Κρυμμένοι ἐπίσκοποι

τόν καιρό τῆς θλίψεως στήν Ἐκκλησία

Ἀπορῶ τί γράψω. Ἄρα γάρ ὡς παραιτούμενον μέμψομαί σε, ἤ ὡς τόν καιρόν ὁρῶντα καί κρυπτόμενον διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων;  Πλήν εἴτε ἄλλως  εἴτε οὕτως ἄξιον μέμψεως τό παρά σοῦ γεγενημένον, ἀγαπητέ Δρακόντιε. Οὐ γάρ ἔπρεπε λαβόντα σε τήν χάριν κρύπτεσθαι, οὐδέ φρόνιμον ὄντα διδόναι τοις ἄλλοις προφάσεις φυγῆς. Πολλοί γάρ ἀκούσαντες σκανδαλίζονται, οὐχ ὡς ἁπλῶς τοῦτό σοι ποιοῦντος, ἀλλά συνορῶντες τόν καιρόν καί τάς ἐπικειμένας θλίψεις τῇ Ἐκκλησίᾳ. 

(Μ. Ἀθανασίου, Ἐπιστολή πρός τόν Δρακόντιον, πού ἐξελέγη Ἐπίσκοπος καί κρύφτηκε).