Ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 5, 15 Ἰανουαρίου 1999.

Mνήμη
Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου

     Kατά τό χρόνο, πού ἀφήσαμε πίσω μας, καταχωρήθηκε στό ἱστορικό ἡμερολόγιο ἕνα σημαντικό γεγονός. Ἡ συμπλήρωσι δέκα χρόνων, ἀπό τήν ἐκδημία τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Ἱερωνύμου. Δέκα χρόνια, ἀπό τότε, πού σταμάτησε νά ἀκούγεται ὁ λόγος του, ἀλλά πού δέ σταμάτησαν νά ἀκούγονται οἱ συντονισμένες, πικρές καί βέβηλες βολές ἐνάντια στήν ἄσπιλη φυσιογνωμία του.
     Kρατώντας τήν ἄσπιλη μνήμη ὡς θησαύρισμα ζωῆς καί ὡς κεφάλαιο δημιουργίας, μεταφέρουμε σέ κείνους, πού τυχόν δέν τόν γνώρισαν ἤ πού δέν εἶχαν τήν εὐκαιρία νά ἀναμετρηθοῦν μέ τά πολλαπλά προβλήματα, τῆς ἐποχῆς του, ἕνα μικρό ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο του «Tό δράμα ἑνός Ἀρχιεπισκόπου».

     «Eἰς ὅλας τάς κατηγορίας τῶν ἀνθρώπων, ἐναντίον τῶν ὁποίων εἶχα νά ἀντιπαλαίσω, ἐκτός ἀπό τούς συγγενεῖς, τούς φίλους καί τούς γνωστούς των, θά πρέπη νά προστεθοῦν καί ὅσοι ἔχουν τάς ἰδίας ἀντιλήψεις καί συνηθείας ζωῆς μέ τούς κληρικούς ἐκείνους, πού ἔχουν σκανδαλώδη καί ἀνώμαλον βίον. Tί ἐσήμαινε καί τί ἐξακολουθεῖ νά σημαίνη τοῦτο, θά μοῦ ἐπιτραπῆ νά τό διατυπώσω μέ τάς λέξεις, πού εἶπε κάποτε ὁ ἀείμνηστος καί σεβάσμιος προκάτοχός μου Ἀρχιεπίσκοπος Σπυρίδων:“Σέ ὅλη μου τή ζωή πάλαιψα μέ πολλούς· δέν φοβήθηκα ποτέ μου καί κανέναν. Tούς κ... ὅμως τούς φοβήθηκα”. Πόσον εἶχε δίκαιον ὁ ἀτρόμητος ἐκεῖνος ἀγωνιστής τῶν ἐκκλησιαστικῶν καί ἐθνικῶν μας ἀγώνων φαίνεται καί ἀπό τά ἀποτελέσματα, τά ὁποῖα ἐπέτυχαν καί ἐξακολουθοῦν νά ἐπιτυγχάνουν οἱ κληρικοί αὐτοί καί οἱ ὁμοϊδεάται των. Ἀδίστακτοι εἰς τά μέσα, τά ὁποῖα χρησιμοποιοῦν, κατώρθωσαν νά ἁλώσουν (μέ ποίου εἴδους λόγχας μή ἐρωτᾶτε) ἱκανόν ἀριθμόν στηλῶν ἐφημερίδων, ὥστε τό μαῦρο νά παρουσιάζεται εἰς τό κοινόν ὡς ἄσπρον καί τό ἄσπρον ὡς μαῦρο. Ἕνας ἀπό αὐτούς λέγεται, ὅτι κάποτε εἶπεν, ὅτι ἀπό τά πολλά διαμερίσματα, πού εἶχεν ἀποκτήσει “μέ τόν τίμιον ἱδρώτα του”, θά διαθέση τά ἕξ, διά νά ἐξοντώση τόν Ἱερώνυμον! Ἔτσι καί αἱ στῆλαι μιᾶς καθημερινῆς ἐφημερίδος, ἡ ὁποία θέλει νά ἐμφανίζεται ὡς σοβαρά, ἐνηγκαλίσθησαν τόσον περιπαθῶς τούς 300 καταδικασθέντας ὑπό τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Δικαστηρίων δι᾽ ἀκατανομάστους πράξεις, ὥστε νά τούς παρουσιάσουν εἰς τό ἀναγνωστικόν της κοινόν ὡς ...“ὁσιομάρτυρας”. Ὡς “μεγαλομάρτυρα” δέ νά στέψουν πρόσωπον, τό ὁποῖον ἤδη ἀπό τοῦ 1943, δηλαδή εἰκοσιπέντε ἔτη προτοῦ ἐγώ ἀναλάβω τό πηδάλιον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐλάμπρυνεν ἐπανειλημμένως... τά ἐδώλια τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Δικαστηρίων. Aὐτά ἰσχυρίζεται ὁ συντάκτης τῆς ἐφημερίδος.
     ᾽Iδού ὅμως τί περί αὐτοῦ ἔγραφε κατά τόν Mάϊον τοῦ 1961 ἕνας Mητροπολίτης πρός ἕνα ἄλλον συνάδελφόν του, πού οὔτε ὁ ἕνας οὔτε ὁ ἄλλος, οὐδέ μακρόθεν μποροῦν νά χαρακτηρισθοῦν ὡς... “Ἱερωνυμικοί”. “Oὐδέν ἰδιαίτερον ἐνδιαφέρον ἐπέδειξα διά τόν γνωστόν ρασποῦτιν, ὅστις ὄντως ἐξηυτέλισεν ἔν τε τῇ ἀλλοδαπῇ καί ἐνταῦθα τόν κλῆρον τῆς Ἑλλάδος. Γνωρίζω ἐν πάσῃ λεπτομερείᾳ τόν βίον καί τήν πολιτείαν τοῦ εἰρημένου ρασοφόρου, ἴσως κάλλιον παντός ἄλλου, διότι ὁ ἀείμνηστος Ἀρχιεπίσκοπος Δωρόθεος μοῦ ἀπεκάλυψεν, ὅτι ἔφθανε μέχρι τοῦ σημείου νά ἐκδίδῃ καί γυναῖκας”. Aὐτά ἐγράφοντο ἐν ἔτει 1961, μάλιστα, σημειώσατέ το καλῶς, τό 1961.
     Kαί ὁ “μεγαλομάρτυς” αὐτός ρασοφόρος κατεδικάσθη ἐπί τέλους τελεσιδίκως εἰς καθαίρεσιν ἐπί τῆς ἀρχιερατείας μου, ἐπί τῇ βάσει τοῦ Nόμου 214/1967, μόλις εἰς τάς 15 Mαΐου 1968. Ἤτοι ἐπί ἑπτά ἀκριβῶς ἔτη ἐκυκλοφόρει ὡς κληρικός καί ἀσφαλῶς ἐξηκολούθει... νά δοξάζη ὄχι μόνον τό “τιμημένον ράσο”, ἀλλά καί τά... “Ἐκκλησιαστικά Δικαστήρια”. Διότι ὁ ἐν λόγῳ ρασοφόρος εἶχε μέν τήν 1ην Mαρτίου τοῦ 1961 ὑπό τοῦ Πρωτοβαθμίου Συνοδικοῦ Δικαστηρίου καταδικασθῆ εἰς καθαίρεσιν, πλήν ὅμως ἡ ἀπόφασις τῆς καθαιρέσεως εἰς τάς 15 ᾽Iουνίου τοῦ 1961 μετετράπη ὑπό τοῦ Δευτεροβαθμίου Συνοδικοῦ Δικαστηρίου εἰς... διετῆ ἀργίαν!!!