Ἡ ἀνδρεία τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

«...οὐ γάρ βούλομαι

κέρκωπας μέν εὐδοκιμεῖν,

ἠρεμεῖν δέ λέοντας...» 

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Nαζιανζηνός, ὁ πραΰς καί μαχητής, βρίσκεται στή δύσι τῆς πολυκύμαντης ζωῆς του. Σηκώνει τό βάρος τῶν χρόνων καί τήν ὀδύνη, πού ὁ φθόνος φόρτωσε στήν ψυχή. Ἀλλ᾽ ἡ ἀνδρεία δέν τόν ἐγκαταλείπει.

Tό λιοντάρι, πού φιλοξενεῖ μέσα του, προσπαθεῖ νά τό μεταμοσχεύση στήν ψυχη τοῦ πνευματικοῦ του παιδιοῦ, τοῦ πρεσβυτέρου Tιμοθέου. Mεταβιβάζει τήν ὁρμή του στή γραφίδα του. Kαί τή στέλνει σάν συμβουλή, σάν παρακίνησι καί σάν ἔμπνευσι.

«...Tά μέν οὖν ἡμέτερα πέρας ἔχει. Ὑπεχωρήσαμεν τῷ φθόνῳ, φιλοσοφοῦμεν ἐφ᾽ ἡσυχίας τῷ Θεῷ, καθ᾽ ἡμᾶς αὐτούς συγγινόμεθα ταῖς εὐχαῖς, τῶν ἐν μέσῳ κλόνων καί θορύβων ἠλευθερώμεθα. Σύ δέ ἡμῖν ἀνδρίζου καί κραταιοῦ καί ὑπεραγωνίζου τῆς τριάδος εἰς δύναμιν. Kαί ὁ πραΰς ἔστω μαχητής, Ὅ καί ἡμᾶς ἑώρας ποιοῦντας. Oὐ γάρ βούλομαι κέρκωπας μέν εὐδοκιμεῖν, ἠρεμεῖν δέ λέοντας...».

Πατέρες

«...Ὠνομάστηκαν πατέρες. Γιατί τό κῦρος τους καί ἡ ἐπιβολή τους ἦταν αὐξημένα καί ἀποτέλεσαν γιά ὅλη τήν οἰκογένεια τῆς Ἐκκλησίας μιά αὐθεντία. Γιατί ὁ κάθε πιστός καί ὁλόκληρος ὁ λαός μποροῦσε νά προστρέχῃ σ’ αὐτούς μέ ἐμπιστοσύνη καί νά δέχεται ἀπ’ αὐτούς τόν γνήσιο θησαυρό τῆς Ὀρθόδοξης διδασκαλίας.»

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, ‟Τό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ”, β’ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1994), σελ. 62-63

Ἡ ἱερατική λειτουργία τοῦ Προδρόμου

Κοντάκιον εἰς τά ἅγια φῶτα

(Ρωμανοῦ τοῦ μελωδοῦ)

Διαβάστε κείμενο-μετάφραση ΕΔΩ

Ξόδεμα;

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, ‟Τό «τραῦμα» τῆς ἀγάπης”, α’ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 2002), σελ. 124

«... Μή θεωρεῖς τήν ἐλεημοσύνη, ὅτι εἶναι ξόδεμα, ἀλλά εἰσόδημα. Οὔτε ὅτι εἶναι δαπάνη, ἀλλά ἐπιχείρηση. Γιατί παίρνεις περισσότερα ἀπό αὐτά, πού δίνεις. Δίνεις ψωμί καί παίρνεις ζωή αἰώνια. Δίνεις ροῦχο καί παίρνεις ἔνδυμα ἀφθαρσίας. Δίνεις συμμετοχή στή στέγη καί παίρνεις τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν.» (Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Χρυσοστόμου)

Ένα μέρος για τους φτωχούς

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, ‟Τό «τραῦμα» τῆς ἀγάπης”, α’ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 2002), σελ. 122

«... Βάλτε κάποια μέτρα στή χρήση τῶν ἀγαθῶν, πού προορίζονται γιά τήν ἐξυπηρέτηση τοῦ βίου. Μήν τά θέλετε ὅλα δικά σας. Ἀλλά ἕνα μέρος ἀπό αὐτά, νά εἶναι τῶν φτωχῶν, τῶν ἀγαπημένων τοῦ Θεοῦ. Γιατί ὅλα τά ἀγαθά εἶναι τοῦ Θεοῦ, τοῦ κοινοῦ μας Πατέρα.» (Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης)