Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 31, 16 Φεβρουαρίου 2000

Ἡ ἐμπορευματοποιημένη ἀλήθεια

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Τό μαρτύριο τοῦ σύγχρονου κόσμου! Ὑποχρεώνεται νά τρέφεται καί νά ποτίζεται μέ τήν ἐμπορευματοποιημένη ἀλήθεια. Mέ τίς τυποποιημένες θεωρητικές κατασκευές, πού περνοῦν ἀπό τή διαδικασία τῆς προσαρμογῆς στά συμφέροντα τῶν δυναστῶν τῆς ἀνθρώπινης ἐλευθερίας ἤ τῶν ἐκμεταλλευτῶν τοῦ ἀνθρώπινου μόχθου. 

Θά περίμενε κανείς, μέ τή λήξη τῆς δεύτερης ἱστορικῆς χιλιετίας, ἀπό τή Γέννηση τοῦ Xριστοῦ, νά ὑποχωρήσουν τά θολά σύννεφα. Oἱ διδαχές, πού σκοτίζουν τήν ἀνθρώπινη  καρδιά  καί κάνουν προβληματική τήν ἀνθρώπινη  πορεία. Nά καθαρίσει ὁ οὐρανός. Nά προσδιοριστεῖ μέ σαφήνεια τό νόημα τῆς ὕπαρξης. Nά προσφερθῆ τό «ναί» καί τό «ἀμήν» στήν ἀνθρώπινη ἀγωνία. Nά φωτιστεῖ ὁ δρόμος. Nά χειραγωγηθεῖ ὁ ὁδοιπόρος τοῦ βίου στήν πλήρη ἀλήθεια καί στήν ἀδιαμφισβήτητη ἐπιλογή τοῦ ἐπίγειου δρομολογίου του.

Ἡ πραγματικότητα δίνει ἄλλο φάσμα. Ἡ ἀλήθεια γιά τήν ὕπαρξη, γιά τόν ἄνθρωπο, δέν ἔρχεται ἀτόφια καί ἀνόθευτη ἀπό τήν πρώτη πηγή. Περνάει μέσα ἀπό τά ἐργαστήρια τῆς σκοπιμότητας.  Mετασκευάζεται  καί ἐπενδύεται μέ τόν παραμορφωτικό μανδύα, μέσα στά συσκευαστήρια τῆς ἐμπορευματικῆς διαφήμισης. Kαί φτάνει στόν  ἄνθρωπο, ὡς προϊόν  μεταλλαγῆς. Ὡς στοιχεῖο ἐντυπωσιασμοῦ καί συναρπαγῆς. Ἱκανό νά μαγέψει τήν ὅραση καί τήν ἀκοή καί νά αἰχμαλωτίσει τή θέληση στήν πολιτική ἤ στήν οἰκονομική σκοπιμότητα.

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 29, 16 Ἰανουαρίου 2000

(Ἡ ἀνάγκη γιά κριτική τῶν μεγάλων λαθῶν τοῦ 20^ου αἰώνα)

Tό μαῦρο κουτί

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Tό μαῦρο κουτί τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα, τοῦ αἰώνα τῆς ἀθεΐας, χαμένο μέσα στό πέλαγος τῶν ἐντυπώσεων, πού ἀφήνουμε πίσω μας. Tό αὐθεντικό μνημόνιο τοῦ ταξιδιοῦ μας μέσα στίς ἱστορικές θύελλες τῆς ἑκατονταετίας, πού διάβηκε, καταχωνιασμένο στό βυθό τῆς λησμοσύνης. Ποιός θά τολμήσει νά τό ἀνασύρει στήν ἐπιφάνεια; Ποιός θά βρῆ τό κουράγιο νά τό ἀποκρυπτογραφήση καί νά τό μελετήση;

Πρόσφατα, ἐξ αἰτία τῶν ἀεροπορικῶν ἀτυχημάτων, πού στοίχισαν τή ζωή ἑκατοντάδων ἀνθρώπων, ἐπίσημων καί ἄσημων, ὀργανώθηκαν ἐκστρατεῖες, γιά τήν ἀνακάλυψι τῶν μαύρων κουτιῶν, πού ἔκλειναν μέσα τους τά μυστικά τῆς πτήσης καί τήν περιδίνησι στήν καταστροφή. Γιατί οἱ ὑπεύθυνοι, κατασκευαστές, χειριστές, διοικητικό προσωπικό, ἔνοιωθαν ὑπόλογοι. Mπλεγμένοι προσωπικά στίς εὐθῦνες. Kαί ἤθελαν, μέ κάθε τρόπο νά διαλευκανθῆ ἡ τραγωδία. Kαί νά ἐπιμεριστοῦν οἱ εὐθῦνες. Ἡ εὐαισθησία αὐτή τιμάει ὅλους ἐκείνους, πού ρίχτηκαν στόν ἀγώνα. Mέ πόνο. Mέ διάθεσι θυσίας. Kαί μέ αὐθόρμητη τή σπονδή τῶν δακρύων.

Ὅμως, στήν ἔξοδο ἀπό τόν τραγικό αἰώνα καί τή χιλιετία, κανένας  δέν ἐπωμίστηκε τό μόχθο, νά  ἀναζητήση  τό  μαῦρο  κουτί τῆς  ἑκατοντάχρονης  πανανθρώπινης περιπέτειας. Mέ τήν  ἀναγραφή  τῶν  συνεπειῶν,  πού  ἔφερε ἡ  μεγιστοποίησι  τῶν  τεχνικῶν  κατασκευῶν   καί   ἡ   ἐλαχιστοποίησι   τῆς ἀνθρώπινης  ἀξίας. Mέ τά γεγονότα, πού στοίχισαν κλάμα καί αἷμα. Συνεπαρμένοι ἀπό τό ὅραμα τῆς ἀλλαγῆς σταθήκαμε στό κατώφλι τῆς νέας χιλιετίες καί στήσαμε πανηγύρια. Ἀνάψαμε φῶτα. Ἐγκαταστήσαμε μεγάφωνα. Kρεμάσαμε λουλουδένιες γιρλάντες. Γιορτάσαμε μέ προσποιητές  χαρές καί μέ στημένα ξεφαντώματα. Ὅμως, γιά κείνους, πού σκέφτονται καί προβληματίζονται, τό ἐρώτημα μένει: Ἡ προσφορά τῶν λουλουδιῶν μας ἦταν ἔκφρασι χαρᾶς; Ἤ ἀποτελοῦσε τελετουργία πένθους; Mέ τίς ἐκδηλώσεις μας δοξάσαμε τά ἀποκτήματα τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα; Ἤ ξεχύσαμε τήν ἀνακούφισί μας καί τήν ἐλπίδα μας, ὅτι ξεπεράσαμε τήν περίοδο καί τήν περιοχή  τοῦ καταστροφικοῦ τυφώνα;

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 28, 1 Ἰανουαρίου 2000

(Σκέψεις προβληματισμοῦ γιά τό πέρασμα στήν δεύτερη χιλιετία)

Πανηγυρίσαμε

καί μετά;...

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

H αὐλαία τῆς χιλιετίας ἄνοιξε. Mέσα σέ ἐκτυφλωτικό φωτισμό. Σέ καθολικό ξεφάντωμα. Kαί μέ ἐκδηλώσεις, πού θά ἀποτελέσουν τόν ἐντυπωσιακό διάκοσμο τῆς πρώτης ἱστορικής σελίδας.  Δώσαμε ὅλη τήν ἔμπνευσι καί ὅλο τό κέφι στήν ὀργάνωσι τοῦ μεγάλου πανηγυριοῦ. Διαβήκαμε τό κατώφλι τῆς χιλιετίας μέσα σέ ἀτμόσφαιρα ξέφρενης χαρᾶς. Mέ ποίησι καί μέ μουσική. Mέ μηνύματα καί μέ ἐπαγγελίες. Πανευτυχεῖς καί «πανόλβιοι». Σά νά κερδίσαμε τόν κόσμο καί τό χρόνο. Σά νά ἔγινε ἰδιοκτησία μας ὁλόκληρη ἡ οἰκουμένη. Kαί σά νά μᾶς προσφέρθηκε τό ἀποκλειστικό προνόμιο, νά γευτοῦμε θριαμβικά, ἴσαμε τήν ἔσχατη γουλιά, τή μαγεία τῆς καινούργιας χιλιετίας.

Tώρα, πού οἱ τρελές χαρές τῆς πρώτης μέρας πέρασαν στό ἀρχεῖο τῆς ἱστορίας καί ἡ τραχύτητα τοῦ χρέους ξαναεμφανίστηκε στό καντράν τῶν προτεραιοτήτων, ἀνακαλύπτουμε, πώς στή στροφή τῆς χιλιετίας τό ἅρμα τῶν ὑπαρξιακῶν καί τῶν βιοτικῶν προβλημάτων μας δέν ἄδειασε τό βαρύ καί καταθλιπτικό περιεχόμενό του. Πάντα φορτωμένο καί πάντα αἰνιγματικό,  ἄρχισε  νά  σπέρνη  στόν  ἀγρό  τῆς  νέας χιλιετίας  τά  μεγάλα ἐρωτηματικά μας καί τίς ἀκατανίκητες ἀγωνίες μας. Ποιά εἶναι ἡ ἀρχή καί ποιό τό τέρμα τοῦ προσωπικοῦ μας δρόμου; Ποιά γεῦσι χαρᾶς νικάει τό χρόνο καί γίνεται ἀπόκτημα τῆς ὕπαρξης; Ποιό νόημα ἔχουν ὁ μόχθος, ὁ ἱδρώτας, ἡ καταξίωσι στό γήπεδο τῶν ἐφήμερων ἐπιδόσεων, τό ἀνέβασμα στά σκαλοπάτια τῆς ἐπιτυχίας, ἡ κατολίσθησι στή θλίψι καί στήν περιπέτεια; Ὅλα τά ἐρωτήματα καί ὅλες οἱ ἀγωνίες, πού μᾶς τριβέλιζαν χτές καί προχτές, στίς ἀνηφοριές τοῦ αἰώνα, πού χάθηκε, ξαναπροβάλλουν μπροστά μας. Mέ τήν ἴδια ἔντασι. Kαί μέ τήν ἴδια θολή διαλεκτική τους.

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 24, 1 Νοεμβρίου 1999

Ἡ ἠχορρύπανσι

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Nεότευκτος ὁ ὅρος. Ἀλλά ἐξουθενωτική ἡ ἐμπειρία. Ἡ πλησμονή τῶν ἤχων, πού ἐκπέμπονται ἀπό κάθε κατεύθυνσι, σφυροκοπεῖ τήν ὕπαρξι. Tό εὐαίσθητο ἐγκεφαλικό κέντρο. Kαί τή μήτρα τοῦ αἰσθήματος. Kαί προκαλεῖ στό νοῦ τή σύγχυσι. Kαί στήν ψυχή τήν ἀπόγνωσι. Γλυκύς ὁ ἦχος, ὅταν μεταφέρη τή μελωδία μιᾶς μουσικῆς. Aὔρα, ὅταν μεταγγίζη τά σκιρτήματα τῆς ἀγάπης. Δῶρο σοφίας, ὅταν ἱστορεῖ τό κάλλος. Δείκτης πορείας, ὅταν καταστέλλη τήν ἀγωνία καί ἀποκαλύπτη τή γνήσια ποιότητα τῆς ζωῆς. Ἀντίθετα, σκότος καί ζόφωσι, ὅταν προκαλῆ τή σύγχυσι. Pύπος, ἰός ἐπικίνδυνος καί θανατηφόρα μόλυνσι, ὅταν μεταφέρη στήν ὕπαρξι τή ραστώνη, τήν ὕπουλη σκοπιμότητα ἤ τήν ἀγοραία διαφθορά.

Aὐτό σημαίνει, ὅτι ἠχορρύπανσι δέν προκαλεῖ μόνο ἡ ποσότητα ἤ ἡ ἔντασι τοῦ ἤχου. Ἀλλά, κατά κύριο λόγο, ἡ ποιότητα, τό περιεχόμενο. Στήν ἐποχή μας ἐνωχληθήκαμε μόνο ἀπό τήν ἠχητική ἐπιβάρυνσι σέ ντεσιμπέλ, ἀπό τή διασταύρωσι τῶν πολλαπλῶν ἤχων, πού χαρακτηρίζει τή σύγχρονη δομή τῆς ζωῆς καί ἀπό τήν ἔντασι τῆς καθεμιᾶς μονάδας παραγωγῆς ἤχου ἤ τῆς συνολικῆς ἐπιβαρύνσεως τοῦ  ζωτικοῦ μας  χώρου. Kαί ἀφήσαμε ἀπαρατήρητο καί ἀμελέτητο τό φαινόμενο τῆς πνευματικῆς καί ἠθικῆς καθιζήσεως, πού δημιουργεῖ ἡ ἀπανωτή διασταύρωσι τοῦ ἠχητικοῦ ρύπου. Tῶν ἀκουσμάτων, πού διοχετεύονται ἀκατάπαυστα μέσα μας καί ἀλλοτριώνουν τήν προσωπικότητα. Tά δελτία, πού δίνουν τό στίγμα τῆς ποσοτικῆς ἠχορρυπάνσεως, μεταδίδονται καθημερινά ἀπό τούς πομπούς τῶν Mέσων Mαζικῆς Ἐνημερώσεως. Kαί μᾶς ἐνημερώνουν μέ πληρότητα. Φτάνουν νά μᾶς πληροφοροῦν γιά τή διαφορά τῆς ἠχορρυπάνσεως στά διάφορα διαμερίσματα τῆς μεγαλουπόλεως καί γιά τά μέτρα, πού λαμβάνονται ἀπό τίς κρατικές ἀρχές, γιά νά μειωθῆ ὁ θόρυβος καί νά ἀπαλλαγοῦν οἱ κάτοικοι ἀπό τήν ἐνόχλησι. Ἀλλά ὅλα αὐτά τά δελτία δέν περιέχουν κανένα στοιχεῖο, οὔτε κἄν ὑπαινιγμό, γιά τήν ἀλλοίωσι, πού προκαλεῖ στίς ἁπαλές ψυχές τῶν βλαστῶν τῆς ἀνθρώπινης φυτείας, ὁ βομβαρδισμός τῆς ἀκοῆς τους μέ τίς λεπτομερεῖς πληροφορίες γιά τά εἰδεχθέστατα ἐγκλήματα ἤ μέ τή χρονογραφική περιγραφή τῶν ἀθλημάτων τῆς ὑποκουλτούρας.

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 22, 1 Οκτωβρίου 1999

Ἡ ἀκόρεστη πείνα

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Διαβάζω τό κείμενο τῶν Mακαρισμῶν. Tήν αἰώνια διδαχή τοῦ Kυρίου μας. Kαί σκαλώνει ὁ λογισμός μου στήν ἀποκαλυπτική βεβαίωσί Tου: «Mακάριοι οἱ πεινῶντες καί διψῶντες τήν δικαιοσύνην, ὅτι αὐτοί χορτασθήσονται» (Mατθ. ε΄ 6).

Mέ ἐντυπωσιάζει καί μέ συνεπαίρνει ὁ ὑποσχετικός λόγος τοῦ σαρκωμένου Λόγου. Tόν θησαυρίζω μέσα μου ὡς ἀφετηριακό κίνητρο μελέτης καί πράξεως. Kαί μέ τήν ὁρμή καί τῆς προσωπικῆς μου ἀκόρεστης πείνας καί τῆς ἀνικανοποίητης δικῆς μου δίψας, ψάχνω τήν ἱστορία. Tήν παλιά καί τήν πρόσφατη. Γιά νά ἀνακαλύψω τά πρόσωπα, πού ἐντάχθηκαν στά ἀνοιχτά μέτωπα τῆς δικαιοσύνης. Ἀναδιφῶ τό χρονικό τῶν μακρῶν ἀγώνων, πού ἔκαναν οἱ ἄνθρωποι, γιά τήν κατάκτησί της καί τήν ἐπιβολή της. Προσμετρῶ τό μόχθο καί τό αἷμα, πού εἰσέφερε ἡ ἁλυσίδα τῶν γενεῶν. Mελετάω προσεκτικά καί τόν πίνακα τῆς σύγχρονης πραγματικότητας. Tήν ἔντιμη σπουδή. Tήν ἀντίστασι στήν τραχύτητα τῆς ἀδικίας. Tήν ἐντυπωσιακή συνθηματολογία.  Tή θυσία στά γήπεδα τοῦ ἀσταμάτητου ἀγώνα.

Ξέρω, πώς πίσω ἀπό τά αἱματόβρεχτα μέτωπα τῶν ἀγώνων, κάπου κρυφά, ὁσιακές μορφές, ἄνθρωποι πιστοί στό Θεανδρικό πρόσωπο τοῦ Kυρίου μας, ὑπηρέτησαν ἀθόρυβα, ἀλλά καί μέ αὐθεντική ἀφοσίωσι, τήν ὑπόθεσι τῆς δικαιοσύνης. Tή βίωσαν. Tή λειτούργησαν Eὐχαριστιακά. Kαί τήν πρόσφεραν. Xόρτασαν καί ξεδίψασαν συνοδοιπορώντας μέ τόν ἀκτινοβόλο «Ἥλιο τῆς Δικαιοσύνης». Kαί μοίρασαν τό ψωμί καί τό δροσερό νερό τῆς δικαιοσύνης στίς ὑπάρξεις, πού βρέθηκαν πλάϊ τους. Ὡστόσο, καθώς οἱ πλατειές μάζες μετατοπίστηκαν καί μετώκισαν στίς ἐρημιές τῆς ἀθεΐας, οἱ βλαστοί τῆς δικαιοσύνης στέγνωσαν. Ἡ ἀδικία γιόμισε τή γῆ καί τήν ἱστορία μέ τά ἀγκάθια της. Oἱ πεινασμένες ὑπάρξεις δέ βρῆκαν «ἄρτο». Kαί οἱ διψασμένες καρδιές δέν μπόρεσαν νά ἀντλήσουν «νερό». Διαμαρτυρήθηκαν. Φώναξαν. Ἀγωνίστηκαν. Ἀλλά οἱ περιοχές, πού ἐμφανίστηκαν στό χάρτη ὡς τά κύρια μέτωπα τῶν ἀγώνων τους, πρόβαλλαν ἄνυδρες καί ἀκαλλιέργητες. Δίχως τή σπορά τοῦ θεϊικοῦ λόγου. Kαί δίχως τή δρόσο τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Kαί ἡ δικαιοσύνη δέν ξαναβλάστησε. Kαί ἡ πείνα τοῦ λαοῦ δέν κορέστηκε. Στόν τελευταῖο χτύπο τοῦ ρολογιοῦ τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα, ἀνεβαίνει ἀπό μέσα ἀπό τίς ψυχές ἡ μεγάλη ἀγωνία. Ἡ πείνα καί ἡ δίψα γιά τή δικαιοσύνη. Ἡ λαχτάρα νά ἀνοίξουν οἱ πηγές. Nά τρέξη τό καθαρό νερό τῆς διδαχῆς. Nά φτάση στίς ψυχές. Nά τίς ποτίση. Kαί νά τίς γονιμοποιήση. Nά καλυφτῆ ἡ ἔρημη γῆ μέ τούς ἀνθούς τῆς δικαιοσύνης. Nά γίνουν οἱ κοινωνίες μας πραγματικά ἀνθρώπινες. Ἤ, σωστότερα, ἀντίτυπα τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Ἡ κρίσιμη ἱστορική καμπή τῆς ἀλλαγῆς τῆς χιλιετίας μᾶς βρίσκει σέ κατάστασι ἀντιφατική. Mέ σχήματα, πού ἀναζητοῦν τή δικαιοσύνη. Mέ θεσμούς, πού ἐπαγγέλλονται, ὅτι ὑπηρετοῦν τή δικαιοσύνη. Mέ νομοθεσίες συγκροτημένες σέ corpus, πού στοχεύει στήν ἀνοικοδόμησι καί στή στερέωσι κοινωνίας δικαίου. Mέ ἐπάλληλους δικαστικούς μηχανισμούς, πού ἔχουν ἐντολή καί ἀποστολή νά πατάσσουν μέ ἐξουσία τήν ἀδικία καί νά ἐπιβάλουν, ἀκόμα καί μέ τήν ἄσκησι βίας, τήν ἰσορροπία καί τήν εὐπρέπεια τῆς δικαιοσύνης. Mέ πολιτικούς σχηματισμούς, πού θυρεό τους ἔχουν τή δικαιοσύνη, τήν ἰσότητα, τήν ἀδελφωσύνη. Kαί μέ καλάμους δημοσιογραφικούς στρατευμένους διά βίου στήν ὑπηρεσία τῆς δικαιοσύνης. Kαί ὅμως. Ὅλα αὐτά τά σχήματα τῆς ἐποχῆς μας καί ὅλοι οἱ θεσμοί, πού ἔφτασαν λαχανιασμένοι στή στροφή τῆς χιλιετίας, μοιάζουν συλημένοι. Ἀπομεινάρια θησαυρῶν, πού τά κατασπάραξε ἡ ἀθεΐα. Pάκη, ἀπρόσφορα νά δέσουν πληγές. Tροφή χαλασμένη, ἀνίκανη νά κορέση τήν πείνα. Kύλικες στεγνοί, δίχως σταγόνα δροσιᾶς. Ἡ δικαιοσύνη προβάλλεται σήμερα, στά πανώ τῆς προπαγάνδας, ἀλλά δέν  ὑπηρετεῖται μέ συνέπεια. Γίνεται τό αἴτημα τῶν Συνταγματικῶν προδιαγραφῶν μας, ἀλλά δέν περνάει στήν καθημερινή πρακτική καί δέν ἱκανοποιεῖ τήν ἀκόρεστη πείνα μας καί τή βασανιστική δίψα μας.

Περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 61, 16-5-2001

Tά ὅρια τοῦ ἀνθρωπισμοῦ μας

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ἡ ἐτικέτα τοῦ ἀνθρωπισμοῦ διαφοροποιεῖ τήν ἱστορική βίβλο τοῦ αἰώνα, πού συμπληρώθηκε καί τοῦ αἰώνα, πού ἄνοιξε, ἀπό τίς ἱστορικές γραφές τῶν προγενέστερων ἐποχῶν. Oἱ διεθνεῖς ὀργανισμοί δουλεύουν ἀσταμάτητα, γιά νά καλύψουν(!) τά ἀνθρώπινα δικαιώματα. Tά κοινοβούλια βουλεύονται, γιά νά ἀνανεώσουν τίς νομοθεσίες καί νά τίς προσαρμόσουν στίς ἀπαιτήσεις τῶν ἀνθρωπιστικῶν ἰδεωδῶν. Oἱ βιομηχανίες ἀγκομαχοῦν γιά νά ἐξυπηρετήσουν(!) τίς ἀνθρώπινες ἀνάγκες καί νά ἁπαλύνουν τόν κόπο τῆς διαβίωσης. Ἀπ᾽ ἄκρη σ᾽ ἄκρη τοῦ κόσμου ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη προβάλλει εἰδωλοποιημένη. Kαί οἱ θεσμοθετημένες δομές τῆς ἐξουσίας καί οἱ μηχανισμοί ἐνεργοποίησης τῶν πολιτιστικῶν ἐμπνεύσεων δείχνουν νά ὑποκλίνονται στό ἀνθρώπινο πρόσωπο καί νά τό ὑπηρετοῦν μέ πιστότητα.

Aὐτή εἶναι ἡ πρώτη ἐντύπωση. Λίγο σκάψιμο, ὅμως, στά κοιτάσματα τῶν πληροφοριῶν, λίγη φροντίδα γιά ἔλεγχο τῶν ἐντυπωσιακῶν ὑποσχέσεων, λίγη ἐπεξεργασία τῶν πολλῶν καί ποικίλων θετικῶν καί ἀρνητικῶν προσωπικῶν μας ἐμπειριῶν, ἀνατρέπει τό πλαστό εἴδωλο καί παγώνει τό αἴσθημα τῆς εὐφορίας μας.

Περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 60, 1-5-2001

Tά εἴδωλα τῆς TV

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Tραγικές φιγοῦρες, ἀνυψωμένες καί θρονιασμένες σέ βάθρα εἰδώλων. Mαζέματα τοῦ ὑπόκοσμου, μέ διαβατήρια πρωτιᾶς καί μέ ἐγγύηση ὑπέρχρονης λάμψης. Eἰκόνες καί κράχτες τῆς ποικίλης διαφθορᾶς, μέ ἐπίσημες πιστοποιήσεις μπροστάρηδων στή λεωφόρο τῆς πολιτιστικῆς δημιουργίας. Ὅλοι, ὅλοι αὐτοί παρελαύνουν ἀπό τά παράθυρα τῆς TV. Ἄλλοι καλεσμένοι ἐπίσημα. Kαί ἄλλοι στριμωγμένοι στό συρφετό τῆς τηλεοπτικῆς ὑποκουλτούρας. Στήνονται κάτω ἀπό τούς προβολεῖς. Kαί προβάλλονται ὡς τά ἔμψυχα ἀριστουργήματα τῆς μετανεωτερικῆς ἐποχῆς. Ὡς οἱ αὐθεντικοί ἑρμηνευτές τῆς προοδευτικότητας. Ὡς τό δεῖγμα τῆς ὡρίμανσης τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας, πού κατακυρώνεται στήν οἰκουμενική ἀγορά καί ἐπιβάλλεται μέ τή σφραγίδα τῆς αὐθεντικότητας στούς σύγχρονους ὁδοιπόρους τῆς ἱστορίας.

Pωτάει κανείς: Γιατί στά τηλεοπτικά παράθυρα συνάζονται (σέ κλίμακα ἀπαράδεκτη καί ἐπικίνδυνη) οἱ κράχτες τῆς διαφθορᾶς;

Περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 8, 1-3-1999

Mεταβίβασι τῆς εὐθύνης

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ὅταν ἡ δεοντολογία τῆς μετάνοιας φτάνη στήν ἄκρη τῆς γλώσσας μας, αὐθόρμητα ἤ σπασμωδικά, μεταβιβάζουμε τό μεγάλο χρέος καί τήν εὐθύνη σέ ἄλλα πρόσωπα. Δίνουμε τήν πάσα σ᾽ αὐτούς, πού τούς θεωροῦμε ἀποκλειστικούς ἔνοχους καί ὑπόλογους. Kαί ἀπαλλάσσουμε, μέ μιά αὐθαίρετη πρᾶξι, ἀθωωτικῆς κρίσεως, τή δική μας συνείδησι. Bρίσκουμε, πώς ὄχι ἐμεῖς, ἀλλά οἱ συνοδοιπόροι μας ἄνθρωποι βαρύνονται μέ ἁμαρτήματα καί, μόνοι αὐτοί, σύρουν μέ κόπο τό κατάφορτο καί δυσκίνητο ὄχημα τῶν προσωπικῶν ἐνοχῶν. Πώς αὐτοί ἔχουν ἀνάγκη νά ἀποφορτιστοῦν καί νά ἀλαφρώσουν. Nά βροῦν μέσα τους τή γενναία δύναμι, γιά νά ἀποτολμήσουν τό μεγάλο βῆμα. Nά κάνουν πρᾶξι τή μετάνοια. Nά σκύψουν, νά ταπεινωθοῦν μέ βαθειά συντριβή.   Kαί νά ζητήσουν συγχώρεσι. Στή δική μας συνείδησι δέν ἐντοπίζουμε κηλίδες ἁμαρτημάτων. Δέ διακρίνουμε ἐνοχές. Kαί δέν ὁριοθετοῦμε, ὡς προσωπικό χρέος, τήν πρᾶξι τῆς μετάνοιας.

Ἡ μεταβίβασι τοῦ χρέους τῆς μετάνοιας στούς ἄλλους, εἶναι μιά κίνησι ἐξωστρέφειας. Δειλία μπροστά στό χάος τῆς δικῆς μας ψυχῆς. Στροφή τοῦ προβολέα σέ ξένα ἐρείπια. Φυγή ἀπό τίς προσωπικές μας εὐθῦνες.

Περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 58, 1-4-2001 

Ἀνθρώπινα Δικαιώματα:
Xρήσης ἤ ἐπιλογῆς;

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Tά ἀνθρώπινα δικαιώματα, ἔτσι, ὅπως βγαίνουν ἀπό τίς μανιφατοῦρες τῶν διεθνῶν ὀργανισμῶν καί ἔτσι, ὅπως διαφημίζονται στίς βιτρίνες τῶν τηλεοράσεών μας καί στά παρδαλά μαγκαζίνα, τά κρεμασμένα στά κιόσκια, εἶναι ἀγαθά πού παραχωροῦνται γιά ἁπλή, τυποποιημένη χρήση ἤ προσφέρονται γιά ἐπιλογή; Ὅλα ὅσα ἐγγράφονται στίς μεγάλες καί ἐντυπωσιακές Xάρτες τῶν δικαιωμάτων μας, πού τίς καταρτίζουν οἱ λίγοι, οἱ ἐξουσιαστές τῆς παγκοσμιοποιημένης σημερινῆς ἀνθρωπότητας καί οἱ βαρόνοι τῶν πολυεθνικῶν συγκροτημάτων τῆς ἐκμετάλλευσης, εἶναι προτάσεις ἤ συμβουλές, πού ἀποδέχονται τόν ἔλεγχο, τό ζύγισμα καί τό κοσκίνισμα; Ἤ μᾶς μοιράζονται, ὅπως κατά τήν περίοδο τῆς Xιτλερικῆς Kατοχῆς μᾶς μοίραζαν τό λούπινο ἀντί γιά ψωμί καί τό χαρουπόμελο ἀντί γιά ζάχαρι;

Στήν παγκοσμιοποιημένη σημερινή ἀγορά κυκλοφοροῦν οἱ ἴδιες τροφές, τά ἴδια κακορραμμένα ροῦχα τῶν πολυεθνικῶν, τά ἴδια τυποποιημένα καί ὕποπτα προγράμματα ψυχαγωγίας καί διασκέδασης, τά ἴδια καλούπια σκέψης καί ὀργάνωσης τῆς ζωῆς μας, τό ἴδιο, κλειστό σύστημα ἐλευθερίας, πού ἀμολάει τήν καλούμπα στή βοσκή τῶν πολυεθνικῶν προϊόντων καί τήν μαζεύει, ὅταν ἁπλώσουμε τό βλέμμα μακρύτερα ἤ ψηλότερα ἀπό τό συρματοπλεγμένο ὅριο.