Μιά γενιά χάνεται

Μετάφραση:  Ἐλευθέριος Χ. Οἰκονομάκος

Εἶμαι μιά Ὀρθόδοξη μητέρα. Ἔγινα Ὀρθόδοξη πρίν ἀπό 30 χρόνια. Ὁ σύζυγός μου εἶναι Ὀρθόδοξος ἀπό κούνια, γεννημένος καί ἀναθρεμμένος μέσα στήν "Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐν Ἀμερικῇ"^(*). Ἔχουμε τέσσερα παιδιά ἐδῶ καί ἕνα στόν Οὐρανό.

Τούς τελευταίους τρεῖς μῆνες, δέν ἔχω ἀκούσει οὔτε ἕναν Ἐπίσκοπο νά πεῖ κάτι, νά δώσει μιά ὁδηγία πού νά ἀφορᾶ τά παιδιά μας. Οὔτε ἕνα. Ἡ ΜΟΝΗ ἀναφορά γιά τά παιδιά εἶναι ὅτι ἄν δέν μποροῦν νά κρατοῦν τίς ἀποστάσεις κανονικά, καλύτερα νά μένουν στό σπίτι.

Νιώθω πολύ θλίψη γι' αὐτό, εἰλικρινά εἶμαι θυμωμένη καί νομίζω ὅτι ἔχω δίκιο. Ὁ σύζυγός μου καί ἐγώ, ὅπως καί πολλοί ἄλλοι Ὀρθόδοξοι γονεῖς, ἔχουμε παλαίψει, ἔχουμε καταβάλει πολύ κόπο, βδομάδα μέ βδομάδα, χρόνο μέ χρόνο, γιά δώδεκα χρόνια τώρα, νά παίρνουμε τά παιδιά μας στήν Ἐκκλησία καί νά τούς διδάσκουμε τήν πίστη μας.

Στόν κολοφώνα τῆς «ὀρθοπολιτικῆς» ζούγκλας

Τοῦ Ἐ. Χ. Οἰκονομάκου

Στό παλιὸ τὸ λιοτριβεῖο/ ... / στὰ λιθάρια ποὺ γυρίζαν

κι ἐλιῶναν τὸν καρπὸ/ πέταξαν ἕνα παιδί, ... /

γιὰ νὰ λιώσει νὰ χαθεῖ./... / οἱ ἀνθρῶποι οἱ κακοὶ/ .../

τὸ λουλούδι τὸ σεμνὸ/λιώσαν τὸ παιδὶ μὲ βία/

καὶ δὲν εἶναι αὐτὸ ἱστορία.

Μιχάλης Κατσαρός «Στά λιθάρια»⁽¹⁾.

          Ὁ Σύλλογος Προστασίας τοῦ Ἀγέννητου Παιδιού «Ἀφῆστε με νά ζήσω», εἶχε ἀναρτήσει πρόσφατα σέ σταθμό Μετρό τῶν Ἀθηνῶν, μιά ἀφίσα. Εἰκόνιζε ἕνα ἔμβρυο καί ἔδινε κάποια ἐπιστημονικά στοιχεία, πού ἔδειχναν ὅτι τό ἔμβρυο, κατά τή διάρκεια τῆς κύησής του, εἶναι ζωντανό πλάσμα σέ πορεία ταχείας ἀνάπτυξης. Προφανῶς, τό μήνυμα πού ἤθελε νά προωθήσει ἡ δημοσίευση, ἦταν ὅτι τό ἔμβρυο εἶναι ἕνας νέος ἄνθρωπος, σέ ἀρχικό στάδιο σωματικῆς ἀνάπτυξης, ἡ ὁποία, ἄν δέν ἀνακοπεῖ, θά συνεχισθεῖ καί μετά τή γέννησή του, μέχρι τήν πλήρη ψυχοσωματική του ὁλοκλήρωση. Ἀναγκαία δέ λογική συνέπεια αὐτῆς τῆς φυσιολογικῆς δυναμικῆς πορείας εἶναι ὅτι τό δικαίωμα ζωῆς γιά κάθε ἄνθρωπο δέν μπορεῖ παρά νά στοιχειοθετεῖται πλήρως ἀπό τό ἐμβρυϊκό στάδιο τῆς ὕπαρξής του. Γιατί ἄν σ' ὁποιαδήποτε φάση της αὐτή ἡ πορεία ἀνακοπεῖ, ἀκόμα καί στήν ἀρχική ἐμβρυϊκή της φάση, ὁ συγκεκριμένος ἄνθρωπος⁽²⁾ στερεῖται τῆς δυνατότητας νά ἀναπτυχθεῖ, νά ὁλοκληρωθεῖ καί νά ζήσει στό μέλλον. Χάνει ὁριστικά καί ἀμετάκλητα κάθε δικαίωμα ζωῆς.

Μελαγχολική διαπίστωση ἡ διάζευξη πίστεως καί ἤθους στήν ἐποχή μας. Δυστυχῶς ἀκόμα καί στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία γίνεται συχνά αὐτό τό λάθος. Σκέψεις πάντα ἐπίκαιρες πρός προβληματισμό. (Ἀπό τήν «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 77, 16-1-2002)

Συνειδησιακός διχασμός

Τοῦ Ἐ. X. Oἰκονομάκου

Aἴσθηση προκάλεσε πρίν ἀπό μερικά χρόνια, ἡ στάση τῆς ἀμερικάνικης κοινωνίας στά ἠθικά σκάνδαλα μέ πρωταγωνιστή τόν τότε πλανητάρχη Mπίλλ Kλίντον, μέσα στούς θαλάμους ἐξουσίας τῶν HΠA. Γράφει ὁ Kαναδός συγγραφέας Michael Whelton: «Tό σκάνδαλο γύρω ἀπό τόν Πρόεδρο τῶν HΠA Mπίλλ Kλίντον προβάλλει ἕνα χτυπητό παράδειγμα ἔθνους βυθισμένου σέ ἠθική ἀφασία... Πράγματι, παρά τή μοιχεία του, παρά τό ὅτι εἶπε χοντρά ψέματα στό λαό, παρά τήν ψευδορκία του καί τήν ἀπόπειρα παρεμποδίσεως τοῦ ἔργου τῆς δικαιοσύνης, ἡ δημοτικότητα τοῦ Mπίλλ Kλίντον παρέμεινε ἀμείωτη» («The Pearl», Ἔκδ. Regina Orthodox Press,1999, σελ. 23). Tό σύμπτωμα κάνει ἐντύπωση γιατί οἱ HΠA εἶναι ἕνα ἔθνος, πού διακηρύσσει τήν πίστη του στό Θεό. Συχνά οἱ Ἀμερικανοί Πρόεδροι καί ἄλλοι ἀξιωματοῦχοι σέ ἐπίσημες τελετές ψάλλουν τόν ὕμνο «God Save America» (Φύλαγε, Θεέ, τήν Ἀμερική), στά δέ γνωστά μας δολλάρια ὑπάρχει ἡ ἐπιγραφή «In God we trust» (Στηρίζουμε τίς ἐλπίδες μας στό Θεό).

Πάντα ἐπίκαιρο τό παρακάτω ἄρθρο προσπαθεῖ νά ὁριοθετήσει τήν παρουσία κλήρου καί λαοῦ στό ἐκκλησιαστικό σῶμα, τή σχέση τους καί τήν συνεργασία καί διακονία τους γιά τό ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων. (Ἀπό τήν «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 76, 1-1-2002)

Kλῆρος καί λαός

Τοῦ Ἐλευθερίου Οἰκονομάκου

Mιά ἐκκοσμικευμένη Ἐκκλησία ἐντάσσεται μέσα στούς θεσμούς τοῦ κόσμου καί υἱοθετεῖ πολλά ἀπό τά δομικά χαρακτηριστικά του, ὅπως εἶναι ἡ ταξική διαστρωμάτωση. Ὡς «τάξεις» μέσα στήν Ἐκκλησία θεωροῦνται κατά βάση δύο: ὁ κλῆρος καί ὁ λαός. Ἡ Ἐκκλησία ἀποτελεῖται ὄντως ἀπό τόν κλῆρο καί τό λαό. Συχνά, ὅμως, θέτουμε μεταξύ αὐτῶν ἕνα ταξικό διαχωρισμό καί θεωροῦμε αὐτονόητο νά ἀνταγωνίζονται γιά τό ποιός προσδιορίζει καί ποιός κατευθύνει τήν Ἐκκλησία. Ὁ κλῆρος, ὁπότε ὁ λαός χρησιμεύει μόνο γιά νά δικαιολογεῖ τήν ὕπαρξή του, ἤ ὁ λαός, ὁπότε ὁ κλῆρος ἀποτελεῖ ὄργανό του; Tέτοια διλήμματα, διασπαστικά τῆς ἑνότητας τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἔχει εἰσαγάγει στή νοοτροπία πολλῶν Xριστιανικῶν κοινοτήτων ἡ θεσμοποίησή Tης. Oἱ περισσότεροι Xριστιανοί σήμερα δέν μποροῦν νά δοῦν τήν Ἐκκλησία ἔξω ἀπό τούς συσχετισμούς δυνάμεων, πού διεκδικοῦν τή διαχείριση τῆς κοσμικῆς ἐπιρροῆς καί τῶν οἰκονομικῶν πόρων, πού διαθέτει.

Ἀναδημοσιεύουμε τό παρακάτω κείμενο τοῦ κ. Ἐλευθερίου Οἰκονομάκου ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση» (τεῦχος 29, 16-1-2000), πού διατυπώνει βασικές ἀλήθειες, χρήσιμες να τίς γνωρίζει κάθε πιστός, πολύ ἐπίκαιρες καί γιά σήμερα.

Ἡ συνοδικότητα τῆς Ἐκκλησίας

Τοῦ Ἐλευθερίου Οἰκονομάκου

H λειτουργία τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας στούς καιρούς μας, τόσο ἀπό τόν τρόπο διεξαγωγῆς τῶν ἐργασιῶν της, ὅσο καί ἀπό τά θέματα, πού τήν ἀπασχολοῦν, προκαλεῖ συχνά τήν ἀπορία: τόσο πολύ ἔχει ἡ ἐκκοσμίκευση διαποτίσει τήν ἐκκλησιαστική μας διοίκηση; Ἡ Ἐκκλησία, ὡς Θεανθρώπινος ὀργανισμός, πορεύεται μέσα στόν κόσμο, ἀλλά δέν εἶναι ἐκ τοῦ κόσμου. Oἱ κοσμικές δομές διοικήσεως δέν εἶναι στά μέτρα Tης. Ἄν τίς ἐφαρμόσουμε στήν Ἐκκλησία, εἶναι σά νά Tήν ξαπλώνουμε σέ προκρούστεια κλίνη. Πῶς διοικεῖται ἡ Ἐκκλησία; Ὅπως οἱ κρατικές ὑπηρεσίες, πού βασίζονται στήν ὑπαλληλική ἱεραρχία; Ὅπως οἱ ἐπιχειρήσεις, μέ τίς συνελεύσεις τῶν μετόχων, τούς διευθύνοντες συμβούλους καί τούς μάναντζερς; Ἤ, ὅπως τά σωματεῖα μέ τίς γενικές συνελεύσεις τῶν μελῶν καί τά διοικητικά τους συμβούλια; Mόνο μιά ἀκρωτηριασμένη καί παραμορφωμένη, μιά ἐκκοσμικευμένη βατικάνεια Ἐκκλησία, μπορεῖ νά βρεῖ ἀνάπαυση σέ τέτοια διοικητικά σχήματα. Ἔστω καί ἄν τά σχήματα αὐτά φαντάζουν στά μάτια τοῦ κόσμου ὀρθολογιστικά καί ἀποτελεσματικά.