Προοπτικές ἐνδυνάμωσης καί ἐξαγιασμοῦ τοῦ ἐπισκοπικοῦ χαρίσματος 

Εὐλαβικά μεταφέρουμε στό σημερινό ἐκκλησιαστικό πλήρωμα τό ὅραμα καί τό χτῦπο τῆς καρδιᾶς τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος Ἱερωνύμου Κοτσώνη πού τά ἐκδήλωσε κατά τήν ὥρα τῆς ἐνθρόνισής του στό θρόνο τῆς μεγάλης ἀγάπης καί τῆς μεγάλης θυσίας. Δική μας πρόθεση κατά τή μεταφορά ἑνός περιορισμένου τμήματος τῆς ἐξομολογητικῆς του κατάθεσης εἶναι ἀφ᾿ ἑνός μέν νά σταματήσουμε μπροστά του καί νά καταθέσουμε ἕναν ἀντίστοιχο λόγο ἀφοσίωσης καί ἀγάπης καί ἀφ᾿ ἑτέρου νά τονίσουμε μπροστά στούς συγχρόνους διαδόχους του τό μέγεθος τῆς εὐθύνης των γιά τήν ἀλλοίωση τοῦ ἤθους καί τήν ἀπώλεια τῆς γνησιότητας πού χαρακτηρίζει καί ἐκμηδενίζει τό σημερινό τους διακόνημα.

Ἀπόσπασμα ἀπό τόν ἐνθρονιστήριο λόγο τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου 

Ἐκφωνήθηκε τήν 17η Μαΐου 1967 στόν καθεδρικό Ναό τῶν Ἀθηνῶν

«...Ἕν ἐκ τῶν ἀπασχολούντων τόν Ἀρχιεπίσκοπον προβλημάτων, τό καί δυσκολώτερον, ἀπό τό ὁποῖον θά ἐξαρτηθῆ καί ἡ ὀρθή λύσις πάντων τῶν λοιπῶν, εἶναι ἡ ἀλλαγή τοῦ ἐπικρατοῦντος ἐν πολλοῖς ἐντός τῆς Ἐκκλησίας μας πνεύματος. Διά νά προχωρήσωμεν, πρέπει νά ἐπικρατήση πνεῦμα ἀγάπης, ἀφοσιώσεως καί θυσίας. Ζῆλος πατερικός, ἁπλότης καί λιτότης ἀποστολική. Ἑνότης καί ὁμοφροσύνη. Ἄν ἀλλάξουν μόνον τά πρόσωπα, συνεχισθῆ δέ νά κυριαρχῆ τό ἴδιον πνεῦμα, οὐδέν εἶναι δυνατόν νά κατορθωθῆ. Εἶναι δυνατόν τό ἅγιον Πνεῦμα νά βλέπη νά κυριαρχῆ ἀντί τῆς ἀγάπης τό μῖσος, ἀντί τῆς ἀφοσιώσεως καί τῆς θυσίας ἡ ἰδιοτέλεια, ἀντί τῆς λιτότητος καί τῆς ἁπλότητος ἡ χλιδή, ἀντί τῆς ἑνότητος καί ὁμοφροσύνης ἡ διάσπασις; Θά ἀπετέλει βαρυτάτην βλασφημίαν, ἄν ἐπεχειροῦμεν νά ἰσχυρισθῶμεν ὅτι τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καθίσταται συνεργόν εἰς πράξεις μας αἱ ὁποῖαι  πηγάζουν ἀπό διαθέσεις ὅπως αἱ προαναφερθεῖσαι. Καί εἶναι ἀκόμα βαρυτέρα βλασφημία, ὅταν ἰσχυριζώμεθα ὅτι αἱ πράξεις αὗται θά ἦτο ἐπιτετραμμένον νά τελῶνται ἐντός τοῦ περιβόλου τῆς Ἐκκλησίας...

...Εἰς τήν μεγάλην μάχην, ἡ ὁποία ἀρχίζει ἀπό τῆς στιγμῆς ταύτης, εἶναι ἀπαραίτητος ἡ βοήθεια πάντων τῶν δυναμένων νά φέρουν ὅπλα. Ἐντεῦθεν καί ὁ ἐνθρονιστήριος οὗτος δέον νά ἐκληφθῆ ὡς σάλπισμα ἐπιστρατεύσεως εἰς ἀγῶνα προσευχῆς πρός Ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος εἶπε ὅτι «χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰωάν. ιε΄ 5), διά νά φωτίζη καί ἐνδυναμώνη τούς πάντας, ὥστε καί ὀρθῶς νά σκεπτώμεθα καί ἐπιμελῶς καί ἐπωφελῶς νά ἐνεργῶμεν. Καί δεύτερον, ἐπιστράτευσιν εἰς ἀγῶνα συστηματικῆς καί συντονισμένης δράσεως, ὥστε ὅλων μας αἱ δυνάμεις, αἱ ὁποῖαι θά ἐπιστρατευθοῦν εἰς τόν πόλεμον κατά τοῦ κακοῦ καί τῆς ἁμαρτίας, νά ἀγωνίζωνται νικηφόρως καί θεοφιλῶς...»