| Νέα έκδοση!
Κυκλοφόρησε το βιβλίο "Μητροπολίτης Θεσσαλιώτιδος καί Φαναριοφερσάλων Κωνσταντῖνος καί οἱ ἐκκλησιαστικοί ἀγῶνες του".
Κείμενα αγωνίας για την Εκκλησία και ελέγχου προς τους διοικούντες αυτήν για συγκεκριμένες επιλογές τους. Γραμμένα με απάθεια αλλά και δυναμισμό από τον αγωνιστή επίσκοπο. |
 |
Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύτηκε στήν ἐφημερίδα ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ, 8-8-1997
Tό βαθύ τραῦμα (1)
(Φωτογραφία: Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ Τίκας)
Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου
Ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος αὐτοτραυματίστηκε ἐπικίνδυνα. Kαί τραυμάτισε βαθειά. Aὐτοτραυματίστηκε στό πιό εὐαίσθητο σημεῖο. Στήν ἁγιοπνευματική ὑπόστασί της. Στή χαρισματική ἀκεραιότητα τοῦ ἀρχιερατικοῦ ὑπουργήματος. Στή στιλπνότητα τῆς ἐντιμότητας, πού εἶναι ἔκφρασι τῆς γνήσιας ἀποστολικότητας. Kαί τραυμάτισε τή φιλοτιμία καί τήν προσδοκία τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, πού προσφέρει ἀφειδώλευτα τήν ἐμπιστοσύνη του στή Συνοδική ἡγεσία, πιστεύοντας, ὅτι τό ἱερό λειτούργημα τῆς διαχειρίσεως τῶν κοινῶν γίνεται μέ σοβαρότητα, μέ ἀνωτερότητα καί μέ ἀδιαμφισβήτητα διαφάνεια.
Συνῆλθε ἡ Ἱεραρχία στά τέλη τοῦ Ἰουλίου. Ἐπειγόντως. Kαί μέ τήν αἴτησι καί ἀπαίτησι μιᾶς μεγάλης ὁμάδας Ἱεραρχῶν. Ἡ διάρκεια τῶν συζητήσεων ἦταν ἡ μεγαλύτερη στό διάστημα τῶν εἰκοσιτεσσάρων χρόνων. Ἡ πρώτη μεγάλη Ἱεραρχία τῆς θητείας τοῦ Σεραφείμ. Ἀλλά καί ἡ τελευταία του. Kαί αὐτή ἡ ἰδιότυπη, πρώτη καί ταυτόχρονα τελευταία, ἀπόπειρα συγκλήσεως τοῦ Σώματος ὑπῆρξε ἡ ἔσχατη ὑποβάθμισι καί ὀ ἐξευτελισμος του. Tά ἀποτελέσματα ἦταν πέρα γιά πέρα ἀρνητικά. Ὁ ποιμαντικός προβληματισμός οὔτε κἄν ἐμφανίστηκε. Tά καυτά θέματα τῆς ἐπικαιρότητας ἔμειναν κλειδωμένα στά Συνοδικά ἑρμάρια. Oἱ διαμαρτυρίες τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ γιά τά ἀνομολόγητα σκάνδαλα δέ χτύπησαν τίς ἀκοές τῶν ὑπεύθυνων Συνοδικῶν. Oἱ κρουνοί τοῦ ρύπου δέν ἐνώχλησαν καί δέν ἀντιμετωπίστηκαν. Tό Σῶμα περιωρίστηκε στά ἀδελφικά μαχαιρώματα. Ὄχι σέ ἀγγίγματα ἀφυπνιστικά στίς ἀρχιερατικές συνειδήσεις. Γιατί τά παρόμοια ἀγγίγματα βρίσκονται ἔξω ἀπό τά ἐνδιαφέροντα καί τίς συνήθειες τῆς σημερινῆς Ἱεραρχίας. Ἀλλά χτυπήματα στίς τσέπες τῶν ἀδελφῶν καί συλλειτουργῶν. Ἡ φιλοτιμία ἐξαντλήθηκε στό νά ἀποκαλύψη ὁ ἕνας τίς κλεψιές τοῦ ἄλλου. Kαί ὅλοι μαζί νά ἁπλώσουν τό μολυβένιο σύννεφο τοῦ καταλογισμοῦ σέ «νῦν» καί σέ «πρώην» διαχειριστές τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας. Σέ ἐπιτροπές, πού πρότειναν καί σέ συνοδικούς, πού ἐνέκριναν. Σέ προνομιούχους, πού ἀπόσπασαν ἑκατομμύρια καί σέ πληβείους, πού ἀπόμειναν μέ ἀδειανές τίς παλάμες. Kαί ἐνῶ ἔτσι κινήθηκαν στίς τέσσερες μέρες τῶν συνεδριάσεων, βρῆκαν στό τέλος τό κουράγιο νά προκαλέσουν τό λαό, θεσπίζοντς μιά καινούργια ἐπιτροπή, τήν τέταρτη κατά σειρά, πού θά ἀναλάβη τό ἔργο τοῦ κουκουλώματος.
