† ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ
ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ
Ὁ κενωτικός Σταυρός
Ἡ ἄπειρη συγκατάβαση τοῦ Θεοῦ
Σάββατο Ἑσπέρας
δ΄ Στιχηρό, Ἦχος βαρύς
Κείμενο Κἂν συνελήφθης Χριστέ, ὑπὸ ἀνόμων ἀνδρῶν, ἀλλὰ σύ μου εἶ Θεός, καὶ οὐκ αἰσχύνομαι, ἐμαστίχθης τὸν νῶτον, οὐκ ἀρνοῦμαι. Σταυρῷ προσηλώθης, καὶ οὐ κρύπτω· εἰς τὴν Ἔγερσίν σου καυχῶμαι· ὁ γὰρ θάνατος σου ζωή μου. Παντοδύναμε καὶ φιλάνθρωπε, Κύριε δόξα σοι. |
Μετάφραση Κι ἄν σέ συνέλαβαν Χριστέ ἄνομοι ἄνδρες, ἀλλά σύ εἶσαι Θεός μου καί δέν ντρέπομαι, μαστιγώθηκες στήν πλάτη, δέν τό ἀρνοῦμαι, προσηλώθηκες στό σταυρό καί δέν τό κρύπτω, γιά τήν ἀνάστασή σου καυχῶμαι, γιατί ὁ θάνατός σου εἶναι ζωή μου. Δόξα σέ Σένα παντοδύναμε καί φιλάνθρωπε Κύριε. |
Θεολογική ἑρμηνεία
Ἀρχιμ. Εἰρηναίου Μπουσδέκη
«Μέχρι σταυροῦ καί τάφου συγκαταβάς ἡμῖν»
Συγκατάβαση ἀπό τή θεϊκή δόξα,
κένωση, ἄδειασμα ἀπό τό θεϊκό μεγαλεῖο.
Ἄκρα ταπείνωση:
-Τόν συνέλαβαν ἄνομοι ἄνδρες.
-Τόν ὁδήγησαν σέ παράνομα δικαστήρια.
-Τόν καταδίκασαν ἀδίκως.
-Δέχθηκε ἐμπτυσμούς καί μάστιγες καί κολαφισμούς (φτυσίματα καί μαστιγώματα καί ραπίσματα καί χαστουκίσματα).
-Τόν κάρφωσαν καί τόν καθήλωσαν πάνω στό σταυρό.
-Τόν κρέμασαν μεταξύ δύο ληστῶν θέλοντας νά ἀποδείξουν ὅτι κι αὐτός εἶναι ἄνομος σάν κι’ αὐτούς («μετά ἀνόμων ἐλογίσθη», θεωρήθηκε καί νομίσθηκε ὅτι εἶναι ἄνομος ὅπως οἱ συσταυρωθέντες μέ αὐτόν).
ΣΤΑΣΗ ΠΙΣΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΠΕΙΡΗ ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΗ-ΚΕΝΩΣΗ-ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ
Δέν ντρέπομαι γιά τίς ταπεινώσεις σου, πού σέ συνέλαβαν ἄνομοι. ΕΙΣΑΙ ΘΕΟΣ ΜΟΥ.
Δέν ἀρνοῦμαι τήν θεότητά σου καί τή δύναμή σου ὅταν σέ βλέπω νά μαστιγώνεσαι.
Προσηλώθηκες στόν ἀτιμωτικό σταυρό κι ἐγώ πού πιστεύω σέ Σένα δέν αἰσθάνομαι τήν ἀνάγκη νά τό κρύψω.
Ὁ Ἐσταυρωμένος Χριστός εἶναι «ΙΟΥΔΑΙΟΙΣ ΣΚΑΝΔΑΛΟΝ, ΕΛΛΗΣΙ ΔΕ ΜΩΡΙΑ». Γιά τούς «κλητούς» ὅμως, τούς πιστούς, ὁ Ἐσταυρωμένος εἶναι «Χριστός Θεοῦ δύναμις καί Θεοῦ σοφία». Ποτὲ ὁ πιστὸς δὲν αἰσθάνθηκε τὴν ἀνάγκη νὰ κρύψει ἀπὸ ντροπή, νὰ ἀρνηθεῖ αὐτὴ τὴν ἀδύνατη στιγμὴ τοῦ θεανθρώπου, τὴ στιγμὴ τοῦ πάθους καὶ τοῦ θανάτου του. Γιατί, μέσα στὴ σοφία του καταδέχθηκε ἀκόμα καὶ τὸν σταυρὸ καὶ τὸν θάνατο γιὰ νὰ καταλύσει τὸν θάνατο καὶ νὰ χαρίσει τὴν ζωὴ καὶ νὰ δείξει μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο καὶ τὴ δύναμή του.
Γι’ αὐτὸ καυχῶμαι γιὰ τὴν ἔγερση τοῦ Κυρίου μου. Γιατί ὁ θάνατός του ἦταν ἡ ζωή μου.
ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΣ λοιπὸν καὶ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟΣ ὁ Κύριος καὶ κανένας λόγος δὲν ὑπάρχει νὰ ὑποτιμᾶμε τὶς στιγμὲς τοῦ ἑκουσίου πάθους του καὶ τῆς ἄκρας ταπείνωσής του.
† ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΑΘΗΝΩΝ
ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ (ΚΟΤΣΩΝΗΣ)
Ἡμερολόγιο Ἄρθρων