Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 50, 1-12-2000 

ΕΡΩΣ-ΑΓΑΠΗ

 

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Φίλοι, νεωτεριστές, δηλωμένοι νεωτεριστές, μαγεμένοι καί μεθυσμένοι ἀπό τά συνθήματα τῆς μετανεωτερικῆς ἐποχῆς, γιατί τονίζετε μονότονα καί παθιασμένα τόν ὕμνο τοῦ ἔρωτα καί δέν ἀποτολμᾶτε νά ἐγγίσετε τά δάχτυλά σας στίς εὐαίσθητες χορδές τῆς ἀγάπης;

Φίλοι ψυχαναλυτές, σοφοί ψυχαναλυτές τοῦ ἐπαναστατικοῦ προβληματισμοῦ τοῦ «νῦν αἰώνα», μέ ποιά λογική ἀπομονώνετε τόν ἔρωτα ἀπό τήν ἀγάπη καί δίνετε στίς ἔρευνές σας, στίς ἀνακοινώσεις σας καί στίς διδαχές σας τή μονόπλευρη καί μονόχνωτη ποιότητα, πού ἀφαιρεῖ βάρος καί κύρος ἀπό τήν ἐπιστημονική ταυτότητά σας καί μονάδες ἀπό τήν ἐγκυρότητα τοῦ λόγου σας;

Φίλοι δημοσιογράφοι, ἐνταγμένοι καί ἀνένταχτοι δημοσιογράφοι, γιατί περνᾶτε στίς στῆλες τῶν ἐφημερίδων σας καί τῶν περιοδικῶν σας τή φανταχτερή διαφήμιση τοῦ ἔρωτα καί δέν ἀνακαλύπτετε μέσα σας καί γύρω σας ἕνα, ἔστω φτωχό καί λιτό σπότ, πού νά ἀνοίγει τόν ὁρίζοντα τῆς ἀγάπης ἤ, τουλάχιστο, νά φυτεύει στίς ψυχές τῶν νέων ἀναγνωστῶν σας τήν ὑποψία, ὅτι τή ζωή τήν ὀμορφαίνει, τή ζωογονεῖ καί τή νοηματίζει ἡ ἀγάπη;

Ὅλοι σεῖς, δέν ἀκοῦτε τό στεναγμό; Δέ διακρίνετε τό δάκρυ, πού κυλάει καί ποτίζει τή γῆ; Δέ φτάνουν στά αὐτιά σας ἡ ἀγωνία καί ἡ ἀπελπισία ὅλων ἐκείνων, πού ἀναζήτησαν τήν ἀπόλαυση τοῦ ἔρωτα, ἀλλά ἔχασαν τή γεύση καί τήν ἐμπειρία τῆς ἀγάπης; Δέ σᾶς συγκλονίζει τό κλάμα τους; Δέ σᾶς προβληματίζει ἡ ἀπόγνωσή τους;

Oἱ τραγουδιστές, ναί, οἱ τραγουδιστές προχώρησαν περισσότερο ἀπό σᾶς. Ἔπιασαν τό ἐλεγεῖο τῆς νεκρῆς ἀγάπης καί τίς νότες τοῦ θρήνου. Ἔνοιωσαν τήν ἀνάγκη νά κλάψουν καί αὐτοί. Nά δανειστοῦν ἀπό τά πικραμένα χείλη τό στίχο τῆς ὀδύνης. Nά ἀντλήσουν καί ἀπό μέσα τους, ἀπό τό βαθύ πηγάδι τῆς ἔμπνευσής τους, τίς βαρύτερες καί μελαγχολικότερες νότες. Kαί νά συνθέσουν τό τραγούδι τῆς ἀπελπισίας. Tό πένθιμο ἐμβατήριο τῆς χαμένης ἀγάπης. Γιά νά ἐκφραστοῦν στό κρύο πεντάγραμμο τῆς ἐποχῆς. Kαί γιά νά ἐκφράσουν καί τά αἰσθήματα καί τίς ἐμπειρίες τῆς σύγχρονης νεολαίας, πού αὐτοπαραδόθηκε στόν ἔρωτα, ἀλλά δέ συναπάντησε τήν ἀγάπη.

Δέ σᾶς κάνει ἐντύπωση, δέ σᾶς ἐρεθίζει καί δέ σᾶς προβληματίζει τό γεγονός, ὅτι δέν ὑπάρχει τραγούδι, ἐρωτικό τραγούδι, πού νά μή τονίζεται στήν κλίμακα τοῦ θρήνου; Nά μή στιχουργεῖ καί νά μή μελοποιεῖ τό βαθύ στεναγμό τῶν ὑπάρξεων, πού πίστεψαν, πώς στόν ἔρωτα θά βροῦν τήν κατανόηση καί τήν ἀφοσίωση, τή συμπορεία στά ἡλιόλουστα ἤ καί στά κακοτράχαλα μονοπάτια τοῦ βίου, τήν ὁλοκλήρωση τῆς κοινωνίας καί τήν πληρότητα τῆς ἀγάπης καί βρέθηκαν, ξαφνικά, στό κενό, στήν ἐγκατάλειψη καί στήν ἀπογοήτευση;

Ὅλοι σεῖς, πού ἐξακολουθεῖτε νά στέκεστε στό ἕνα πεζοδρόμιο καί νά μοιράζετε στούς περαστικούς τά διαφημιστικά τοῦ ἔρωτα, δέν ὑποψιάζεστε, ὅτι μέ τή μονομέρειά σας παραπλανᾶτε καί ἀποπροσανατολίζετε τούς ἀποδέκτες τῶν μηνυμάτων σας; Δέ διακρίνετε, πώς πλάϊ σας, λίγο πιό πέρα, ὑπάρχει ἡ ἀνοικτή λεωφόρος τῆς κοινωνίας τῶν καρδιῶν, τῆς ἀγάπης; Mέ τίς καθαρές ἐνδείξεις της. Kαί μέ τούς καταξιωμένους ὁδοιπόρους της. Ὁ χαραγμένος καί δοκιμασμένος δρόμος, πού βγάζει στόν ἱερό περίβολο, τόν μοναδικό καί ἀξεπέραστο. Ἐκεῖ, πού διδάσκεται, πού βιώνεται καί πού προσφέρεται ὡς θυσία ζωντανή ἡ ἀγάπη. Ἡ Ἀγάπη, πού ἐκχύνεται πλουσιοπάροχα ἀπό τόν οὐρανό, ἀπό τό θρόνο τοῦ Θεοῦ. Kαί ἡ ἀγάπη, πού κυκλοφορεῖ ἀνάμεσά μας καί μᾶς ζωογονεῖ καί μᾶς θερμαίνει καί κάνει τίς καρδιές μας νά νοιώθουν τήν πληρότητα τῆς ἀνθρωπιᾶς καί τήν ἀνυπέρβλητη ἀξία τοῦ βίου.

Φίλοι νεωτεριστές, φίλοι ψυχαναλυτές, φίλοι δημοσιογράφοι, ἀποδεσμευθῆτε ἀπό τή μονόπλευρη, ἴσως καί «διαπλεκόμενη», συνταγή. Kαί ἀναζητῆστε τό χαμένο θησαυρό, τήν ἀγάπη.