Ἄρθρο ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 234-235, 1-16 Αὐγούστου 2008

Ἀνώμαλη προσγείωση

 

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ἄλλα τά ὁράματα, πού φωτίζει ἡ ἐλίτ τοῦ “προοδευτικοῦ” ξεφαντώματος, ἄλλοι οἱ πόθοι, πού ἐμπορεύεται τό πολιτικό καί οἰκονομικό παρασκήνιο καί... ἄλλες οἱ ἐμπειρίες, πού εἰσπράττει ὁ μέσος ἄνθρωπος κατά τήν καθημερινή του βιοπάλη. Καρφώνοντας τό βλέμμα στά πολύχρωμα, φανταχτερά πόστερς τῆς σύγχρονης “προοδευτικῆς” νομενκλατούρας, μπαίνουμε στό κλίμα τῆς μέθης καί στόν ἴλιγγο τῆς ἔπαρσης. Μᾶς συνεπαίρνει ὁ πλαστός ἐνθουσιασμός ὅτι, σάν  ἄτομα καί σάν κοινωνικό σύνολο, ἔχουμε ξεπεράσει τά μέτρα τῆς σχετικότητας καί ἔχουμε ἀνοιχτεῖ σέ πολύ προωθημένα μοντέλα ἀνθρωπιστικῆς ἀνάπτυξης. Καί ἡ φαντασία μας τρέχει καί ὁραματίζεται τό “αὔριο” καί τό “μεθαύριο” κάτι σάν ἄγγιγμα καί σά γεύση τῆς θεϊκῆς πανσοφίας καί παντοδυναμίας. Στήνουμε τό εἴδωλο τοῦ ὑπεράνθρωπου καί τό λιβανίζουμε. Συστέλλοντας, ὅμως -ἔστω καί πρός στιγμή- τό ὀνειροπόλημα, μπαίνουμε, ἀπότομα καί βίαια, στή σκοτεινιά τῆς πεζῆς καί καταθλιπτικῆς καθημερινότητας. Καί νοιώθουμε νά πνίγει τά σωθικά μας ἡ πικρία καί ἡ ἀπογοήτευση.

Καιρό τώρα, προσπαθῶ νά φωτογραφήσω, μαζί σας, τά “προοδευτικά” κινήματα τῆς ἐποχῆς μας καί νά ἀναλύσω, σέ μιά στήλη, τά ἐφευρήματα τῆς διαφήμισης καί, σέ δεύτερη, τά ἐναλλακτικά βιώματα τῶν ὑπάρξεών μας. Καί, καθώς μελετῶ τά δεδομένα, τή μονοκόμματη, πλαστή προπαγάνδα καί, παράλληλα, τόν προσωπικό μου στεναγμό καί τούς καυτούς στεναγμούς τῶν συνοδοιπόρων μου, ὁ ὁρίζοντας θολώνει καί ἡ ἀνάσα τῆς “προοδευτικῆς” ἐποχῆς καταντάει ἀγκομάχημα.

Προσωπική μου ἄποψη, ἐνισχυμένη καί παγιωμένη ἀπό μακρά παρακολούθηση τῶν ἐξελικτικῶν φάσεων τῆς πολιτιστικῆς μας ἀνάπτυξης, εἶναι πώς ἡ φανταχτερή, ἐμπορευματική διαφήμιση δέν εἰκονίζει, μέ πιστότητα καί εὐσυνειδησία, τά φτερουγίσματα τῆς προόδου καί τά πισωγυρίσματα τῶν ἀποτυχιῶν, πού βιώνει, σήμερα, ἡ εὐρύτατη ἀνθρώπινη οἰκογένεια. Τά “σύν” και τά “πλήν” τῶν ἀναπτυξιακῶν καί “προοδευτικῶν” της ἐπιδόσεων. Ἐπενδύει τήν πραμάτεια της μέ χρυσές ἐλπίδες. Καί παρατάει τό θύμα της, μόλις τό ἀντικρύσει, σωριασμένο. Στήν ἄκρη τοῦ δρόμου. 

Ἡ δεύτερη ἐκτίμησή μου, πού τήν ἀποκρυσταλλώνω, κοινωνώντας στή χαρά καί στή θλίψη τῶν διπλανῶν μου, εἶναι, πώς ἡ ζωή ἐκδιπλώνεται καί ὁλοκληρώνεται ὡς ἄθλημα. Τήν ἀνθρώπινη ψυχή δέν τή γεμίζει καί δέν τήν καταξιώνει ἡ βιτρίνα. Τήν ἀναδεικνύει ὁ ἀγώνας. Καί, προπαντός, ἡ ὑπέρβαση τῶν μικροτήτων, πού τροφοδοτεῖ τό ψιλικατζίδικο τῆς ἀνώριμης “προοδευτικότητας”.  

Γιά νά μή μακρηγορῶ, δίνοντας τήν ἐντύπωση, ὅτι ἐκφράζω μόνο τά δικά μου βιώματα ἤ, ἔστω, τά βιώματα μιᾶς περιορισμένης μερίδας τῆς εὐρύτατης ἀνθρώπινης κοινότητάς μας, θά παρακαλέσω τούς ἀγαπητούς ἀναγνῶστες μου νά ρίξουν μιά γρήγορη ματιά στήν εἰδησεογραφία τῶν μέσων τῆς μαζικῆς μας ἐνημέρωσης. Στόν καθημερινό Τύπο, πού φωτογραφίζει καί σχολιάζει τήν ἐπικαιρότητα. Στά ὀρθάνοιχτα παράθυρα τῶν τηλεοπτικῶν καναλιῶν μας, πού σαλπίζουν “στεντορείᾳ τῇ φωνῇ” τά κοινότυπα ἤ πρωτότυπα σκάνδαλα. Στό Κοινοβούλιό μας, πού ὁμολογεῖ τήν ἐκτεταμένη πανώλη τῆς διαφθορᾶς καί συστέλλεται “αἰδημόνως”, ὅταν προκαλεῖται νά τήν ἀναχαιτίσει. Στίς αἴθουσες τῶν Δικαστηρίων, πού ἀναδίδουν τήν ὀσμή τῆς καθολικῆς σήψης. Στήν ἀρνητικά ἀποκρυσταλλωμένη κοινή μας γνώμη, πού κατορθώνει νά εἰσχωρεῖ, μέ τεχνάσματα εὑρηματικά, στά κρυσφύγετα τῶν ἐνόχων, πού δικάζει καί καταδικάζει, πρίν ἀπό τή θεσμοθετημένη Δικαιοσύνη, τούς καταχραστές τῆς λαϊκῆς ἐμπιστοσύνης καί τούς προδότες τῆς ἀνθρωπιᾶς καί ἁπλώνει ἀπ᾿ ἄκρη σ᾿ ἄκρη γῆς τή μελαγχολική πεποίθηση, πώς “πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν, οὐκ ἔστι ποιῶν χρηστότητα, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός” (Ψαλμ. ιγ’ 3).

Ἡ ἐμπειρία τῆς ἁπλωμένης, τῆς γενικευμένης διαφθορᾶς ἀποτελεῖ, σήμερα, κοινό μας θησαύρισμα. Κανένας δέ θά βρεθεῖ νά τήν ἀμφισβητήσει. Καί κανένας δέ θά βρεῖ τήν ἀντοχή νά τήν ὑποστηρίξει. Καί τό ἐρώτημα, τό καυτό ἐρώτημα: Ὑπάρχει ἄνθρωπος, μέ σῶες τίς φρένες, πού θά τολμήσει νά ταυτίσει τή διαφθορά μέ τήν πρόοδο; Ὑπάρχει ἐκεῖνος, πού θά ἀντέξει τήν ἀπωθητική δυσοσμία τῶν διαφθαρμένων κοινωνιῶν  μας, πού θά συμφιλιωθεῖ μέ τήν καταιγιστική εἰσβολή τῶν παράγωγων τῆς διαφθορᾶς στήν καθημερινότητά μας καί θά ἀναπαυτεῖ μέ τήν κονκάρδα τῆς προοδευτικότητας, πού οἱ διαφθαρμένοι ἴσαμε τό κόκκαλο κομπιναδόροι κρεμοῦν στό στῆθος του;

Ὅλα αὐτά τά ἐκφυλιστικά φαινόμενα δέ μαρτυροῦν παλιμβαρβαρισμό; Δέ σφραγίζουν τήν ἐποχή μας μέ τίς μελανές σφραγίδες τῆς ἔκπτωσης τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου ἀπό τό μεγαλεῖο καί τήν ἀρχοντιά, πού τοῦ προσδιόρισε, ἐντελῶς προνομιακά, ὡς κλίμα καί τρόπο ζωῆς, ὁ Δημιουργός, στήν ἀλογία καί στήν ἀναισθησία τῆς ὑπανάπτυξης ἤ, ἀκόμα, καί στά αἱμοβόρα ἔνστικτα τοῦ κτήνους;