Περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 317, Ἰούνιος 2012

Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΑΛΙΕΙΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Ἰωάν. Χρυσόστομος, Εἰς τήν Α΄ Κορινθίους,Ὁμιλ. Ζ, ΕΠΕ, τ. 18, σελ. 214

Αὐτό μάλιστα θαυμάζειν ἐχρῆν, ὅτι ἀνθρώπους βαρβάρους τοιαύτην ἔπεισαν καταδέξασθαι πίστην καί χρηστάς περί τῶν μελλόντων ἔχειν ἐλπίδας καί τό πρότερον τῶν ἁμαρτημάτων φορτίον ἀπεσκευασμένους μετά πολλῆς τῆς προθυμίας εἰς τό ἐπιόν τῶν ὑπέρ τῆς ἀρετῆς ἅπτεσθαι πόνων, καί πρός αἰσθητόν μέν μηδέν κεχηνέναι, πάντων δέ ἀνωτέρους τῶν σωματικῶν γεγενημένους νοεράς δέξασθαι δωρεάς, καί τόν Πέρσην καί τόν Σαυρομάτην καί τόν Μαῦρον καί τόν Ἰνδόν εἰδέναι ψυχῆς καθαρμόν καί Θεοῦ δύναμιν καί φιλανθρωπίαν ἄφατον καί πίστεως φιλοσοφίαν καί Πνεύματος ἁγίου ἐπιφοίτησιν καί σωμάτων ἀνάστασιν καί ζωῆς ἀθανάτου δόγματα.

Αὐτό ἔπρεπε πάρα πολύ νά θαυμάζουμε, ὅτι δηλαδή (οἱ ἀπόστολοι) ἔπεισαν βαρβάρους ἀνθρώπους νά δεχθοῦν τέτοια πίστη καί καλές ἐλπίδες νά ἔχουν γιά τά μέλλοντα καί ἀφοῦ ἀπηλλάγησαν ἀπό τό προηγούμενο φορτίο τῶν ἁμαρτιῶν, στή συνέχεια (τούς ἔπεισαν) μέ πολλή προθυμία νά ἀναλάβουν τούς πόνους γιά τήν ἀρετή, καί κανένα αἰσθητό πράγμα νά μήν τούς ἀφήνει ἔκπληκτους καί ἀφοῦ εἶχαν γίνει ἀνώτεροι ὅλων τῶν σωματικῶν νά δεχθοῦν νοερές δωρεές. Καί τόν Πέρση καί τόν Σαυρομάτη καί τόν Μαῦρο καί τόν Ἰνδό (τούς ἔπεισαν) νά γνωρίσουν τόν καθαρισμό τῆς ψυχῆς καί τοῦ Θεοῦ τή δύναμη  καί τήν ἀπερίγραπτη φιλανθρωπία καί τή φιλοσοφία τῆς πίστεως καί τήν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τήν ἀνάσταση τῶν σωμάτων καί τά δόγματα τῆς ἀθανάτου ζωῆς.

Περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 316, Μάιος 2012

Ἡ ἀνθρώπινη φύση μας
στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ

«Ἀνήνεγκε τοίνυν τήν ἀπαρχήν τῆς φύσεως τῆς ἡμετέρας τῷ Πατρί· καί οὕτως ἐθαύμασε τό δῶρον ὁ Πατήρ, καί διά τήν ἀξίαν τοῦ προσενέγκαντος, καί διά τό ἄμωμον τοῦ προσενεχθέντος, ὡς οἰκείαις αὐτό δέξασθαι χερσί, καί θεῖναι πλησίον τό δῶρον, καί εἰπεῖν· “Κάθου ἐκ δεξιῶν μου”. Πρός ποίαν φύσιν εἶπεν ὁ Θεός, “Κάθου ἐκ δεξιῶν μου”; Πρός ἐκείνην τήν ἀκούσασαν, “Γῆ εἶ, καί εἰς γῆν ἀπελεύσῃ”.»

Ἰωάν. Χρυσοστόμου: Εἰς τήν Ἀνάληψιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, Ὁμιλία Α΄

ΕΠΕ, τ. 36, σελ. 212-214

«Προσέφερε λοιπόν (ὁ Χριστός) στόν Πατέρα τήν πρώτη ἐκλεκτή προσφορά τῆς δικῆς μας φύσεως(τήν ἀνθρώπινη φύση πού προσέλαβε). Καί τόσο πολύ θαύμασε τό δῶρο ὁ Πατέρας-καί γιατί εἶχε ἀξία ἐκεῖνος πού τό πρόσφερε καί γιατί ἡ προσφορά (πάλιν ὁ Χριστός) ἦταν ἄσπιλη-ὥστε τό δέχθηκε στά χέρια του καί τοποθέτησε τό δῶρο κοντά του καί τοῦ εἶπε: “Κάθισε στά δεξιά μου”. Σέ ποιά φύση εἶπε ὁ Θεός, “Κάθισε στά δεξιά μου”; Σ’ ἐκείνη πού ἄκουσε: “Χῶμα εἶσαι καί στό χῶμα θά ἐπιστρέψεις”.» 

Τό μέγεθος τῆς ἐπισκοπικῆς εὐθύνης

Περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 313, Φεβ 2012

ΚΕΙΜΕΝΟ

“Γίνωσκε γάρ, ποθεινότατε ἡμῖν καί τιμιώτατε, ὅτι οὔπω οἶδα τοσοῦτον πένθος ἄλλοτε τῇ ψυχῇ μου παραδεξάμενος ὅσον νῦν, ὅτε ἤκουσα τῶν ἐκκλησιαστικῶν θεσμῶν τήν σύγχυσιν. Ἀλλά μόνον εὔχου, ἵνα δώῃ ἡμῖν ὁ Κύριος μηδέν κατά θυμόν ἐνεργεῖν, ἀλλά ἔχειν τήν ἀγάπην, ἥτις “οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ φυσιοῦται”. Ὅρα γάρ ὅπως οἱ μή ἔχοντες ταύτην ἐπήρθησαν μέν ὑπέρ τά μέτρα τά ἀνθρώπινα, ἐνασχημονοῦσι δέ τῷ βίῳ κατατολμῶντες πράξεων, ὧν ὁ παρελθών χρόνος οὐκ ἔχει τά ὑποδείγματα.”

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Γνώριζε λοιπόν, πολυαγαπητέ καί τιμιότατε, ὅτι ποτέ ὡς τώρα δέν εἶδα νά καταλαμβάνει τήν ψυχή μου τόσο πένθος ὅσο τώρα, πού πληροφορήθηκα τήν σύγχυση τῶν έκκλησιαστικῶν θεσμῶν. Ἐσύ ὅμως μόνο νά προσεύχεσαι νά μᾶς δίνει ὁ Κύριος νά μήν ἐνεργοῦμε τίποτα μέ θυμό, ἀλλά νά ἔχουμε τήν ἀγάπη, ἡ ὁποία “δέν κάνει τίποτε ἄπρεπο, δέν φουσκώνει ἀπό ὑπερηφάνεια”. Γιατί κοίτα πώς οἱ μή ἔχοντες αὐτή τήν ἀγάπη ὑπερηφανεύτηκαν πάνω ἀπό τά ἀνθρώπινα μέτρα καί φέρονται ἄπρεπα (ἀδιάντροπα) στό βίο τους ἀποτολμώντας πράξεις πού στό παρελθόν δέν ἔχουν ποτέ ξανασυμβεῖ.

(Μ. Βασιλείου: Ἐπιστ. 89/130/ Θεοδότῳ Ἐπισκόπῳ Νικοπόλεως, 2. Ε.Π.Ε., τ.2, σ.134)

Κρυμμένοι ἐπίσκοποι

τόν καιρό τῆς θλίψεως στήν Ἐκκλησία

Ἀπορῶ τί γράψω. Ἄρα γάρ ὡς παραιτούμενον μέμψομαί σε, ἤ ὡς τόν καιρόν ὁρῶντα καί κρυπτόμενον διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων;  Πλήν εἴτε ἄλλως  εἴτε οὕτως ἄξιον μέμψεως τό παρά σοῦ γεγενημένον, ἀγαπητέ Δρακόντιε. Οὐ γάρ ἔπρεπε λαβόντα σε τήν χάριν κρύπτεσθαι, οὐδέ φρόνιμον ὄντα διδόναι τοις ἄλλοις προφάσεις φυγῆς. Πολλοί γάρ ἀκούσαντες σκανδαλίζονται, οὐχ ὡς ἁπλῶς τοῦτό σοι ποιοῦντος, ἀλλά συνορῶντες τόν καιρόν καί τάς ἐπικειμένας θλίψεις τῇ Ἐκκλησίᾳ. 

(Μ. Ἀθανασίου, Ἐπιστολή πρός τόν Δρακόντιον, πού ἐξελέγη Ἐπίσκοπος καί κρύφτηκε).

Ἀνάγκη ἐπισκοπικοῦ προτύπου!

«Τί οὖν ἀδελφοί; ἆρα δυνατόν ταπεινόφρονα γενέσθαι καί κατεσταλμένον τῷ ἤθει καί μέτριον καί φιλοκερδείας κρείττονα καί τά θεῖα σοφόν καί πεπεδευμένον τήν ἐν τοῖς τρόποις ἀρετήν τε καί ἐπιείκειαν, ταῦτα ἐν τῷ διδασκάλῳ μή βλέποντα; ἀλλ᾿ οὐκ οἶδα πῶς οἷον τε τόν κοσμικῷ μαθητευθέντα πνευματικόν γενέσθαι. πῶς γάρ ἄν μή κατ᾿ ἐκεῖνον εἶεν οἱ πρός αὐτόν ὁμοιούμενοι; »

Μετάφραση:

Τί λοιπόν ἀδελφοί; Εἶναι δυνατό νά κατορθώσει κανείς νά γίνει ταπεινόφρονας καί στολισμένος ὡς πρός τό ἦθος καί μετριόφρονας καί ἀνώτερος ἀπό τή φιλοκέρδεια καί σοφός στήν ἀποδοχή καί ἀξιοποίηση τῶν θείων πραγμάτων καί πεπεδευμένος ὡς πρός τήν ἀρετή καί ἐπιείκεια τῶν τρόπων, χωρίς νά τά βλέπει αὐτά στό διδάσκαλο;

 Ἀλλά δέν γνωρίζω πῶς εἶναι δυνατόν αὐτόν πού μαθήτευσε σέ κοσμικό ποιμένα νά μπορεῖ νά γίνει πνευματικός. Γιατί πῶς εἶναι δυνατόν νά μή γίνουν ἴδιοι αὐτοί πού τόν πλησιάζουν ὡς δάσκαλο; 

(Γρηγορίου Νύσσης, Ἐπιστ. XVII, τοῖς ἐν Νικομηδείᾳ πρεσβυτέροις, 25. JAEGER, VIII, II,56) 

Πρόσθες ἡμῖν πίστιν (Λουκ. ιζ΄ 5)

Τί ζητοῦν (οἱ Ἀπόστολοι) ἀπό τόν Ἰησοῦ Χριστό; "Πρόσθεσέ μας πίστη". Δέ ζητοῦν, ἁπλά, πίστη, γιά νά μή τούς θεωρήσεις ἄπιστους, ἀλλά ζητοῦν ἀπό τό Χριστό προσθήκη πίστης. Δηλαδή, τή στερέωση στήν πίστη. Γιατί ἡ πίστη, ἀπό τή μιά μεριά ἐξαρτᾶται ἀπό μᾶς καί ἀπό τήν ἄλλη, μᾶς δίνεται, ὡς δῶρο, ἀπό τή Θεία Χάρη. Ἀπό μᾶς ἐξαρτᾶται τό ξεκίνημα. Νά ἀποθέσουμε, μέ ὅλη μας τή δύναμη, τήν πεποίθησή μας καί τήν πίστη μας στό Θεό. Τό δὼρο, δέ, τῆς θείας Χάρης, εἶναι ἡ στερέωσή μας καί ἡ ἐνδυνάμωσή μας στήν πίστη. (Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας)

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 2003), σελ. 102

Προσευχή χωρίς περισπασμό

«Ὁ ἀπερισπάστως πάντως προσευχόμενος, οὗτος καί γνησίως τόν Θεόν ἀγαπᾷ. Οὐκ εὔχεται δέ ἀπερισπάστως ὁ τινί τῶν ἐπιγείων ἔχων τόν νοῦν προσηλωμένον» (Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητῆ, Ἑκατοντάς δευτέρα, 1)

Αὐτός, πού προσεύχεται δίχως περισπασμό, εἶναι ὁ ἄνθρωπος, πού ἀγαπάει γνήσια τό Θεό. Δέν προσεύχεται, ὄμως, δίχως περισπασμό ἐκεῖνος, πού ἔχει τό νοῦ του προσηλωμένο σέ κάτι ἀπό τά ἐπίγεια.

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Σπουδή Ἀγάπης», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1997), σελ. 108

Η ευχή

Εἶχεν πάντοτε (ὁ ἀββάς Δοσίθεος) ταύτην τήν εὐχήν: Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με∙ καί μεταξύ∙ Υἱέ τοῦ Θεοῦ, βοήθησόν μοι.

[Προσευχόταν διαρκώς (ὁ Ἅγιος Δοσίθεος) μ'αυτή τήν εὐχή: "Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησέ με". Καί ἀνάμεσα σέ δυό τέτοιες εὐχές παρέμβαλε: "Υἱέ τοῦ Θεοῦ, βοήθησέ με"].

Ἀββά Δωροθέου, Ἔργα Ἀσκητικά, (Καρέας, Ετοιμασία, 2014) σελ. 72-73

"ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ τῶν δέκα Παρθένων"
ή
περί ἁγνείας
(Μεθοδίου Ὀλύμπου)

[...] Ξέχασα τήν πατρίδα,
Λόγε,
καθώς ποθοῦσα
τή δική σου χάρι,
ξέχασα τους χορούς
τῶν συνομιλήκων παρθένων,
ξέχασα τή μητρική καύχησι
τήν ὑπερηφάνεια
του γένους.
Ὅλα αὐτά
γιά μένα,
Χριστέ μου,
εἶσαι Σύ.

Ἁγνεύω γιά χάρι δική σου,
καί κρατώντας λαμπάδες φωτεινές,
Νυμφίε, σέ ὑποδέχομαι.[...]

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Καταφιλήσω...», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1977), σελ. 195