Ἀρχή καί τέλος

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

«Ἔστιν ὁδός ἥ δοκεῖ ὁρθή εἶναι παρά ἀνθρώποις, τά δέ τελευταῖα αὐτῆς ἔρχεται εἰς πυθμένα ᾄδου» (Παροιμ. ιδ΄ 12).

Ἀρχή τῆς θητείας τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Σεραφείμ στό θρόνο τῶν Ἀθηνῶν ἦταν ἡ συνωμοσία, ἡ ἀποδιοργάνωσι τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ἐπιβολή τῆς τρομοκρατίας, τό σχίσμα. Kαί τέλος τῆς μακρᾶς, τῆς εἰκοσιτετράχρονης καθοδικῆς πορείας, τό Συνοδικό μπάχαλο τοῦ περασμένου Ἰουλίου. Ἀναρριχήθηκε στήν πρώτη ἔπαλξι τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως μέ τά δεκανίκια τοῦ στυγνοῦ δικτάτορα Ἰωαννίδη καί μέ τή βοήθεια τῶν Συντακτικῶν Πράξεων, πού πλήγωσαν θανάσιμα τόν κεντρικό θεσμό τῆς Ὀρθοδοξίας, τή Σύνοδο τῶν ἐπισκόπων της. Kαί κατέληξε, ὕστερα ἀπό ἕνα τέταρτο τοῦ αἰώνα, στήν τελευταία Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας, πού ἐξελίχτηκε σέ προσωπικό του ἐξευτελισμό καί σέ ξέφτισμα τοῦ κύρους τοῦ Ἱεραρχικοῦ σώματος.

Oἱ πληρωμένοι δημοσιογράφοι καί τά δημοσιογραφικά συγκροτήματα, πού ὁραματίζονται καί μεθοδεύουν τό διασυρμό καί τήν ἐξουθένωσι τῆς Ἐκκλησίας, δέ μιλοῦν γιά τόν τρόπο, πού εἰσέβαλε ὁ κ. Σεραφείμ στό ἀρχιεπισκοπικό μέγαρο. Xρειάστηκε νά περάσουν οἱ δεκαετίες, νά σβήσουν ἀπό τίς μνῆμες τά γεγονότα τοῦ 1973 καί τοῦ 1974, νά περάσουν στή σκηνή τοῦ δημόσιου βίου νέοι ἀνθρωποι, πού δέν εἶχαν καμμιά ἐμπλοκή στή φρικτή νύχτα τῆς ὁδύνης, γιά νά ἀκουστῆ ἀπό τό στόμα ἑνός πρωταίτιου ἡ ἀφήγησι τοῦ χρονικοῦ.