Περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 61, 16-5-2001

Tά ὅρια τοῦ ἀνθρωπισμοῦ μας

 

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ἡ ἐτικέτα τοῦ ἀνθρωπισμοῦ διαφοροποιεῖ τήν ἱστορική βίβλο τοῦ αἰώνα, πού συμπληρώθηκε καί τοῦ αἰώνα, πού ἄνοιξε, ἀπό τίς ἱστορικές γραφές τῶν προγενέστερων ἐποχῶν. Oἱ διεθνεῖς ὀργανισμοί δουλεύουν ἀσταμάτητα, γιά νά καλύψουν(!) τά ἀνθρώπινα δικαιώματα. Tά κοινοβούλια βουλεύονται, γιά νά ἀνανεώσουν τίς νομοθεσίες καί νά τίς προσαρμόσουν στίς ἀπαιτήσεις τῶν ἀνθρωπιστικῶν ἰδεωδῶν. Oἱ βιομηχανίες ἀγκομαχοῦν γιά νά ἐξυπηρετήσουν(!) τίς ἀνθρώπινες ἀνάγκες καί νά ἁπαλύνουν τόν κόπο τῆς διαβίωσης. Ἀπ᾽ ἄκρη σ᾽ ἄκρη τοῦ κόσμου ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη προβάλλει εἰδωλοποιημένη. Kαί οἱ θεσμοθετημένες δομές τῆς ἐξουσίας καί οἱ μηχανισμοί ἐνεργοποίησης τῶν πολιτιστικῶν ἐμπνεύσεων δείχνουν νά ὑποκλίνονται στό ἀνθρώπινο πρόσωπο καί νά τό ὑπηρετοῦν μέ πιστότητα.

Aὐτή εἶναι ἡ πρώτη ἐντύπωση. Λίγο σκάψιμο, ὅμως, στά κοιτάσματα τῶν πληροφοριῶν, λίγη φροντίδα γιά ἔλεγχο τῶν ἐντυπωσιακῶν ὑποσχέσεων, λίγη ἐπεξεργασία τῶν πολλῶν καί ποικίλων θετικῶν καί ἀρνητικῶν προσωπικῶν μας ἐμπειριῶν, ἀνατρέπει τό πλαστό εἴδωλο καί παγώνει τό αἴσθημα τῆς εὐφορίας μας.

Ἀποκαλύπτει πώς οἱ φωτεινές ἐπιγραφές λειτουργοῦν ἐνταγμένες στό μηχανισμό τῆς ἀπάτης. Ἀποδεικνύει, πώς τά συνθήματα τοῦ ἐκλεπτυσμένου ἀνθρωπισμοῦ ἐπικαλύπτουν τήν ἀπανθρωπιά καί τό βοῦρκο. Πίσω ἀπό τά ὡραῖα λόγια γιά τόν ἄνθρωπο καί τίς ἐπίσημες διακηρύξεις γιά τά ἀπαράγραπτα δικαιώματά του καί τίς διεθνεῖς συμβάσεις γιά τήν ἐξασφάλιση τῆς ἐλεύθερης διακίνησής του, διακρίνω νά κινοῦνται οἱ μηχανές τοῦ θανάτου. Tά πολύπλοκα, ἔξυπνα ὅπλα, πού συνεχῶς τελειοποιοῦνται καί πού συνεχῶς ἐξαποστέλλονται ἴσαμε τά ἀκρότατα μέρη τοῦ πλανήτη καί ἐξακοντίζονται στό διάστημα, γιά νά ἐπιβάλουν τή θέληση τῶν ἰσχυρῶν καί νά τιμωρήσουν μέ τήν ποινή τοῦ θανάτου ἐκείνους, πού ἀντιστέκονται στά καπρίτσια τῶν ἐκμεταλλευτῶν τῆς οἰκουμένης.

Πάνω στίς ὀθόνες τῶν τηλεοπτικῶν συσκευῶν, βλέπω, μαζί μέ τά ὡραῖα συνθήματα, νά διακινοῦνται καί μάλιστα μέ δομή συναρπαστική οἱ διαφημίσεις τῶν προϊόντων τῶν πολυεθνικῶν κολοσσῶν, πού ἐξυπηρετοῦν καί ἐμπλουτίζουν τά θυλάκια τῆς οἰκονομικῆς ὀλιγαρχίας, ἀποσπώντας καί τήν τελευταία ἰκμάδα καί τό τελευταῖο «φράγκο», ἀπό τά χέρια τῆς ἀνύποπτης ἐργατικῆς τάξης.

Παράλληλα μέ τά προϊόντα τῆς προοδευμένης τεχνολογίας μας, βλέπω νά διακινοῦνται τά σχήματα τῆς διαφθορᾶς, ἡ θεοποιημένη σαρκολατρεία, ἡ μαγεία(;) τῶν ναρκωτικῶν, ἡ νοοτροπία τοῦ «ὠχαδερφισμοῦ», ἡ χοντροκομμένη ἐσωστρέφεια, ἡ ἀδιαφορία γιά τόν ἄνθρωπο, πού ὑποφέρει ἤ πεθαίνει πίσω ἀπό τήν κλειστή, διπλανή πόρτα.

Kαί διερωτῶμαι: Ὅταν ὑπάρχουν αὐτά τά συμπτώματα, ὅταν ἡ ἀπανθρωπιά καί ἡ ἐκμετάλλευση εἶναι καθημερινή πράξη, ὅταν οἱ ἰσχυροί τῆς γῆς ξαποστέλλουν στήν Ἀνατολή καί στή Δύση, στό Bορρά καί στό Nότο τούς πυραύλους μέ τίς πυρηνικές κεφαλές καί ὑπογράφουν προσύμφωνα θανάτου, ὄχι μόνο γιά τούς σύγχρονους, ἀλλά καί γιά κείνους, πού θά μᾶς διαδεχτοῦν στή σκυταλοδρομία τῆς ἱστορίας, μπορεῖ νά μιλάει κανείς γιά σεβασμό τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας καί γιά γνήσια ἀνθρωπιστικά ὁράματα, πού δίνουν τή σφραγίδα τῆς ἰδιαιτερότητας κατά τήν αὐγή τῆς νέας χιλιετίας; Eἴμαστε σήμερα περισσότερο ὥριμοι καί περισσότερο ἀνθρωπιστές, ἀπό τίς γενιές, πού ἔζησαν κατά τίς προηγούμενες χιλιετίες καί πού προσπάθησαν νά λύσουν τίς διαφορές τους μέ τό μαχαίρι ἤ μέ τό ἀκόντιο; Γίναμε περισσότερο ἄνθρωποι; Zεστότερες καρδιές; Kαθαρότερες διάνοιες; Ὑλοποιοῦμε τό σεβασμό μας στόν ἄνθρωπο μέ πράξεις ἀγάπης καί μέ θυσίες τῶν δικῶν μας συμφερόντων;

Ἄν ἔχουμε ξεχάσει τήν ἀγάπη, ἄν δέν ἐγγράφουμε κἄν στήν ἀτζέντα τῶν ἐνδιαφερόντων μας καί τῶν συζητήσεών μας τήν ἀγάπη, μήπως ὁ ἀνθρωπισμός μας ὁριοθετεῖται καί περιορίζεται στά ὅρια τῶν προσωπικῶν μας συμφερόντων; Mήπως εἶναι ἐπικάλυμμα τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ μας; Mήπως ἀποτελεῖ γέφυρα γιά τήν προσωπική μας ἀνάδειξη καί τήν προσωπική μας εὐμάρεια; Ἄν συμβαίνει κάτι τέτοιο, γιατί νά μιλᾶμε γιά ἀνθρωπισμό καί γιατί νά πλανοῦμε τήν οἰκουμένη;