Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 279, 16-6-2010 

«Τά τῆς Ἐκκλησίας ἀποίμαντα» (ε)

(Τό ἔκκλητο στό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως)

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Στό βαρύ ζόφο τῶν κακῶν χειρισμῶν τῆς ἠθικῆς χωματερῆς Μπεζενίτη ἐκ μέρους τοῦ, «φίλου του», ἑλληνικοῦ Συνοδικοῦ κυκλώματος καί -ἰδιαζόντως- ἐκ μέρους τοῦ «ἰξευτοῦ» (κυνηγοῦ μέ ξόβεργες), ἀθεμελίωτων Ἱεροκανονικά, προνομίων, Πατριάρχη Βαρθολομαίου, γεγονότα, πού εὐτέλισαν τούς ἱερούς θεσμούς καί πλήγωσαν τίς συνειδήσεις τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος, ἀλλά σωριάστηκαν περιφρονητικά στό ἑρμάρι τῆς λήθης, ἐπιστρέφουν στίς μνῆμες τοῦ λαϊκοῦ πληρώματος καί δρομολογοῦν διάδοχες ἀντιδράσεις καί διογκωμένες ἀντιστάσεις.

Στή σειρά τῶν ἄρθρων, πού ξεδιπλώσαμε τήν ἱστορία τοῦ «ἐκκλήτου», προσφύγαμε στίς ἀναλύσεις τῶν μεγάλων Κανονολόγων τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας. Μελετήσαμε τό πλούσιο, παλαιό καί πρόσφατο, ἱστορικό ὑλικό. Καί διαπιστώσαμε, πώς ὅλα, «ἐν συμφωνίᾳ», ἐντοπίζουν καί περιορίζουν τό δικαίωμα τοῦ προκαθήμενου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινούπολης, νά δέχεται «ἔκκλητες» ἀναφορές καί νά ἀποφαίνεται ἁμετάκλητα, μόνο στίς περιπτώσεις Ἱεραρχῶν, πού διακονοῦν στά ὅρια τῆς Πατριαρχικῆς δικαιοδοσίας του. Σέ καμμιά ἄλλη περίπτωση δέν παραχωρεῖται στόν Πατριάρχη ἄδεια νά διεισδήσει σέ ξένη δικαιοδοσία καί νά λειτουργήσει ὡς ἀνώτατος δικαστής.

Ἡ ἀποδοχή ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τῆς Πατριαρχικῆς Συνοδικῆς Πράξης τοῦ 1928, πού ἐξασφαλίζει στόν Πατριάρχη τό δικαίωμα ἀποδοχῆς ἐκκλήτων προσφυγῶν ἐκ μέρους τῶν Μητροπολιτῶν τῶν Νέων Χωρῶν, ἦταν μιά ἀδελφική, τιμητική, παραχώρηση στή βαθειά τραυματισμένη Ἐκκλησία τοῦ Βοσπόρου καί τίποτα περισσότερο. Ἡ ἀδελφή, ὅμως, Ἐκκλησία τῆς ἄλλοτε βασιλεύουσας, θεώρησε τήν ἰσχνή, κυριολεκτικά συμβατική, αὐτή διασύνδεση, ὡς εὐκαιρία προβολῆς κυριαρχικῶν ἀξιώσεων καί ὡς δικαίωμα ἐπεμβάσεων -ὅποτε οἱ περιστάσεις ἀνοίγουν διαβάσεις- στά ἐσωτερικά τῆς Αὐτοκέφαλης ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας.

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 278, 1-6-2010 

Ποιμαντικές ἐπισημάνσεις
ἀπό τήν παγκόσμια Ὀρθοδοξία 

Μιναρέδες στήν Ἑλβετία

Ἐλευθερίου Οἰκονομάκου

(Τό ἄρθρο, πού ἀκολουθεῖ σέ μετάφραση, ἔχει συγγραφέα ἄγγλο ὀρθόδοξο ἱερέα, γνωστό στό περιοδικό μας, (βλ. τεύχη 185, 251). Πρόκειται γιά ἕνα σχολιασμό ἀπό ὀρθόδοξη πλευρά τοῦ δημοψηφίσματος, πού ἔγινε στήν Ἑλβετία καί ἔδειξε ὅτι οἱ Ἑλβετοί δέν ἐπιθυμοῦν νά ἔχουν μιναρέδες στή χώρα τους. Ὡς γνωστό τό ἀποτέλεσμα αὐτό τοῦ δημοψηφίσματος προκάλεσε ποικίλες ἀντιδράσεις στήν Εὐρώπη).

Στίς 29 Νοεμβρίου 2009 ἔγινε στήν Ἑλβετία δημοψήφισμα γιά τό ἄν θέλουν οἱ Ἑλβετοί μιναρέδες στή χώρα τους ἤ ὄχι. Τό ἀποτέλεσμα ἤταν “ὄχι”, κάτι πού ἀμέσως προκάλεσε θύελλα ἀντιδράσεων ὡς ἀπαράδεκτη καί, ὑποκριτικά, ὡς παραβίαση στοιχειωδῶν ἀρχῶν “πολιτικῆς ὀρθότητας”. Προκάλεσε ἐπιπλέον καί ἀπειλές ἀπό πλούσιους Ἄραβες ὅτι θά ἀποσύρουν τίς καταθέσεις τους ἀπό τίς ἑλβετικές τράπεζες. Στή συνέχεια, ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, ἀκούστηκαν ἐκφράσεις στηρίξεως τῆς ἀποφάσεως τῶν Ἑλβετῶν σέ Γαλλία καί Γερμανία. Στή Γερμανία μάλιστα κάποιοι ἐξέφρασαν τήν ἐπιθυμία νά τεθοῦν ἐκτός νόμου τά μουσουλμανικά κοιμητήρια. Τώρα πού ὁ σάλος καταλάγιασε, τί θά μποροῦσε νά λεχθεῖ πάνω σ᾿ αὐτό ἀπό ὀρθόδοξη σκοπιά;

Ἴσως τό πρῶτο πράγμα, πού θά μποροῦσε νά λεχθεῖ εἶναι ὅτι ὅλο τό πρόβλημα δημιουργήθηκε ἀπό τήν ἀπληστία τῶν δυτικοευρωπαϊκῶν κυβερνήσεων.

Κήρυγμα Κυριακῆς Β΄ Λουκᾶ
Ἡ καινούργια συμπεριφορά

(Λουκ. 6,31 - 36)

(Μοναχός Ιγνάτιος Βερβέρης, 29-9-2024)

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 278, 1-6-2010 

«Τά τῆς Ἐκκλησίας ἀποίμαντα» (δ) - 3

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

...Αὐτή εἶναι ἡ ἱστορία τοῦ «ἐκκλήτου» ἀπό τό 1928, πού θεσπίστηκε μόνο γιά τούς Ἀρχιερεῖς τῶν Νέων Χωρῶν, ἴσαμε τό 1977, πού διευρύνθηκε καί περιέλαβε -ὑποτίθεται εὐεργετικά- καί τούς Ἀρχιερεῖς τῆς Παλαιᾶς Ἑλλάδας καί ἴσαμε τό 2010, ὅταν ἐμφανίστηκε στό πάλκο τῆς σκανδαλοποιοῦ προβολῆς ἡ δεύτερη αἴτηση «ἐκκλήτου», πού ὑποβλήθηκε ἀπό τόν τελευταῖο γόνο τοῦ Τάγματος Φωστίνη, τόν Παντελεήμονα Μπεζενίτη.

Τή δεύτερη αὐτή αἴτηση σοφίστηκε νά τήν ἐκμεταλλευτεῖ, στό ἔπακρο, ὁ σημερινός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος. Ὁραματίστηκε νά καθήσει στό θρόνο τῆς ὑπεροχῆς του καί νά ἐπανακρίνει τό μοναχό Μπεζενίτη. Νά τόν δικάσει ex kathedra, τελεσίδικα καί ἀμετάκλητα. Νά ἐπιβάλει τήν κρίση του καί τήν ἀπόφασή του στήν ἑλληνική Ἱεραρχία, πού ἀντιμετώπισε, μέ σκληρότητα, τόν πολυκέφαλο σκανδαλισμό τοῦ Μπεζενίτη καί πού τοῦ στέρησε τό χάρισμα καί τήν ὑπευθυνότητα τοῦ Ἐπισκόπου.

Εὐνοεῖ ἡ Ἐκκλησία τόν φανατισμό;

Ραδιοφωνική ἐκπομπή "ΑΤΤΙΚΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ"
"Οἱ ἀνησυχίες μας σέ διάλογο καί ἀντίλογο"

(05-11-1995)

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 278, 1-6-2010 

«Τά τῆς Ἐκκλησίας ἀποίμαντα» (δ) - 2

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

...Ἐνδιαφέρει νά δοῦμε πῶς λειτούργησε τό «ἔκκλητο» στή μακρά διαδρομή τῶν ὀγδονταδυό χρόνων, πού κύλησαν ἀπό τό 1928 -ἡμερομηνία θέσπισής του- ἴσαμε τό 2010, πού προβάλλεται καί διαφημίζεται, ὡς ὑπεροχικό προνόμιο τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου καί ὡς μανδύας ἐπικάλυψης τῶν ἀθλιοτήτων τοῦ μοναχοῦ Μπεζενίτη.

Στό μακρότατο αὐτό χρονικό διάστημα, δυό μόνο Μητροπολίτες ὑπέβαλαν αἴτηση προσφυγῆς στό Πατριαρχεῖο, γιά ἀναψηλάφηση τῆς καταδίκης, πού τούς ἐπέβαλε τό Συνοδικό Δικαστήριο.

Ὁ πρῶτος εἶναι ὁ ἄλλοτε Μητροπολίτης Δράμας Φίλιππος, ὁ ὁποῖος δικάστηκε ἀπό τό Συνοδικό γιά τούς Ἀρχιερεῖς Δικαστήριο, γιά σοβαρά παραπτώματα, κατά τό ἔτος 1964 καί κηρύχτηκε ἔκπτωτος ἀπό τόν Μητροπολιτικό του θρόνο.

Ὁ δεύτερος εἶναι ὁ πολυδιαφημισμένος καί πολυσχολιασμένος, ἄλλοτε Μητροπολίτης καί νῦν μοναχός, Παντελεήμων Μπεζενίτης, πού μέ τίς συμπεριφορές του ἐξελίχτηκε σέ σύμβολο τῆς διαφθορᾶς καί σέ πρόσωπο, πού καταπρόδωσε τήν ἱερή ἀποστολή του καί καταλέρωσε τό ἁγιότατο Θυσιαστήριο.

Ἀνάμεσα στά δυό αὐτά πρόσωπα, ὑπάρχει ἕνας ἰδιότυπος δεσμός. Εἶναι πνευματικά ἀναστήματα τοῦ ἄλλοτε Μητροπολίτη Χίου Παντελεήμονα Φωστίνη καί μέλη τοῦ τάγματος, πού ὁ Φωστίνης ἵδρυσε καί πού ἔμεινε γνωστό γιά τίς ἰδιαιτερότητές του καί γιά τά δύσοσμα ἴχνη, πού ἄφησε πίσω του.

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 278, 1-6-2010 

«Τά τῆς Ἐκκλησίας ἀποίμαντα» (δ) - 1

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ραγδαία κατολίσθηση τοῦ Πατριαρχικοῦ κύρους προκαλεῖ ἡ ἀπαίτηση τοῦ σημερινοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου νά δικάσει, ὡς τελικός, ἀνώτατος κριτής, τά εἰδεχθῆ σκάνδαλα τοῦ μοναχοῦ Παντελεήμονα Μπεζενίτη. Προσπαθεῖ, στρεβλώνοντας τούς σαφέστατους καί ἀνελαστικούς Ἱερούς Κανόνες καί παραχαράσσοντας τά ἱστορικά ντοκουμέντα, νά ἀναβαθμίσει τό πρωτεῖο τιμῆς τοῦ Πατριαρχικοῦ του θρόνου σέ πρωτεῖο ἀπόλυτης ἐξουσίας. Διεκδικεῖ ἁρμοδιότητα, πού δέν τοῦ ἀνήκει. Καί, γιά τήν ἐνεργοποίηση τοῦ ὁράματός του, τολμάει εἰσβολή σέ χῶρο, πού ἡ ἀνυπόφορη ἠθική δυσοσμία του δέν ἐπιτρέπει καί δέ δικαιολογεῖ τό ἀνασκάλεμα.

***

Γράφει ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος στό ἐπίσημο ἀνακοινωθέν του:

«Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἐκτιμᾶ τήν δήλωσιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὅτι ἀποδέχεται εἰς τό σύνολόν των τόν Πατριαρχικόν Τόμον τοῦ 1850 καί τήν Πατριαρχικήν καί Συνοδικήν Πράξιν τοῦ 1928, ἐκφράζει ὅμως τήν ἀπογοήτευσιν καί λύπην του, διότι, ἐν ἀντιθέσει πρός τήν δήλωσιν ταύτην, ἐπικαλουμένη σχετικόν νόμον τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας, ἡ Ἱερά Σύνοδος παρακάμπτει καί ἐν τῇ οὐσίᾳ ἀκυρώνει τήν ὡς ἄνω ἀπόφασιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ὑπενθυμίζεται ὅτι κατά τόν ἱδρυτικόν τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Τόμον τοῦ 1850, ἡ διοίκησις αὐτῆς ὀφείλει νά ἀσκῆται κατά τούς Ἱερούς Κανόνας ἀκωλύτως ἀπό πάσης κοσμικῆς ἐπεμβάσεως».

Ὡς πρῶτο -καί καθ᾿ ὑπόθεση ἰσχυρό- στήριγμα τῆς ἀπαίτησής του προβάλλει ὁ Πατριάρχης τούς δυό Ἱερούς Κανόνες τῆς Τέταρτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τόν 9ο καί τόν 17ο. Ἀλλά, μέ τήν ἀναδρομή στίς ἑρμηνεῖες τῶν κορυφαίων Κανονολόγων, τῶν ἀναγνωρισμένων καί καθιερωμένων ἀπό ὁλόκληρη τήν Ὀρθόδοξη Οἰκογένεια, πού κάναμε σέ προηγούμενο ἄρθρο μας, ἔγινε σαφές, ὅτι οἱ Κανόνες αὐτοί δέν θεσμοθετοῦν πρωτεῖα ἐξουσίας γιά τόν προκαθήμενο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινούπολης.

Ὡς δεύτερο στήριγμα ὑποδεικνύει ὁ Πατριάρχης, στή Συνοδική ὁμήγυρη τῆς ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας, τήν Πατριαρχική Συνοδική Πράξη τοῦ 1928, πού μέ τή διάταξη τῆς παραγράφου 6, θεσπίζει τό «ἔκκλητο», γιά τούς Ἱεράρχες τῶν «Νέων Χωρῶν», δηλαδή τῶν περιοχῶν, πού ἐλευθερώθηκαν ἀπό τήν Τουρκική τυραννία κατά τό 1912.

Οἱ συνθῆκες, πού ὁδήγησαν στήν καθιέρωση τοῦ «ἐκκλήτου», εἶναι γνωστές καί στήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινούπολης καί στήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

 Ἀποστολικό κήρυγμα Κυριακῆς 13ης
Ἡ χριστιανική οἰκογένεια στόν κόσμο

Μητροπολίτης Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικόδημος

(Α' Κορ. 16,13-24)

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 277, 16-5-2010 

Ἡ διακονία τοῦ ἐπισκόπου (ΙΙ). 

Καιρός νά ἀφήσουμε τό δρόμο τοῦ Ἡλί 

Ἐλευθερίου Οἰκονομάκου

(Τό παρόν ἄρθρο εἶναι τό δεύτερο ἀπό μιά σειρά τριῶν αὐτοτελῶν ἄρθρων, διαφόρων ξένων συγγραφέων, πού πραγματεύονται τό σημαντικό θέμα τῆς διακονίας τοῦ ἐπισκόπου στήν Ἐκκλησία σήμερα. Τά ἄρθρα τά ἐρανιστήκαμε ἀπό διάφορες ἰστοσελίδες τοῦ διαδικτύου καί τά δημοσιεύουμε συγκεντρωμένα ἐν μεταφράσει. Ὁ συγγραφέας τοῦ παρόντος ἄρθρου εἶναι Ὀρθόδοξος ἱερέας, πού ἀνήκει στήν «Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στήν Ἀμερική», -OCA).

Ἡ διήγηση τῆς Π. Διαθήκης στό Α΄ Βασ. γ΄ 11-14 ἀποτελεῖ ἕνα ἠχηρό μήνυμα γιά τίς μέρες μας. Τό παραθέτουμε σέ νεοελληνική ἀπόδοση: «Καί εἶπεν ὁ Κύριος πρός τόν Σαμουήλ: "Ἔφτασε ἡ ὥρα νά πραγματοποιήσω αὐτά, πού εἶπα στούς Ἰσραηλίτες, μέ τρόπο πού θά βουίζουν καί τά δύο αὐτιά ὅποιου τά ἀκούει (θά τόν πιάνει τρόμος). Τήν ἡμέρα ἐκείνη, πού ἔχω ὁρίσει, θά ρίξω πάνω στόν Ἡλί ὅλα, ὅσα εἶπα ἐναντίον τῆς οἰκογένειάς του. Θά ἀρχίσω, καί θά ὁλοκληρώσω τήν τιμωρία. Ἤδη τόν ἔχω προειδοποιήσει ὅτι θά ἐκδικηθῶ τήν οἰκογένειά του μέχρι τή συντέλεια τῶν αἰώνων γιά τίς ἀδικίες τῶν γιῶν του, οἱ ὁποῖοι ἔβριζαν καί βλαστημοῦσαν τό Θεό καί ἐκεῖνος (ὁ Ἡλί) δέν τούς σταματοῦσε. Δέν θά ἀνεχθῶ πιά αὐτήν τήν κατάσταση. Ὁρκίστηκα ἤδη ἐναντίον τῆς ἱερατικῆς οἰκογένειας τοῦ Ἡλί. Ἡ παρανομία της δέν πρόκειται νά ἐξιλεωθεῖ οὔτε μέ θυμιάματα, οὔτε μέ θυσίες"».

Αὐτή ἡ παράγραφος εἶναι τμῆμα μιᾶς εὐρύτερης διηγήσεως. Σέ νεαρή ἡλικία ὁ προφήτης Σαμουήλ εἶχε τεθεῖ ὑπό τήν προστασία τοῦ Ἀρχιερέα Ἡλί, ὁ ὁποῖος εἶχε δύο γιούς τόν Ὀφνί καί τόν Φινεές. Ὅπως ὁ πατέρας τους, ἦταν καί αὐτοί ἱερεῖς. Ἀντίθετα ὅμως πρός τόν Ἡλί, αὐτοί ἦταν κακοί, ἔκλεβαν τίς προσφορές, πού ἔκαναν οἱ Ἰσραηλίτες στό ναό. (Ἡ Γραφή δέν δίνει ἄλλες πληροφορίες γιά τίς ἁμαρτωλές πράξεις τους, ἀφήνει ὅμως σαφέστατα νά φανεῖ ὅτι ὁ ἱερέας, πού εἶναι ἔτοιμος νά κλέψει ἀπό τίς προσφορές πρός τό Θεό, θά ἔχει καί ἄλλες ἠθικές παρεκτροπές). Ὁ Ἡλί νουθετοῦσε τούς γιούς του, ἀλλά δέν τούς σταματοῦσε (β΄ 22-24). Εἶχε λάβει τήν προειδοποίηση ἀπό ἀπεσταλμένο τοῦ Θεοῦ (β΄ 27), ὅτι οἱ γιοί του θά πέθαιναν καί οἱ δύο τήν ἴδια μέρα. Συνέχιζαν ὅμως τήν αἰσχρή πολιτεία τους, χωρίς νά τούς ἐμποδίσει ὁ πατέρας τους. Πράγματι πέθαναν τήν ἴδια μέρα ὅπως εἶχε προαγγελθεῖ (δ΄ 11). Τό πιό σημαντικό πάντως εἶναι ὅτι καί ὁ Ἡλί τιμωρήθηκε, καθώς καί ὅλος ὁ λαός (δ΄ 18-22), γιατί δέν πῆγε πιό πέρα ἀπό τίς ἁπλές παραινέσεις, γιατί δέν ἀνέκοψε τή φθοροποιό δράση τῶν γιῶν του. Γι᾿ αὐτή του τήν παράλειψη νά δράσει, ὅπως εἶχε χρέος, ὁ Θεός ἀφαίρεσε τήν ἱερωσύνη ἀπό τήν οἰκογένεια τοῦ Ἡλί, ἄν καί ὁ ἴδιος δέν ἦταν τόσο ἔνοχος ὅσο οἱ γιοί του.

Οἱ Ὀρθόδοξοι στή Βόρειο Ἀμερική ἔχουμε ἕνα πρόβλημα, χειρότερο ἀπό τήν κλοπή καί τήν ἰδιοποίηση ἀγαθῶν, πού ἀνήκουν στό σύνολο.