Ἄλλη περί εὐοδίας προσευχή

(Ἔπη θεολογικά: ΛΖ’, Migne XXXVII, 520)

Μετάφραση Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Χωρίς τό Θεό μεῖς οἱ ἄνθρωποι δέν μποροῦμε νά κάνουμε οὔτε βῆμα. Τό ξέρει αὐτό ὁ ἅγιος Γρηγόριος καί καλεῖ καί πάλι τό Θεό κοντά του.

Δέν εἶναι δυνατό χωρίς ἐσένα

            οὔτε σέ βῆμα τό πόδι νά σηκώσω,

Χριστέ βασιληά, πού κάθε καλό

            εἶσαι γιά τούς ἀνθρώπους

καί σ’ ὄλα

            ἀνοίγεις ἴσιο δρόμο.

Ἐπίκλησις πρό τῆς τῶν Γραφῶν ἀναγνώσεως
(Ἔπη θεολογικά: ΛΕ’, Migne XXXVII, 517)

Μετάφραση Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Προτοῦ ἀνοίξῃ τό οὐράνιο βιβλίο, αἰσθάνεται τήν ἀνάγκη νά ζητήσῃ τή θεία συμπαράστασι καί τό θεῖο φωτισμό.

Ἄκουσε παντεπόπτη, πατέρα τοῦ Χριστοῦ,

            τοῦτες τίς ἱκεσίες

τίς δικές μας,

            καί χάρισε στό δοῦλο σου τραγούδι

θεόσταλτο. Γιατί σέ θεῖο μονοπάτι

            φέρνει τ’ ἀχνάρια τῶν ποδιῶν του

αὐτός, πού ἀνάμεσα στούς ζωντανούς

            αὐτογέννητο τό Θεό γνώρισε

καί τό Χριστό,

            βασιληά, πού ἀπ’ τούς θνητούς τό κακό διώχνει.

Εὐχαριστήριον
(Ἔπη θεολογικά: ΛΓ’, Migne XXXVII, 514)

Μετάφραση Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Γιά τίς εὐλογίες, πού στέλνει ὁ οὐράνιος Βασιληᾶς στόν κόσμο, εὐχαριστεῖ. Καί, πρό παντός, γιά τήν ἀτίμητη χάρι τοῦ σταυροῦ.

Σέ σένα ἡ εὐχαριστία μου,

            Βασιληά καί δημιουργέ τῶν πάντων.

Γέμισ’ ἀπ’ τή δόξα σου ὁ οὐρανός

            κι’ ὁλόκληρη ἡ γῆ ἀπ’ τή σοφία σου.

Ὁ Λόγος σου, Υἱός καί Θεός,

            ἔκτισε πάντα.

Καί τό Ἅγιο Πνεῦμα σου

            χαρίζει σ’ ὅλα τή ζωή.

Ὕμνος ἄλλος
(Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Ἔπη θεολογικά: ΛΑ΄, Migne XXXVII, 510)

Μετάφραση Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ἡ δοξολογία πλημμυρίζει τήν καρδιά καί φτάνει ἀσταμάτητη στά χείλη.

Δόξα στό Θεό πατέρα

            καί στόν παμβασιλέα υἱό.

Δόξα στό πανάγιο Πνεῦμα

            πού ἀπ’ ὅλους δέχεται ὕμνο.

Ἡ Τριάς εἶναι ἕνας καί μόνο Θεός,

            πού ἔκτισε καί γέμισε τά πάντα,

τόν οὐρανό μέ τά οὐράνια,

τή γῆ μέ τά γήϊνα·

τίς θάλασσες καί τούς ποταμούς καί τίς πηγές

            γέμισε μ’ ὅσα στά νερά ζοῦνε.

Κι’ ὅλα τά ζωογονεῖ μέ τό δικό του πνεῦμα.

Γιά νά δοξάζῃ τό σοφό κτίστη

            ὁλόκληρη ἡ κτίσι,

γιατί αὐτός μόνος εἶναι αἴτιος,

            πού τά πάντα ζοῦν καί μένουν.

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Ἡ ἱκεσία ἑνός Ἁγίου», β΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1994), σελ. 47 καί 49

Ὕμνος εἰς Θεόν
(Ἔπη θεολογικά: ΚΘ’, Migne XXXVII, 507)

Ὁ «Ὕμνος εἰς Θεόν» εἶναι καρπός τοῦ θάμβους μπροστά στό ἀπέραντο κι’ ἀπρόσιτο θεῖο μεγαλεῖο.

Ὦ σύ, πού πάνω ἀπ’ ὅλα στέκεσαι

            μέ ποιό ἄλλο ὄνομα εἶν’ ἐπιτρεπτό νά σέ ψάλω;

Πῶς νά σέ ὑμνήσῃ ὁ λόγος μας;

            Ἐσένα κανένας λόγος δέν μπορεῖ νά σέ φτάσῃ.

Πῶς νά σέ συλλάβῃ ἡ σκέψι μας;

            Σύ εἶσ’ ἀπρόσιτος στήν ἀνθρώπινη σκέψι.

Μόνος σύ ὑπάρχεις ἀνέκφραστος,

            ἀφοῦ γέννησες ὅσα περιγράφει ὁ λόγος μας.

Μόνος σύ μένεις ἄγνωστος,

            ἀφοῦ γέννησες ὅσα ἡ ἀνθρώπινη σκέψι ἐγγίζει.

Ὅλα, κι’ ὅσα μιλοῦν κι’ ὅσα δέν μιλοῦν

σ’ ἐσένα μέ λιγερή φωνή ψάλλουν.

Καί τά λογικά καί τά ἄλογα

            ἐσένα δοξάζουν.