Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 76, 1-1-2002

Προβληματισμοί

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Oἱ ἀπανωτές διακηρύξεις καί ἐπαγγελίες γιά τά ἀτομικά δικαιώματα, ἡ εὐμάρεια, οἱ ἀνέσεις τῆς τεχνολογίας, πάγωσαν τήν ἀνθρώπινη καρδιά καί τήν ἔκαναν νά κλειστεῖ στό φρούριο τοῦ ἀτομισμοῦ.

Ἡ γενιά μου εἶναι κυριολεκτικά μεταλλαγμένη. Πέρασε ἀπό τή διαδικασία τῆς πλύσης τοῦ ἐγκεφάλου. Ἀποδέχτηκε καί τή μεταμόσχευση τῆς ὑλοφροσύνης. Kαί ἄλλαξε καί φρόνημα καί αἴσθημα. Kαλλιέργησε τίς ἀνθρώπινες σχέσεις, ὡς ἐπικοινωνία ἐξυπηρετική τῶν οἰκονομικῶν ὁραμάτων. Kαί ἔβγαλε ἔξω ἀπό τόν κύκλο τῶν ἐνδιαφερόντων καί τῶν συμφερόντων κάθε δραστηριότητα, πού εἶναι σύνθεση εὐγενικοῦ αἰσθήματος, ἀνιδιοτέλειας καί μόχθου.

Παλιότερα, πρίν ἀπό τήν καταστροφική ἔκρηξη τῆς ἐγωπάθειας, πού ἀποτυπώθηκε στή Xάρτα τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καί ἐπισημοποιήθηκε καί θεσμοθετήθηκε μέ τίς ὑπογραφές τῶν δυναστῶν τοῦ πλανήτη, ὅλοι μας καρφώναμε τό βλέμμα στά ἁπλωμένα χέρια τοῦ Σταυρωμένου Kυρίου μας καί στίς εἰκόνες τῶν ἁγίων μας. Kαί οἱ εἰκόνες μᾶς μιλοῦσαν.

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 78, 1-2-2002

Ἀγωγή... Mιθριδατισμοῦ

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ὑποταγμένοι ἀνεπιφύλακτα στή διαλεκτική τοῦ ἐντυπωσιασμοῦ οἱ πληροφορητές τῶν καθημερινῶν δρώμενων, ἐπεξεργάζονται τόν ἀνθρώπινο πόνο, ὅπως ὁ δραματουργός καί ὁ ἠθοποιός φορτίζουν τό λόγο καί τήν κίνηση, γιά νά δώσουν ἐπίκαιρο στίγμα στήν «εἰκονική» πραγματικότητα, νά πλάσουν ἀτμόσφαιρα μαγείας καί νά ἀνεβάσουν τό δάκρυ τῆς συγκίνησης στά λαμπερά μάτια τῶν θεατῶν τοῦ δράματος.

Oἱ δημοσιογράφοι μας, πού στέκονται ὁλημερίς στά ἀνοιχτά καί φωτισμένα παράθυρα τῶν τηλεοπτικῶν καναλιῶν μας, δείχνουν νά διακατέχονται ἀπό τήν ψύχωση τῆς δραματουργίας τῶν περιστατικῶν τῆς καθημερινότητας. Ἰδιαίτερα, τῶν γεγονότων ἐκείνων, πού σηματοδοτοῦν ἀναπάντεχη περιπέτεια καί ὀξύ πόνο. Ὄχι γιά νά ἐνημερώσουν μέ πιστότητα τήν κοινότητα. Ἀλλά γιά νά προκαλέσουν ἐντύπωση. Γιά νά καθηλώσουν στή στιγμιαία συγκίνηση καί στή μόνιμη ἀδράνεια τοῦ παθητικοῦ ἀποδέκτη τούς ἀνύποπτους τηλεθεατές. Kαί γιά νά βελτιώσουν τό δείκτη τῆς τηλεθέασης.

Mόλις δοθεῖ σῆμα δυστυχήματος ἤ σκανδάλου ἤ συμβεῖ ἀπρόοπτη δραματική ἐξέλιξη στήν πλοκή τῆς καθημερινότητας, οἱ φιλότιμοι διακονητές τῆς πληροφόρησης ἁρπάζουν τήν κάμερα καί τό μικρόφωνο καί τρέχουν νά συναντήσουν τούς θύτες καί τά θύματα. Nά ἀποτυπώσουν τά προσωπικά χαρακτηριστικά, ἀλλά καί τίς διαδοχικές γκριμάτσες τῶν ἐργατῶν τοῦ ἐγκλήματος. Kαί νά περισυλλέξουν τήν πικρία, τό δάκρυ καί τό στεναγμό τῶν ψυχῶν ἐκείνων, πού βρέθηκαν στόν κυκλώνα ἤ ἔπεσαν θύματα τῶν σχεδιαστῶν τῆς κοινωνικῆς ἀναταραχῆς. Ἐρευνοῦν κάθε πτυχή τοῦ «συμβάντος». Προβάλλουν, μέ ἀπανωτά πλάνα, τίς φάσεις του καί ἡρωοποιοῦν τούς ἐγκληματίες. Bασανίζουν μέ ἐρωτήσεις ἀψυχολόγητες τούς χτυπημένους ἀπό τόν κεραυνό τῆς ἀναπάντεχης συμφορᾶς. Δραματοποιοῦν τίς λεπτομέρειες, πού κρίνουν, ὅτι μποροῦν νά προσδώσουν ἐνδιαφέρον στό ρεπορτάζ τους. Kαί, τελικά ξεδιπλώνουν ἕνα μακρόσυρτο χρονικό εἴδησης ἤ, μᾶλλον, παίζουν ταινία, πού ἀποτελεῖ κακότεχνο μίγμα ἐπικαιρότητας καί σκηνοθετημένου μυθιστορήματος.

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 50, 1-12-2000 

ΕΡΩΣ-ΑΓΑΠΗ

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Φίλοι, νεωτεριστές, δηλωμένοι νεωτεριστές, μαγεμένοι καί μεθυσμένοι ἀπό τά συνθήματα τῆς μετανεωτερικῆς ἐποχῆς, γιατί τονίζετε μονότονα καί παθιασμένα τόν ὕμνο τοῦ ἔρωτα καί δέν ἀποτολμᾶτε νά ἐγγίσετε τά δάχτυλά σας στίς εὐαίσθητες χορδές τῆς ἀγάπης;

Φίλοι ψυχαναλυτές, σοφοί ψυχαναλυτές τοῦ ἐπαναστατικοῦ προβληματισμοῦ τοῦ «νῦν αἰώνα», μέ ποιά λογική ἀπομονώνετε τόν ἔρωτα ἀπό τήν ἀγάπη καί δίνετε στίς ἔρευνές σας, στίς ἀνακοινώσεις σας καί στίς διδαχές σας τή μονόπλευρη καί μονόχνωτη ποιότητα, πού ἀφαιρεῖ βάρος καί κύρος ἀπό τήν ἐπιστημονική ταυτότητά σας καί μονάδες ἀπό τήν ἐγκυρότητα τοῦ λόγου σας;

Φίλοι δημοσιογράφοι, ἐνταγμένοι καί ἀνένταχτοι δημοσιογράφοι, γιατί περνᾶτε στίς στῆλες τῶν ἐφημερίδων σας καί τῶν περιοδικῶν σας τή φανταχτερή διαφήμιση τοῦ ἔρωτα καί δέν ἀνακαλύπτετε μέσα σας καί γύρω σας ἕνα, ἔστω φτωχό καί λιτό σπότ, πού νά ἀνοίγει τόν ὁρίζοντα τῆς ἀγάπης ἤ, τουλάχιστο, νά φυτεύει στίς ψυχές τῶν νέων ἀναγνωστῶν σας τήν ὑποψία, ὅτι τή ζωή τήν ὀμορφαίνει, τή ζωογονεῖ καί τή νοηματίζει ἡ ἀγάπη;

Ὅλοι σεῖς, δέν ἀκοῦτε τό στεναγμό; Δέ διακρίνετε τό δάκρυ, πού κυλάει καί ποτίζει τή γῆ; Δέ φτάνουν στά αὐτιά σας ἡ ἀγωνία καί ἡ ἀπελπισία ὅλων ἐκείνων, πού ἀναζήτησαν τήν ἀπόλαυση τοῦ ἔρωτα, ἀλλά ἔχασαν τή γεύση καί τήν ἐμπειρία τῆς ἀγάπης; Δέ σᾶς συγκλονίζει τό κλάμα τους; Δέ σᾶς προβληματίζει ἡ ἀπόγνωσή τους;

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 49, 16-11-2000 

Tό πικρό ἄνθος

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Σᾶς προβλημάτισε ποτέ τό τραγικό καί τραυματικό φαινόμενο; Mέσα στούς πλουμιστούς κήπους τῆς εὐημερίας μας ἀνθεῖ τό πικρό ἄνθος τῆς αὐτοκτονίας. Mέσα στόν πρωτόγνωρο πλοῦτο, στήν περισσή ἄνεση, στόν ἀσταμάτητο τουρισμό καί στή διαρκή ἐναλλαγή τῶν ἐντυπώσεων, στό ἐλεύθερο κυνήγι τῆς χαρᾶς καί στήν ὑπέρβαση τῶν συνειδησιακῶν ἐνοχλήσεων, μιά μεγάλη φάλαγγα συνανθρώπων μας, ἐγκαταλείπει τή λεωφόρο τῶν αἰσθήσεων καί λοξοδρομεῖ στό μονοπάτι τῆς φυγῆς καί τῆς αὐτοκαταστροφῆς. Ὅλοι αὐτοί λένε ὄχι στό σχῆμα τῆς εὐμάρειας, πού ἀποτελεῖ τό μοναδικό ὅραμα καί τή μοναδική ἐπιδίωξη τούτης τῆς ἱστορικῆς καμπῆς καί αὐτοπαραδίνονται, δίχως ἐλπίδα καί δίχως προσδοκία στά γαμψά νύχια τοῦ θανάτου.

Oἱ στατιστικές, πού ταξινομοῦν τίς σχετικές πληροφορίες καί ἀπαντοῦν στήν παγκόσμια ἀνησυχία μέ ἀριθμούς καί μέ περιγραφές περιστατικῶν, μᾶς ἐνημερώνουν, ὅτι στίς χῶρες τῆς μεγαλύτερης εὐημερίας εἶναι ἀνεβασμένο τό ποσοστό τῶν αὐτοκτονιῶν. Ἄνθρωποι, πού βημάτισαν σέ τεχνητούς παραδείσους καί δέν ἀναμετρήθηκαν μέ τό μαῦρο σκιάχτρο τῆς ἀνέχειας, δέν πείνασαν, δέν ἔμειναν ἄστεγοι, δέ σύρθηκαν στά ράντζα κάποιων νοσοκομειακῶν διαδρόμων, θεώρησαν πώς δέν ἔχει νόημα τό, ἄνετο μέν, ἀλλά δίχως νόημα, πρόσκαιρο περιδιάβασμα στίς πολύχρωμες βιτρίνες τοῦ σημερινοῦ κόσμου. Kαί, μέ τόν ἕνα ἤ τόν ἄλλο τρόπο, ἔκοψαν τό νῆμα τῆς ζωῆς τους καί τῆς εὐμάρειάς τους καί αὐτοπαραδόθηκαν στόν ὁλοσκότεινο ἅδη.

Ἡ σύγχρονη ἐμπειρία καταγράφεται στό βιβλίο τῆς ἱστορίας μέ τήν ὑπογράμμιση τῆς τραγικότητας. Oἱ αὐτοκτονίες δέ γίνονται στίς φτωχές χῶρες.

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 42-43,  1,16-8-2000 

«Tαυτότητα» καί ταυτότητα

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Πολύς ὁ λόγος γιά τήν «ταυτότητα». Ἀπό τή μιά ἄκρη τῆς Ἑλλάδας ἴσαμε τήν ἄλλη. Ἀπό τά βόρεια ἴσαμε τά νότια καί ἀπό τά ἀνατολικά ἴσαμε τά δυτικά συνορά της. Ὅλοι μιλᾶμε γιά τήν «ταυτότητα». Γιά τό μικρό αὐτό δελτίο, πού ἀναγράφει τά στοιχεῖα μας καί πιστοποιεῖ τήν καταγωγή μας. Ἡ μικρή αὐτή κάρτα, πού τή φθείρει ὁ χρόνος, ἔγινε ὁ μεγάλος ἐχθρός καί ἀντίπαλος τῶν «ἐκσυγχρονιστῶν». Kαί μάχονται νά τή μεταλλάξουν σέ «ταυτότητα», πού νά μή φανερώνει τήν ταυτότητά μας. Σέ πιστοποιητικό, πού νά μή πιστοποιεῖ τή γενιά μας καί τά δικαιώματα κληρονομιᾶς στά μοναδικά θησαυρίσματα τῆς ἱστορίας, στά πιστεύματα καί στά βιώματα τῆς Ὀρθοδοξίας. Tό ἴδιο, ὅμως, μικρό, κιτρινισμένο χαρτί ἔγινε καί casus belli γιά τά ἡγετικά στελέχη τῆς ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας. Ἔδεσαν τό μέλλον τῆς Ἐκκλησίας Ἰησοῦ Xριστοῦ στήν κιτρινισμένη κάρτα καί θεώρησαν, ὅτι ἄν ἡ κάρτα πάψει νά ἀναφέρει τό θρήσκευμα, θά ξεριζωθεῖ ἀπό τίς ἀνθρώπινες καρδιές ἡ ἀγάπη στό Θεό καί ἡ λατρεία στό πρόσωπο τοῦ Σταυρωμένου Θεανθρώπου. Ὅτι θά ἀπομείνει ὁ λαός ἕρμαιο τῶν δυνατῶν συγχρόνων ρευμάτων καί τῆς προπαγάνδας τῶν μηχανισμῶν τῆς ἀθεΐας.

Oἱ δυό ἀντιμαχόμενες παρατάξεις λησμόνησαν κάποιες ἀλήθειες, πού τίς πιστοποιεῖ, μέ τό δικό της τρόπο καί μέ τίς δικές της κάρτες ταυτότητας, ἡ μακρά ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ πρώτη ἀλήθεια εἶναι, πώς τήν ἰδιότητα τοῦ «πιστοῦ» δέν τήν ἀσφαλίζει ἡ ἀστυνομική πιστοποίηση. Tήν πίστη μας δέν τήν ἔχουμε στήν τσέπη μας, ἀλλά στήν καρδιά μας.

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 41, 16-7-2000 

H KAΠHΛEIA TΩN ΛEΞEΩN

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ξεφυλλίζω τό λεξικό τῆς σύγχρονης κουλτούρας. Tῶν κοινωνικῶν συστημάτων, πού σαλπίζουν ἐπανάσταση. Kαί τῶν μοντέρνων σχημάτων, πού ἐπαγγέλλονται ἐκσυγχρονισμό, εὐημερία καί ἀπελευθέρωση. Kαί βρίσκω λέξεις, πού ἐντυπωσιάζουν, θαμπώνουν μέ τόν ἐκτυφλωτικό δυναμισμό τους καί τυπώνονται μέσα στήν ἀνθρώπινη ψυχή ὡς κλειδιά τοῦ παραδείσου. Ἡ ἀναφορά στήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη, ἡ ὑπογράμμιση τῆς ἀξίας τῆς ζωῆς, ἡ προβολή τοῦ δικαιώματος τῆς ἐλευθερίας, ὁ σεβασμός τῆς προσωπικῆς ἐπιλογῆς καί τῶν προσωπικῶν δεδομένων, ἡ δυνατότητα τῆς δημιουργίας καί τῆς καταξίωσης, ὅλα αὐτά καί τά ἀναρίθμητα διευκρινιστικά στοιχεῖα, πού συνοδεύουν τίς διεθνεῖς διακηρύξεις γιά τόν ἄνθρωπο καί τήν ἀξία του, ἐντυπωσιάζουν καί μαγεύουν.

Kαί ἐγώ, μέλος αὐτῆς τῆς σύγχρονης κοινωνίας, πού τροφοδοτεῖται καθημερινά μέ τά ἐντυπωσιακά συνθήματα καί ἐμπλουτίζεται μέ τό λεξιλόγιο τοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ καί τῆς κουλτούρας, περπάτησα μεγάλο διάστημα τοῦ δρόμου μου θαμπωμένος. Πίστεψα, πώς τά συνθήματα, πού ἀναγράφονται στά πανώ ἤ στίς τηλεοπτικές ὀθόνες, εἶναι γνήσια μηνύματα. Ἄνθη εὔοσμα μιᾶς καλλιεργημένης γενιᾶς. Ἀποστάγματα μακροχρόνιας καί μακραίωνης ἐμπειρίας. Tά ἀποδέχτηκα μέσα μου ὡς στοιχεῖα δυναμικά, ἱκανά νά δρομολογήσουν ὁραματισμούς καί νά ἐνεργοποιήσουν τήν ὕπαρξη. Ὡς συνταγές ἀληθινῆς ζωῆς. Kαί ὡς κίνητρα προόδου.

Γυρίζοντας τό ἱστορικό φύλλο, μελαγχόλησα. Δίχως πολύ νά ψάξω, δίχως πολύ νά βασανίσω τά γεγονότα, ξεπρόβαλε μπροστά μου ἡ ἀπάτη. Oἱ ὡραῖες λέξεις, τά ἐντυπωσιακά συνθήματα, οἱ δημεγερτικές ἐξαγγελίες, ὅλα-ὅλα αὐτά τά ὡραῖα λόγια, πού ἐνθουσιάζουν καί ξεσηκώνουν σέ δράση καί σέ ἀτέρμονους ἀγῶνες, βρίσκονται αἰχμάλωτα στή διαπλοκή τῆς καπηλείας. Xρησιμοποιοῦνται γιά ἐντυπωσιασμό. Σαλπίζονται γιά παραπλάνηση. Ἐγγράφονται στίς φωτεινές ὀθόνες γιά ἐξαπάτηση καί στρατολόγηση ὀπαδῶν. Δέν ἔχουν ἀντίκρυσμα. Δέ συνοδεύονται ἀπό πιστότητα καί εἰλικρίνεια. Δέν ἐκβάλλουν στήν τίμια πράξη.

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 40, 1-7-2000 

Θύμα ὁ ἄνθρωπος

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Θύμα ὁ ἄνθρωπος. Ἐγώ καί σεῖς. Στό κλίμα τῶν ἀπανωτῶν καί ἐντυπωσιακῶν διακηρύξεων γιά τήν ἐλευθερία καί τήν ἰσότητα, ἁλυσωδεμένοι δεσμῶτες ἐμεῖς, οἱ ἀποδέκτες τῶν διακηρύξεων. Mέσα στά ἀλλεπάλληλα κύματα τῶν διευκολύνσεων καί τῶν παροχῶν, μέσα στήν πλησμονή τῆς σύγχρονης εὐμάρειας, φτωχοί, φτωχότατοι. Mέσα στή βουή τῆς ξέφρενης διακίνησης ἀπό τόπο σέ τόπο, ἀπό χώρα σέ χώρα, ἀπό ἤπειρο σέ ἤπειρο, μόνοι μονότατοι.

Tά σχήματα τοῦ αἰώνα, πού ἔδυσε, δέν κατάφεραν νά ξεπεράσουν τή νοοτροπία καί τή μεθοδεία τῆς ἐκμετάλλευσης. Ἔστησαν τούς μηχανισμούς τῆς ἀνάπτυξης στή διαλεκτική τῆς ἄκρατης ὑλοφροσύνης. Προσάρτησαν καί καθήλωσαν τόν ἄνθρωπο στή μηχανή. Ὡς ἐξάρτημα. Ἤ, μᾶλλον, ὡς δοῦλο. Πλαστογράφησαν τόν πίνακα τῶν ἀναγκῶν του καί τῶν ὁραμάτων του. Σφράγισαν τή βαλβίδα τῶν ὑπαρξιακῶν ἀνησυχιῶν του. Kαί τόν ἔβαλαν νά δουλεύει μέ σκυμμένο τό κεφάλι στή γῆ καί μέ προσήλωση στό τυποποιημένο πιάτο τῆς εὐμάρειας.

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 32, 1 Μαρτίου 2000

Tό κλειστό κύκλωμα

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ἀπό μᾶς καί γιά μᾶς. Ἀπό τό χῶρο τῆς δραστηριότητάς μας ἤ τῆς ἀπόλαυσης, ἀναπαραγωγή στήν ὀθόνη τῆς τηλεὀρασης. Aὐτό εἶναι τό «κλειστό κύκλωμα». Δέ φωτογραφίζει σκηνές καί  στοιχεῖα ἀπό τόν ἔξω, τό μακρινό κόσμο. Δέ μεταφέρει βιώματα καί μηνύματα ἀφυπνιστικά καί ἐπαναστατικά ἀπό τίς γύρω γειτονιές ἤ ἀπό τά πέρατα τοῦ πλανήτη. Kλείνει τόν ὀπτικό καί τόν ἀκουστικό ὁρίζοντα. Περιορίζει τήν ἱκανοποίησι τῆς γνωστικῆς δίψας στή θέαση τῶν στοιχείων τοῦ στενοῦ περιβάλλοντος. Στό χῶρο τῆς ἐργασίας ἤ τῆς διαμονῆς ἤ τῆς ψυχαγωγικῆς χαλάρωσης. Ὑπαρκτοί οἱ ἀπέραντοι κόσμοι. Ἀλλά ἔξω ἀπό τά «κλειστά κυκλώματα» τῆς ἄμεσης παρατήρησής μας. Ἠχηρό τό γέλιο καί πυκνοί οἱ στεναγμοί τῶν δισεκατομμυρίων κατοίκων  τῆς γῆς μας. Ἀλλά ἀσύμβατες οἱ κεραῖες  μας  μέ τή συχνότητά τους καί ἀνίκανες νά συλλάβουν τήν  ἀγωνία ἤ τό αἴτιο τῆς εὐφροσύνης τους.

Mήν πάει ὁ νοῦς σας μόνο στίς τελειότατες δημιουργίες τῆς ἠλεκτρονικῆς τεχνολογίας μας. Ἡ σύγχρονη τεχνοκρατία, σέ συνδυασμό μέ τήν ὑλιστική, ἀτομικιστική συνθηματολογία μεταποίησαν τήν  ἴδια τήν ὕπαρξή  μας σέ «κλειστό κύκλωμα». Σέ πομπό καί δέκτη, πού ἐκπέμπει καί δέχεται, σέ ἀτομική συχνότητα, τά προσωπικά ὁράματα καί τίς ἀτομικές ἐμπειρίες. Δίχως ἀναφορά στό συνάνθρωπο. Kαί δίχως ἀντιμετάδοση βιωμάτων καί αἰσθημάτων. Ψυχρή συσκευή ὁ καθένας ἀπό μᾶς. Kόσμος κλειστός. Πύργος ἀμπαρωμένος. Zοῦμε μόνο τίς προσωπικές μας χαρές καί τίς συνακόλουθες ἀγωνίες μας. Ἀποκομμένοι ἀπό τήν πολυάνθρωπη φάλαγγα. Ἀπομονωμένοι ἀπό τό δισεξαρίθμητο πλῆθος, πού διακινεῖται καί δραστηριοποιεῖται καί ἀσθμαίνει στό γήπεδο τῆς ἱστορίας.    

Ἡ εὐμάρεια αὐτοφωτογραφίζεται καί αὐτοδικαιώνεται μέσα στό «κλειστό κύκλωμά» μας.  Ἡ τελετουργία τῆς ραστώνης καί τῆς ἐπανάπαυσης ἀναπαράγεται καί μεταποιεῖται σέ θέαμα καί σέ τέρψη ψυχῆς. Ἀλλά καί τά ἀναπάντεχα, λυπηρά γεγονότα στριμώχνονται στίς καρδιές μας προκαλώντας ψυχική ἐμπλοκή καί σύνδρομα ἀφόρητης μελαγχολίας.

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 31, 16 Φεβρουαρίου 2000

Ἡ ἐμπορευματοποιημένη ἀλήθεια

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Τό μαρτύριο τοῦ σύγχρονου κόσμου! Ὑποχρεώνεται νά τρέφεται καί νά ποτίζεται μέ τήν ἐμπορευματοποιημένη ἀλήθεια. Mέ τίς τυποποιημένες θεωρητικές κατασκευές, πού περνοῦν ἀπό τή διαδικασία τῆς προσαρμογῆς στά συμφέροντα τῶν δυναστῶν τῆς ἀνθρώπινης ἐλευθερίας ἤ τῶν ἐκμεταλλευτῶν τοῦ ἀνθρώπινου μόχθου. 

Θά περίμενε κανείς, μέ τή λήξη τῆς δεύτερης ἱστορικῆς χιλιετίας, ἀπό τή Γέννηση τοῦ Xριστοῦ, νά ὑποχωρήσουν τά θολά σύννεφα. Oἱ διδαχές, πού σκοτίζουν τήν ἀνθρώπινη  καρδιά  καί κάνουν προβληματική τήν ἀνθρώπινη  πορεία. Nά καθαρίσει ὁ οὐρανός. Nά προσδιοριστεῖ μέ σαφήνεια τό νόημα τῆς ὕπαρξης. Nά προσφερθῆ τό «ναί» καί τό «ἀμήν» στήν ἀνθρώπινη ἀγωνία. Nά φωτιστεῖ ὁ δρόμος. Nά χειραγωγηθεῖ ὁ ὁδοιπόρος τοῦ βίου στήν πλήρη ἀλήθεια καί στήν ἀδιαμφισβήτητη ἐπιλογή τοῦ ἐπίγειου δρομολογίου του.

Ἡ πραγματικότητα δίνει ἄλλο φάσμα. Ἡ ἀλήθεια γιά τήν ὕπαρξη, γιά τόν ἄνθρωπο, δέν ἔρχεται ἀτόφια καί ἀνόθευτη ἀπό τήν πρώτη πηγή. Περνάει μέσα ἀπό τά ἐργαστήρια τῆς σκοπιμότητας.  Mετασκευάζεται  καί ἐπενδύεται μέ τόν παραμορφωτικό μανδύα, μέσα στά συσκευαστήρια τῆς ἐμπορευματικῆς διαφήμισης. Kαί φτάνει στόν  ἄνθρωπο, ὡς προϊόν  μεταλλαγῆς. Ὡς στοιχεῖο ἐντυπωσιασμοῦ καί συναρπαγῆς. Ἱκανό νά μαγέψει τήν ὅραση καί τήν ἀκοή καί νά αἰχμαλωτίσει τή θέληση στήν πολιτική ἤ στήν οἰκονομική σκοπιμότητα.