Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ,

Ένα ψευδοπρόβλημα.

 

Μητροπολίτου Αττικής και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Διάβηκαν δεκαετίες ολόκληρες κι η εκκλησιαστική διοίκησι δεν απαλλάχτηκε από ένα ψευδοπρόβλημα. Και δεν έπαψε να πνίγεται ή τουλάχιστο, να δείχνει πως πνίγεται απ’ αυτό. Μυωπάζει και δεν βλέπει μπροστά της τα καυτά προβλήματα και τις εκρηκτικές καταστάσεις, που επηρεάζουν αρνητικά την παρουσία της και την διακονία της μέσα στον σύγχρονο κόσμο. Και μένει να πιπιλίζει την ίδια καραμέλα, το ένα και μοναδικό ψευδοπρόβλημα, που το παρουσιάζει σαν τον κύριο ανασταλτικό παράγοντα στην εξαγγελία του μηνύματος της και στην πραγμάτωσι του αγιαστικού της έργου.

Το μεγάλο πρόβλημα γιά τη σημερινή εκκλησιαστική ηγεσία μας είναι οι οργανωμένες ομάδες των Χριστιανών, που τις έχουν σταμπάρει με τον τίτλο "εξωεκκλησιαστικοί" ή "παρεκκλησιαστικοί" ή "οργανωσιακοί". Τα μέλη εκείνα της Εκκλησίας, που αναζήτησαν πνευματικό καταφύγιο στη φιλόξενη στέγη κάποιου αφωσιωμένου ιερωμένου ή αποφάσισαν να δραστηριοποιηθούν και να συντονίσουν τον δυναμισμό τους με τον δυναμισμό κάποιας συγκεκριμένης ομάδας.

* * *

Το φαινόμενο δεν είναι καινούριο. Η αντίδρασι, όμως, είναι καινούρια και πρωτότυπη.

Η εκκλησιαστική ιστορία, η ηχώ του μακρινού παρελθόντος κι η απεικόνισι των προσφάτων εξελίξεων έχει να μας παρουσιάσει πολλά σωματεία και συλλόγους, με ποικίλη σύνθεσι και με εξειδικευμένο πρόγραμμα, που πρόσφεραν αξιόλογο έργο. Τροφοδοτήθηκαν απ’ τους χυμούς της Ευχαριστιακής Συνάξεως και μετουσίωσαν τον πνευματικό τους δυναμισμό σε αποστολική δράσι ή σε έργα αγάπης. Και η εκκλησιαστική διοίκησι αγκάλιασε όλα αυτά τα παιδιά της, τα ευλόγησε, αποδέχτηκε με χαρά τον μόχθο τους, τον παρουσίασε σαν θυσία ζώσα στο Πανάγιο Θυσιαστήριο του Θεού.

Θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει όλες αυτές τις προσπάθειες σαν μια ευσυνείδητη ανταπόκρισι στην πρόσκλησι και πρόκλησι του Αποστόλου Παύλου, που διατυπώνεται στην προς Τίτον επιστολή: "Μανθανέτωσαν δε και οι ημέτεροι καλών έργων προΐστασθαι εις τας αναγκαίας χρείας, ίνα μη ώσιν άκαρποι" (Τίτ. γ΄ 14).

Όμως, όλοι αυτοί οι πιστοί αδελφοί μας, οι άνθρωποι της πνευματικής ευαισθησίας και του ιεραποστολικού μόχθου έχουν μπει σήμερα στο στόχαστρο. Έχουν στηθεί προ έξη βημάτων. Και κατηγορούνται σαν αλιτήριοι και σαν χούλιγκανς και σαν ακοινώνητοι. Και σαν να μην επαρκούν αυτά τα επίθετα εφευρίσκονται καθημερινά και καινούρια και εξακοντίζονται στα τίμια πρόσωπά τους, για να τους σπιλώσουν και για να τους μειώσουν μπροστά στο κοινωνικό σύνολο.

* * *

Όταν κανείς σκάψει βαθύτερα και ερευνήσει την ιστορία και τις διαστάσεις του προβλήματος και τις αιτίες των επιθέσεων, θα ανακαλύψει ότι πρόκειται για ένα φτιαχτό πρόβλημα, που το εφεύρε η δεσποτική ραδιουργία, για να καλύψει τη δική της γυμνότητα και τις δικές της αθλιότητες.

Το σημερινό εκκλησιαστικό καθεστώς είναι σάπιο ίσαμε το κόκκαλό του. Και η δυσοσμία των ραδιουργιών, των αυθαιρεσιών και των ηθικών εκτροπών έχει διαφύγει τα κλειστά δώματα των κατορθωμάτων τους και έχει πνίξει όλο το σώμα της Εκκλησίας.

Φυσικό επακόλουθο αυτής της καταστάσεως είναι η θύελλα των διαμαρτυριών και η επαναστατική αντίδρασι του πιστού λαού.

Ο λαός δεν κοιμάται. Δεν αποδέχεται ανεξέλεγκτα τα έκτροπα. Δεν ανέχεται να διασύρεται η Εκκλησία, η αγία Νύμφη Ιησού Χριστού στα μάτια των αθέων ή των αλλόπιστων. Ξεσηκώθηκε. Φώναξε. Έβαλε τα στήθη του για να υπεραμυνθεί τα ιερά του θέσμια. Φώναξε δυνατά τό "όχι" στους επίορκους διαχειριστές της Θείας Χάριτος. Ζήτησε εντιμότητα και καθαρότητα, ήθος και έργο ποιμαντικό γνήσιο.

Κι οι φαύλοι δεν είχαν όπλα για να αντικρούσουν την εξέγερσι. Δεν διάθεταν επιχειρήματα, για να φιμώσουν τις διαμαρτυρίες.

Μαθημένοι στην φαυλότητα και στην ανειλικρίνεια, έψαξαν στο σακκούλι των ραδιούργων εφευρέσεών τους και βρήκαν.

"Αυτοί, που φωνάζουν και διαμαρτύρονται και αγωνίζονται εναντίον του σημερινού εκκλησιαστικού κατεστημένου, είπαν, είναι οι άνθρωποι των οργανώσεων, οι εξωεκκλησιαστικοί, οι παρεκκλησιαστικοί, οι χούλιγκανς...".

Το μεγάλο τους έγκλημα είναι ότι κινούνται και δρουν δίχως την αρχιερατική ευλογία. Ότι δεν υποτάσσονται στις εντολές ή στις αποφάσεις των διοικητικών Σωμάτων της σημερινής Εκκλησίας. Ότι συγκροτούν ομάδα και διαμαρτύρονται και αντιστέκονται στις ρυθμίσεις, που η Ιεραρχία θεσπίζει.

Και το κατηγορητήριο παίρνει έκτασι και δριμύτητα. Οι "πατέρες" βγαίνουν σε δημόσιο χώρο και προβάλλουν στην οθόνη της τηλεοράσεως και κατηγορούν τα "πνευματικά τους παιδιά" για απείθεια. Και προσθέτουν ποινές πάνω στις ποινές και επιτίμια πάνω στα επιτίμια.

* * *

Αλλά γιατί τους κατηγορούν;

Όταν η διοίκησι της Εκκλησίας βρίσκεται σε πλήρη αδράνεια, όταν δεν είναι σε θέσι να καλέσει τα ζωντανά μέλη της Εκκλησίας να δραστηριοποιηθούν και να μετάσχουν στο πολύπλευρο αποστολικό έργο, όταν η παγερή ατμόσφαιρα του νεκροταφείου καλύπτει εκτεταμένες περιοχές της ελληνικής Εκκλησίας, από πού αντλούν την νομιμοποίησι και το θάρρος να κατηγορούν τα παιδιά τους, ότι κινούνται και ενεργούν δίχως τη δική τους ευλογία; Όταν ο δεσπότης ασχολείται με την περισυλλογή χρημάτων ή όταν περιστοιχίζεται από φαύλους συνεργάτες ή πρόσωπα διαβεβλημένα, πώς θα τολμήσει να ψέξει τον κληρικό ή τον λαϊκό, που νοιώθει ιερό χρέος του να εισφέρει τον οβολό του ή τον μόχθο του για την εξαγγελία και την επικράτησι της βασιλείας του Θεού;

Η δεύτερη κατηγορία είναι ότι δεν υπακούουν και δεν υποτάσσονται στις αποφάσεις των εκκλησιαστικών διοικητικών σωμάτων. Αλλά πως να υπακούσουν, όταν οι αποφάσεις αυτές είναι τρελλές; Όταν καταπατούνται κατάφωρα οι Ιεροί Κανόνες; Όταν η παρανομία έχει γίνει ρουτίνα; Όταν η δικαιοσύνη προπηλακίζεται και οι αποφάσεις της ρίχνονται στον Καιάδα;

Τα διοικητικά σώματα πρέπει να στέκονται στο ύψος τους. Όχι να επιβάλλουν, αλλά να εμπνέουν. Να συσκέπτονται με προσευχή και με συναίσθησι ευθύνης. Και να αποφασίζουν με φόβο Θεού.

Τότε μπορούν να προβάλλουν τις αποφάσεις τους στο πλήρωμα και να περιμένουν υπακοή. Διαφορετικά το αποτέλεσμα είναι αρνητικό. Ο λαός δεν αποδέχεται τις ύπουλες μεθοδεύσεις και τις σκηνοθετημένες αποφάσεις. Τις απορρίπτει. Και αρχίζει να διαμαρτύρεται και να αντιστέκεται.

Και συμβαίνει τούτο το τραγικό. Η εκκλησιαστική διοίκησι μπροστά στην αντίδρασι του λαού τρομοκρατείται. Κι αρχίζει να χρωματίζει με μελανώτερα χρώματα το κατηγορητήριο. Και για να οχυρωθεί και να προστατέψει τα συμφέροντά της και τις παρανομίες της επιστρατεύει τα ΜΑΤ και τα γκλοπς, και μεταβάλει την Εκκλησία του Ιησού Χριστού σε εκτελεστικό απόσπασμα. Χύνει αίμα, για να καταστείλει την εξέγερσι. Διώχνει τα παιδιά της, τα οποία θα έπρεπε να περιμαζέψει και να περιθάλψει "ον τρόπον επισυνάγει όρνις τα νοσσία εαυτής υπό τας πτέρυγας" (Ματθ. κγ΄ 37).

* * *

Τό πρόβλημα αυτό, ενώ είναι ψευδοπρόβλημα, δεν μπορεί να βρεί λύσι αυτή τη στιγμή. Γιατί λειτουργεί σαν ασπίδα και σαν καμουφλάζ.

Είναι το μοναδικό όπλο στα χέρια των σημερινών δεσποτάδων. Ο μοναδικός τρόπος συγκαλύψεως των ανομιών τους. Η μοναδική κατηγορία, που μπορούν να εκτοξεύσουν προς το μέτωπο των επαναστατημένων παιδιών τους.

Όσο υπάρχει δεσποτική φαυλότητα, η αντιπαράθεσι αυτή θα συνεχίζεται. Και θα φθείρει εκείνους, που χρησιμοποιούν ψεύτικα όπλα. Τους φαύλους, που προσπαθούν να καλυφθούν πίσω από τη δικαιολογία, ότι τους πολεμούν οι "εξωεκκλησιαστικοί".