Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Καταφιλήσω...», β΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1992), σελ. 7 - 9, 41-51
ΚΑΤΑΦΙΛΗΣΩ
...Οἱ μοναχοί εἶναι οἱ περιφρονημένοι ἀπ’ τόν κόσμο, ἀλλά ἐκλεκτοί στήν οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ, στήν Ἐκκλησία...
...Αὐτό, πού εἶδα κι’ αὐτό, πού γνώρισα στά φωτεινά παραδείγματα τοῦ συγχρόνου μοναχισμοῦ κι’ αὐτό, πού ἀξιώθηκα νά διαβάσω στά σοφά συγγράματα τῶν ὁσίων Πατέρων, τό ἐμπιστεύθηκα μέ τή μορφή τῆς ὁμιλίας στά ἀδέλφια μου, τούς μοναχούς. Καί τοῦτο, μέ μόνη τή φιλοδοξία τοῦ κηπουροῦ, πού συλλέγει απ’ τόν ἀπέραντο ἀνθόκηπο τά εὐωδιαστά τριαντάφυλλα, γιά νά τά προσφέρει στά ἀγαπημένα του πρόσωπα.
Λίγες ἀπ’ τίς ὁμιλίες ἐκεῖνες, τίς παραδίνω τώρα στή δημοσιότητα...
ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΝΑΝΕΩΣΙ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΥ ΜΑΣ
14 Μαΐου 1970
Ἡ μοναχική ζωή δέν εἶναι μιά κατάσταση στατική. Δέν εἶναι μόνο ἕνα ροῦχο, πού τό φορᾶμε στήν ἐπίσημη τελετή τῆς Κουρᾶς κι’ ἕνα ὄνομα, πού τό παίρνουμε, σέ ἀντικατάστασι τοῦ βαφτιστικοῦ μας ὀνόματος. Ἡ μοναχική πολιτεία εἶναι πορεία, ἀγώνας, ἄσκησι, ἀναμέτρησι μέ τόν ἐχθρό τῆς ψυχῆς μας καί ἀνηφορικός βηματισμός στό Θαβώρ τῆς μεταμορφώσεως.
Αὐτό σημαίνει, πώς κάθε μάχη εἶναι κι’ ἕνας σταθμός καί κάθε βῆμα καί μιά ἀνανέωσι καί ἀνακαίνισι.
Ὅποιος ζεῖ στατικά τό Μοναχισμό, μόνο σάν μιά ἀναστροφή καί σάν μιά διακονία στόν κλειστό χῶρο τοῦ Μοναστηριοῦ καί δέν ἀνανεώνει τίς σκέψεις του καί τίς ἀποφάσεις του καί δέν ἀνανεώνεται κι’ ὁ ἴδιος σάν ἄνθρωπος ἀφιερωμένος καί σάν ἀσκητής, δέν γεύεται τή γλυκύτητα τῆς ἐρημίας καί δέν μεταμορφώνεται «ἀπό δόξης εἰς δόξαν, καθάπερ ἀπό Κυρίου Πνεύματος» (Β΄ Κορινθ. γ΄ 18).