Κυριακή Δ΄ Νηστειών
Ως που φτάνει η θεϊκή Αγάπη
Μάρκου θ΄ 17-31
Του Αρχιμ. Ειρηναίου Μπουσδέκη
«ω γενεά άπιστος, έως πότε προς υμάς έσομαι, έως πότε ανέξομαι υμών; φέρετε αυτόν προς με»
Το παράπονο, η αυστηρή επιτίμηση του θεανθρώπου για την άπιστη γενιά του.
Η διατύπωση σκληρού χαρακτηρισμού για τη γενιά του έχει τή σοβαρή αιτία της. Ο Κύριος αισθάνεται ασφυκτικά γιατί:
Η γενιά του είχε απολαύσει μεγάλες αποκαλύψεις.
Παρ’ όλα αυτά έμεινε άπιστη. Πικραίνει και εξοργίζει τον Κύριό μας αυτό. Εκείνος αποκαλύπτεται και εκείνοι δεν αναγνωρίζουν την θεότητά του, φανερώνει την παντοδυναμία του και δεν πιστεύουν σ’ αυτόν.
Εκείνο που μας προξενεί εντύπωση είναι ότι το παράπονο και η οργή του θεανθρώπου δεν μετατρέπεται σε τιμωρία. Δείτε τα επόμενα λόγια του Κυρίου:
«φέρετε αυτόν προς με»
Καλεί το δαιμονισμένο κοντά του να τον θεραπεύσει.
Ποιό όμως ήταν τό σκηνικό που οδήγησε τον Κύριο στον οργισμένο αυτό λόγο;
Όταν ο Κύριος ήταν απών, ο πατέρας έφερε το δαιμονισμένο παιδί του, πού είχε πνεύμα άλαλο στους μαθητές του να εκβάλουν τό δαιμόνιο. Οι μαθητές είχαν πάρει αυτή την εξουσία, να εκβάλουν δαιμόνια και να θεραπεύουν πάσαν νόσον, από τον Κύριο. Παρ’ όλ’ αυτά δεν μπόρεσαν να εκδιώξουν αυτό το φοβερό δαιμόνιο από το ταλαιπωρημένο παιδί.
Οι Γραμματείς βρήκαν τήν ευκαιρία να εκφράσουν δυσμενή σχόλια κατά των μαθητών στην αρχή και μετά καί κατά του διδασκάλου των για να επηρεάσουν αρνητικά τους όχλους.
Ο πατέρας υπέστη κλονισμό στην πίστη του.
Η λύπη και πικρία Κυρίου για την άπιστη γενιά του μεγάλη.
Ως που φτάνει όμως η αγάπη του;
Τη στιγμή που ταλανίζει και επιτιμά την γενιά του την ίδια στιγμή
Ίδια η στάση του Κυρίου μας και σήμερα. «έως πότε έσομαι μεθ’ υμών;» ρωτάει και σήμερα και παρ’ όλα αυτά δεν είναι ποτέ απών από τη ζωή μας μέσα στην απιστία. «Έως πότε ανέξομαι υμών;» διερωτάται και όχι μόνο μας ανέχεται αλλά δεν παύει ποτέ να μας ευεργετεί. Η αγάπη του αγγίζει ακόμα και την τόσο άπιστη και διεστραμμένη γενιά του.
Ο Θεός είναι η Αγάπη, η Αγάπη χωρίς όρια. Αγάπη που δεν είναι ποτέ απούσα ούτε και από τους αμαρτωλούς, τους απίστους, τους αχάριστους και τους αγνώμονες.
Αγάπη που δεν προσφέρεται μόνο στους αγίους και δικαίους (και αυτούς πρώτος Εκείνος τους αγάπησε και έτσι και εκείνοι ανταποκρίθηκαν στην αγάπη του αυτή). Ξεχύνεται πλούσια και στους αμαρτωλούς
Αυτή είναι η ακτίνα βολής της θεϊκής αγάπης. Ξεκινάει από το Θεό της αγάπης και ξεχύνεται. Δεν σταματάει πουθενά. Από τίποτα δεν εμποδίζεται για να προσφερθεί πλουσιοπάροχα. Σπάει τα φράγματα και τα εμπόδια και απλώνεται στα πλέον δυσπρόσιτα σημεία.
Κάθετε ο Κύριος ζητιάνος στην πόρτα του ανθρώπου που ακόμα δεν τον έχει αγαπήσει και η προσμονή του εκεί ξεπερνάει κάθε ανθρώπινη προσδοκία. Ας το ζήσουμε και εμείς προσωπικά. Αν αντιληφθούμε ότι και εμείς είμαστε το σημείο εφαρμογής της αγάπης του Θεού, αν τον αντιληφθούμε να σκύβει πάνω μας παρ’ όλες τις αμαρτίες μας. Αν προσμετρήσουμε το γεγονός ότι είμαστε οι «ηγαπημένοι», αυτό θα αποτελέσει την αρχή για να τον αγαπήσουμε και εμείς.
«ω γενεά άπιστος, έως πότε προς υμάς έσομαι, έως πότε ανέξομαι υμών; φέρετε αυτόν προς με».
Αν αυτό είναι το βεληνεκές, η ακτίνα βολής της θεϊκής αγάπης υπάρχει μια δεύτερη πραγματικότητα σε σχέση με την ποιότητα, το βάθος, το ουσιαστικό περιεχόμενο της αγάπης του Θεού.
Όταν έφεραν το δαιμονισμένο παιδί στον Κύριο γεύτηκε την οδύνη του. Όπως φέρει τις αμαρτίες μας συγχρόνως πονάει για μας, γεύεται την πικρία, την οδύνη και τη λύπη της υπάρξεώς μας. «Ούτος τα αμαρτίας ημών φέρει και υπέρ ημών οδυνάται» λέγει ο προφήτης Ησαϊας για τον πάσχοντα δούλο του Θεού.
Ο Θεός μας δεν είναι ένας Θεός ψηλά στο θόλο του ουρανού που δεν συμμετέχει στο καμίνι του πόνου μας. Σαν πηγή της κάθε ανθρώπινης ύπαρξης ζει εσωτερικά τον πόνο των ανθρώπων. Επειδή σαρκώθηκε, προσέλαβε την ανθρώπινη φύση, έγινε ομοιοπαθής με εμάς χωρίς την αμαρτία και μπορεί να κατανοήσει τον ανθρώπινο πόνο. Επειδή σταυρώθηκε σήκωσε πάνω στον σταυρό του κάθε ανθρώπινο πόνο.
Δεν είναι λοιπόν απλώς κοντά μας, σε εμάς τους αμαρτωλούς, και προσφέρει την αγάπη του, αλλά πονάει σε κάθε πόνο μας, γεύεται πρώτος κάθε πικρία μας, κατανικά με την παντοδύναμη παρουσία του τις δαιμονικές δυνάμεις που μας βασανίζουν και μας ενισχύει και εμάς να βγούμε νικητές στη μάχη με το κακό.
Αυτός είναι ο πόνος της Αγάπης. Ο Θεός πονάει μαζί μας και παραμένει παντοδύναμος και νικητής. Δεν είναι μόνος του ο άνθρωπος τις στιγμές της θλίψεως και του πόνου. Έχει πονέσει πριν απ’ αυτόν για τον κάθε του πόνο ο Κύριος. Έχει πάρει πάνω του τον δικό του πόνο. Και την ίδια στιγμή τον ενισχύει για να βγει νικητής στον αγώνα του. Για να γευτεί την λύτρωση και την ανακούφιση από τους πόνους.
Η αγάπη του είναι λοιπόν κοντά μας, είναι επίσης και σταυρωμένη. Θυμηθείτε όταν ζήτητσαν οι Φαρισαίοι σημείον από τον Κύριο, τους είπε: «γενεά πονηρά και μοιχαλίς σημείον επιζητεί και σημείον ου δοθήσεται αυτή ει μη το σημείον Ιωνά του προφήτου». Το ποιο μεγάλο θαύμα του Κυρίου μας είναι το «σημείο Ιωνά του προφήτου», το μυστήριο του πάθους της ταφής και της ανάστασης του Κυρίου μας. Η αποκάλυψη της άπειρης θεϊκής του αγάπης προς τον άνθρωπο, της σταυρωμένης αγάπης.
«ω γενεά άπιστος, έως πότε προς υμάς έσομαι, έως πότε ανέξομαι υμών; φέρετε αυτόν προς με».
Βλέποντας αυτή την ταλαιπωρημένη ύπαρξη, τον δαιμονισμένο που θεραπεύτηκε από τον Κύριο μη βγάζουμε ποτέ από το νου μας την έκχυση της θεϊκής αγάπης προς τον άνθρωπο.
Να προσμετρήσουμε το βεληνεκές της αγάπης αυτής που φτάνει μέχρι την άπιστη, διεστραμμένη και μοιχαλίδα γενιά μας. Την ακτίνα της αγάπης που διεισδύει στα πιο βαθιά σκοτάδια της αμαρτίας και φωτίζει και αναγεννά τους ανθρώπους.
Να ανακαλύψουμε και την ποιότητα και το βάθος αυτής της αγάπης. Είναι η αγάπη που πονά και σταυρώνεται χάριν του ανθρώπου. Μετέχει στη λύπη και τη θλίψη και παρηγορεί έτσι την ύπαρξη. Είναι η αγάπη που παίρνει τον ανθρώπινο πόνο τον σηκώνει και ανακουφίζει.
