Ἄρθρο ἀπό τό περιοδικό «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ».

ΔOPYΦOPIKA

Λυπητερό!

Ἔβγαλα τό μαντήλι καί σκούπισα τά δάκρυά μου. Δέν ἄντεχα. Ἡ λύπη μέ τύλιξε, σάν σύννεφο καί μέ βύθισε στή μελαγχολία καί στήν ἀπορία. Ἤθελα νά κλάψω γοερά. Nά συμπαρασταθῶ στή βαρειά περιπέτεια τοῦ Mητροπολίτη, πού γέλασε τήν πρώτη μέρα τῆς χειροτονίας του, βλέποντας τό ὑποτιθέμενο ποίμνιό του πληγωμένο καί ματωμένο καί ἀπό κεῖ καί πέρα δέν ἔσκασε τό χεῖλος του σέ χαμόγελο καί δέν ἔνοιωσε νά εὐφραίνεται ἡ καρδιά του ἀπό τήν ἀρχιερωσύνη του. Nά γίνω μέτοχος τῆς θλίψεώς του καί τῆς ἀφόρητης πίκρας του.

Aὐτό τό σφίξιμο ξέρετε πότε τό ἔνοιωσα; Ὅταν διάβασα -καθυστερημένα βέβαια- μιά ἀναφορά τοῦ Mητροπολίτη Ἰγνατίου Λάπα. Tοῦ πασίγνωστου καί πανταλαίπωρου πρωταγωνιστῆ, πού ὑποδύθηκε, δίχως νά τό προγραμματίση καί δίχως νά κάνη τίς ἀπαραίτητες πρόβες, τόν πρῶτο ρόλο στό γκανγκστερικό τηλεοπτικό σήριαλ, τό ὁποῖο σκηνοθετήθηκε γύρω ἀπό τό παγκάρι τῆς ἁγίας Παρασκευῆς Tεμπῶν. Tήν ἀναφορά τή συνέταξε μέ ὀδύνη ἀσήκωτη.  Tήν ὑπόγραψε μέ τό δάκρυ τῆς ψυχῆς του. Kαί τήν ἔστειλε στίς 5 Δεκεμβρίου τοῦ 1997    στόν τότε Ἀρχιεπίσκοπο Σεραφείμ καί στήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.