Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 287, 16-10-2010
Αὐτοπροδοσία καί αὐτοεξευτελισμός (1)
Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου
Ἡ σύγχρονη πραξικοπηματική ἐπανεκμετάλλευση (γιά πολλοστή φορά καί γιά ἐκ νέου διασυρμό τῆς ἐπισκοπικῆς, Συνοδικῆς ἀξιοπρέπειας) τοῦ τραγικοῦ καί ἀπορριμένου «ἐπιτιμίου τῆς ἀκοινωνησίας» μέ ἀναγκάζει νά ἀνασύρω καί πάλι στήν ἐπικαιρότητα μιά λησμονημένη σελίδα σκοταδισμοῦ καί ἀφόρητης δυσοσμίας. Ἡ σελίδα αὐτή διασώζει τή μακρά σειρά τῶν θλιβερῶν γεγονότων, πού ὑπερπλήρωσαν τήν ἐκκλησιαστική χωματερή τοῦ 1994.
Εἶναι πολλά καί ἀποκαρδιωτικά τά στίγματα τῆς ἐκτροπῆς, πού ἀλλοίωσαν τό ἁγιοπνευματικό, ἀποστολικό κάλος τοῦ Ἐπισκοπικοῦ κολλεγίου καί ἔσυραν τήν ὑπόληψή του στό πεζοδρόμιο τῆς περιφρόνησης. Τά ντοκουμέντα, πού διασώθηκαν, ἱστοροῦν τή φρενήρη ἰσοπέδωση τῶν πυλώνων τῆς ἐκλησιαστικῆς εὐταξίας, τή μεταποίηση τῶν χώρων λειτουργίας τῆς ἐπισκοπικῆς ὑπευθυνότητας σέ ρίνγκ ἀναμέτρησης τῶν ἀκόρεστων φιλοδοξιῶν, τό βίαιο ἐξανδραποδισμό τῆς χαρισματικῆς Συνοδικότητας, τήν κατάφωρη παραβίαση τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τῶν Πολιτειακῶν Νόμων. Στό σύνολό τους συνθέτουν τό ζοφερό κλίμα τῆς ἔσχατης κατάπτωσης. Τῆς πνευματικῆς ἀλλοτρίωσης, πού προκάλεσε σειρά πύρινων ἀντιδράσεων ἀπό τήν ὀρθοφρονοῦσα πτέρυγα τῆς Συνοδικῆς ὁμήγυρης καί ἀπό τή λαοθάλασσα τοῦ προδομένου ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος.
Στά δυό προηγούμενα τεύχη τῆς Ἐλεύθερης Πληροφόρησης κατεχώρησα κείμενα καυτά-ἀναφορές Συνοδικῶν Μητροπολιτῶν πρός τόν τότε προκαθήμενο Σεραφείμ καί πρός τούς ἀδελφούς Συνοδικούς, πού ἀποκαλύπτουν τό σχεδιασμό μιᾶς ἀνταρσίας, μέ στόχο τή μετάλλαξη τοῦ «ἐπιτιμίου τῆς ἀκοινωνησίας» (πού δέν ἐπηρεάζει καί δέν ἀλλοιώνει τή διοικητική ὑπευθυνότητα τοῦ Μητροπολίτη) σέ πράξη σφαγῆς καί ἐξόντωσης. Καί αὐτό, γιά νά θεωρηθεῖ κενή ἡ Μητρόπολη Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος καί νά χρησιμοποιηθεῖ, ἀπό ἕνα τιτουλάριο Μητροπολίτη, ὡς ἐφαλτήριο στήν κούρσα του γιά τό θρόνο τῶν Ἀθηνῶν.
Μέ διαπιστωμένο τό γεγονός, ὅτι ἡ παρερμηνεία τοῦ «ἐπιτιμίου τῆς ἀκοινωνησίας» λειτούργησε καί λειτουργεῖ ἀκόμα, ὡς ἅμαξα τῆς ἰδιοτέλειας καί τῆς ἁμαρτωλῆς σκοπιμότητας, καί μέ ὁλοφάνερη τήν πρακτική ὅτι ὁ σημερινός Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος τό χρησιμοποίησε καί τό χρησιμοποιεῖ, γιά νά πετύχει τή δική μου, ὁριστική ἐξόντωση, θά ἐπικαλεστῶ μερικά περιστατικά καί μερικά ἀποσπάσματα ἀπό τά κείμενα τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, γιά νά ἀποδείξω τή δολιότητα τοῦ ὅλου ἐγχειρήματος.
* * *
Ποιό ἦταν τό θέμα, πού προκάλεσε τήν κρίση τοῦ 1994;
Ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος Σεραφείμ, μέ τή συνοδεία τῶν ὑποτακτικῶν του Μητροπολιτῶν, ἐπέβαλε στούς τρεῖς Μητροπολίτες, στόν Λαρίσης Θεολόγο, στόν Φαναριοφερσάλων Κωνσταντῖνο καί στόν Ἀττικῆς Νικόδημο, τό ἐπιτίμιο τῆς ἀκοινωνησίας. Δηλαδή διέκοψε τήν «καλημέρα» καί τήν ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία μαζί τους. Ἡ πράξη αὐτή ἦταν ἁπλῶς θεαματική. Γιατί ἀπό τή στιγμή, πού ὁ Σεραφείμ ἔγινε Ἀρχιεπίσκοπος, ὄχι μόνο ἀρνήθηκε τήν ἐπικοινωνία μέ τούς Μητροπολίτες αὐτούς, ἀλλά καί κήρυξε διωγμό ἐναντίον τους.
Μετά τήν ἐπιβολή τοῦ ἐπιτιμίου, ὁ τότε τιτουλάριος Μητροπολίτης Δωδώνης (καί νῦν Ζακύνθου) Χρυσόστομος, ὁραματίστηκε νά ἐξοβελίσει τούς τρεῖς ἀπό τίς Μητροπολιτικές τους ἔδρες, γιά νά πετύχει τή δική του ἐγκατάσταση στή Μητρόπολη τῆς Ἀττικῆς καί, μετά, ἀπό τήν Ἀττική νά ἐκστρατεύσει γιά τήν κατάληψη τοῦ θρόνου τῶν Ἀθηνῶν. Ἡ ἀσθένεια τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Σεραφείμ σηματοδοτοῦσε τό ἐνδεχόμενο τῆς χηρείας τῆς ἀρχιεπισκοπικῆς καθέδρας καί ὁ κ. Χρυσόστομος δέν ἐπέτρεπε στόν ἑαυτό του νά περιφρονήσει τήν εὐκαιρία.
Ὡστόσο, δέν ἦταν μόνο ὁ Χρυσόστομος, πού εἶχε στοχεύσει τά ὁράματά του στό θρόνο τῶν Ἀθηνῶν. Ἡ ὁμάδα τῶν δελφίνων, ὁ τότε Δημητριάδος Χριστόδουλος, ὁ τότε Ἀλεξανδρουπόλεως Ἄνθιμος καί ὁ τότε Θηβῶν καί Λεβαδείας Ἱερώνυμος παρακολουθοῦσαν, μέ ἰδιαίτερη προσοχή καί μέ καυτές τίς φιλοδοξίες τους, τήν ἐξέλιξη τῆς ἀσθένειας τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Σεραφείμ καί τίς δημόσιες ἤ ὑπόγειες κινήσεις τοῦ Δωδώνης Χρυσόστομου. Σ᾿ αὐτό τό κλίμα καί στήν ἔνταση αὐτῆς τῆς ἀντιμαχίας, εἶδαν τό φῶς τῆς δημοσιότητας τά κείμενα, πού διαβάσατε στά προηγούμενα φύλλα τῆς «Ἐλεύθερης Πληροφόρησης» καί πολλά ἄλλα, πού γεμίζουν τό ντοσιέ τῆς ἀφυπνισμένης ἀντίδρασης.
Πρόθεσή μου, κατά τίς στιγμές, πού χαράσσω αὐτές τίς γραμμές, εἶναι νά παρουσιάσω τίς συγκεκριμένες ἐκτιμήσεις τῶν Συνοδικῶν τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, πού ἀκριβοζυγίζουν τή στενή ἐμβέλεια τοῦ «ἐπιτιμίου τῆς ἀκοινωνησίας» καί στιγματίζουν ὅλους τούς πονηρούς σχεδιασμούς καί ὅλες τίς ἐξευτελιστικές ἴντριγκες, πού χρησιμοποιήθηκαν γιά τή μετονομασία τοῦ ἐπιτίμιου σέ βαρύτατη ποινή, ἀρκετή νά ἐπιβάλει τήν ἀπομάκρυνση τοῦ Μητροπολίτη ἀπό τό θρόνο του.
* * *
Τό τόλμημα τοῦ Δωδώνης Χρυσόστομου ξεσήκωσε σάλο. Ἀναστάτωσε τούς δελφίνους, πού ἔβλεπαν τή θρασύτατη παρέμβαση νά πνίγει τά ὄνειρά τους καί νά τούς φράσει τό δρόμο. Ἀλλά, παράλληλα, διέγειραν σέ δυναμική ἀντίδραση τή συντριπτική πλειοψηφία τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
Μεταφέρω μικρό, ἀντιπροσωπευτικό μέρος, ἀπό τόν ὄγκο τῶν κειμένων, πού ἀναστάτωσαν τή Συνοδική ὁμήγυρη καί πού προκάλεσαν τό ὠστικό κύμα τῆς ἀντίδρασης καί τῆς διαμαρτυρίας σέ μεγάλες ὁμάδες τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος.
Ὁ Δημητριάδος Χριστόδουλος (ἀργότερα Ἀρχιεπίσκοπος) στίς 8 Ἀπριλίου 1994 γράφοντας στόν τότε Ὑφυπουργό Τύπου Εὐάγγελο Βενιζέλο, ἀναφέρεται σέ συγκεκριμένη διαπλοκή παράγοντα ἤ παραγόντων τῆς Ἐκκλησίας, πού κατ᾿ ἐκείνη τή στιγμή ἐπιδίωκαν τήν ἅλωση τῶν δυό Μητροπόλεων, Ἀττικῆς καί Λαρίσης, μέ ὅραμα περαιτέρω προώθησης τῶν φιλοδοξιῶν τους: «...Δέν θά πρέπει ἀσφαλῶς νά ἀγνοῆτε, ὅτι ἡ κίνησίς σας αὐτή ἐντάσσεται εἰς ἐπιμελῶς ἐξυφανθέν σχέδιον ἁλώσεως τῶν πλασματικῶς θεωρουμένων ὡς ἐν χηρείᾳ διατελουσῶν Μητροπόλεων Ἀττικῆς καί Λαρίσης, προκειμένου νά καταλάβουν αὐτάς ὕποπτα πρόσωπα, κινούμενα εἰς τό ἐκκλησιαστικόν παρασκήνιον, καί ἐνδιαφερόμενα νά προωθήσουν τίς προσωπικές των φιλοδοξίες...».
Ἡ ἐφημερίδα «Ἑστία» τῆς 8ης Ἀπριλίου 1994, μεταξύ ἄλλων, γράφει: «...Οἱ Μητροπολῖται Πειραιῶς κ. Καλλίνικος καί Καλαβρύτων κ. Ἀμβρόσιος, ἔθεσαν εὐθαρσῶς τό θέμα καί ἐτόνισαν μεταξύ ἄλλων ὅτι τήν Δ.Ι.Σ. οὐδείς ἐκπροσωπεῖ παρά μόνον ὅποιον ὁρίζει ἡ Δ.Ι.Σ. Κατά συνέπειαν ἀναρμοδίως συνηντήθη ὁ Μητροπολίτης Δωδώνης κ. Χρυσόστομος μέ τόν Πρωθυπουργόν κ. Ἀ. Παπανδρέου καί ἐζήτησαν νά ἐπιτιμηθῆ δι᾿ ἐγγράφου».
Σύμφωνα μέ τό ρεπορτάζ τῆς ἐφημερίδας «Ἑστία» τῆς 8ης Ἀπριλίου 1994, ὁ Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας Ἀμβρόσιος ἔστειλε τηλεγράφημα στόν τότε Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας Κωνσταντῖνο Καραμανλή καί, μεταξύ ἄλλων, ὑπογραμμίζει: «Ὁ τιτουλάριος Μητροπολίτης Δωδώνης οὐδέποτε ἔλαβεν ἐξουσιοδότησιν τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου, ἵνα συζητήση μετά τῆς Ὑμετέρας Ἐξοχότητος ἤ ἄλλων Κυβερνητικῶν παραγόντων θέματα μείζονος σημασίας καί σπουδαιότητος, ὡς π.χ. τό περί τρόπου ἐκλογῆς Ἀρχιερέων, τό ἐκκλησιαστικό ζήτημα, τήν Ἔκδοσιν Νόμων ἐπί ἐκκλησιαστικῶν θεμάτων κ.λ.π. Παρακαλοῦμεν νά τόν ἀγνοήσετε».
Ἡ τολμηρή αὐτή διαμαρτυρία ὑπογραμμίζει -μέ τόνο πικρίας καί ἀπογοήτευσης- ὅτι ἡ ὑποχθόνια δραστηριότητα τοῦ τότε Δωδώνης, ὄχι μόνο ἔστηνε προσκόμματα στήν ἀκριβοδίκαιη, Συνοδική διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀλλά ἀπεργαζόταν καί τόν εὐτελισμό τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος καί τήν ἀπαξίωση τοῦ ποιμαντικοῦ μόχθου.
Μετά ἀπό ἕνα περίπου μήνα, λίγες μέρες μετά τό Πάσχα, ὅταν οἱ μεθοδεύσεις τοῦ Δωδώνης Χρυσόστομου εἶχαν καταντήσει κοινό ἀνάγνωσμα καί πανελλήνια χλεύη, ὁ Μητροπολίτης Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας Ἀμβρόσιος, φορτισμένος καί ἀπογοητευμένος, συνέταξε «Ἐγκύκλια ἀναφορά» καί τήν ἀπηύθυνε πρός τή Σύνοδο, πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπο καί πρός ὅλους τούς Μητροπολίτες. Μέ ὕφος αὐστηρό καί ἐναγώνιο, ἐπισημαίνει τίς ἐκτροπές καί καταγγέλλει τούς ἐνόχους: «Καταγγέλλω ἐνώπιον Ὑμῶν, Ἀδελφοί, ὅτι λειτουργοῦν ἤδη ἐρήμην τῆς Ἱεραρχίας λίαν ἀποδοτικῶς, ἀλλά καί λίαν ἐπικινδύνως, ἐργαστήρια τοῦ σκότους, ἐντός τῶν ὁποίων ἐξυφαίνονται σχέδια διά τήν ἅλωσιν τῆς Ἐκκλησίας ἐκ τῶν ἔνδον!... Διά τοῦ ὡς ἄνω συνοπτικῶς περιγραφομένου ἐκκλησιαστικοῦ πραξικοπήματος ρυθμιστής τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων θά ἀνεδεικνύετο ὁ Μητροπολίτης Δωδώνης, ἔπειτα βεβαίως καί ἀπό τήν ἐκλογήν του εἰς τήν ἕδραν τῆς Ἀττικῆς! Ἡ τροποποίησις τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου καί ἡ ἔκδοσις τῶν Διαταγμάτων ἐκπτώσεως τῶν τριῶν Μητροπολιτῶν θά συνέπιπτον χρονικῶς, ὥστε πρό τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα διά συνοπτικῶν διαδικασιῶν νά εἶχον ὁλοκληρωθῆ αἱ ἀποφάσεις τῶν μέν καί ἐκλογῆς τῶν δέ!».
Τό κείμενο τοῦ Καλαβρύτων ἦταν σαφές καί ἀποδεικτικό. Ὡστόσο, ἡ παγερή ἀτμόσφαιρα τοῦ Συνοδικοῦ Μεγάρου, πού τό ὑποδέχτηκε ἀδιάφορα καί τό ἔσπρωξε στό ἀρχεῖο, ἔδινε τό στίγμα, ὅτι ὁ «ἀναρρώσας» Ἀρχιεπίσκοπος ἦταν μεμυημένος στό «κολασμένο» σχέδιο καί δέν εἶχε τή διάθεση νά ἀσχοληθεῖ μέ τίς ἀντιδράσεις τῶν ἀντιφρονούντων.
Τά ὑπομνήματα διαμαρτυρίας τῶν Μητροπολιτῶν, τά καθημερινά δημοσιεύματα τῶν ἐφημερίδων, οἱ ψίθυροι τῶν Συνοδικῶν διαδρόμων, τῶν σαλονιῶν, ἀκόμα καί τῶν πεζοδρομίων, ἀναμασοῦσαν τήν εἴδηση, ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σεραφείμ καί ὁ συνεργός του, τιτουλάριος Μητροπολίτης Δωδώνης, εἶχαν δρομολογήσει, μέ πεῖσμα καί μέ φόρτιση ἀδιαλλαξίας, τό σκοτεινό σχέδιό τους νά ἐξοντωθοῦν, ἔστω καί ἀντικανονικά καί βαρβαρικά οἱ τρεῖς Μητροπολίτες, πού πρίν ἕνα χρόνο τούς εἶχαν τιμήσει μέ πρόσθετο διωγμό και μέ ἀφόρητες περιπέτειες καί νά προωθηθεῖ ἡ πολυτάλαντη(!!!) καί πολυσχολιασμένη προσωπικότητα τοῦ Δωδώνης στό πλατύσκαλο τῆς Μητρόπολης Ἀττικῆς, γιά νά μπορέσει, «ἐν καιρῷ εὐθέτῳ», νά ἐπιχειρήσει τό τελικό του ἅλμα, πού θά τόν ἔφερνε στό θρόνο τῶν Ἀθηνῶν...
