Ἡ ἱερατική λειτουργία τοῦ Προδρόμου

Κοντάκιον εἰς τά ἅγια φῶτα

(Ρωμανοῦ τοῦ μελωδοῦ)

Κείμενο: η΄, ια΄, ιβ΄, ιγ΄
Μετάφραση: ια΄, ιβ΄, ιγ΄ 

η΄

Ἰδών ὁ πάντα προορῶν

τόν φόβον τοῦ προδρόμου,

πρός τοῦτον ἀπεκρίθη·

“Καλῶς, ὦ Ἰωάννη,

καλῶς εὐλαβήθης ἐμέ·

ὅμως ἄφες ἄρτι·

οὕτω γάρ πρέπον ἐστίν

πληρῶσαι ἅ προώρισα·

ἄφες ἄρτι καί τέως ἀπόσεισαι ταύτην τήν δειλίαν·

λειτουργίαν χρεωστεῖς μοι

καί δεῖ σε νῦν

ταύτην ἐκπληρῶσαι...”

ια΄

“...Ὑπέρθου τοῦτο ὅ λαλεῖς

καί δρᾶσον ὅ ἀκούεις·

μηδέν μοι μαρτυρήσῃς·

ἐμοί γάρ ἀεί μάρτυς

ἐν οὐρανῷ ἐστι πιστός·

σοῦ τήν μαρτυρίαν

ὁ ἐστώς οὗτος λαός

εἰκός οὐ παραδέχεται.

Ἄφες οὖν οὐρανόθεν

διδάσκωνται

τίς εἰμι καί τίνος γόνος πέλω,

τί δέ μέλλω

χαρίζεσθαι τοῖς ἀγαπητοῖς μου·

ἀνοίγω οὐρανούς,

κατάγω τό πνεῦμα·

χορηγῶ τοῦτο αὐτοῖς

εἰς ἀρραβῶνα.

Δεῦρο οὖν λοιπόν,

προσέγγισον, ἵνα μάθῃς

πόθεν ἀστράπτει

τό φῶς τό ἀπρόσιτον.”

ιβ΄

Ῥητῶν ἀρρήτων καί φρικτῶν

ἀκούσας ὁ ἐκ στείρας,

φησί τῷ ἐκ παρθένου·

“ Ἐάν ἔτι λαλήσω,

μή ὀργισθῇς μοι, λυτρωτά·

ἤδη γάρ ἀνάγκη

παρασκευάζει ἐμέ

πολύ παρρησιάζεσθαι.

Τί οὖν, σωτήρ, ἵνα οὗτοι

σέ μάθωσιν,

κίνδυνον ἐπάξω

τῇ χειρί μου

τῇ ἀθλίᾳ,

εἰς κλίβανον

ταύτην ἐπιρρίπτων;

Καί τότε μέν Ὀζᾶν

ἐξέτεινε χεῖραν

ἐπισχεῖν τήν κιβωτόν

καί διεκόπη·

νῦν δέ κεφαλήν

κρατοῦντα τήν τοῦ Θεοῦ μου

πῶς με οὐ φλέξει

τό φῶς τό ἀπρόσιτον;”

ιγ΄

“Ὦ βαπτιστά καί ἐριστά,

μή εἰς ἀντιλογίαν,

ἀλλά πρός λειτουργίαν

συντόμως εὐτρεπίζου·

ἰδού γάρ ὄψει ἅ τελῶ·

ὧδε ζωγραφῶ σοι

τήν τερπνήν καί φαεινήν

μορφήν τῆς ἐκκλησίας μου,

νέμων τῇ δεξιᾷ σου

τήν δύναμιν

ἥνπερ μετά ταῦτα

χορηγήσω ταῖς παλάμαις

τῶν μαθητῶν

καί τῶν ἱερέων.

Δεικνύω σοι σαφῶς

τό ἅγιον πνεῦμα,

καί φωνήν τήν τοῦ πατρός

ἀκουτιῶ σοι

γνήσιον υἱόν

δηλοῦσάν με καί βοῶσαν·

Οὗτος ὑπάρχει

τό φῶς τό ἀπρόσιτον.”

ια΄

“...Ξεπέρασε αὐτό πού λές

καί κάνε αὐτό πού ἀκοῦς·

τίποτα γιά μένα μή μαρτυρήσεις·

γιατί γιά μένα μάρτυς πάντα

ὑπάρχει στόν οὐρανό πιστός·

τή δική σου μαρτυρία

ὁ λαός αὐτός πού στέκεται ἐδῶ

συνήθως δέν παραδέχεται.

Ἄφησε λοιπόν ἀπό τόν οὐρανό

νά διδάσκωνται

ποιός εἶμαι καί ἀπό ποιόν γεννήθηκα,

τί δέ πρόκειται

νά χαρίσω στούς ἀγαπητούς μου·

ἀνοίγω οὐρανούς,

κατεβάζω τό Πνεῦμα·

τό χορηγῶ σ᾿ αὐτούς

σέ ἀρραβῶνα.

Ἐμπρός λοιπόν τώρα,

πλησίασε γιά νά μάθεις

ἀπό ποῦ ἀστράπτει

τό φῶς τό ἀπρόσιτο.”

ιβ΄

Λόγια ἄρρητα καί φρικτά

ὅταν ἄκουσε ὁ γιός τῆς στείρας,

λέγει στό γιό τῆς παρθένου·

“ Ἐάν ἀκόμα παρ᾿ ὅλα αὐτά μιλήσω, 

μή ὀργισθείς μαζί μου, λυτρωτά·

γιατί ἤδη ἡ ἀνάγκη(ἀπό τήν ἐπιμονή σου)

μέ προετοιμάζει

νά μιλήσω ἐλεύθερα μπροστά σου.

Γιά ποιό λόγο, σωτήρα, γιά νά

σέ μάθουνε αὐτοί,

θά βάλω σέ κίνδυνο

τό χέρι μου

τό ἄθλιο,

σέ κλίβανο (καυτό)

ρίχνοντάς το;

Καί τότε ὁ Ὀζάς

ἅπλωσε τό χέρι

γιά νά κρατήσει τήν κιβωτό

καί πέθανε·

τώρα λοιπόν ἐνῶ τήν κεφαλή

τοῦ Θεοῦ μου κρατῶ

πῶς δέν θά μέ κατακάψει

τό ἀπρόσιτο φῶς;”

ιγ΄

“Βαπτιστή καί λογομάχε

ὄχι σέ διαφωνία

ἀλλά σέ λειτουργία

σύντομα ἑτοιμάσου·

νά λοιπόν θά δεῖς αὐτά πού διενεργῶ·

ἔτσι θά σοῦ ζωγραφίσω

τήν εὐχάριστη καί λαμπερή

μορφή τῆς ἐκκλησίας μου,

δίνοντας στό δεξί σου χέρι

τή δύναμη

τήν ὁποία μετά(τό σωτήριο ἔργο μου)

θά χορηγήσω στίς παλάμες

τῶν μαθητῶν

καί τῶν ἱερέων.

Σοῦ δείχνω σαφῶς

τό ἅγιον πνεῦμα,

καί τή φωνή τοῦ πατέρα

θά σέ κάνω νά ἀκούσεις

πού γνήσιο παιδί του

μέ ἀποκαλύπτει σέ σένα καί φωνάζει·

Αὐτός εἶναι

τό ἀπρόσιτο φῶς.”