Προσευχή εἰς Χριστόν

(Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Ἔπη ἱστορικά: ΟΖ’, Migne XXXVII, 1423)

Μετάφραση Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Τήν ὕπαρξί του τήν ρίχνει στά πόδια τοῦ Κυρίου. Καί ζητάει ἀπ’ τόν Κύριο ν’ ἀπλώσῃ τό χέρι καί νά τόν πιάσῃ.

Πέθανα μ’ αὐτό

            τόν ταλαίπωρο βίο,

ὁ ὁποῖος πάνω καί κάτω πηγαίνει

            σάν τά νερά τοῦ Εὐρίπου,

καί δέν ἔχει τίποτα σταθερό

            οὔτε καί γιά μιά μόνη μέρα.

Μέ κατέχει ὁ πόθος νά ζήσω

            σέ κείνη τήν ἀτέλειωτη ζωή,

πού ἀπομένει σάν βραβεῖο

            στούς καλούς ἀγωνιστάς.

Γι’ αὐτό σᾶς χαιρετῶ σᾶς,

            πού ἀγαπᾶτε τά ἐγκόσμια·

Πρός Χριστόν
(Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Ἔπη ἱστορικά: ΟΔ’, Migne XXXVII, 1421)

Μετάφραση Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Φιλοσοφεῖ πάνω στά μεγάλα προβλήματα τῆς ζωῆς καί βρίσκει πώς ἡ ἕνωσι μέ τόν Κύριο εἶναι ἡ μεγάλη δύναμι τοῦ ἀνθρώπου κι’ ἡ μοναδική ὑπεροχή του ἀπ’ τά ἄλλα δημιουργήματα.

Τί λόγο ἔχει αὐτή ἡ τυραννία;

            Ἦρθα στή ζωή· καλά.

Γιατί ὅμως καί στροβιλίζομαι

            στίς τρικυμίες τοῦ βίου;

Θά πῶ ἕνα λόγο, πού εἶναι θρασύς,

            ἀλλ’ ὅμως θά τόν πῶ.

Ἄν δέν ἤμουνα δικός σου, Χριστέ μου,

            θά ἤμουνα ἀδικημένος.

Παρακλητικόν

(Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Ἔπη ἱστορικά: ΟΓ’, Migne XXXVII, 1420)

Μετάφραση Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ζῆ πάντοτε μέ τό ὅραμα τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Καί τή ζητάει μέ θερμή παράκλησι.

Φτάνει στό τέρμα ὁ ἀγώνας τοῦ βίου·

            διάβηκα τήν κακή θάλασσα,

τώρα πιά βλέπω

            τήν ἀνταπόδωσι τῆς φρικιαστικῆς κακίας,

τό σκοτεινό τάρταρο, τή φλόγα τῆς φωτιάς,

            τή βαθειά νύχτα,

κι’ ἀκόμα βλέπω τό αἶσχος τῶν πράξεων,

            πού τώρα κρύβονται, νά βγαίνῃ στό φανερό.

Ἀλλά, μακάριε, ἐλέησέ με καί μολονότι ἀργά,

            δός μου ἀγαθό

τό τελευταῖο κομμάτι τῆς ζωῆς μου,

            σκύβοντας στό δοῦλο σου μέ εὐμένεια.

Δέησις ἐν τῇ νόσῳ

(Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Ἔπη ἱστορικά: ΟΑ’, Migne XXXVII, 1418)

Μετάφραση Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Βασανίζεται σκληρά ἀπό τήν ἀρρώστια τοῦ σώματος. Κι’ ὅμως ἔχει τή δύναμι νά στιχουργήσῃ καί νά περιγράψῃ μέ τούς λεπτούς φθόγγους τῆς ποιήσεώς του τήν ὀδύνη του. Καί πάλι, στό ποίημα αὐτό διακρίνεται ἡ ἀνάτασι, ἡ γλυκειά κοινωνία τήν ὁποία ἔχει μέ τό Θεό, ἡ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη σ’ Αὐτόν καί ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο διατυπώνει πρός τόν οὐρανό τήν ἀγωνία του καί τά αἰτήματά του.

Εἶμαι ἄρρωστος, εἶμαι ἄρρωστος,

            ταλαιπωροῦμαι ἀπ’ τό σῶμα.

Κι’ ἴσως μερικοί

            γελοῦν μέ τήν πάθησί μου,

αὐθαδιάζοντας, εἶναι αὐτοί πού καιροφυλακτοῦν

            νά μέ δοῦν νά πεθαίνω.

Ἄλλη

(Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Ἔπη ἱστορικά: Ο’, Migne XXXVII, 1418)

Μετάφραση Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Μιά ἄλλη ἱκεσία μέ τήν ὁποία ζητάει τή σωτηρία.

Πάλι ἦρθε ὁ δράκων,

            ἀπό σένα πιάνομαι.

Κράτησέ με, κράτησέ με,

            μή τοῦ ἐγκαταλείψῃς τήν εἰκόνα σου.

Μή μ’ ἀρπάξῃ ὁ ἐχθρός

            σάν τό ὀρνίθι ἀπ’ τή φωλιά.