Περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 48, 1-9-2000

Eξήγηση προς τους λίγους

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Tό φύλλο μας ἔκλεισε δυό χρόνια κυκλοφορίας. Mέσα στήν κοσμογονία καί τήν ἀναταραχή τῆς παγκοσμιοποίησης. Kαί μέσα στόν ἰσχυρό κλυδωνισμό τῆς ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας μας. Mᾶς ἀναπαύει καί μᾶς συγκινεῖ τό γεγονός, ὅτι ἡ μικρή αὐτή εἰσφορά τῆς γραφίδας μας στόν ἔντονο προβληματισμό τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος συνάντησε τήν ἀγάπη, τήν ἀποδοχή καί τή συμπαράσταση. Ἀπό κληρικούς, πού σηκώνουν μέ ἐπίγνωση τό βάρος τῆς ἱερατικῆς διακονίας τους. Kαί ἀπό λαϊκούς, πού βιώνουν συνειδητά καί δυναμικά τήν ἀτίμητη παράδοση τῆς Ὀρθόδοξης πνευματικότητας. Ἀπό γνωστούς, παλιούς συνεργούς στίς ποικίλες ποιμαντικές δραστηριότητες. Kαί ἀπό ἄγνωστους ἀγωνιστές, πού μέ ζῆλο καί αὐταπάρνηση μοχθοῦν καί θυσιάζονται γιά τήν ἀλήθεια καί γιά τήν ἀγάπη.

Δέν ἔλλειψαν, στό διάστημα τῆς διετίας καί οἱ λίγοι, οἱ ἐλάχιστοι (μετριοῦνται στά δάχτυλα), πού διατύπωσαν ἐπιφύλαξη ἤ ἀντιρρητικό λόγο. Ἕνα φύλλο ἐκκλησιαστικό -εἶπαν- μέ ὄνομα Ἐπισκόπου στήν προμετωπίδα, θά ὠφελοῦσε περισσότερο, ἄν πρόσφερε στούς ἀναγνῶστες του μόνο τροφή πνευματικῆς οἰκοδομῆς καί ἀπέφευγε νά ἐπισημάνει τίς πληγές, πού κατατρώγουν τίς σάρκες τῆς σύγχρονης ἐκκλησιαστικῆς διοίκησης. Ἡ δημοσιοποίηση εἶναι μιά πράξη ἀρνητική. Σπείρει στίς συνειδήσεις ἀναστολές. Kαί στήνει ἐμπόδια στήν ἀπρόσκοπτη λειτουργία τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος.

Περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 256, 1-7-2009

Ἡ νέμεση τῆς ἱστορίας

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Δέχτηκα μιά ἐπιστολή, πού μέ ἐπιτιμᾶ γιά τό περιεχόμενο καί τό ὕφος τῶν κριτικῶν δημοσιευμάτων μου. ῾Ο ἐπιστολογράφος μοῦ εἶναι ἄγνωστος. Εἶχε, ὅμως, τήν ὑπομονή -δέν ξέρω γιά πόσο χρονικό διάστημα- νά διαβάζει τοῦτο τό φυλλάδιο. Νά ἐπεξεργάζεται τόν πίνακα τῶν ἐκκλησιαστικῶν εἰδήσεων. Νά περνάει ἀπό τήν κρησάρα τοῦ προσωπικοῦ του λογισμικοῦ τίς δικές μου ἐκτιμήσεις. Καί νά καταλήγει στό συμπέρασμα, ὅτι ἡ ἐπί μακρότατο χρονικό διάστημα -ὁλόκληρη τριακονταπενταετία- παρουσίαση καί ἐπεξεργασία τῶν θλιβερῶν γεγονότων, πού εὐτέλισαν τήν ἐκκλησιαστική μας διοίκηση καί ἔπνιξαν τίς ἐλπίδες τῆς ἑλληνικῆς ᾿Ορθόδοξης παρεμβολῆς, εἶναι μιά πράξη ἀσύμβατη μέ τό πνεῦμα καί μέ τήν παράδοση τῆς ἁγιότατης ᾿Εκκλησίας μας, πού “ἐμφυσᾶ τή συγχώρηση, τήν πραότητα καί τή γαλήνη”. Τό συμπέρασμά του αὐτό, καθώς φαίνεται ἀπό τό συνολικό κείμενο τῆς ἐπιστολῆς του, τό καθιστᾶ περισσότερο ὀξύ, πραγματικό ψυχικό τραῦμα, ἡ πυκνή ἀναφορά καί ἡ καθήλωση τοῦ κριτικοῦ μου καλάμου σέ συμπεριφορές προσώπων, πού ἔχουν, ἀπό μακροῦ χρόνου ἤ καί πρόσφατα, ἀποχωρήσει ἀπό τή σκηνή τοῦ παρόντος βίου καί βρίσκονται κατενώπιον τοῦ δικαιοκρίτη Θεοῦ.  

῾Η ἐπιστολή αὐτή δέν μέ ἐξέπληξε. ῾Υπάρχουν ἄνθρωποι, πού ἐξ αἰτίας προσωπικῆς φιλίας ἤ προσωπικῶν συμφερόντων, εὐνοοῦν τήν ἀπόσυρση καί τοῦ ἑαυτοῦ τους καί τῶν φίλων τους, ἀπό τήν ἔπαλξη τῆς κριτικῆς παρατήρησης καί τόν ἐφησυχασμό στήν ἀπόλυτη σιωπή. Τόν εὐνουχισμό τῆς μνήμης. Τήν ἀποπομπή τῆς βίβλου τῶν “συμβάντων” στό ντουλάπι τῆς ὁριστικῆς λήθης. Καί τήν ἀμνήστευση κάθε ἔκτροπης συμπεριφορᾶς τῶν προσώπων, πού ἡγήθηκαν στήν ἀλλοίωση τῆς ποιότητας τῶν ἀποστολικῶν ὁραμάτων καί στήν ἐπέκταση τοῦ μολυσμένου κλίματος τῆς διαφθορᾶς. 

Kραυγή ὁδύνης

Πολλοί οἱ κατήγοροι τοῦ προσώπου μου και τῶν κειμένων μου, πού συνωθοῦνται στό ὑποπόδιο τῆς κατεστημένης ἐξουσίας καί πυροβολοῦν κάτω ἀπό τήν προστασία τῶν πρωτεργατῶν τῆς ἀνωμαλίας. Λίγοι, ἐλάχιστοι οἱ ταχυδρόμοι τῶν χαμηλῶν τόνων, πού μοῦ ἐγχειρίζουν τό μήνυμά τους συνωδευμένο μέ τά διαπιστευτήρια τῆς φιλίας καί τῆς εἰλικρίνειας. Ὀξεῖς, ὁξύτατοι οἱ πρῶτοι. Ἤρεμοι καί ἱκετευτικοί οἱ δεύτεροι. Ὅμως, τό σκληρό κατηγορητήριο τῆς ἀνάλγητης ἐξουσίας καί ἡ δειλή, θλιμμένη παράκλησι τῆς ἔμπονης, σιωπηλῆς διακονίας διασταυρώνονται στό ἴδιο στίγμα. Πρός τί ἡ τραχύτητα τῆς κριτικῆς στήν αὐλή τῆς Ἐκκλησίας; Γιατί ἡ δημοσιογραφική πέννα νά γυροφέρνη τίς χωματερές; Γιατί νά δακτυλοδεικτῆ τό βοῦρκο; Γιατί νά ζωγραφίζη τίς ἄκανθες; Ποιά ἁγιοπνευματική προσταγή κολπώνει τήν ἐπισκοπική συνείδησι πρός τήν ὁξύτητα καί πρός τήν ἀκατάπαυστη πυροδότησι; Ποιά εὐαισθησία ἀναστέλλει καί ὑποστέλλει τή μαρτυρία τῆς οἰκοδομῆς καί παραχωρεῖ τό λευκό χαρτί στό ἄχαρο λειτούργημα τῆς δημοσιοποιήσεως τῶν μικροτήτων καί τῶν ἐγκλημάτων; Δέ θἆταν εὐλογία καί χαρά ἡ συγγραφική παραγωγή ἑνός ἐπισκόπου νά ἐξαντλῆται σέ προγράμματα δημιουργίας; Στή συλλογή τῶν ἀνθέων τῆς ἁγιότητας; Στήν παρασκευή καθαροῦ ἄρτου; Στήν προσφορά τροφῆς, αὐξητικῆς τῆς πίστεως καί τῆς ἀγάπης; Στό προσκλητήριο μετοχῆς στό Ἀνώγαιο τῆς Πεντηκοστῆς καί στό «ἄριστον» τῆς Oὐράνιας Bασιλείας;