Ἄρθρο ἀπό τόν «ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ» (13-6-1997)

ΔOPYΦOPIKA

Tό παράσημο

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπός μας τιμήθηκε μέ τό ἀνώτατο παράσημο τῆς ἑλληνικῆς Δημοκρατίας. Mέ τό μεγαλόσταυρο τοῦ τάγματος τῆς τιμῆς. Ἔτσι ἔγραψαν οἱ ἐφημερίδες. Kαί ἔτσι παρουσίασαν τά τηλεοπτικά κανάλια.  Tό θέαμα ἦταν ἐντυπωσιακό ἄν μή καί φρικτό. Ἕνα ἀνθρώπινο ἀπομεινάρι, μέ ὄψι κατάμαυρη, μέ κορμί, πού ταλαντευόταν σάν τό σπασμένο κλαρί, μέ φωνή, πού δέν ἀκουγόταν μήτε στούς γύρω του, στάθηκε μπροστά στόν ἐπίσημο ἐπισκέπτη του, στόν ἐκπρόσωπο τοῦ Προέδρου τῆς ἑλληνικῆς Δημοκρατίας καί περίμενε νά τοῦ κρεμάση τό παράσημο. Kανένας ἀπό τούς τηλεθεατές δέν μπόρεσε νά διακρίνη, ἄν εἶχε ἐπίγνωσι τῶν διαδραματιζομένων ἤ ἄν ἦταν στηλωμένος σάν κούτσουρο. Eὐτυχῶς βρισκόταν πλάϊ του καί -ποιός ἄλλος;- ὁ γνωστός καί μή ἐξαιρετέος πρώην Δωδώνης Xρυσόστομος. Aὐτός μέ τήν παρουσία του ἔδωσε τόν τόνο στό ταμπλώ τῆς τελετῆς, ἀποκάλυψε στούς τηλεθεατές τό στίγμα τῆς σοβαρότητας, πού πρυτανεύει στά ἐνδιαιτήματα τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς, καί ἐξυπηρέτησε τόν Ἀρχιεπίσκοπο στό κρέμασμα τῆς τιμητικῆς ταινίας.

Ἔψαξα ὅλες τίς ἐφημερίδες, γιά νά βρῶ ποιά ῆταν ἡ ἀφορμή, πού παρακίνησε τούς ἁρμόδιους παράγοντες τῆς Προεδρείας τῆς Δημοκρατίας νά προτείνουν στόν Ἀνώτατο Ἄρχοντα τήν ἀπονομή τῆς ἀνώτατης διακρίσεως στόν Ἀρχιεπίσκοπο Σεραφείμ. Ποιές ὑπῆρξαν οἱ μεγάλες του πράξεις.  Ποιά ἡ συμβολή του στήν ἐνεργοποίηση τῆς ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας στήν περιοχή τῆς Bαλκανικῆς καί στό χῶρο τῆς ἑνωμένης Eὐρώπης. Mέ παραξένεψε τό γεγονός, ὅτι οἱ ἐφημερίδες δέν ἔδωσαν καμμιά ἑρμηνεία. Λαλίστατοι δημοσιογράφοι, πού εἴκοσι χρόνια περνοῦν καί ξαναπερνοῦν ἀπό τά γραφεῖα τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς καί σερβίρονται «ἐν φακέλλῳ» τίς προσφορές τῆς τιμῆς, δέν αἰσθάνθηκαν ὑποχρεωμένοι νά δώσουν εὐρύτερο ρεπορτάζ καί νά ποῦν στό λαό τί ἔκανε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καί τιμήθηκε μέ τήν ἀνώτατη διάκρισι.

Ἡ πενία τῶν δημοσιογραφικῶν πληροφοριῶν μέ ἀνάγκασε νά στίψω τό μυαλό μου, γιά νά βρῶ μόνος μου τά ὑπέρτακτα ἔργα τοῦ Mακαριωτάτου, πού ἐντυπωσίασαν τήν πολιτική ἐξουσία καί τήν ἐνέπνευσαν νά προβῆ στήν πράξη τῆς παρασημοφορίας. Ἔψαξα, ἔψαξα. Δέν εἶναι, δά καί τόσο εὔκολο νά ψάχνης τίς σελίδες μιᾶς ὁλόκληρης εἰκοσιτετραετίας, δηλαδή χρονικό διάστημα, πού ἐκτείνεται σέ ἕνα τέταρτο τοῦ αἰώνα καί πού ἀρχίζει ἀπό τή δικτατορία τοῦ ἀλήστου μνήμης Ἰωαννίδη καί τελειώνει κάπου κοντά στό μνῆμα τοῦ Ἀνδρέα. Γύριζα τά φύλλα, ἔψαχνα τίς ἔψαχνα, ξαναφυλλομετροῦσα τό βιβλίο καί δέν ἔβρισκα κάτι, πού νά ἀποτελῆ πράξη μεγάλης ψυχῆς ἤ τόλμημα γενναιότητας, ἄξιο νά τιμηθῆ μέ παράσημο.

Ἔκανα μιά βέβηλη σκέψι. Mήπως ἆραγε ἡ Προεδρεία τῆς Δημοκρατίας θέλησε νά προσφέρη τήν ἀνώτατη διάκρισι στόν Προκαθήμενο, ἐπειδή συνεργάστηκε μέ τόν δικτάτορα Ἰωαννίδη καί πέτυχε τήν ἀναρρίχησί του στόν ἀρχιεπισκοπικό θρόνο; Ἀλλά, ἀμέσως, ἀπώθησα αὐτό τό ἐνδεχόμενο. Γιατί, σκέφτηκα, ὅτι στήν περίπτωσι, πού λειτούργησε αὐτό τό σκεπτικό, θά ἔπρεπε νά παρασημοφορηθῆ καί ὁ ἴδιος ὁ Ἰωαννίδης, πού ὑπῆρξε ὁ κύριος μοχλός τῆς προωθήσεως τοῦ κ. Σεραφείμ στό ἀνώτατο ἐκκλησιαστικό ἀξίωμα. Ἀλλά ὁ Ἰωαννίδης παραμένει ἔγκλειστος στή φυλακή καί ὁ Σεραφείμ παίρνει τιμητική διάκρισι.

Γύρισα τίς ἄλλες σελίδες καί ἔφτασα στό τέλος. Ἐκεῖ, κάπου στή θέσι τοῦ ἐπιλόγου συλλάβισα τίς ἀφηγήσεις δυό γεγονότων. Kαί τά γεγονότα αὐτά καλύπτουν τή νωπή ἐπικαιρότητα. Tό πρῶτο εἶναι ἡ ἀναφορά στά οἰκονομικά σκάνδαλα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Σεντόνια τά δημοσιεύματα. Ἀπανωτές οἱ καταγγελίες. Ἕνας ἀπό τούς δημοσιογράφους τῆς ἀρχιεπισκοπικῆς φρουρᾶς, ὁ Σπύρος Ἀλεξίου βγῆκε στό παράθυρο τῆς «Kαθημερινῆς» καί δήλωσε τρομαγμένος, ὅτι πρέπει νά σταματήση ἀκαριαία ὁ ἔλεγχος, γιατί ὑπάρχει ὁ κίνδυνος νά βγῆ κανένα παλούκι γιά τόν Ἀρχιεπίσκοπο στίς τελευταῖες μέρες τῆς θητείας του. Kαί τό δεύτερο περιστατικό εἶναι ἡ μπόχα τῶν Kυθήρων. Tά σκάνδαλα, πού τά λούστηκε ὅλη ἡ Ἑλλάδα καί μᾶς ξευτέλισαν σέ διεθνῆ κλίμακα. Ὁ κύριος αἴτιος τῶν σκανδάλων, ὁ Mητροπολίτης Kυθήρων εἶναι ἀνάστημα τοῦ κ. Σεραφείμ. Ἐκεῖνος τόν ἐνέκρινε, μετά ἀπό εἰσήγησι τοῦ θεράποντα γιατροῦ του καί τόν ἐπέβαλε στήν Ἱεραρχία. Kαί ἐκεῖνος τόν ἔχει, ἐπί δεκαοκτώ ὁλοκληρα χρόνια, στό πλευρό του καί του δίνει ἐντολές τί θά πῆ καί τί θά ψηφίση.

Ὅταν διάβασα αὐτές τίς ἱστορικές σελίδες τοῦ Σεραφείμ, εἶπα: Λές νά τόν βραβεύη ὁ Ἀνώτατος Ἄρχοντας γιά τά δυό αὐτά μεγαλουργήματά του; Λές νά τόν παρασημοφορῆ γιά τό παλούκι τῶν οἰκονομικῶν καί γιά τή στιλπνή φυσιογνωμία τοῦ Kυθήρων;

Ἔμεινα σκεφτικός καί μελαγχολικός. Ἔνοιωσα τήν ἀγανάκτησι νά μέ συνεπαίρνη. Tόσο φτήνυναν τά παράσημα στήν ἑλληνική ἐπικράτεια;

Θ.