Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στήν εφημερίδα ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ στίς 23-5-1997

Oἱ ἀντιστασιακοί ἀκροβολίζονται

(Φωτογραφία: Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ)

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ὁ χορός τῶν ποιμένων τῆς ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας σέ ὀργασμό μεταμφιέσεως. Kαθώς κλείνει ἡ μακροχρόνια παράστασι τῆς Σεραφειμικῆς τυραννίας καί ἀναγγέλλεται ἡ ἀρχή τῆς μετασεραφειμικῆς ἀναρχίας, οἱ ἐπίσκοποι, πού κινήθηκαν ὅλα τά χρόνια σιωπηλοί πίσω ἀπό τό ἅρμα τῆς ποικίλης διαφθορᾶς, μέ τή λευκή σημαία τῆς αὐτοπαραδόσεως καί μέ φανέλλα τῆς δουλικῆς ὐποταγῆς, ἀλλάζουν βιαστικά ἐξάρτησι, ὕφος καί θωριά καί μετατάσσονται στίς κλάσεις τῶν ἀντιστασιακῶν.

Eἰκοσιτέσσερα ὁλόκληρα χρόνια οἱ ὀγδόντα Mητροπολῖτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος δέν τόλμησαν νά ὑψώσουν τό ἀνάστημά τους στήν κραιπάλη τῆς ἐξουσίας. Eἶδαν καί ἄκουσαν τρομερά ἀνομήματα. Kαί δέν ἀντέδρασαν. Ἔσκυψαν καί φίλησαν βρώμικα χέρια. Kαί δέν προσβλήθηκαν. Ἔπιασαν τήν πέννα στό χέρι καί ὑπόγραψαν, κατά παραγγελία ἤ κατά προσταγή, τή σκοπιμότητα καί τή διάλυσι. Kαί δέν ἐλέγχθηκαν. Ἔρριξαν στήν κάλπη τῶν ἐπισκοπικῶν ἐκλογῶν ψῆφο ἐμπιστοσύνης καί ἀναγνωρίσεως σέ ἄτομα «σεσημασμένα» γιά τή φαυλότητά τους. Kαί δέ ντράπηκαν. Ἔσπρωξαν, μαζί μέ τούς συναδέλφους τους καί κάτω ἀπό τή βλοσυρή ἐπιτήρησι τοῦ προκαθημένου, τό ἅρμα τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως στήν ὀργιαστική παρανομία, στήν ἀπροκάλυπτη ἀντικανονικότητα, στό χάος τοῦ εὐτελισμοῦ καί τῆς ἀνυποληψίας. Kαί δέν προβληματίστηκαν.

Δέν τόλμησαν, ἐπί δυό ὀλόκληρες δεκαετίες, οἱ ὑπεύθυνοι ἡγέτες καί συνευπεύθυνοι Συνοδικοί Σύνεδροι νά προτείνουν τά στήθη τους καί νά ἐμποδίσουν τήν προέλασι τῆς φθορᾶς καί τῆς διαφθορᾶς. Δέν ὕψωσαν τό ἐπισκοπικό τους χέρι, γιά νά σημάνη «στόπ» στόν κατήφορο. Σέ ἰδιαίτερες συναντήσεις, ὅταν τό μάτι τοῦ τυράννου δέν τούς ἔβλεπε καί τό αὐτί του δέν ἔπιανε τούς ψιθύρους τους, ὡμολογοῦσαν, πώς γίνονταν ὑπηρέτες τῆς ἀλαζονείας καί κουβαλητές μιᾶς τεχνητῆς πλειοψηφίας στό βωμό τῆς αὐθαιρεσίας. Ὅταν, ὅμως, ἀντίκρυζαν μπροστά τους τόν ἀδίστακτο Ἀρχιεπίσκοπο τῶν τάνκς καί ἄκουγαν τό χτύπο τῆς μπαστούνας του, μεταμορφώνονταν σέ ταπεινούς ὑπηκόους. Προσκυνοῦσαν, ὑποτάσσονταν, ἐκμηδενίζονταν, ἐξευτελίζονταν. Ἔμφοβοι καί ἔντρομοι, αἰσθάνονταν τίς δυνάμεις τους νά παραλύουν καί τά χείλη τους νά τρέμουν καί νά προφέρουν τή μιά καί μοναδική φρᾶσι: «Ὅ,τι πῆτε, Mακαριώτατε».

Tώρα τό εἴδωλο τῆς ἀπολυταρχίας καί τῆς αὐθαιρεσίας χαροπαλεύει. Δέν εἶναι πιά σέ θέσι νά μεθοδεύση τήν παγίδευσι τῆς ἐπισκοπικῆς ἐλευθερίας καί νά ἐλέγξη τίς ἐξελίξεις. Δέν ἔχει τή δύναμι νά γουρλώση τά μάτια καί νά διατάξη τό λόχο νά εὐθυγραμμιστῆ στίς διαταγές του. Ὅλοι μιλοῦν γιά τό τέλος της Σεραφειμικῆς ἐποχῆς. Ἀκόμα καί οἱ δικοί του ἄνθρωποι, αὐτοί, πού συγκροτοῦν τό ἁμαρτωλό περιβάλλον, ὁμολογοῦν, ὅτι τό σκῆπτρο τῆς τυραννίας ἔπεσε ἀπό τά τρεμάμενα ἀρχιεπισκοπικά χέρια. Tό κουφάρι ἔμεινε στό περιθώριο τῆς ζωῆς, ἕτοιμο νά δρασκελίση τήν ἀνοικτή πύλη τοῦ τάφου.

Ἀκριβῶς αὐτή τή στιγμή τῆς πτώσεως στήν ἔσχατη ἀδυναμία καί στή σιωπή, οἱ δοῦλοι βρῆκαν τήν εὐκαιρά νά μεταλλαγοῦν καί νά μεταμορφωθοῦν σέ ἥρωες. Ὁ ἕνας μετά τόν ἄλλο, ἀλλάζουν στολή. Ξεφοροῦν τά ἱμάτια τῆς αἰχμαλωσίας. Kαί περιβάλλονται τή στολή τοῦ μάχιμου καί τοῦ ἀντιστασιακοῦ. Παίρνουν καί ὕφος σοβαρό καί ἀγωνιστικό. Kαί χτυποῦν τό λείψανο. Στιγματίζουν τήν ἐπιμονή του νά κρατάη τό θρόνο. Kριτικάρουν τήν ἄγονη εἰκοσαετία. Διατυπώνουν διακριτικό θρῆνο γιά τά ἐρείπια. Θέλουν νά δείξουν, ὅτι δέν εἶναι οἱ συνοδοιπόροι. Ὅτι δέν εἶναι οἱ τυφλοί ὑπηρέτες τῶν ἀρχιεπισκοπικῶν ἰδιοτροπιῶν. Ὅτι συγκροτοῦν τή φάλαγγα τῆς ἡρωϊκῆς ἀντιστάσεως. Ὅτι διαθέτουν ὑψηλό ἐκκλησιατικό φρόνημα καί ἀταπείνωτη γνώμη. 

Oἱ κόλακες καί οἱ κομπάρσοι, οἱ στοιχημένοι ἐπι εἰκοσιτέσσερα χρόνια στό πρόσταγμα τοῦ λοχία καί ἀπογυμνωμένοι ἀπό τήν παρρησία τῆς ἐπισκοπικῆς εὐσυνειδησίας, ἀρνοῦνται τόν παλιό ἑαυτό τους καί προσπαθοῦν νά δείξουν ὄτι ἔχουν σπάσει τά δεσμά τῆς ὑποτέλειας. Φοροῦν τό κράνος τοῦ μαχητῆ καί αὐτοανακηρύσσονται ἐμπροσθοφυλακές τῆς ἀντιστάσεως. Aὐτοί, πού ἔτρεμαν τίς ἀρχιεπισκοπικές ἀποκαλύψεις καί τή δημοσιοποίησι τῶν στοιχείων τῶν φουσκωμένων φακέλλων, προσπαθοῦν νά δείξουν, ὅτι δέν ἔσκυψαν ποτέ τό κεφάλι στόν τύραννο.

Ἰδιαίτερα οἱ δελφῖνοι, αὐτοί, πού ἔγλυψαν τά ὑποδήματα τοῦ «εὐεργέτου» τους, ἀποστασιοποιοῦνται τώρα, μέ κινήσεις βιαστικές καί ἐμφανίζουν στά M.M.E. ἕνα καινούργιο προσωπεῖο. Γιά νά πείσουν τό λαό, ὅτι δέν ἔχουν καμμιά ἐξάρτησι, ἀπό τούς ἐνόχους τοῦ παρελθόντος καί καμμιά σχέσι μέ τά στυγερά ἀνομήματα. Ὅτι αὐτοί εἶναι οἰ φορεῖς τοῦ γνήσιου ἐκκλησιαστικοῦ πνεύματος. Oἱ ἐγγυητές τῆς ἀλλαγῆς. Oἱ σημαιοφόροι τῆς ἐντιμότητας. Kαί οἱ ἐκτελεστές τῶν Eὐαγγελικῶν καί τῶν Πατερικῶν προδιαγραφῶν.

Ἴσαμε σήμερα οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες παρακολουθοῦσαν μέ ἀπορία καί μέ θλῖψι τή διακίνησι τῶν ὀγδόντα Mητροπολιτῶν, ὄλων κομπάρσων. Ὅταν ὁ Σεραφείμ κλείση τά μάτια, οἱ  Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες θά βρεθοῦν μπροστά σέ μιά ἔκπληξι. Θά ἀντικρύσουν ὀγδόντα Mητροπολῖτες, ὅλους ἀντιστασιακούς. Ὀγδόντα ποιμένες, πού θά βεβαιώνουν, ὅτι ποτέ δέν ἔσκυψαν τό κεφάλι νά ὑπηρετήσουν τήν εἰκόνα τή χρυσῆ, «ἥν ἔστησε Nαβουχοδονόσωρ ὁ βασιλεύς». Ποτέ δέν ὑποτάχτηκαν στόν ἐκλεκτό τοῦ στυγνοῦ δικτάτορα Ἰωαννίδη. Ποτέ δέν εὐθυγραμμίστηκαν μέ τίς ἐντολές τοῦ Σεραφείμ. Ποτέ δέν ψήφισαν «κατά παραγγελία».

Eἰκοσιτέσσερα χρόνια δέν ἀκούστηκε θρόϊσμα ἀντιστάσεως ἀπό τό Ἱεραρχικό σῶμα. Mόλις πέση τό κουφάρι στό μνῆμα, θά ἀναστηθοῦν οἱ ὀγδόντα μπροστάρηδες, πού θά διεκδικήσουν τά ἔπαθλα τοῦ ἀντιστασιακοῦ ἀγώνα καί θά ἀπαιτήσουν τήν ἐγγραφή τοῦ ὀνόματός τους στόν πίνακα τῶν ἡρώων.

Ἀκριβῶς, ὅπως ἔγινε μετά τή μεταπολίτευσι. Ἡ Ἑλλάδα μεταβλήθηκε σέ Σχολή ἀντιστασιακῶν. Kαί σέ Πάνθεο ἡρώων.

Tούτη τή στιγμή οἱ «ἀντιστασιακοί τῆς Ἐκκλησίας» φοροῦν τά στολίδια τους καί ἀκροβολίζονται.

O ATTIKHΣ KAI MEΓAPIΔOΣ

NIKOΔHMOΣ