Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Ἡ ἱκεσία ἑνός Ἁγίου», β΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1994), σελ. 47 καί 49

Ὕμνος εἰς Θεόν
(Ἔπη θεολογικά: ΚΘ’, Migne XXXVII, 507)

Ὁ «Ὕμνος εἰς Θεόν» εἶναι καρπός τοῦ θάμβους μπροστά στό ἀπέραντο κι’ ἀπρόσιτο θεῖο μεγαλεῖο.

 

Ὦ σύ, πού πάνω ἀπ’ ὅλα στέκεσαι

            μέ ποιό ἄλλο ὄνομα εἶν’ ἐπιτρεπτό νά σέ ψάλω;

Πῶς νά σέ ὑμνήσῃ ὁ λόγος μας;

            Ἐσένα κανένας λόγος δέν μπορεῖ νά σέ φτάσῃ.

Πῶς νά σέ συλλάβῃ ἡ σκέψι μας;

            Σύ εἶσ’ ἀπρόσιτος στήν ἀνθρώπινη σκέψι.

Μόνος σύ ὑπάρχεις ἀνέκφραστος,

            ἀφοῦ γέννησες ὅσα περιγράφει ὁ λόγος μας.

Μόνος σύ μένεις ἄγνωστος,

            ἀφοῦ γέννησες ὅσα ἡ ἀνθρώπινη σκέψι ἐγγίζει.

Ὅλα, κι’ ὅσα μιλοῦν κι’ ὅσα δέν μιλοῦν

σ’ ἐσένα μέ λιγερή φωνή ψάλλουν.

Καί τά λογικά καί τά ἄλογα

            ἐσένα δοξάζουν.

Κοινοί οἱ πόθοι

            κι’ ὅλων μιά ἡ λαχτάρα

στρέφεται γύρω ἀπό σένα. Τά πάντα σέ σένα προσεύχονται.

            Σέ σένα δέ ὅλα

ἐννοῶντας τήν (Τριαδική) σύνθεσί σου

            ψάλλουν βουβό ὕμνο.

Κοντά σέ σένα, τόν ἕνα, τά πάντα μένουν

            καί πρός σέ μέ ὁρμή κατευθύνονται ὅλα.

Καί ὅλων ὁ σκοπός εἶσαι σύ, κι’ ἐνῶ εἶσαι ἕνας

            εἶσαι μαζῆ τά πάντα καί πάλι εἶσαι ὁ ἀπροσδιόριστος.

Δέν εἶσαι ἕνα ἀπ’ αὐτά, τά πάντα δέν εἶσαι.

            Σύ, πού ἔχεις ὅλα τά ὀνόματα, μέ ποιό νά σέ ὀνομάσω;

Σένα, πού μόνος εἶσαι ἀνώνυμος;

            Καί τά καλύμματα πού ἀπλώνονται πάνω ἀπό τά σύννεφα

ποιός νοῦς κατοίκου τ’ οὐρανοῦ μπορεῖ νά διασχίσῃ;

            Γίνε ἴλεως,

Ὦ, σύ, πού πάνω ἀπ’ ὅλα στέκεσαι·

            πῶς ἀλλοιῶς εἶν’ ἐπιτρεπτό νά σε ψάλω;