Περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 103, 16-2-2003

Δυό πλάνα

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Οἱ μεγάλες κουβέντες κουβαλοῦν καί μεγάλες εὐθῦνες. ῎Η παραπέμπουν σέ δοξασμένα κεφάλαια τῆς προσωπικῆς καί τῆς κοινῆς ἱστορίας ἤ ἐγγίζουν τό δάχτυλο σέ βαθειές, ἀθεράπευτες πληγές.

Διάβασα (ὁμολογῶ, μέ ἐνδιαφέρον καί προσοχή) ὅσα εἶπε ὁ ᾿Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος στή Συνέλευση τῆς ῾Ιεραρχίας τοῦ περασμένου ᾿Οκτωβρίου, σχετικά μέ τίς μοναστικές ἀδελφότητες καί μέ κάποιες ὑπερβολές ἤ ἐκτροπές γερόντων, πού τείνουν νά ὑποκαταστήσουν καί νά ἀντικαταστήσουν τήν ἐπισκοπική ἡγεσία τῆς ᾿Εκκλησίας, ἀνεβάζοντας τόν ἑαυτό τους στό βάθρο τῆς ἄκρας αὐθεντίας. Καί, σά νά λειτούργησε μέσα μου κάποιος αὐτοματισμός, ἔνοιωσα ἀδήριτη τήν ἀνάγκη νά γυρίσω πίσω. Στίς ἀρχές τῆς δεκαετίας τοῦ ᾿60. Τότε, πού ἡ σημερινή λευκασμένη γενιά τῶν λειτουργῶν τῆς ᾿Εκκλησίας, ἔκανε τά πρῶτα της βήματα. Τότε, πού, οἱ σημερινοί ᾿Επίσκοποι ἦταν μοναχοί ἤ κληρικοί (διάκονοι καί πρεσβύτεροι) σέ σχέση ἐξάρτησης καί ὑποταγῆς στούς ἡγουμένους τους καί στούς ᾿Επισκόπους τους. Καί διαμόρφωναν το κλίμα, τόν τελευταῖο κρίκο τῆς παράδοσης, πού τόν παρέλαβε καί τόν λιτανεύει, ἀκόμα καί σήμερα, ἡ διάδοχη γενιά τῶν ἡγουμένων καί τῶν μοναχῶν.