Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 290, 1-12-2010 

ΔΥΟ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΔΥΟ ΣΤΑΘΜΑ-1

Συνεργάτη περιοδικοῦ «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση»

Θά παραθέσουμε σήμερα δύο δικαστικές ἐκκλησιαστικές περιπτώσεις. Ὅμοιες κατά τό τυπικό ἀντικείμενο. Ἐντελῶς ὅμως διάφορες κατά τό ὑποκείμενο. Ἡ πρώτη ἀφορά στόν πρώην Μητροπολίτη κ. Παντελεήμονα. Καί ἡ δεύτερη ἀναφέρεται σ' ἕνα σύγχρονο ἅγιο Ἐπίσκοπο, τόν μακαριστό Γέροντα Μητροπολίτη Λαρίσης κυρό Θεολόγο.

1. Ὁ πρῶτος, μετά δύο καταδικαστικές ποινικές ἀποφάσεις τοῦ Ἐφετείου, ἡ μία σέ κάθειρξη ὀκτώ ἐτῶν καί ἡ ἄλλη σέ κάθειρξη ἕξι ἐτῶν, κρίθηκε, κατ' ἐπικύρωση τῆς δεύτερης ἐφετειακῆς ἀπόφασης, τελικά καί ἀμετάκλητα ἀπό τό Ἀνώτατο Δικαστήριο, τόν Ἄρειο Πάγο, ὡς ἔνοχος γιά τό σοβαρό κακούργημα τῆς ὑπεξαίρεσης σημαντικοῦ χρηματικοῦ ποσοῦ ἀπό Ἱ. Μονή τῆς δικαιοδοσίας του. Μετά τήν ἀμετάκλητη αὐτή ποινική καταδίκη, ἡ ὁποία ἀνακοινώθηκε κατά νόμο στήν Ἐκκλησία, τό Πρωτοβάθμιο Συνοδικό Δικαστήριο, ἐνεργώντας, εἰδικά σ' αὐτή τήν περίπτωση, ὄχι ὡς δικαστήριο μέ δικαιοδοτική κρίση, ἀλλά ὡς συλλογικό διοικητικό ὄργανο (βλ. πλούσια νομολογία ΣτΕ), ἀπήγγειλε ἁπλῶς, κατά-δέσμια-ἐνέργεια, μέ διαπιστωτική ὑποχρεωτική διοικητική πράξη, σέ συμμόρφωση μέ τή ρητή ἐπιταγή τοῦ ἄρθρου 160 τοῦ ν. 5383/1932 «Περί Ἐκκλησιαστικῶν Δικαστηρίων», τήν καθαίρεση τοῦ καταδικασθέντος Μητροπολίτη καί τόν μετάγαγε στήν τάξη τῶν μοναχῶν. Ἡ πράξη αὐτή τῆς καθαίρεσης κατά τό ἄρθ. 160 δέν ἦταν ἀπόφαση δικαστηρίου, ἀλλά διαπιστωτική διοικ. πράξη.

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 319-320,

Αύγουστος-Σεπτέμβριος 2012

Ἐπιβαλλόμενες ἀναδρομές

Ὁ ἅγιος ποιμένας στό εἰκονοστάσι τῶν νεομαρτύρων

   Ἡ τελευταία δεκαετία (γιὰ νὰ περιορίσουμε τὶς ἀναφορές μας ἐκεῖ μόνο) σημαδεύθηκε ἀπὸ τραγικὰ καὶ θλιβερὰ περιστατικά, τὰ ὁποῖα ἐκτυλίχθηκαν στὸν ἐκκλησιαστικό μας χῶρο καὶ σκανδάλισαν καίρια τὸ πλήρωμα.           

Ἀποκορύφωμα ὅλων αὐτῶν τῶν γεγονότων ἦταν τὸ ξέσπασμα μὲ τὸ «τσουνάμι» τῶν φοβερῶν αὐτῶν φαινομένων στὶς ἀρχὲς τοῦ ἔτους 2005, ποὺ ἀποτέλεσαν θλιβερὸ ἀνάγνωσμα στὶς στῆλες τῶν ἐφημερίδων καὶ συγκλονιστικὸ θέαμα στοὺς δέκτες τῶν τηλεοράσεων.           

   Καταγγελίες γιὰ σοβαρὰ περιστατικὰ καὶ ἰδιαίτερες συμπεριφορὲς κληρικῶν, ἀνταλλαγὲς ἐπιστολῶν καὶ δηλώσεων μεταξὺ ἰεραρχῶν μὲ βαρεῖς χαρακτηρισμούς, γεγονὸς ποὺ ἐρέθισε ἔντονα καὶ τὴν ἐκκλησιαστική μας ἡγεσία, ψίθυροι καὶ συζητήσεις διάχυτες, συνεντεύξεις καὶ δηλώσεις τρίτων ποὺ κινοῦνται, ἄγνωστο ὑπὸ ποιὰ ἰδιότητα, στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο, εἶναι μερικὰ ἀπὸ τὰ θλιβερὰ φαινόμενα ποὺ συνθέτουν μία δυσάρεστη πλευρὰ τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας ζωῆς.           

   Καὶ πάνω σ᾿ὅλα αὐτὰ, ἔρχεται τὴν ἴδια χρονικὴ στιγμὴ (ἀρχὲς τοῦ 2005) καὶ ἡ συνταρακτική, ἐπίσημη καὶ δημόσια διαπίστωση (βλ. ἐπιβεβαίωση) τοῦ προηγούμενου Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου ἐνώπιον τοῦ ἀνώτατου διοικητικοῦ ὀργάνου τῆς Ἐκκλησίας, ἐνώπιον τοῦ Σώματος τῆς Ἱεραρχίας, μὲ τὴν ὁποία ἀναφέρονταν σὲ «φιλήδονους» καὶ «φιλοχρήματους κληρικούς» καὶ σὲ «ἀνθοκήπια ἀθλιοτήτων», ὅπως ὁ ἴδιος τὰ κατονόμασε!!!           

   Ὅλες αὐτὲς τὶς καταγγελίες καὶ κατηγορίες ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία τὶς ἀντιπαρέρχονταν καὶ τὶς ἀντιπαρέρχεται. Καὶ τελικὰ κανένας ὁ ἔνοχος καὶ κανένας ὁ ὑπεύθυνος. Ὅλα καλῶς γενόμενα!           

   Οἱ μόνοι «ἐγκληματίες», ποὺ ἀναστάτωσαν καὶ τάραξαν τὴν ἐκκλησιαστική μας ἠρεμία, ἦταν οἱ δώδεκα Μητροπολίτες, οἱ ὁποῖοι ἐπὶ ἕνα τέταρτο τοῦ αἰῶνα ὑπέστησαν ἀπανωτὲς διώξεις καὶ τιμωρήθηκαν βαρύτατα καὶ μάλιστα μὲ «συνοπτικὲς διαδικασίες!», χωρὶς νὰ τοὺς δοθεῖ ποτὲ ἡ δυνατότητα νὰ συμμετάσχουν σ᾿αὐτὲς οὔτε κἄν νὰ ἀκουσθοῦν. Αὐτοὶ λοιπὸν ἦταν οἱ μοναδικοὶ ἔνοχοι καὶ αὐτοὶ μόνο ἔπρεπε νὰ ὑποστοῦν τὶς γνωστὲς βαρύτατες κυρώσεις. Καὶ πάντων τούτων «μεγαλύτερος ἐγκληματίας» ὁ Γέροντας Μητροπολίτης Θεολόγος. Τὸ ἄκακο ἀρνίο, ἡ ἁγία αὐτὴ μορφὴ τῆς Ἐκκλησίας μας, γιὰ τὸν ὁποῖο οἱ ἐπερχόμενες γενεὲς θὰ ὁμιλοῦν μὲ δέος καὶ σεβασμὸ καὶ θὰ τὸν τιμοῦν ὡς νεώτερο ἅγιο. Κανένας ἄλλος Ἱεράρχης στὴ νεώτερη (ἀλλὰ καὶ στὴν παλαιότερη) Ἑλλαδικὴ ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία δὲ φέρεται νὰ ἔχει τιμωρηθεῖ μὲ τόσες καὶ τέτοιες βαρύτατες ἐκκλησιαστικὲς ποινές. Καὶ εἶναι πέντε (5) τὸν ἀριθμό. Τὸ «πέντε» ἀριθμητικῶς καὶ ὁλογράφως γιὰ νὰ μὴν καταλείπεται καμμιὰ ἀμφιβολία. Τὶς μεταφέρουμε ἀποσπασματικὰ ἀπὸ παλαιότερο δημοσίευμα τῆς περιοδικῆς μας ἔκδοσης:           

   «Ἡ πρώτη  ἦταν ἡ βίαιη «ἔκπτωσή του», μαζὶ μὲ ἄλλους ἕνδεκα ἀνεπίληπτους Συνεπισκόπους του, τὸ ἔτος 1974, μὲ βάση ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο τὶς ἐπαίσχυντες Συντακτικὲς Πράξεις τῆς δικτατορίας Ἰωαννίδη χωρὶς καμμιὰ κανονικὴ διαδικασία καὶ χωρὶς ἐκκλησιαστικὴ δίκη, οὔτε κἄν ἀπολογία ἢ ἔστω ἁπλὴ ἀκρόαση. Ἡ δεύτερη  ἦταν «ἡ διαθεσιμότητα». Νομικὸς καὶ κανονικὸς Τραγέλαφος. Στὴν περίπτωση αὐτὴ ἡ ἀντίφαση καὶ ἡ παρανομία ἔφθασαν στὸ κατακόρυφο. Γνωστὰ τὰ γεγονότα καὶ δὲν θὰ τὰ ἐπαναλάβουμε. Ἡ  τρίτη ἦταν «ἡ δεκαετὴς ἀργία», ἡ κατάληξη μιᾶς διαδικασίας, τὴν ὁποία ὁ ἴδιος ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος (τότε σύνεδρος τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Δικαστηρίου) χαρακτήρισε «ΠΑΡΩΔΙΑ ΔΙΚΗΣ». Ἐπακολούθησε μάλιστα καὶ ποινικὴ δίωξη κατὰ τῶν συνέδρων Ἀρχιερέων, γιὰ ὅσες παρανομίες ἔλαβαν χώρα κατὰ τὴ διεξαγωγὴ τῆς δίκης αὐτῆς. Ἡ τέταρτη  ἦταν «ἡ ἀποκοπὴ ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας» μετὰ τὴ δικαίωση τοῦ ἰδίου καὶ τῶν ἄλλων ὁμοιοπαθῶν Ἀρχιερέων μὲ τριάντα καὶ πλέον ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας. Καὶ τέλος ἡ πέμπτη ἦταν τὰ διαβόητα «Ἐπιτίμια Ἀκοινωνησίας», τὰ ὁποῖα ἐπέβαλε ἡ εὐκαιριακὴ Σύνοδος τῆς 10ης Αὐγούστου 1993 στὸ μακαριστὸ Γέροντα Θεολόγο καὶ στοὺς ἄλλους δυὸ ἐναπομείναντες πλέον (σήμερα ἕναν) ἀγωνιστὲς Μητροπολίτες, στὸν Σεβ. Θεσσαλιώτιδος Κωνσταντῖνο (σήμερα μακαριστό) καὶ στὸν Σεβ. Ἀττικῆς Νικόδημο. Ἐπιτίμια κανονικῶς ἀνυπόστατα καὶ νομικῶς παράνομα, μὲ βάση τὰ ὁποῖα ἀπομακρύνθηκαν καὶ πάλι οἱ τρεῖς Μητροπολίτες ἀπὸ τὶς ἕδρες τους».

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 29, 16 Ἰανουαρίου 2000

H EKKΛHΣIAΣTIKH ΔIKAIOΣYNH
ΣTIΣ HMEPEΣ MAΣ

Συνεργάτη περιοδικοῦ «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση»

Kαι η εφετινή Σύνοδος της Iεραρχίας απογοήτευσε. Tίποτε το ουσιώδες και τίποτε το σπουδαίο. Πτωχή σε περιεχόμενο η κατάληξη των εργασιών της, που διήρκεσαν πέραν της εβδομάδος και έκλεισαν με την επικύρωση «συνοδικώ τω τρόπω» της εκ των προτέρων επιλογής για τη μη χηρεύουσα Mητρόπολη Θεσσαλιώτιδος προσώπου έμπιστου και εκλεκτού του Aρχιεπισκόπου.

Aλλά και η εναρκτήρια, εκ σελίδων 94, ομιλία του Mακαριωτάτου Προέδρου, σε όσους είχαν την υπομονή να την παρακολουθήσουν επί διήμερον και δεν την αντιπαρήλθαν «εν υπνώσει», δημιούργησε την εντύπωση ότι κινήθηκε μεταξύ «προγραμματικών δηλώσεων» κοσμικής κυβερνήσεως και «απολογίας κατηγορουμένου». Aντί το ανώτατο αυτό όργανο της Διοικήσεως της Eκκλησίας να μεταφέρει ευαγγελικά και πατερικά μηνύματα που να εγγίζουν την αγωνία και τους προβληματισμούς του σύγχρονου ανθρώπου, ασχολήθηκε κατά το πλείστον με φθηνές κοσμικού χαρακτήρα εξαγγελίες και επουσιώδη, εντελώς δευτερεύοντα θέματα, όπως περί «πρωτείων» και «μνημοσύνων», ορισμένα των οποίων θα μπορούσαν να αποτελέσουν το αντικείμενο, και μάλιστα μόνο μιας συνεδρίας, της Διαρκούς Συνόδου.

Θα περιορίσουμε όμως τις επισημάνσεις μας σε ένα μόνο από τα θέματα αυτά. Eίναι εκείνο που αναφέρεται στην παράσταση λαϊκών συνηγόρων στα Eκκλησιαστικά Δικαστήρια (E. Δ.). Kαι αρχίζουμε με τη διαπίστωση ότι η εισήγηση δεν έπεισε. Προσπάθησε ο εισηγητής Mητροπολίτης με αντιφατικές και ελλιπείς κριτικές σκέψεις και με εξίσου αντιφατικά ερείσματα σε αποφάσεις συνοδικών οργάνων, να καταλήξει στην προειλημμένη και αμετακίνητη άρνηση της Διοικήσεως της Eκκλησίας να δεχθεί την παράσταση λαϊκών συνηγόρων (δικηγόρων) στα E.Δ.

Ἡ συνέπεια στήν πνευματική ζωή (7)

Ἀρχιμ. Εἰρηναίου Μπουσδέκη

ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΑΣ ΖΩΗΣ

Τελειώνοντας θέλω νά σᾶς θυμίσω ἕνα περιστατικό ἀπό τό εὐαγγελικό κείμενο. Τόν πλούσιο νεανίσκο πού πλησίασε μέ πολλή θέρμη τόν Κύριο καί τοῦ ζήτησε τό μεῖζον. «τί ἀγαθόν ποιήσω ἵνα ἔχω ζωήν αἰώνιον;» Θυμόσαστε τήν ἀπάντηση τοῦ Κυρίου. Τόν παρέπεμψε στόν Νόμο. «οὐ φονεύσεις, οὐ μοιχεύσεις, οὐ κλέψεις, οὐ ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τόν πατέρα καί τήν μητέρα καί ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν». Καί ὅταν ὁ νεανίσκος ἀπαντάει ὅτι «ταῦτα πάντα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου, τί ἔτι ὑστερῶ;» τότε λέγει στό κατά Μάρκον εὐαγγέλιο ὅτι: «ὁ δέ Ἰησοῦς ἐμβλέψας αὐτῷ ἠγάπησεν αὐτόν» τόν κοίταξε δηλαδή ὁ Ἰησοῦς μέ πολλή ἀγάπη καί ἐνδιαφέρον, τόν συμπάθησε. Δέν εἶναι μικρό ἕνα νέο παιδί νά ἔχει προσανατολίσει τή ζωή του γιά νά ἐφαρμόζει τόν νόμο τοῦ Θεοῦ. Πολύ μεγαλύτερο εἶναι νά ἔχει ἕνα ὅραμα πού νά ξεπερνᾶ τόν πρόσκαιρο αὐτό κόσμο καί νά κατευθύνεται στήν αἰωνιότητα. Καί νά ζητάει τόν δρόμο πού θά τόν ὁδηγήσει ἐκεῖ. Γι’ αὐτό τό λόγο ἔδειξε αὐτή τήν ἀγάπη καί τή συμπάθεια σ’ αὐτή τή νεανική ψυχή ὁ Κύριος.

ΚΟΣΜΙΚΕΣ ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΕΣ
ΜΑΣ ΟΔΗΓΟΥΝ ΜΑΚΡΑΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Λέει λοιπόν στόν νέο. Θέλεις νά εἶσαι τέλειος; Νά ἀφήσεις τήν ψυχή σου νά πετάξει στά αἰώνια καί μένοντα; Πούλησε ὅσα ἔχεις, δώσε τα στούς πτωχούς καί θά ἔχεις θησαυρό στόν οὐρανό. Τότε ὁ νεανίσκος  «ἀπῆλθε λυπούμενος, ἦν γάρ ἔχων κτήματα πολλά». Ἦταν προσκολλημένος στά κτήματά του καί γιαυτό σκυθρώπιασε μέ τόν λόγο τοῦ Κυρίου, γύρισε τήν πλάτη καί ἀποχώρησε.

Μή προδώσετε τά ὄνειρά σας ἀδελφοί μου. Μή παρατήσετε πρίν πραγματοποιήσετε τό ὅραμά σας. Ὁ πόθος τῆς ἕνωσης μέ τόν Κύριο νά μή παύσει νά φλέγει τίς ὑπάρξεις σας. Ὅταν βρισκόμαστε σέ κοινωνία μέ τόν Χριστό καί ἀποκοβόμαστε ἀπό ὅλα τά στοιχεῖα τοῦ κόσμου γιά νά βρισκόμαστε μέ ὅλη τήν ὕπαρξή μας κοντά Του, μένουμε συνεπεῖς στίς ὑποσχέσεις μας, συνεπεῖς στόν ἀγώνα μας, συνεπεῖς στήν πνευματική πορεία μας. Εἶναι κρίμα μιά στιγμή νά μᾶς ἐγκλωβίσουν κοσμικές ἀγάπες καί προσκολλήσεις καί νά γυρίσουμε καί μεῖς τήν πλάτη στό Χριστό.

Ἀρχιμ. Εἰρηναίος Μπουσδέκης

Ἡ συνέπεια στήν πνευματική ζωή (6)

Ἀρχιμ. Εἰρηναίου Μπουσδέκη

ΜΟΡΦΕΣ ΜΗ ΣΥΝΕΠΟΥΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

Ἐπειδή μιλᾶμε γιά ΣΥΝΕΠΕΙΑ στήν πνευματική μας ζωή, πρέπει νά προσέξουμε καί κάποιες εἰδικότερες στάσεις θρησκευτικῆς ζωῆς πού πολλές φορές εἶναι μαζικές ἀλλά δέν μποροῦν νά ἰσχυριστοῦν αὐτοί πού τίς ἀκολουθοῦν ὅτι εἶναι συνεπεῖς ὡς πρός τήν εὐαγγελική ζωή καί τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἄς δοῦμε λοιπόν τρεῖς περιπτώσεις πού ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΝΕΠΕΙΑ.

α) ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΗΤΤΟΠΑΘΕΙΑ: ΜΙΝΙΜΑΛΙΣΜΟΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΩΝ

(ΔΥΟ ΤΡΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΑΜΕΛΩΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΠΑΥΣΗ).

Δέν μπορεῖ νά χαρακτηρισθεῖ συνεπής χριστιανός αὐτός πού ἐπιλέγει τήν τήρηση ἐλάχιστων στοιχείων τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου, αὐτός πού περιορίζει τόν ἀγῶνα του σέ μικρές, τιποτένιες προσπάθειες και αἰσθάνεται μιά θρησκευτική αὐτάρκεια.

ΣΥΝΕΠΕΙΑ εἶναι:

-Ἡ μελέτη τοῦ συνόλου τῆς πνευματικῆς ζωῆς.

-Τό καθρέπτισμα τοῦ ἑαυτοῦ μας στήν εὐαγγελική ζωή.

-Τό ζύμωμα ὅλης τῆς ὕπαρξής μας μέ ὅλες τίς πτυχές τῆς πνευματικῆς ζωῆς.

-Τό ἄνοιγμα μπροστά μας ἑνός ἀγώνα εὐρέως φάσματος.

-Ἡ συνεχής ἄσκηση καί ἐκζήτηση τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ.

Ἡ συνέπεια στήν πνευματική ζωή (5)

Ἀρχιμ. Εἰρηναίου Μπουσδέκη

ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ ΣΤΗ ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

 Ὑπάρχει καί ἕνα θέμα ΣΥΝΕΠΕΙΑΣ τοῦ χριστιανοῦ ὅσον ἀφορᾶ τή σχέση του μέ τόν κόσμο.

«Ὁ κόσμος ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται». Ὁ Κύριος ἐξέλεξε τούς μαθητές του ἀπό τόν κόσμο. Ἀλλά ὡς μαθητές του πλέον δέν εἶναι «ἐκ τοῦ κόσμου τούτου». Ἡ ἀφομοίωση τοῦ χριστιανοῦ ἀπό τόν κόσμο εἶναι μιά ἔκπτωση, μιά ἀσυνέπεια πρός τό ὑπόδειγμα πού μᾶς ἔδωσε ὁ Κύριος. Ὁ Παῦλος τό ἀποκαλεῖ «συσχηματισμό» μέ τόν κόσμο καί μᾶς ἀποτρέπει ἀπό αὐτή τήν ἐκδοχή. Γιά τόν ἑαυτό του μάλιστα ἔγραφε: «ἐμοί γάρ κόσμος ἐσταύρωται καγώ τῷ κόσμῳ». Μέσα μου ὁ κόσμος ἔχει σταυρωθεῖ, ἔχει πεθάνει, δέ μέ θέλγει δέν ἀσκεῖ τήν ἕλξη πού συνηθίζει. Ἀλλά καί γώ ὡς μαθητής τοῦ Κυρίου μου εἶμαι σταυρωμένος πεθαμένος σέ σχέση μέ τόν κόσμο. Ὁ κόσμος τῆς ἁμαρτίας δέν μέ θεωρεῖ ζωντανό μέλος του.

Ἡ ΣΥΝΕΠΕΙΑ λοιπόν, μέ τά θέλγητρα πού προβάλλει ὁ κόσμος ἀπό τά μαζικά μέσα, εἶναι νά μπορέσει νά κρατήσει σήμερα ὁ πιστός αὐτή τή διαφοροποίηση ἀπό τόν ἁμαρτωλό κόσμο. Αὐτό ἀπαιτεῖ ἕνα τιτάνιο ἀγώνα.

Ἡ συνέπεια στήν πνευματική ζωή (4)

Ἀρχιμ. Εἰρηναίου Μπουσδέκη

ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ:
ΕΠΙΛΟΓΗ ΣΤΕΝΗΣ ΚΑΙ ΤΕΘΛΙΜΜΕΝΗΣ ΟΔΟΥ

ΣΥΝΕΠΕΙΑ εἶναι ἡ ἐπιλογή ἀπό τόν πιστό χριστιανό τῆς στενῆς καί τεθλιμμένης ὁδοῦ πού ὁδηγεῖ στήν ζωή. Πιστός πού βαδίζει τήν εὐρύχωρη ὁδό μέ ἰλιγγιώδη ταχύτητα βέβαιο εἶναι ὅτι θά γκρεμισθεῖ καί θά ἀπολεσθεῖ. Ὁ χριστιανός δέν φοράει τόν σταυρό τοῦ Κυρίου, αἴρει τόν σταυρό τοῦ Κυρίου «καθ’ ἑκάστην», κάθε μέρα δηλαδή. Πορεία σταυρώσιμη εἶναι ἡ παροῦσα ζωή. Συνοδοιπορεία μέ τόν Κύριο στόν Γολγοθᾶ, συσταύρωση μέ αὐτόν. Σταυρώνει ὁ ἄνθρωπος τόν παλαιό ἄνθρωπο, σταυρώνει τή σάρκα του μέ τά πάθη καί τίς ἐπιθυμίες της.

Μή κατηγορήσουν τό πρότυπο τοῦ ΣΥΝΕΠΟΥΣ χριστιανοῦ ὡς τόν καταθλιπτικό ἄνθρωπο πού βιώνει μόνο τίς στερήσεις, τόν κόπο καί τόν πόνο. Ὁ σταυρός εἶναι ὁ δρόμος γιά τήν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία. Αὐτός πού ζεῖ τήν κατάθλιψη καί τή δουλεία εἶναι ὁ ἁμαρτωλός. Αὐτός πού ἀγωνίζεται γιά νά μήν εἶναι ὑποχείριος τῶν παθῶν του κερδίζει τήν ἐλευθερία καί τήν χαρά. Νά γιατί ὁ Κύριος λέγει γιά τόν ζυγό του ὅτι εἶναι «χρηστός» καί γιά τό φορτίο του ὅτι εἶναι «ἐλαφρόν».

Ἡ συνέπεια στήν πνευματική ζωή (3)

Ἀρχιμ. Εἰρηναίου Μπουσδέκη

ΑΦΟΥ ΑΘΕΤΟΥΜΕ ΤΙΣ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ,
ΠΟΥ Η ΣΥΝΕΠΕΙΑ;

Πρέπει λοιπόν να τηρήσουμε τις ὑποσχέσεις τοῦ βαπτίσματος. Τότε εἴμαστε συνεπεῖς χριστιανοί.  Ἡ αὐθόρμητη ἀντίδραση στήν τοποθέτηση αὐτή ἴσως εἶναι ἡ ἑξῆς: Μά ὅλοι μας καί μετά τό βάπτισμα, ἔχοντας τήν ἁμαρτητική ροπή, παρασυρόμαστε καί πάλι ἀπό τόν Σατανά. Βρίσκει ἐκεῖνος τόν τρόπο, καί τό κατάλληλο ἔδαφος σέ μᾶς γιά νά μᾶς δελεάζει καί νά μᾶς ρίχνει στήν ἁμαρτία. Ὅλοι μας καί μετά τό βάπτισμα ἀποκοβόμαστε ἀπό τόν Κύριό μας, πολλές φορές δέν τόν πιστεύουμε ὡς Κύριο τῶν καρδιῶν μας καί Θεό μας, δέν τόν προσκυνοῦμε, δέν τόν λατρεύουμε. Χανόμαστε σέ ἄλλες μέριμνες καί φροντίδες, παρασυρόμαστε στήν ἁμαρτία, ἀποκοβόμαστε ἀπό τόν Κύριό μας. Ποιός λοιπόν μπορεῖ νά καυχηθεῖ πώς τήρησε τίς ὑποσχέσεις τοῦ βαπτίσματος; Ποιός μπορεῖ νά ἰσχυριστεῖ ὅτι εἶναι ΣΥΝΕΠΗΣ στήν πνευματική ζωή του; 

Ἡ συνέπεια στήν πνευματική ζωή (2)

Ἀρχιμ. Εἰρηναίου Μπουσδέκη

ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ: ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Νά σταθοῦμε γιά λίγο σέ κάτι σημαντικό. Ἀπόδειξη τῆς συνέπειας τοῦ χριστιανοῦ εἶναι τό στοιχεῖο τῆς πίστης καί τῆς λατρείας τοῦ Θεοῦ.

α) Πιστεύω στό Χριστό ὡς Κύριό μου καί Θεό μου, σημαίνει ἀναγνωρίζω τήν θεότητά του καί τήν κυριότητά πάνω σ’ ὅλη τήν κτίση. Ἀφοῦ εἶναι κύριος καί ἐξουσιαστής τῆς κτίσης μπορῶ μέ ἐμπιστοσύνη νά ἀκουμπάω τήν ὕπαρξή μου σέ Κεῖνον. ΣΥΝΕΠΗΣ χριστιανός εἶναι αὐτός πού καθημερινά ἐκπαιδεύεται στήν πραγματικότητα αὐτή. Ὅταν τά προβλήματα καί οἱ περιπέτειες ἔρχονται. Ὅταν οἱ ἀνθρώπινες δυνάμεις ἐγκαταλείπουν. Ὅταν ἡ ἀνθρώπινη σοφία ἀδυνατεῖ νά δώσει διέξοδο. Ὅταν ἡ ὕπαρξη σφίγγεται σάν σέ μέγγενη καί κινδυνεύει νά ἐκραγεῖ. Τότε κατανοεῖ ὅτι μπορεῖ νά ἀκουμπήσει στόν παντοδύναμο, πάνσοφο καί φιλάνθρωπο Θεό. Αὐτόν πού συγκρατεῖ τήν κτίση. Αὐτόν πού δίνει λύσεις, διεξόδους, ὅραμα ζωῆς. Ὁ ΣΥΝΕΠΗΣ χριστιανός πρέπει νά ἐκπαιδευτεῖ σ’ αὐτήν τήν ἐμπιστοσύνη καί ἐπανάπαυση στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ μέσα στήν τρικυμία τῆς παρούσης ζωῆς.