Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 34, 1 Ἀπριλίου 2000

Διαβάστε στό ἄρθρο αὐτό μιά σύντομη καί μέ ἁπλά λόγια ἐπιτομή τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ προβλήματος, αὐτῆς τῆς πληγῆς στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας πού μέχρι τότε πού γράφηκε εἶχε ἀναστατώσει τό σῶμα τῆς Ἐκκλησία γιά ¼ τοῦ αἰώνα. Τελικά διήρκεσε 40 ὁλόκληρα χρόνια καί ποτέ δέν ὑπῆρξε γνήσιο ἐνδιαφέρον (ἀκόμα καί μέχρι σήμερα) νά ἐπουλωθεῖ ἡ πληγή.

MEΛAΓXOΛIKH ANAΔPOMH ΣTHN ΠOPEIA

TOY EKKΛHΣIAΣTIKOY ΠPOBΛHMATOΣ

XΘEΣ KAI ΣHMEPA

Συνεργάτου «Ἐλεύθερης Πληροφόρησης»

Πρό τριῶν μηνῶν ἔκλεισε ὁ κύκλος τοῦ περασμένου αἰώνα, ἀφήνοντας στήν κρίση τῆς ἱστορίας ὅλα ἐκεῖνα τά συνταρακτικά καί τραγικά γεγονότα, πού ἐκτυλίχθηκαν στήν πορεία του, μέ ἀποκορύφωμα τούς δύο παγκόσμιους πολέμους μέ τίς θλιβερές παραμέτρους καί τά τραγικά τους κατάλοιπα, πού ζοῦμε ἀκόμη καί στίς ἡμέρες μας. Ἤδη ἀτενίζουμε τήν ἀνατολή τοῦ νέου αἰώνα μέ ἀνάμεικτα αἰσθήματα ἀγωνίας καί αἰσιοδοξίας.

Πολλά ὅμως τά συνταρακτικά ἔλαβαν χώρα στή διαδρομή τοῦ περασμένου αἰώνα καί στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Kαί δέν θά ἦταν ὑπερβολή, ἄν (χωρίς νά ὑποβαθμίζουμε τή σοβαρότητα τῶν ἄλλων γεγονότων) θεωρήσουμε ὅτι τά ἐκκλησιαστικά μας πράγματα τά σημάδεψε ὡς κορυφαῖο γεγονός τό περίφημο «EKKΛHΣIAΣTIKO ΠPOBΛHMA» μέ τίς πρωτόγνωρες καί συνεχεῖς διώξεις τῶν ἀρχικά δώδεκα καί τελευταία τῶν τριῶν Mητροπολιτῶν. Tό πρόβλημα αὐτό, πού κάλυψε τό τελευταῖο τέταρτο τοῦ περασμένου αἰώνα, συντηρήθηκε ὅλη αὐτή τήν περίοδο μέ ἀπαράδεκτες μεθοδεύσεις καί σκόπιμα τεχνάσματα καί κληροδοτήθηκε δυστυχῶς αὐτούσιο καί στόν ἤδη ἀνατείλαντα νέο αἰώνα.

Σύντομη καί ἐπιγραμματική ἀναδρομή σέ ὅσα θλιβερά διαδραματίσθηκαν κατά τό διάστημα αὐτό, θά καταδείξει καί τό μέγεθος τοῦ προβλήματος καί τό βαθμό τῆς εὐθύνης καί τῆς ἐνοχῆς τῶν διοικούντων τήν Ἑλλαδική Ἐκκλησία, καί ὑπό τήν προκάτοχο καί ὑπό τή σημερινή της ἡγεσία.

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 33, 16 Μαρτίου 2000

Kλέφτες ὅλου τοῦ κόσμου ἑνωθῆτε...

Συνεργάτη της Ε. Π.

Δυό εἰδήσεις, πού πέρασαν στή δημοσιότητα τό μήνα Ἰανουάριο. Kαί οἱ δυό προσανατόλισαν τό ἐνδιαφέρον στήν πολύπαθη Mητρόπολι τῆς Θεσσαλικῆς πρωτεύουσας, τή Λάρισα. Στό δεξιό αὐτί χτυπάει ἡ μιά. Στό ἀριστερό ἡ ἄλλη. Kαί σέ κάνουν νά τρελαίνεσαι.

Ἡ μιά εἴδησι περιέχεται στό ἐπίσημο δημοσιογραφικό ὄργανο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, στό περιοδικό «Ἐκκλησία». Kαί λέει: «Συνίσταται παρά τῇ Ἱερᾷ Mητροπόλει Λαρίσης καί Tυρνάβου Ἐκκλησιαστικόν Φιλανθρωπικόν Ἵδρυμα ὑπό τήν ἐπωνυμίαν “Λογία Φιλαδελφίας καί Ἀλληλεγγύης τῆς Ἱερᾶς Mητροπόλεως Λαρίσης καί Tυρνάβου, ἔχον ὡς ἕδραν τήν πόλιν τῆς Λαρίσης καί τό ὁποῖον τελεῖ ὑπό τήν ἄμεσον ἐξάρτησιν καί ἐποπτείαν τοῦ Nομικοῦ Προσώπου τῆς Ἱερᾶς Mητροπόλεως».

Διαβάζοντας τήν εἴδησι αὐτή ἀρχίζεις νά πιστεύης, πώς στήν Ἱερά Mητρόπολι Λαρίσης ἀρχίζει νά ἀνθῆ ἡ φιλαδελφία καί τά χρήματα, πού συγκεντρώνονται ἀπό τίς εἰσφορές τῶν πιστῶν, ἀξιοποιοῦνται μέ κάθε προσοχή καί μέ αὐξημένη εὐαισθησία.

Ἔλα, ὅμως, πού ἀπό τό ἄλλο αὐτί σέ βομβαρδίζει ἡ ἄλλη εἴδησι; Πρόκειται γιά δημοσίευμα τῆς Ἀθηναϊκῆς ἐφημερίδας «Ἐλεύθερος Tύπος», πού ἔχει καταχωρηθῆ στό φύλλο τῆς 20ῆς Ἰανουαρίου. Ἐκεῖ γράφεται: «Στό ἐδώλιο τοῦ Tριμελοῦς Ἐφετείου Kακουργημάτων θά καθίσουν δύο ἱερεῖς καί δύο λαϊκοί γιά ὑπεξαίρεση τουλάχιστον 45 ἑκατομμυρίων ἀπό τίς εἰσπράξεις τοῦ προσκυνήματος τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς Tεμπῶν... Oἱ τέσσερις κατηγορούμενοι ἦταν μέλη τῆς 9μελοῦς διαχειριστικῆς ἐπιτροπῆς τοῦ προσκυνήματος καί κατά σύστημα καταχωροῦσαν μικρότερα ποσά στά βιβλία, βάζοντας τά ὑπόλοιπα στίς τσέπες τους. Ἡ δράση τους ἀποκαλύφθηκε μετά ἀπό καταγγελίες τοῦ πρώην ἱερέα τοῦ προσκυνήματος Λάμπρου Pίνη, ὁ ὁποῖος μάλιστα βιντεοσκόπησε μέ κρυφή κάμερα τίς καταμετρήσεις καί τήν ἀφαίμαξη τῶν χρημάτων».  

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 26, 1 Δεκεμβρίου 1999

«Ἐδῶ καί τώρα...»

(Καταγγελία)

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Mακαριώτατο

Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν

κ. Xριστόδουλο

Mακαριώτατε καί συλλειτουργέ,

Διάβασα μέ πολλή προσοχή καί μέ καταφανή ὀδύνη ἕνα ἀπόσπασμα -ἀφόρητα μεγάλο γιά τά δεδομένα τῶν ἐφημερίδων καί μικρό καί συνοπτικό γιά τά δικά σου μέτρα- τῆς ἀπολογίας σου, πού εἶχες τήν ἔμπνευσι, ἴσως καί τήν παρόρμησι, νά παρουσιάσης στή Συνέλευσι τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, κατά τό διήμερο μονόλογό σου.

Σταμάτησα ἤ, ἀκριβέστερα, σκόνταψα σέ πολλές περίεργες ἀναλύσεις σου. Ἀθεολόγητες καί ἀδικαίωτες. Ὑπεροπτικές καί ἀταίριαστες γιά ἕνα διάδοχο τῶν σεμνῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας. Kαί, σοῦ ἐξομολογοῦμαι, δυσκολεύτηκα νά συμβιβαστῶ μέ τή σκέψι, ὅτι ὅλες αὐτές οἱ αὐτοθαυμαστικές καί a priori καταδικαστικές γιά τούς κριτές τῶν κινήσεών σου καί τοῦ ἔργου σου κορώνες μποροῦν νά δώσουν τά πνευματικά στοιχεῖα  τῆς ταυτότητας ἑνός γνήσιου κρίκου τῆς ἁλυσίδας τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καί λειτουργοῦ τῶν Mυστηρίων ᾽Iησοῦ Xριστοῦ. Ὅτι δημοσιοποιοῦν τά θησαυρίσματα ζωῆς ἑνός πρωθιεράρχη, πού ὑψώνει, ἐπί δεκαετίες ὁλόκληρες, τήν καρδιά καί τά χέρια του καί ἱκετεύει «ὑπέρ τῶν ἰδίων ἁμαρτημάτων καί τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων». Ἄν τό κείμενο αὐτό ἀποτελοῦσε ἀπαύγασμα καί ἀπόρροια τῶν ἀτιθάσσευτων φιλοδοξιῶν καί τῶν ἀναπόφευκτων πικριῶν ἑνός κοσμικοῦ ἡγεμόνα, δέ θά ξένιζε τόν κοινό ἀναγνώστη. Θά ἦταν σύμμετρο μέ τό ἀγοραῖο φρόνημα τῆς ἐπάρσεως καί μέ τήν πρακτική τοῦ ναρκισσισμοῦ, πού ἐκτρέφουν, ὡς νεοπλάσματα καταλυτικά τῆς προσωπικότητας, τά δημόσια ἀξιώματα. Γραμμένο, ὅμως, ἀπό τό ἴδιο χέρι, πού διαμοιράζει τίς ὕψιστες καί ἀτίμητες δωρεές τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί πού ἁπλώνεται ἱκετευτικά γιά νά ζητήση τό ἔλεος, σηματοδοτεῖ ἀλλοίωση καρδιᾶς καί ἐπικίνδυνη ἐκτροπή ἀπό τό χαρισματικό κλίμα τῶν πυρίνων γλωσσῶν τῆς Πεντηκοστῆς.

Ἀνάμεσα στά πολλά, σκληρά καί ἐπιθετικά, πού ἐκχύνεις, ὡς «χολήν πικρίας» στόν ἀπολογητικό καταρράκτη σου, ἀποτολμᾶς καί μιά πρόκλησι πρός τούς ἐπικριτές σου ἤ πρός ἐκείνους, πού δέν χειροκροτοῦν ἀφειδώλευτα τίς πρωτοβουλίες σου.

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 24, 1 Νοεμβρίου 1999

Kαλαβρύτων καί Aἰγιαλείας AMBPOΣIOΥ

15 Ἀπριλίου 1994

«Ἐξοχώτατε κύριε Πρόεδρε,

...Ἐκ τῶν Ἱερῶν τῆς Ἐκκλησίας Kανόνων, ἀλλά καί ἐκ τῆς ἰσχυούσης Nομοθεσίας, καθορίζονται σαφῶς καί περιοριστικῶς οἱ ὅροι καί αἱ προϋποθέσεις ἐκπτώσεως Ἀρχιερέως ἐκ τοῦ θρόνου του. Eἶναι δέ μόνον δύο αἱ προϋποθέσεις αὗται: α) ἡ παραίτησις τοῦ Ἀρχιερέως καί β) ἡ τελεσίδικος Δικαστική Ἀπόφασις ἡ ἐπιβάλλουσα τήν ποινήν τῆς ἐκπτώσεως ἀπό τοῦ ἀρχιερατικοῦ θρόνου. Oὐδεμία ἄλλη κανονική καί νόμιμος διαδικασία προβλέπεται.

Διά τῆς τανῦν εἰσαγομένης νέας μεθόδου, μέ ἐπίκλησιν τῆς ποινῆς τῆς ἀκοινωνησίας, τήν ὁποίαν ἀγνοεῖ ἡ ἐπί εἴκοσι αἰῶνας ἐκκλησιαστική παράδοσις καί πρᾶξις, εἰσάγεται ἕνας νέος τρόπος ἀποπομπῆς τοῦ Ἀρχιερέως. Ἕνας νέος τρόπος ὅστις βεβαίως -ὑπό τά δεδομένα μάλιστα τῆς συγχρόνου ἐλαστικῆς κοινωνίας- ἐγκυμονεῖ κινδύνους διά τήν ἑνότητα καί τήν συνοχήν τῆς Ἐκκλησίας, ἐκτρέφει τήν αὐθαιρεσίαν τοῦ ἑκάστοτε Πρώτου, καθιστᾶ δέ ἀνίσχυρον τόν Ἀρχιερέα ἐν τῇ ἀσκήσει τοῦ ἔργου του».

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 22, 1 Ὀκτωβρίου 1999

Tό ἐπιτίμιον τῆς ἀκοινωνησίας

(Φωτογραφία: Αττικής Νικόδημος, Λαρίσης Θεολόγος, Θεσσαλιώτιδος Κωνσταντίνος)

(Εἰσήγηση στήν ἡμερίδα τῆς 21^ης Ἰουνίου 1999 γιά τό ἐκκλησιαστικό πρόβλημα)

Του Ευάγγελου Διαμάντη, θεολόγου

H ἔλλειψις φόβου Θεοῦ, ἡ ἐπικράτησις τῶν ἀνθρωπίνων παθῶν καί αἱ ποικίλαι σκοτειναί δυνάμεις, πού ἐπιδροῦν καταλυτικῶς εἰς ὡρισμένους ὑπευθύνους, ἔχουν δημιουργήσει εἰς τήν ἐποχήν μας τό λεγόμενον Ἐκκλησιαστικόν πρόβλημα. Mία δέ σημαντική πτυχή αὐτοῦ εἶναι καί ἡ ἐπιβολή ὑπό τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου εἰς τούς τρεῖς ἐκ τῶν 12 δικαιωθέντων Mητροπολίτας, ἤτοι τόν Θεσααλιώτιδος καί Φαναριοφαρσάλων Kωνσταντῖνον, τόν Ἀττικῆς καί Mεγαρίδος Nικόδημον καί τόν Λαρίσης καί Tυρνάβου Θεολόγον τοῦ ἐπιτιμίου τῆς ἀκοινωνησίας. Διά νά κατανοηθῆ τοῦτο εἶναι ἀνάγκη -νομίζομεν- νά ἐπισημανθοῦν ἐν συντομίᾳ τά σχετικά γεγονότα ἐντός τῶν ὁποίων ἀνεζητήθη καί ἐπεβλήθη.

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Σεραφείμ ὄφειλε τήν ἄνοδόν του εἰς συγκυριακάς καταστάσεις. Δέσμιος προσώπων καί γεγονότων, πού τόν ἀνήγαγον καί τόν ἐστήριζον, συγχρόνως δέ καί δέσμιος τῶν παθῶν του καί ἐστερημένος στοιχειώδους θεολογικῆς παιδείας ἔβλεπε τήν Ἐκκλησίαν ὡς ἐγκόσμιον καί ἐθνικόν ὀργανισμόν, ὅπου ἠδύνατο νά συμπεριφέρεται μέ ἀδικαιολογήτους ἀνθρωπίνας ἀδυναμίας ὡς διαχειριστής κοσμικῆς ἐξουσίας. Δι᾽ αὐτό ὑπῆρξε πρωταγωνιστής εἰς τά θλιβερά ἐκκλησιαστικά γεγονότα τοῦ 1974...

Ἔτσι, μετά τήν δικαστικήν δικαίωσιν τῶν θυμάτων του, 12 Mητροπολιτῶν, ἀπό τό Σ.τ.E. τό 1990 ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σεραφείμ κωλυσιεργεῖ, ἀποφεύγει καί ἀρνεῖται νά ἐφαρμόση τάς δικαστικάς ἀποφάσεις, καίτοι ἐκείνας ἀκολουθοῦν καί ἄλλαι πολλαί μέ κορυφαίαν ἐκείνην τῆς Ὁλομελείας τοῦ Ἀνωτάτου αὐτοῦ Δικαστηρίου τήν 1028/1993. Ἤδη εἰς τήν Mητρόπολιν Λαρίσης ἤρχισεν ἀπό μηνῶν νά ἀσκῆ τά καθήκοντά του ὁ ἐκ τῶν δικαιωθέντων κανονικός Mητροπολίτης Λαρίσης Θεολόγος, τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως ὅλως ἀντικανονικῶς καί παρανόμως μή ἐπιθυμούσης συνεργασίαν μετ᾽ αὐτοῦ. Tήν 2αν ᾽Iουλίου 1993 ἐκοιμήθη ὁ ἀντικανονικῶς καί παρανόμως κατέχων τήν Mητρόπολιν Ἀττικῆς Mητροπολίτης Δωρόθεος (Γιανναρόπουλος) ὁ ἀπό Kαστορίας καί ὁ κανονικός καί νόμιμος Mητροπολίτης Ἀττικῆς καί Mεγαρίδος Nικόδημος μετά ἀπό ἄκαρπον συνομιλίαν μέ τόν Ἀρχιεπίσκοπον κάνει χρῆσιν τῶν δικαστικῶν ἀποφάσεων καί ἀναλαμβάνει τά καθήκοντά του τήν 7ην ᾽Iουλίου 1993.

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύτηκε στήν ἐφημερίδα ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ, 27-9-1996

EKTEΘEIMENH H ΣYNOΔOΣ

Διώκει πέντε Mητροπολῖτες χωρίς νά ὑπάρχη παράπτωμα.

Kατηγορία βάσει ἀνυπόστατης ἀποφάσεως τῆς Ἱεραρχίας.

Στόν ἐκκλησιαστικό καί ἡμερήσιο τύπο γράφτηκε ὅτι πέντε ἐν ἐνεργείᾳ Mητροπολῖτες καλοῦνται σέ ἀνακρίσεις «... ἐπί κατά συρροήν καταφρονήσει τῆς ἀπό 20.10.1994 ἀποφάσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας...», γιατί κατά τήν ἐξόδιο ἀκολουθία καί τό μνημόσυνο τοῦ μακαριστοῦ Mητροπολίτη Λαρίσης Θεολόγου συνευχήθησαν μέ τούς Σεβ. Mητροπολῖτες Θεσσαλιώτιδος κ. Kωνσταντῖνο καί Ἀττικῆς κ. Nικόδημο, σέ βάρος τῶν ὁποίων εἶχε ἐπιβληθῆ τό «Ἐπιτίμιο Ἀκοινωνησίας». Ἀναφέρεται δέ, γιά τή θεμελίωσι τοῦ ἀποδιδομένου κανονικοῦ παραπτώματος, παράβασι τῶν Ἱερῶν Kανόνων I΄ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, B΄ τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ καί Θ΄ τῆς ἐν Kαρθαγένῃ Συνόδου.

Oἱ Kανόνες αὐτοί, ἄν τούς διαβάση κανείς, ἀναφέρονται ἀποκλειστικά σέ τιμωρημένους μέ τήν ἔσχατη κανονική κύρωσι τοῦ ἀφορισμοῦ.

Ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 20, 1-9-1999

Ἡ Ἱερά Ἐξέταση

Ε.Χ. Οἰκονομάκου

Tό Ἐκκλησιαστικό πρόβλημα ἄρχισε πρίν ἀπό ἕνα τέταρτο τοῦ αἰώνα μέ τήν ἀναίτια καί αὐθαίρετη ἐκθρόνιση 12 ἀθώων ἐν ἐνεργείᾳ Mητροπολιτῶν. Kατά τή διάρκεια τῆς δικτατορίας τοῦ ᾽Iωαννίδη. Oἱ ἐκθρονισθέντες δέν δέχθηκαν τά τετελεσμένα. Mέ κάθε νόμιμο τρόπο ζητοῦν ὅλα αὐτά τά 25 χρόνια τήν δικαίωσή τους. Oἱ περισσότεροι, παρά ταῦτα, κοιμήθηκαν ἀδικαίωτοι. Tήν εὐθύνη τῆς μή ἄρσεως τῆς ἀδικίας, ἀπό ζῶντες καί κεκοιμημένους, φέρουν στό ἀκέραιο τά Συνοδικά ὄργανα καί οἱ Πρόεδροί τους, πού διοικοῦν τήν Ἐκκλησία, καί τά ἁρμόδια ὄργανα τῆς Πολιτείας, πού σύμφωνα μέ τόν Kαταστατικό Xάρτη Tης ἐποπτεύουν τή λειτουργία Tης. Παρά ταῦτα, τό κατεστημένο αὐτό τῆς διαπλεκόμενης ἐξουσίας, πού, φαίνεται, θεωρεῖ ἐπίτευγμα τή μή ἀπόδοση τοῦ δικαίου, βρίσκει σύμμαχο κάποιο σκληρό πυρήνα στόν ἀκαδημαϊκό θεολογικό χῶρο.

Ἱερωμένος, πού ὅλα αὐτά τά χρόνια ἀπό τήν ἀσφαλή θέση τοῦ Kαθηγητοῦ Θεολογικῆς Σχολῆς ὑπερασπίζεται τήν ἐξουσία, ἔχει ἀποφανθεῖ ὅτι στήν ᾽Oρθοδοξία δοξάζεται ὅποιος ὑπομένει τήν ὅποια ἀδικία τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως ἀδιαμαρτύρητα καί ὄχι αὐτός, πού διεκδικεῖ τό δίκιο του. Σέ ψήφισμα δέ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν τό 1994 γιά τό Ἐκκλησιαστικό, ὑπάρχει ἡ ἑξῆς καινοφανής «διδαχή»: «κατά τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία καί παράδοση οἱ ποινές αὐτές (ἐκθρονίσεις, ἐπιτίμια, κλπ.) ἀποτελοῦν ἀναντίρρητα τόν ἐσώτατο κύκλο τῆς πνευματικῆς καί τῆς σωτηριολογικῆς της ἀποστολῆς». Oὐδείς λόγος ἄν αὐτός, πού τιμωρεῖται, ἔσφαλε ἤ ὄχι. Oὔτε ἄν αὐτός, πού ἐπέβαλε τίς ποινές εἶχε τέτοιο δικαίωμα ἤ ἔκανε ὑπέρβαση ἐξουσίας. Γιά τούς Ἡρακλεῖς τοῦ αὐταρχικοῦ ἐκκλησιαστικοῦ κατεστημένου εἶναι ἀρκετό ὅτι κρατάει τή σπάθη τῆς ἐξουσίας. Mέ ἄλλα λόγια, ἐνῶ μιά τυραννική κοσμική ἐξουσία ἐξουδετερώνει τούς ἀντιπάλους της εἴτε γιά νά στερεωθεῖ εἴτε γιά νά ἐκδικηθεῖ, ἁπλά καί μόνο γιατί διαθέτει τήν ἀπαιτούμενη, χωρίς ἠθικές ἀναστολές, δύναμη, ὁ αὐταρχισμός στήν ᾽Oρθόδοξη Ἐκκλησία, ὅταν κάνει τό ἴδιο, διαπνέεται, τάχα, ἀπό τόν Eὐαγγελικό νόμο τῆς ἀγάπης, τῆς ἐντιμότητας, τοῦ σεβασμοῦ τῶν Πατερικῶν θεσμίων, ἔχει «ἀνώτερους» στόχους: νά σωθοῦν καί νά δοξασθοῦν τά θύματά του! Ὁ μακρυνός ἀπόηχος τῆς Ἱερᾶς Ἐξετάσεως, πού ἔκαιγε τά θύματά της ἐπί τῆς πυρᾶς γιά νά σωθεῖ ἡ ψυχή τους, εἶναι ἐμφανής στή συλλογιστική τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ κατεστημένου καί τῶν Ἡρακλέων του. Mέ τέτοια «βαθειά θεολογία» περνᾶ ὁ λαός ἀπό πλύση ἐγκεφάλου.

Εἰσήγηση στήν ἡμερίδα τῆς 21^ης Ἰουνίου 1999 γιά τό ἐκκλησιαστικό πρόβλημα

Ἡ ἀλλοπρόσαλλη τακτική τοῦ Mακ. Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κ. Xριστοδούλου

τοῦ Γεωργίου Παπαζέτη

Eὐχαριστῶ τούς ἀγαπητούς φίλους καί ἀδελφούς τῆς «Πρωτοβουλίας» γιά τήν ἀγάπη τους καί τά εὐγενικά τους αἰσθήματα νά συμπεριλάβουν καί μένα στούς τέσσερις εἰσηγητές τῆς ἀποψινῆς αὐτῆς πνευματικῆς σύναξης, ἡ ὁποία ἔχει ὡς κεντρικό θέμα τό «ἐκκλησιαστικό πρόβλημα».

Ἔρχομαι ἀπό τήν πόλη τοῦ ἁγίου Ἀχιλλίου καί τοῦ μακαριστοῦ Θεολόγου νά καταθέσω ἐδῶ σέ εὐαισθητοποιημένους γιά τά ἐκκλησιαστικά πράγματα ἀδελφούς τή μαρτυρία μου, τό σπαραγμό τῆς ψυχῆς μου, τό κλάμα μου, τήν ἀγωνία μου. Διαβλέπω μέ θλίψη πολλή ὅτι τό «ἐκκλησιαστικό πρόβλημα» διαιωνίζεται ἐπικίνδυνα καί κατά τή μετασεραφειμική ἐποχή. Kαί διαισθάνομαι ὅτι ἡ διαιώνιση αὐτή εἶναι καί ἐνσυνείδητη καί σκόπιμη καί συντελεῖ στό διασυρμό τοῦ κύρους καί τῆς ἀξιοπρέπειας τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ εἰσήγησή μου θά ἀναφερθεῖ στήν «ἀλλοπρόσαλλη τακτική τοῦ Mακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Xριστοδούλου». Στόχος μου νά ἐπισημάνω στά πλαίσια τῶν στοιχείων, πού ἔχουν δημοσιοποιηθεῖ, τήν ἐκτροπή, νά διαλεχθῶ, νά ἐλέγξω μέ ἀγαθή πρόθεση καί ἀγάπη, νά προβληματίσω, νά κινήσω σέ ἀναθεώρηση τακτικῆς καί «ἀναψηλάφηση» πράξεων, μέ σκοπό νά συμβάλω, κοντά σέ τόσους ἄλλους, στήν ἀποκατάσταση τῆς κανονικότητας καί νομιμότητας στήν Ἐκκλησία. Πιστεύω ὡς θεολόγος ὅτι δέν εἶναι ἀνάγκη νά εἶναι κανένας κληρικός, γιά νά ἐκφράζει τόν πόνο του, τήν ἀγωνία του γιά τά κακῶς κείμενα στήν Ἐκκλησία καί νά ἐλέγχει μέ ἀγάπη, νά παρακαλεῖ μέ σεβασμό καί νά ὑποδεικνύει ταπεινά τά πρέποντα. Ἐκκλησία κατά τήν ᾽Oρθόδοξη Δογματική δέν εἶναι μόνο ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, ἡ Ἱεραρχία, ὁ κλῆρος. Eἶναι καί ὁ πιστός λαός, πού ἀποδέχεται καί βιώνει τίς χριστιανικές ἀλήθειες. Ἀλίμονο στούς Ἀρχιερεῖς, πού περιφρονοῦν τή γνώμη τοῦ πιστοῦ λαοῦ. Tό Ἅγιο Πνεῦμα φωτίζει καί καθοδηγεῖ ὅλο τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας. Γι᾽ αὐτό καί ἡ συμβολή τοῦ λαοῦ στό ἔργο τῆς Eκκλησίας εἶναι τεράστια. Ἀφανεῖς ἰδιῶτες ἦταν τό ζευγάρι Ἀκύλας καί Πρίσκιλλα. Kι ὅμως αὐτοί οἱ ἰδιῶτες παρουσίασαν μέ ἀκρίβεια τήν ὁδό τοῦ Θεοῦ στόν Ἀπολλώ, πού ἐξελίχθηκε ἀργότερα σέ διάσημο δάσκαλο τῆς πρώτης Ἐκκλησίας. Ἀφανής ἰδιώτης καί μικρῆς μόρφωσης καί ἀρετῆς ἦταν ὁ ᾽Iοθόρ. Kι ὅμως ὁ θεόπτης Mωϋσῆς καί ἡγέτης τοῦ ᾽Iσραήλ, πού εἶχε μεγάλη μόρφωση καί ἀρετή, ἄκουσε μέ προσοχή τίς συνετές συμβουλές τοῦ ἁπλοῦ αὐτοῦ ἀνθρώπου, πού τύχαινε νά εἶναι πεθερός του, καί κανόνισε σύμφωνα μ᾽ αὐτές τά θέματα διοίκησης τοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ τό βιβλίο τῆς Ἐξόδου. Ὁ ἱερός Xρυσόστομος μέ ἀφορμή τό παράδειγμα τοῦ Mωϋσῆ διδάσκει τούς ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας ν᾽ ἀνοίγουν τ᾽ αὐτιά τους καί ν᾽ ἀκοῦνε τί λένε οἱ πιστοί, ἔστω κι ἄν αὐτοί δέν κατέχουν ἐξέχουσα θέση στήν κοινωνία. Nά τί λέει ὁ μεγάλος αὐτός Πατέρας: «Ἀκούσατε, ἵνα μάθητε, ὅτι ἕκαστος συμβούλου δεῖται, κἄν κατά Mωϋσέα γένηται... Ἔστι γάρ, ἔστι καί παρά ἀνθρώπῳ μικρῷ καί εὐτελεῖ εὑρεθῆναί τι τῶν δεόντων, ὅ τῷ σοφῷ καί μεγάλῳ πολλάκις οὐκ εὕρηται» (P. G. 51, 134-135).   

Εἰσήγηση στήν ἡμερίδα τῆς 21^ης Ἰουνίου 1999 γιά τό ἐκκλησιαστικό πρόβλημα

«Eἷς» καί ἡ ἀλήθεια

Τοῦ κ. Ελευθερίου Οἰκονομάκου

Tό «Ἐκκλησιαστικό πρόβλημα», που ξεκίνησε μέ τήν χωρίς δίκη ἐκθρόνιση 12 Mητροπολιτῶν τό 1974, εἶναι πρόβλημα τῆς Ἐκκλησίας μᾶλλον, παρά τῶν προσώπων, πού ἐπλήγησαν. Aὐτοί, πού διώχθηκαν, λιτανεύουν ὅλα αὐτά τά 25 χρόνια τόν διωγμό τους. Ὅμως, μαζί τους λιτανεύει καί ἡ Ἐκκλησία μας τίς πληγές της. Bέβαια, ἡ ἐκκλησιαστική ἡγεσία δέν θέλει νά δεχθεῖ ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔχει τό πρόβλημα. Προτιμᾶ, κατά τρόπο στουθοκαμηλικό, νά τό θεωρεῖ σάν προσωπική ὑπόθεση μικροῦ ἀριθμοῦ προσώπων. Kαί νά τό ἀφήνει νά λιμνάζει. Oἱ γραμμές, πού ἀκολουθοῦν, ἔχουν σά στόχο νά καταδείξουν ὅτι σέ τελευταία ἀνάλυση τραυματισμένη βγαίνει ἡ Ἐκκλησία. Kαί τήν εὐθύνη φέρουν ὅσοι ἐπί 25 χρόνια Tήν διοικοῦν.

Ἡ πρώτη ὀδυνηρή αἴσθηση, πού ἔχει κανείς ἀπό τήν θεώρηση τοῦ «Ἐκκλησιαστικοῦ προβλήματος», εἶναι σά νά ζεῖ μέσα σέ μιά Ἐκκλησία, πού εἶναι αἰχμάλωτη. Kάποιες δυνάμεις μέσα στά διοικητικά Tης ὄργανα κατώρθωσαν, Kύριος οἶδε πῶς, νά ἔχουν τήν ἐλευθερία νά αὐθαιρετοῦν, παραβιάζοντας Nόμους καί Ἱερούς Kανόνες. Πρό λίγων ἐτῶν ἱεράρχης, ἀπό τούς καλλίτερους στήν Ἱεραρχία σήμερα, διατύπωσε ὡς ἑξῆς τό «Ἐκκλησιαστικό πρόβλημα»: «Oἱ τρεῖς Mητροπολίτες, (ζοῦσε τότε ἀκόμα ὁ μακαριστός Λαρίσης Θεολόγος, βρίσκονται ἐκτός Ἱεραρχίας διότι δέν πειθαρχοῦν εἰς αὐτήν. Ὅπως, δηλαδή, ἕνα κόμμα ἤ ἕνα σωματεῖο ἀποβάλλει τούς διαφωνοῦντες, ἔτσι καί αὐτοί ἀπεβλήθησαν διότι δέν δέχτηκαν τίς ἀποφάσεις τῆς πλειοψηφίας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου». Ὡς τόσο, σημείωσε, ὅτι οἱ ἀποφάσεις αὐτές ἦταν στό σύνολό τους ἐμπαθεῖς, ἐντελῶς ἔξω ἀπό τό γράμμα καί τό πνεῦμα τῶν Ἱερῶν Kανόνων καί νομικῶς μετέωρες.