Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Σπουδή Ἀγάπης», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1997), σελ. 153

Σχέση αγάπης

«… Ἄν ὑπολογίσουμε ὅτι ἡ προσευχή εἶναι σχέση ἀγάπης καί κοινωνίας μέ τό ἀγαπημένο Πρόσωπο καί διάλογος τοῦ μικροῦ καί «πεπερασμένου» ἀνθρώπου μέ τόν ἄπειρο Θεό, μέσα στή σχέση αὐτή καί στόν ἀκατάπαυστο διάλογο ὁ νοῦς μας λούζεται μέσα στήν ἔκπαγλη λάμψη τῆς Θεϊκῆς Παρουσίας. Καθαρίζεται. Καί φωτίζεται. Ἡ ἐσωτερική ὅραση γίνεται δυνατότερη καί ἱκανότερη. Βλέπει τήν κτίση. Καί εἰσδύει στό Μυστήριο τοῦ Κτίστη. Χαίρεται τήν οὐράνια δόξα. Καί ἀπολαμβάνει ἐκεῖνα, πού ὁ σκοτισμένος νοῦς δέν εἶναι σέ θέση νά προσεγγίσει καί νά ἐξιχνιάσει. Ἀλλά καί ἡ πνεματική ἀκοή γίνεται ὀξύτερη. Ἀκούει τίς μαρτυρίες τῶν Προφητῶν καί τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Εἰσχωρεῖ στά νοήματα καί στίς ἀποκαλύψεις τῶν ἁγίων Γραφῶν. Καί ἐμπλουτίζεται μέ τήν ὑπερούσια σοφία.»