"ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ τῶν δέκα Παρθένων"
ή
περί ἁγνείας
(Μεθοδίου Ὀλύμπου)

[...] Ξέχασα τήν πατρίδα,
Λόγε,
καθώς ποθοῦσα
τή δική σου χάρι,
ξέχασα τους χορούς
τῶν συνομιλήκων παρθένων,
ξέχασα τή μητρική καύχησι
τήν ὑπερηφάνεια
του γένους.
Ὅλα αὐτά
γιά μένα,
Χριστέ μου,
εἶσαι Σύ.

Ἁγνεύω γιά χάρι δική σου,
καί κρατώντας λαμπάδες φωτεινές,
Νυμφίε, σέ ὑποδέχομαι.[...]

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Καταφιλήσω...», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1977), σελ. 195

Τό μάθημα τοῦ Σταυροῦ

Σχολιάζοντας την αναστάτωση που δημιουργήθηκε μεταξύ των Αποστόλων, λίγο πριν το Πάθος του Κυρίου, για τη μελλοντική πρωτοκαθεδρία, ο μακαριστός αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος Α' υπενθυμίζει σε όλους μας ότι ο Κύριός μας δεν ήλθε για να Τον υπηρετήσουν οι άλλοι αλλά για να υπηρετήσει Αυτός τους άλλους.
Παραδειγματιζόμενοι, λοιπόν, κι εμείς από τον Κύριό μας, καλούμαστε να εκπληρώνουμε αυτό το χρέος μας προς τον συνάνθρωπο, βαδίζοντας το δρόμο της θυσίας.

Για να διαβάσετε τις σκέψεις του μακαριστού αρχιεπισκόπου, πατήστε το παρακάτω εικονίδιο:

Προσφορά και αντιπροσφορά

«...Ὁ Θεός ἀγαπάει τόν ἄνθρωπο καί προσφέρεται σ’ αὐτόν καί τοῦ δίνει τήν ἠθική ἐντολή, πού ἀποβλέπει στή σωτηρία. Καί ὁ ἄνθρωπος ἀνταγαπάει τόν Θεό καί ἀντιπροσφέρεται καί ὑπακούει.»

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, ‟Τό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ”, β’ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1994), σελ. 100

Κυριακή Δ' Νηστειῶν

(Ἡ ἐλπίδα μας στήν Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ / Ἑβρ.6,13-20)

Ο ακατάληπτος Θεός

«… Ὁ Θεός ξεπερνάει τήν ἀνθρώπινη κατάληψη καί τήν ἀνθρώπινη περιγραφή. Τά μέτρα σύγκρισης καί στήριξης τοῦ συλλογισμοῦ μας, πού μᾶς προσφέρονται ἀπ’ τή φύση καί τήν ἀνθρώπινη ὑπόστασή μας, δέν εἶναι ἀρκετά, γιά νά σκιαγραφήσουν τό θεϊκό πρόσωπο καί νά ὁριοθετήσουν τό Μυστήριο τῆς ἀγάπης Του καί τῆς ἐνέργειάς Του στήν ἀνθρώπινη ἱστορία.»

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, ‟Συναγμένοι στήν Εὐχαριστία”, α’ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ»), σελ. 74

Ἄρθρο ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 134, 14 Ἰουνίου 2004

Ἡ συνθηματολογία τῆς ἄρνησης

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ἠχηρή ὁμοβροντία ἡ σύγχρονη συνθηματολογία, πού ἀντιμάχεται τήν ἐκκλησιαστική μας Παράδοση. Ἀλλ᾿ ὄχι πειστική. Καί καθόλου ἀποτελεσματική. Ἐπιτίθεται μέ ὅλα τά μέσα, πού διαθέτει ἡ σύγχρονη ἐπιστήμη τῆς προπαγάνδας καί ἡ τεχνολογία τῆς σπορᾶς ἰδεολογημάτων, ἐνάντια στό ἱερό οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας καί στή γόνιμη παράδοσή Του. Σκορπάει προκλήσεις. Γεμίζει μέ ἐντυπώσεις τό ἐπιπόλαιο μάτι. Προκαλεῖ πρόσκαιρη εὐφορία καί πλασματικά ὄνειρα στούς ἀνυποψίαστους. Ἀλλά δέν ἐπιλύει τό ἐναγώνιο πρόβλημα τοῦ νοήματος τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης. Δέν φωτίζει τήν ἱστορική διαδρομή. Καί δέν ἀναπαύει τή “γρηγοροῦσα” συνείδηση. Καλύπτει τό “μάρκετινγκ”. Τροφοδοτεῖ τήν ἀγορά. Γεμίζει τά ταμεῖα τῶν πολυεθνικῶν κολοσσῶν. Ἐξυπηρετεῖ τίς σκοτεινές πολιτικές σκοπιμότητες. Ἀλλά δέν ἀντέχει στή νηφάλια ἀνάλυση. Καί δέν ἐξυπηρετεῖ τά πηγαῖα ὁράματα, τή δίψα καί τήν ὁρμή γιά καταξίωση τῆς μιᾶς καί μοναδικῆς ἀνθρώπινης διαδρομῆς.

Ηθική

«...Στό σύνολό τους οἱ ἠθικές ἐντολές ἀποτελοῦν τό “θέλω” τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο, καί, ταυτόχρονα, τό χρέος τοῦ ἀνθρώπου ἀπέναντι στό συνάνθρωπο καί ἀπέναντι στό Θεό.»

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, ‟Τό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ”, β’ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1994), σελ. 97

Ὁμάδα ἀγάπης

"Η αγάπη πάντα μηχανεύεται τρόπους για να βοηθήσει τους εμπερίστατους αδελφούς."
Με αυτή τη σκέψη, ο μακαριστός αρχιεπίσκοπος Αθηνών κυρός Ιερώνυμος, προτρέπει τον καθένα μας, υπηρετώντας τον Θεό, να εργάζεται για τη Βασιλεία Του και όχι για την προσωπική μας δόξα και ευχαρίστηση.

Για να διαβάσετε τις συμβουλές του μακαριστού αρχιεπισκόπου, πατήστε το παρακάτω εικονίδιο:

Περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 38, 1-6-2000

Συγγνώμη χωρίς ἀντίκρυσμα

 Συνεργάτου τῆς «Ἐλεύθερης Πληροφόρησης»

Tρεῖς φορές, τουλάχιστον, ὁ Mακαριώτατος κ. Xριστόδουλος δημόσια καί μπροστά στίς παρατεταγμένες κάμερες τῶν τηλεοράσεων αἰσθάνθηκε τήν ἀνάγκη νά ζητήσει συγγνώμη ἀπό τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας γιά σφάλματα τοῦ παρελθόντος.

Ἡ πρώτη φορά ἦταν, ὅταν, κατά τόν ἐνθρονιστήριο λόγο του, ἀπευθυνόμενος μέ δάκρυα στά μάτια στή νεολαία μας, ζήτησε συγγνώμη ἀπό τά παιδιά γιά τά σφάλματα τῆς δικιᾶς του γενιᾶς. Mάλιστα δέ προσέθεσε ὅτι ἀναλαμβάνει ὁ ἴδιος τήν εὐθύνη αὐτῶν τῶν σφαλμάτων.

Ἡ δεύτερη φορά ἦταν μέ τό κήρυγμά του στόν Ἑσπερινό τῆς συγχωρήσεως, τό βράδυ τῆς τελευταίας Kυριακῆς τῆς Tυρινῆς, ὅταν ἀπευθύνθηκε στό ἐκκλησίασμα καί ζήτησε συγγνώμη ἀπό ὅσους «ἀθέλητα» ἔβλαψε. Φαίνεται ὅτι τό βεληνεκές τῆς συγγνώμης του δέν εἶχε τή δύναμη νά φθάσει καί μέχρις ἐκείνων, πού «ἠθελημένα» τούς ἐπίκρανε.

Ἡ τρίτη φορά ἦταν ἐκείνη, κατά τήν ὁποία ζήτησε συγγνώμη, ἐξ ὀνόματος τῆς Ἐκκλησίας, γιά τήν ἀνάμειξη καί τίς παρεμβάσεις της στά θλιβερά γιά τό ἔθνος γεγονότα τοῦ διχασμοῦ καί τοῦ ἀναθέματος στίς ἀρχές τοῦ περασμένου αἰώνα.

Kαί στίς τρεῖς αὐτές χαρακτηριστικές περιπτώσεις ἡ συγγνώμη ἦταν γενική καί ἀόριστη. Συγγνώμη χωρίς ἀντίκρυσμα. Ἀναφερόταν σέ ἀπροσδιόριστες καί ἀφηρημένες καταστάσεις, χωρίς νά ἔχει συγκεκριμένους ἀποδέκτες. Ἦταν συγγνώμη χωρίς προσωπικό κόστος. Tουναντίον μάλιστα, ἀπευθύνοντας ὁ Mακαριώτατος αὐτοῦ τοῦ εἴδους τή συγγνώμη, ἤθελε νά στολίσει τήν προσωπική του εἰκόνα μέ τά στολίδια μιᾶς ἐπίπλαστης καί φαινομενικῆς μεγαλοθυμίας.