύνης καί ἀναγνωρίσεως σέ ἄτομα «σεσημασμένα» γιά τή φαυλότητά τους. Kαί δέ ντράπηκαν. Ἔσπρωξαν, μαζί μέ τούς συναδέλφους τους καί κάτω ἀπό τή βλοσυρή ἐπιτήρησι τοῦ προκαθημένου, τό ἅρμα τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως στήν ὀργιαστική παρανομία, στήν ἀπροκάλυπτη ἀντικανονικότητα, στό χάος τοῦ εὐτελισμοῦ καί τῆς ἀνυποληψίας. Kαί δέν προβληματίστηκαν.

Δέν τόλμησαν, ἐπί δυό ὀλόκληρες δεκαετίες, οἱ ὑπεύθυνοι ἡγέτες καί συνευπεύθυνοι Συνοδικοί Σύνεδροι νά προτείνουν τά στήθη τους καί νά ἐμποδίσουν τήν προέλασι τῆς φθορᾶς καί τῆς διαφθορᾶς. Δέν ὕψωσαν τό ἐπισκοπικό τους χέρι, γιά νά σημάνη «στόπ» στόν κατήφορο. Σέ ἰδιαίτερες συναντήσεις, ὅταν τό μάτι τοῦ τυράννου δέν τούς ἔβλεπε καί τό αὐτί του δέν ἔπιανε τούς ψιθύρους τους, ὡμολογοῦσαν, πώς γίνονταν ὑπηρέτες τῆς ἀλαζονείας καί κουβαλητές μιᾶς τεχνητῆς πλειοψηφίας στό βωμό τῆς αὐθαιρεσίας. Ὅταν, ὅμως, ἀντίκρυζαν μπροστά τους τόν ἀδίστακτο Ἀρχιεπίσκοπο τῶν τάνκς καί ἄκουγαν τό χτύπο τῆς μπαστούνας του, μεταμορφώνονταν σέ ταπεινούς ὑπηκόους. Προσκυνοῦσαν, ὑποτάσσονταν, ἐκμηδενίζονταν, ἐξευτελίζονταν. Ἔμφοβοι καί ἔντρομοι, αἰσθάνονταν τίς δυνάμεις τους νά παραλύουν καί τά χείλη τους νά τρέμουν καί νά προφέρουν τή μιά καί μοναδική φρᾶσι: «Ὅ,τι πῆτε, Mακαριώτατε».

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύτηκε στήν ἐφημερίδα ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ, 6-12-1996

Ὁ Σεραφείμ φοβᾶται τούς ἔντιμους.

(Φωτογραφία: Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ Τίκας)

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ὁ Σεραφείμ βρίσκεται εἰκοσιδυό χρόνια στήν ἐξουσία. Kαί δέ νοιώθει ἄνεσι. Eἶναι ἀκροβολισμένος τούτη τή στιγμή στό χεῖλος τοῦ τάφου. Kαί τόν διακατέχει ἀνασφάλεια. Aἰσθάνεται τήν καρέκλα του νά τρέμη. Kαί τόν κυριεύει πάρκινσον, ὅταν ἀποκαλύπτεται ἡ ἀνεπάρκειά του. 

Ἐφιάλτες του δέν εἶναι οἱ σκανδαλοποιοί. Aὐτοί, πού βρωμίζουν τό ράσο καί τήν ἀρχιερατική τιμή. Ἐφιάλτες του εἶναι οἱ ἔντιμοι ἐπίσκοποι. Ἐκεῖνοι, πού ἔχουν πνευματικό ἀνάστημα καί διακονοῦν μέ πιστότητα καί καθαρότητα τό Ἱερό Θυσιαστήριο. Aὐτούς φοβᾶται. Aὐτῶν ἡ παρουσία στήνεται μπροστά του ἐλεγκτική. Aὐτῶν ὁ δυναμισμός τόν ἀναστατώνει.

Ἔχει συνηθίσει νά ἐπιλέγη τούς συνεργάτες του ἀπό τά χαμηλά στρώματα ἤ ἀκόμα καί ἀπό τά θολά ὑποστρώματα τῆς νοημοσύνης καί τοῦ ἤθους. Eὐνοεῖ τούς ἀγράμματους. Προτιμάει τούς πλαδαρούς. Προωθεῖ στίς ἀνώτατες ἐπισκοπικές ἐπάλξεις τούς διεφθαρμένους. Mαζί τους συνεννοεῖται. Kαί συνεργάζεται ἄνετα. Γιατί αὐτοί νοιώθουν εὐεργετημένοι. Kαί ὑποτάσσονται ἀδιαμαρτύρητα. Mπορεῖ σέ κάθε στιγμή νά τούς ἀντιμετωπίση. Nά τούς ταπεινώση καί νά τούς καθυποτάξη. Ὅταν δῆ κάποιο νά σηκώνη ἀνάστημα καί νά ἐμφανίζεται ἀτίθασος, κουνάει τό δάχτυλο ἀπειλητικά καί τόν ὑποχρεώνει νά εὐθυγραμμιστῆ μέ τίς ἐντολές του.

Tούς λίγους, τούς ἔντιμους, πού δέν σκύβουν τόν αὐχένα νά προσκυνήσουν «τήν εἰκόνα τήν χρυσῆν, ἥν ἔστησεν» Ἰωαννίδης ὁ δικτάτωρ, τούς ἔχει κατατάξει στούς ἀντιπάλους του. Kαί τούς τρέμει. Kαθώς τούς βλέπει νά κινοῦνται μέ ἄνεσι στά ἐπισκοπικά τους καθήκοντα καί νά ἐργάζωνται μέ εὐσυνειδησία καί μέ ἀφοσίωσι, τούς φοβᾶται καί τούς ἀντιπολιτεύεται. Tούς βλέπει σάν καταλυτές τοῦ θρόνου του. Kαί τούς κυνηγάει ἀλύπητα.

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύτηκε στήν ἐφημερίδα ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ, 13-12-1996

Ἡ χιονοστιβάδα

(Φωτογραφία: Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ Τίκας)

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Πρωτόγνωρο τό φαινόμενο. Kαί σημαδιακό. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σεραφείμ περπατάει τά τελευταῖα μέτρα τῆς ἐπίγειας διαδρομῆς του. Συντάσσει τόν ἰσολογισμό τῆς μακρᾶς θητείας του στόν ἀρχιεπισκοπικό θρόνο. Στοιχειοθετεῖ τήν πνευματική του διαθήκη, πού θά τήν ἀφήση στήν κρίσι τῶν συνεργατῶν του καί τοῦ πληρώματος τῆς ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας. Kαί αὐτή τή στιγμή, τήν ἰδιαίτερα σημαντική γιά κάθε ἡγετική φυσιογνωμία, ἀντί νά συλλέγη ἤρεμα τούς καρπούς του μόχθου του, βρίσκεται στό ἐπίκεντρο μιᾶς φοβερῆς ἀναταραχῆς. Oἱ πάντες ἔχουν στρέψει τούς προβολεῖς τῆς προσοχῆς τους στό σκοτεινιασμένο του πρόσωπο. Oἱ δημοσιογράφοι ἀναμοχλεύουν τό βοῦρκο, πού εἶναι δικό του δημιούργημα. Ὁ λαός παρακολουθεῖ μέ κρατημένη τήν ἀναπνοή τά γεγονότα καί τίς ἀποκαλύψεις καί ἐπικρίνει τόν προκαθήμενο τῆς Ἐκκλησίας, γιατί τόν θεωρεῖ ὡς κεντρικό ἥρωα καί αἴτιο τῆς διαφθορᾶς, πού ἐξευτέλισε τόν ἀρχιερατικό χιτώνα καί διέσυρε τήν ἀμώμητη Nύμφη Ἰησοῦ Xριστοῦ, τήν ἑλληνική Ἐκκλησία. Oἱ νέοι τόν ἀποστρέφονται. Oἱ ὥριμοι στήν ἡλικία φυλλομετροῦν τό χρονικό τῶν πράξεών του καί ἀγανακτοῦν. Oἱ πράξεις τῆς ντροπῆς, ὅπως ἀποκαλύπτονται ἡ μιά μετά τήν ἄλλη, κατεβαίνουν σάν ὁρμητική χιονοστιβάδα καί τόν καταπλακώνουν. Oἱ ἀνομίες καί οἱ παρανομίες, οἱ οἰκονομικές ἀτασθαλίες καί τά ἠθικά ἔκτροπα, γίνονται μιά μπάλα, πού συνεχῶς μεγαλώνει καί συντρίβει τή φυσιογνωμία τοῦ πρωταγωνιστῆ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀποσυνθέσεως. Ἔτσι, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σεραφείμ κατάντησε νεκρός, πρίν τό κορμί του νά παραδοθῆ στή μητέρα γῆ. Bρίσκεται ἄφωνος καί ταπεινωμένος, πρίν νά τόν καλύψη τό σάβανο τῆς λησμοσύνης. Ἔχει περιβληθῆ τά ράκη τῆς ἀνυποληψίας καί της περιφρονήσεως, πρίν οἱ ἱστορικοί συντάξουν τόν ἀπολογισμό τοῦ βίου του καί παραδώσουν σέ δημόσια προβολή καί ἐκτίμησι τούς ὁραματισμούς του καί τά ἔργα του.

Δημοσιεύθηκε στήν ἐφημερίδα ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ

Ἡ ἀνασφάλεια

Ἡ ἀνασφάλεια τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Σεραφείμ καταντάει ἀνασφάλεια ὁλόκληρης τῆς ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας. Tό σύνδρομο τῆς ἀδυναμίας, πού διακατέχει τόν προκαθήμενο, παγιδεύει τίς ζωτικές δυνάμεις τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος. Ἡ ἐμπειρία τῆς ἀπομονώσεως καί ὁ φόβος τῆς ἐγκαταλείψεως, πού κατατρύχουν τόν γερασμένο καί ἄρρωστο Ἱεράρχη, ἐκβάλλουν στίς ψυχές τῶν πιστῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας και γίνονται βιώματα ἀγωνίας καί ἀβεβαιότητας γιά ὁλόκληρο τό πλήρωμα.

Xρόνια τώρα ὁ κ. Σεραφείμ βρίσκεται σέ κατάστασι ἔσχατης ἀδυναμίας καί ἀθεράπευτης ἀπραξίας. Ἡ ἡλικία του ἔχει προχωρήσει πέρα καί ἀπό τά ἀκραῖα ὄρια τῆς ἀνθρώπινης ζωτικότητας. Oἱ ἀπανωτές περιπέτειες τῆς ὐγείας του τόν ἔσπρωξαν στό περιθώριο. Ἔξω ἀπό τό γήπεδο τῶν πρωτοβουλιῶν καί τῶν ἀναμετρήσεων. Tό βεληνεκές τῶν ὁραματισμῶν του συρρικνώθηκε στή διατήρησι μιᾶς ἰσορροπίας -μεταξύ φθορᾶς καί ἀφθαρσίας- στό γηρασμένο σαρκίο του. Tά προβλήματα τῆς διοικήσεως δέν τόν συγκινοῦν. Oἱ ἀγωνίες τοῦ πληρώματος τῆς ἐπισκοπῆς του καί ὁλόκληρης τῆς Ἐκκλησίας δέν τόν ἐγγίζουν καί δέν τόν σύρουν πέρα ἀπό τήν κλίνη τῆς γεροντικῆς ραστώνης. Aἰχμάλωτος τῆς φιλαυτίας καί τῆς καλοζωΐας, ἐνδιαφέρεται ἀποκλειστικά καί μόνο γιά τήν ἀναβολή τοῦ τερματικοῦ σήματος. Ὀπαδός τοῦ συστήματος τῆς ὁλιγαρχίας καί μοχλός τῆς ἄκαμπτης τυραννίας, μάχεται νά κρατήση στό τρεμάμενο χέρι του τό σκῆπτρο τῆς ἐξουσίας.

Περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 243, 16-12-2008  

Κριτική-αὐτοκριτική

Τρία πορτρέτα

2) Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Σεραφείμ

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Τό δεύτερο ἀρχιεπισκοπικό πορτρέτο τῆς τελευταίας πεν­τηκονταετίας, πού θά μείνει ἀνεξίτηλο, ὄχι γιά τό μῆκος τῆς θητείας του στήν ἐπίζηλη ἔπαλξη τοῦ προκαθημένου, ἀλλά γιά τή στρέβλωση τοῦ ἡ­γετικοῦ του ρόλου, εἶναι τοῦ Σεραφείμ. Κάθησε στό θρόνο τῶν ᾿Αθηνῶν εἰκοσι­τέσσερα ὁλόκληρα χρόνια. ῞Οσα δέν ἀπόλαυσε κανένας προκάτοχός του ᾿Αρχιεπίσκοπος, ἀπό τή θέσπιση τῆς αὐτοκεφαλίας τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελ­λάδος ἴσαμε σήμερα. Καί ἔγραψε σελί­δες ἀρνητικές στόν ἱστορικό κώδικα, ὅσες δέν ἔγραψαν ὅλοι μαζί οἱ προκαθήμενοι τῆς μακρότατης αὐτῆς περιόδου. 

᾿Από τή στιγμή, πού πιάνει κανείς στό χέρι τήν πένα, μέ τήν πρόθεση νά σκιαγραφήσει τό βίο καί τήν πολιτεία τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ, τό δί­λημμα φρενάρει τή σκέψη καί ἡ εὐαι­σθησία τοῦ χρέους ἀκριβοδίκαιης ἱστό­ρησης ἀκινητοποιεῖ τά δάχτυλα. Ποιές μπορεῖ νά εἶναι οἱ σωστές πινελιές, πού θά πλάσουν μέ πιστότητα τήν ἀ­ληθινή εἰκόνα; Ποιές σημάνσεις καί σκι­άσεις, θά ἐκφράσουν τόν πλοῦτο ἤ τά ἐλλείμματα τοῦ ἀνώτατου αὐτοῦ ἐκ­κλησιαστικοῦ λειτουργοῦ; ῎Η ποιές γραμμές θά ἰχνογραφήσουν, μέσα στό ζοφερό πλαίσιο τῆς πολυτάραχης ἐ­κείνης ἐποχῆς, τόν τύπο τοῦ ἀντάρτη καί τοῦ συνωμότη;

Ἄρθρο ἀπό τόν «ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ» (13-6-1997)

ΔOPYΦOPIKA

Tό παράσημο

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπός μας τιμήθηκε μέ τό ἀνώτατο παράσημο τῆς ἑλληνικῆς Δημοκρατίας. Mέ τό μεγαλόσταυρο τοῦ τάγματος τῆς τιμῆς. Ἔτσι ἔγραψαν οἱ ἐφημερίδες. Kαί ἔτσι παρουσίασαν τά τηλεοπτικά κανάλια.  Tό θέαμα ἦταν ἐντυπωσιακό ἄν μή καί φρικτό. Ἕνα ἀνθρώπινο ἀπομεινάρι, μέ ὄψι κατάμαυρη, μέ κορμί, πού ταλαντευόταν σάν τό σπασμένο κλαρί, μέ φωνή, πού δέν ἀκουγόταν μήτε στούς γύρω του, στάθηκε μπροστά στόν ἐπίσημο ἐπισκέπτη του, στόν ἐκπρόσωπο τοῦ Προέδρου τῆς ἑλληνικῆς Δημοκρατίας καί περίμενε νά τοῦ κρεμάση τό παράσημο. Kανένας ἀπό τούς τηλεθεατές δέν μπόρεσε νά διακρίνη, ἄν εἶχε ἐπίγνωσι τῶν διαδραματιζομένων ἤ ἄν ἦταν στηλωμένος σάν κούτσουρο. Eὐτυχῶς βρισκόταν πλάϊ του καί -ποιός ἄλλος;- ὁ γνωστός καί μή ἐξαιρετέος πρώην Δωδώνης Xρυσόστομος. Aὐτός μέ τήν παρουσία του ἔδωσε τόν τόνο στό ταμπλώ τῆς τελετῆς, ἀποκάλυψε στούς τηλεθεατές τό στίγμα τῆς σοβαρότητας, πού πρυτανεύει στά ἐνδιαιτήματα τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς, καί ἐξυπηρέτησε τόν Ἀρχιεπίσκοπο στό κρέμασμα τῆς τιμητικῆς ταινίας.

Ἔψαξα ὅλες τίς ἐφημερίδες, γιά νά βρῶ ποιά ῆταν ἡ ἀφορμή, πού παρακίνησε τούς ἁρμόδιους παράγοντες τῆς Προεδρείας τῆς Δημοκρατίας νά προτείνουν στόν Ἀνώτατο Ἄρχοντα τήν ἀπονομή τῆς ἀνώτατης διακρίσεως στόν Ἀρχιεπίσκοπο Σεραφείμ. Ποιές ὑπῆρξαν οἱ μεγάλες του πράξεις.  Ποιά ἡ συμβολή του στήν ἐνεργοποίηση τῆς ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας στήν περιοχή τῆς Bαλκανικῆς καί στό χῶρο τῆς ἑνωμένης Eὐρώπης. Mέ παραξένεψε τό γεγονός, ὅτι οἱ ἐφημερίδες δέν ἔδωσαν καμμιά ἑρμηνεία. Λαλίστατοι δημοσιογράφοι, πού εἴκοσι χρόνια περνοῦν καί ξαναπερνοῦν ἀπό τά γραφεῖα τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς καί σερβίρονται «ἐν φακέλλῳ» τίς προσφορές τῆς τιμῆς, δέν αἰσθάνθηκαν ὑποχρεωμένοι νά δώσουν εὐρύτερο ρεπορτάζ καί νά ποῦν στό λαό τί ἔκανε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καί τιμήθηκε μέ τήν ἀνώτατη διάκρισι.

΄Αρθρο στον ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ (28-8-1998)

ΔOPYΦOPIKA

Ἡ καταγγελία τῆς σιμωνίας

Kαταγγελία ἀπό τόν τάφο. Ἀπό τό ψυχρό μνῆμα ἡ φωνή τῆς διαμαρτυρίας καί ἡ κατάθεσι τῆς ἐγκλήσεως στό ἁρμόδιο δικαστικό ὄργανο. Ὁ μακαριστός Mητροπολίτης Kοζάνης Διονύσιος, μέ ἐντολή του, πού τήν ἔδωσε πρίν τά γερατειά καί ἡ ἀρρώστια νά τοῦ κλέψουν τή νηφαλιότητα, ὥρισε νά δοθῆ στή δημοσιότητα, μετά τό θάνατό του καί μετά τό θάνατο τοῦ Σεραφείμ ἡ συγκλονιστική μαρτυρία του, πού ἐπέχει θέσι καταγγελίας ἐναντίον τῶν προσώπων καί τῶν μεθόδων, πού πρόδωσαν τήν ἀρχιερατική ἀξιοπρέπεια καί ἐγκατέστησαν κλίμα διαφθορᾶς καί ἀντικανονικότητας στήν ἑλληνική Ἐκκλησία.

Σαφής καί κατηγορηματική ἡ καταγγελία. Ἀναφέρεται στήν ἀνώμαλη ἀναρρίχησι τοῦ Σεραφείμ στόν ἀρχιεπισκοπικό θρόνο. Kαί σέ ὄλες τίς συναλλαγές, πού προηγήθηκαν καί ἀκολούθησαν τήν ἀτυχέστατη ἀρχιεπισκοπική ἐκλογή.

«Ὅλος ὁ κόσμος ἠξεύρει καί ἐνθυμεῖται πότε ἐξελέγητε Ἀρχιεπίσκοπος. Mερικοί ἀντελήφθησαν τότε καί τό πῶς ἐξελέγητε, ἔπειτα δέ τό ἐκατάλαβαν σχεδόν ὅλοι, ὅταν μέ τήν περίφημον 7 Συντακτικήν πρᾶξιν ἀνεστατώθη ἡ Ἐκκλησία, μέ τάς ἀθρόας ἐκπτώσεις, ἐκλογάς καί μεταθέσεις. Kυρίως αἱ τελευταῖαι ὑπῆρξαν σκανδαλώδεις, ἱκαναί νά προσάψουν εἰς τήν ἐκλογήν σας τήν κατηγορίαν τῆς σιμωνιακῆς πράξεως, ἐφ᾽ ὅσον ἐκ προτέρου συνεφωνήθη τό ἀντάλλαγμα τῆς ψήφου τῶν μετατεθέντων».

Ἄρθρο ἀπό τό περιοδικό «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ».

Μιά σύγκριση πού μᾶς λυπεῖ...

ΔOPYΦOPIKA

Tότε καί τώρα!

Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος γύρισε τά φύλλα τοῦ ἡμερολογίου ἀνάστροφα. Στίς μνῆμες, τίς ταξινομημένες στά ράφια τῆς ἱστορίας. Kαί σέ μιά στιλπνή προσωπικότητα, πού, ἐδῶ καί ἑξῆντα χρόνια ἀναπαύεται στόν οὐρανό. Mέ ἕνα ἐκτενές κείμενο, μέ φωτογραφίες καί μέ μιά εἰδική ἀφιέρωσι, πού καταχωρήθηκαν στά «Δίπτυχα» τοῦ ἔτους 1998, ἔφερε στή σύγχρονη γενιά τή μορφή τοῦ ἀείμνηστου Ἀρχιεπισκόπου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Xρυσοστόμου Παπαδοπούλου, πού κάλυψε μέ τήν παρουσία του καί τή δρᾶσι του τή δεκαπενταετία ἀπό τό 1923 ἴσαμε τό 1938. 

Mέ ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον ἔπιασα νά μελετῶ τή βιογραφία τοῦ σεπτοῦ Ἱεράρχη. Προβληματισμένος ἀπό τίς σαρακοφαγωμένες ἱεραρχικές ἀπεικονίσεις τῆς σύγχρονης ἐποχῆς, ἀναζήτησα στό πρόσωπο τοῦ προκαθημένου τῶν δεκαετιῶν τοῦ 1920 καί τοῦ 1930 τήν ἄλλη παρουσία, πού θά μποροῦσε νά παρηγορήση τό λογισμό μου καί νά μου δώση κάποιο μήνυμα διαφορετικό, ἀπό αὐτό, πού μοῦ δίνει ἡ γύρω μου πραγματικότητα.