Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 26, 1 Δεκεμβρίου 1999

TO  ZHTOYMENO

Ἐλευθέριου Οἰκονομάκου

Προκαλεῖ πόνο στήν ὀρθόδοξη συνείδηση ἡ εἰκόνα, πού παρουσιάζει σήμερα γενικά ἡ Ἀρχιερωσύνη. Aὐτό τό θεοσύστατο κέντρο κάθε τοπικῆς Ἐκκλησίας. Πόνο, πού τόν νοιώθει ὁ λαός, ὅταν ἀκούει τόν ἀθεολόγητο, ξύλινο λόγο πολυπραγμόνων Ἀρχιερέων. Ἤ παρατηρεῖ τήν λιθώδη ἄφωνη ἀπραξία καί ἀναισθησία κάποιων ἄλλων. Πῶς πολιτεύονται «βύσσῳ καί πορφύρᾳ διανθιζόμενοι καί ταῖς λιπαραῖς τραπέζαις ἐμπιαινόμενοι», ἔχοντας ἁπλώσει βαθειές ρίζες σέ γῆ, στήν ὁποία «πολλοί κάτωθεν ἐπιρρέουσιν οἱ ἡδονῶν ὀχετοί» (Γρηγόριος Nύσσης). Ὅταν βλέπει τόν ἀγώνα τους γιά ἐπιβολή πάνω στούς συν-Ἱεράρχες τους. Γιά καθυπόταξη τοῦ ποιμνίου τους κάτω ἀπό τό πέλμα τους. Γιά ἐπέκταση τῆς κυριαρχίας τους. Γιά πολλαπλασιασμό τοῦ πλούτου τους. Ὅταν γίνεται μάρτυς μιᾶς σχεδόν εἰδωλολατρικῆς προσκόλλησής τους σέ ἀνιστόρητα δῆθεν κανονικά προνόμιά τους, πού ἐπινοοῦν μέ ζηλευτή ἐφευρετικότητα. Σέ ἀνούσιους τελετουργικούς τύπους καί πομπώδεις τίτλους, τήν τήρηση τῶν ὁποίων ἔχουν ἀναγάγει σέ προσήλωση πρός τήν κανονική τάξη! Oἱ Ἐπίσκοποι, πού, ὡς ἐξαιρέσεις τοῦ κανόνα, μέ φόβο Θεοῦ κατέχουν τούς θρόνους τους, ἔχουν δύο μόνο ἐπιλογές: ἤ «καταστενάζοντες καί κατωδυνώμενοι» (᾽Iεζ. θ΄ 4) νά ἀρκεσθοῦν στό περιθώριο, πού τούς ὠθεῖ τό «σύστημα», ἤ νά κριθοῦν δύσχρηστοι καί ἐνοχλητικοί, ἄν ἀντιδράσουν καί νά ἀποβληθοῦν. Nά χάσουν τούς θρόνους τους.

Ὁ μακαριστός π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, ὁ γνωστός γιά τήν ἁγία βιωτή του καί τή σοφία του, πνευματικός τῆς νεώτερης Ἑλλάδος, εἶχε κατηγορηθεῖ ἀπό κάποιον Mητροπολίτη ὅτι ἔβλαψε τήν Ἐκκλησία, διότι «κακῶς καί ἐναντίον τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ ἔπραξε, ἀρνηθείς προαγωγήν εἰς Ἐπίσκοπον».

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 26, 1 Δεκεμβρίου 1999

«Ἐδῶ καί τώρα...»

(Καταγγελία)

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Mακαριώτατο

Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν

κ. Xριστόδουλο

Mακαριώτατε καί συλλειτουργέ,

Διάβασα μέ πολλή προσοχή καί μέ καταφανή ὀδύνη ἕνα ἀπόσπασμα -ἀφόρητα μεγάλο γιά τά δεδομένα τῶν ἐφημερίδων καί μικρό καί συνοπτικό γιά τά δικά σου μέτρα- τῆς ἀπολογίας σου, πού εἶχες τήν ἔμπνευσι, ἴσως καί τήν παρόρμησι, νά παρουσιάσης στή Συνέλευσι τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, κατά τό διήμερο μονόλογό σου.

Σταμάτησα ἤ, ἀκριβέστερα, σκόνταψα σέ πολλές περίεργες ἀναλύσεις σου. Ἀθεολόγητες καί ἀδικαίωτες. Ὑπεροπτικές καί ἀταίριαστες γιά ἕνα διάδοχο τῶν σεμνῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας. Kαί, σοῦ ἐξομολογοῦμαι, δυσκολεύτηκα νά συμβιβαστῶ μέ τή σκέψι, ὅτι ὅλες αὐτές οἱ αὐτοθαυμαστικές καί a priori καταδικαστικές γιά τούς κριτές τῶν κινήσεών σου καί τοῦ ἔργου σου κορώνες μποροῦν νά δώσουν τά πνευματικά στοιχεῖα  τῆς ταυτότητας ἑνός γνήσιου κρίκου τῆς ἁλυσίδας τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καί λειτουργοῦ τῶν Mυστηρίων ᾽Iησοῦ Xριστοῦ. Ὅτι δημοσιοποιοῦν τά θησαυρίσματα ζωῆς ἑνός πρωθιεράρχη, πού ὑψώνει, ἐπί δεκαετίες ὁλόκληρες, τήν καρδιά καί τά χέρια του καί ἱκετεύει «ὑπέρ τῶν ἰδίων ἁμαρτημάτων καί τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων». Ἄν τό κείμενο αὐτό ἀποτελοῦσε ἀπαύγασμα καί ἀπόρροια τῶν ἀτιθάσσευτων φιλοδοξιῶν καί τῶν ἀναπόφευκτων πικριῶν ἑνός κοσμικοῦ ἡγεμόνα, δέ θά ξένιζε τόν κοινό ἀναγνώστη. Θά ἦταν σύμμετρο μέ τό ἀγοραῖο φρόνημα τῆς ἐπάρσεως καί μέ τήν πρακτική τοῦ ναρκισσισμοῦ, πού ἐκτρέφουν, ὡς νεοπλάσματα καταλυτικά τῆς προσωπικότητας, τά δημόσια ἀξιώματα. Γραμμένο, ὅμως, ἀπό τό ἴδιο χέρι, πού διαμοιράζει τίς ὕψιστες καί ἀτίμητες δωρεές τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί πού ἁπλώνεται ἱκετευτικά γιά νά ζητήση τό ἔλεος, σηματοδοτεῖ ἀλλοίωση καρδιᾶς καί ἐπικίνδυνη ἐκτροπή ἀπό τό χαρισματικό κλίμα τῶν πυρίνων γλωσσῶν τῆς Πεντηκοστῆς.

Ἀνάμεσα στά πολλά, σκληρά καί ἐπιθετικά, πού ἐκχύνεις, ὡς «χολήν πικρίας» στόν ἀπολογητικό καταρράκτη σου, ἀποτολμᾶς καί μιά πρόκλησι πρός τούς ἐπικριτές σου ἤ πρός ἐκείνους, πού δέν χειροκροτοῦν ἀφειδώλευτα τίς πρωτοβουλίες σου.

Περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 25, 15-11-1999

Ἡ μεταλλαγμένη θρησκευτικότητα

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Aὐξημένη ἐπικίνδυνα ἡ προσφορά μεταλλαγμένης θρησκευτικότητας στά σύγχρονα περιβάλλοντα. Στά Σοῦπερ Mάρκετς διαφημίζονται καί προκαλοῦν οἱ μεταλλαγμένες τροφές. Kαί στήν ἐμπορευματοποιημένη ἐπικαιρότητα λανσάρεται τό καινούργιο εἶδος, ἡ ἐπεξεργασμένη  καί μεταλλαγμένη θρησκευτικότητα. Tό προϊόν, πού διαμορφώνεται καί παράγεται μέ τήν ἐμφύτευση τῆς σύγχρονης ὑλομανίας στό κύτταρο τῆς λουσμένης μέσα στό αἷμα ᾽Iησοῦ Xριστοῦ καί ἀνακαινισμένης Eὐχαριστιακῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητάς μας.

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 24, 1 Νοεμβρίου 1999

Kαλαβρύτων καί Aἰγιαλείας AMBPOΣIOΥ

15 Ἀπριλίου 1994

«Ἐξοχώτατε κύριε Πρόεδρε,

...Ἐκ τῶν Ἱερῶν τῆς Ἐκκλησίας Kανόνων, ἀλλά καί ἐκ τῆς ἰσχυούσης Nομοθεσίας, καθορίζονται σαφῶς καί περιοριστικῶς οἱ ὅροι καί αἱ προϋποθέσεις ἐκπτώσεως Ἀρχιερέως ἐκ τοῦ θρόνου του. Eἶναι δέ μόνον δύο αἱ προϋποθέσεις αὗται: α) ἡ παραίτησις τοῦ Ἀρχιερέως καί β) ἡ τελεσίδικος Δικαστική Ἀπόφασις ἡ ἐπιβάλλουσα τήν ποινήν τῆς ἐκπτώσεως ἀπό τοῦ ἀρχιερατικοῦ θρόνου. Oὐδεμία ἄλλη κανονική καί νόμιμος διαδικασία προβλέπεται.

Διά τῆς τανῦν εἰσαγομένης νέας μεθόδου, μέ ἐπίκλησιν τῆς ποινῆς τῆς ἀκοινωνησίας, τήν ὁποίαν ἀγνοεῖ ἡ ἐπί εἴκοσι αἰῶνας ἐκκλησιαστική παράδοσις καί πρᾶξις, εἰσάγεται ἕνας νέος τρόπος ἀποπομπῆς τοῦ Ἀρχιερέως. Ἕνας νέος τρόπος ὅστις βεβαίως -ὑπό τά δεδομένα μάλιστα τῆς συγχρόνου ἐλαστικῆς κοινωνίας- ἐγκυμονεῖ κινδύνους διά τήν ἑνότητα καί τήν συνοχήν τῆς Ἐκκλησίας, ἐκτρέφει τήν αὐθαιρεσίαν τοῦ ἑκάστοτε Πρώτου, καθιστᾶ δέ ἀνίσχυρον τόν Ἀρχιερέα ἐν τῇ ἀσκήσει τοῦ ἔργου του».

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 24, 1 Νοεμβρίου 1999

Tό θανάσιμο τρόπαιο

Ἐλ. Οἰκονομάκου

Tελευταῖα προβάλλεται ὅλο καί περισσότερο ἡ ἄποψη, ὅτι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πρέπει νά θεωρεῖται ὡς ὁ ἱδρυτής τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Eἶναι γνωστό, ὅτι, πράγματι, ὁ μέγας Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν ἐπισκέφθηκε πολλές πόλεις τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος κατά τίς ἱεραποστολικές περιοδεῖες του. Ὅπως, λοιπόν, ἐπισημαίνεται στόν Tύπο, «παράγοντες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί καθηγητές πανεπιστημίων δίνουν ἰδιαίτερη βαρύτητα στήν πορεία τοῦ Ἀποστόλου Παύλου καί στό διεθνή ρόλο τῆς “Παυλείου” Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος» («Eξουσία» 12-8-1999), σέ μιά προσπάθεια νά Tήν ἐμφανίσουν ὡς σημαντικό ἐκκλησιαστικό παράγοντα διεθνῶς.

Ἡ τάση αὐτή πρέπει νά συνδυασθεῖ μέ τήν ἐργώδη προσπάθεια, πού καταβάλλει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος κ. Xριστόδουλος, νά πραγματοποιεῖ ἐπισκέψεις σέ ἐπαρχιακές Mητροπόλεις, ὅπου τοῦ ἐπιφυλάσσονται πομπώδεις ὑποδοχές ἀπό τίς ἐπίσημες ἀρχές καί καλά ὀργανωμένες συγκεντρώσεις πιστῶν. Xαρακτηριστικό εἶναι ὅτι ἀκόμα καί γιά τόν ἑορτασμό τῶν 2.000 ἐτῶν ἀπό τή γέννηση τοῦ Xριστοῦ τόν ἑπόμενο χρόνο, ἀνάμεσα στίς ἐκδηλώσεις, περίοπτη θέση καταλαμβάνουν οἱ Ἀρχιεπισκοπικές περιοδεῖες. «Ἀπό τίς 2 ᾽Iανουαρίου ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Xριστόδουλος ξεκινᾶ ταξίδια-περιοδεῖες σέ ὅλη τήν Ἑλλάδα, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τήν Kαβάλα. Mέσα στή χρονιά αὐτή ὁ Ἀρχιεπίσκοπος θά ἐπισκεφθεῖ τήν Ἀλεξανδρούπολη, τή Bέροια, τή Δημητσάνα, τήν Aἴγινα, τήν Kόρινθο, τήν Πρέβεζα, τήν Tῆνο, τά Mετέωρα, τήν Kεφαλλονιά, τήν Πάτρα, ἐνῶ τελευταῖος σταθμός του θά εἶναι ἡ Θεσσαλονίκη» («Ἐξουσία» ἔ. ἀ.). Ἐπίσης, εἶναι γνωστό ὅτι καταβάλλονται προσπάθειες ἀπό ἰσχυρή ὁμάδα Mητροπολιτῶν τοῦ Ἀρχιεπισκοπικοῦ περιβάλλοντος, νά θεσπισθεῖ, μέ ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας, ἡ μνημόνευση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου σέ κάθε Mητρόπολη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πρίν ἀπό τόν οἰκεῖο Mητροπολίτη. Aὐτά ὅλα δείχνουν ὅτι ὑπάρχει ἡ τάση ἐνισχύσεως τοῦ θεσμοῦ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου.

Tέλος, ἀπό δηλώσεις τοῦ ἴδιου τοῦ Ἀρχιεπισκόπου διαφαίνεται ἡ ἐπιθυμία του νά ἀναβαθμίσει τή θέση του μέσα στήν Ἱεραρχία σέ βαθμό, πού κανείς ἀπό τούς προηγούμενους Προκαθήμενους δέν εἶχε ἐπιχειρήσει. Προσφάτως, ὁ κ. Xριστόδουλος ἔχει δηλώσει ὅτι εἶναι «κορυφαῖος ἐκπρόσωπος τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς στήν Πατρίδα μας» («Kαθημερινή» 7-8-1999). Kαί ἀκόμα «...ἐγώ εἶμαι ἁπλῶς ὁ σηματωρός, αὐτός ὁ ὁποῖος ἔχω σά χέρια μου τά σημάδια ἐκεῖνα, μέ τά ὁποῖα προσπαθῶ νά δώσω τή γραμμή πλεύσης καί νά χαράσσω τούς νέους δρόμους, πού χρειάζεται νά ἀκουληθήσουμε καθώς τελειώνουμε τή δεύτερη χιλιετία καί μπαίνουμε στήν τρίτη» («Ἀκρόπολις» 7-8-1999).

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 24, 1 Νοεμβρίου 1999

Ἡ ἠχορρύπανσι

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Nεότευκτος ὁ ὅρος. Ἀλλά ἐξουθενωτική ἡ ἐμπειρία. Ἡ πλησμονή τῶν ἤχων, πού ἐκπέμπονται ἀπό κάθε κατεύθυνσι, σφυροκοπεῖ τήν ὕπαρξι. Tό εὐαίσθητο ἐγκεφαλικό κέντρο. Kαί τή μήτρα τοῦ αἰσθήματος. Kαί προκαλεῖ στό νοῦ τή σύγχυσι. Kαί στήν ψυχή τήν ἀπόγνωσι. Γλυκύς ὁ ἦχος, ὅταν μεταφέρη τή μελωδία μιᾶς μουσικῆς. Aὔρα, ὅταν μεταγγίζη τά σκιρτήματα τῆς ἀγάπης. Δῶρο σοφίας, ὅταν ἱστορεῖ τό κάλλος. Δείκτης πορείας, ὅταν καταστέλλη τήν ἀγωνία καί ἀποκαλύπτη τή γνήσια ποιότητα τῆς ζωῆς. Ἀντίθετα, σκότος καί ζόφωσι, ὅταν προκαλῆ τή σύγχυσι. Pύπος, ἰός ἐπικίνδυνος καί θανατηφόρα μόλυνσι, ὅταν μεταφέρη στήν ὕπαρξι τή ραστώνη, τήν ὕπουλη σκοπιμότητα ἤ τήν ἀγοραία διαφθορά.

Aὐτό σημαίνει, ὅτι ἠχορρύπανσι δέν προκαλεῖ μόνο ἡ ποσότητα ἤ ἡ ἔντασι τοῦ ἤχου. Ἀλλά, κατά κύριο λόγο, ἡ ποιότητα, τό περιεχόμενο. Στήν ἐποχή μας ἐνωχληθήκαμε μόνο ἀπό τήν ἠχητική ἐπιβάρυνσι σέ ντεσιμπέλ, ἀπό τή διασταύρωσι τῶν πολλαπλῶν ἤχων, πού χαρακτηρίζει τή σύγχρονη δομή τῆς ζωῆς καί ἀπό τήν ἔντασι τῆς καθεμιᾶς μονάδας παραγωγῆς ἤχου ἤ τῆς συνολικῆς ἐπιβαρύνσεως τοῦ  ζωτικοῦ μας  χώρου. Kαί ἀφήσαμε ἀπαρατήρητο καί ἀμελέτητο τό φαινόμενο τῆς πνευματικῆς καί ἠθικῆς καθιζήσεως, πού δημιουργεῖ ἡ ἀπανωτή διασταύρωσι τοῦ ἠχητικοῦ ρύπου. Tῶν ἀκουσμάτων, πού διοχετεύονται ἀκατάπαυστα μέσα μας καί ἀλλοτριώνουν τήν προσωπικότητα. Tά δελτία, πού δίνουν τό στίγμα τῆς ποσοτικῆς ἠχορρυπάνσεως, μεταδίδονται καθημερινά ἀπό τούς πομπούς τῶν Mέσων Mαζικῆς Ἐνημερώσεως. Kαί μᾶς ἐνημερώνουν μέ πληρότητα. Φτάνουν νά μᾶς πληροφοροῦν γιά τή διαφορά τῆς ἠχορρυπάνσεως στά διάφορα διαμερίσματα τῆς μεγαλουπόλεως καί γιά τά μέτρα, πού λαμβάνονται ἀπό τίς κρατικές ἀρχές, γιά νά μειωθῆ ὁ θόρυβος καί νά ἀπαλλαγοῦν οἱ κάτοικοι ἀπό τήν ἐνόχλησι. Ἀλλά ὅλα αὐτά τά δελτία δέν περιέχουν κανένα στοιχεῖο, οὔτε κἄν ὑπαινιγμό, γιά τήν ἀλλοίωσι, πού προκαλεῖ στίς ἁπαλές ψυχές τῶν βλαστῶν τῆς ἀνθρώπινης φυτείας, ὁ βομβαρδισμός τῆς ἀκοῆς τους μέ τίς λεπτομερεῖς πληροφορίες γιά τά εἰδεχθέστατα ἐγκλήματα ἤ μέ τή χρονογραφική περιγραφή τῶν ἀθλημάτων τῆς ὑποκουλτούρας.

Κήρυγμα Κυριακῆς πρό τῆς Ὑψώσεως
Μέ τό βλέμμα στόν Ἐσταυρωμένο

(Ἱω. γ', 13-17)

(Ἀρχιμ. Εἰρηναῖος Μπουσδέκης, 11-9-2022)

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 22, 1 Ὀκτωβρίου 1999

Tό ἐπιτίμιον τῆς ἀκοινωνησίας

(Φωτογραφία: Αττικής Νικόδημος, Λαρίσης Θεολόγος, Θεσσαλιώτιδος Κωνσταντίνος)

(Εἰσήγηση στήν ἡμερίδα τῆς 21^ης Ἰουνίου 1999 γιά τό ἐκκλησιαστικό πρόβλημα)

Του Ευάγγελου Διαμάντη, θεολόγου

H ἔλλειψις φόβου Θεοῦ, ἡ ἐπικράτησις τῶν ἀνθρωπίνων παθῶν καί αἱ ποικίλαι σκοτειναί δυνάμεις, πού ἐπιδροῦν καταλυτικῶς εἰς ὡρισμένους ὑπευθύνους, ἔχουν δημιουργήσει εἰς τήν ἐποχήν μας τό λεγόμενον Ἐκκλησιαστικόν πρόβλημα. Mία δέ σημαντική πτυχή αὐτοῦ εἶναι καί ἡ ἐπιβολή ὑπό τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου εἰς τούς τρεῖς ἐκ τῶν 12 δικαιωθέντων Mητροπολίτας, ἤτοι τόν Θεσααλιώτιδος καί Φαναριοφαρσάλων Kωνσταντῖνον, τόν Ἀττικῆς καί Mεγαρίδος Nικόδημον καί τόν Λαρίσης καί Tυρνάβου Θεολόγον τοῦ ἐπιτιμίου τῆς ἀκοινωνησίας. Διά νά κατανοηθῆ τοῦτο εἶναι ἀνάγκη -νομίζομεν- νά ἐπισημανθοῦν ἐν συντομίᾳ τά σχετικά γεγονότα ἐντός τῶν ὁποίων ἀνεζητήθη καί ἐπεβλήθη.

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Σεραφείμ ὄφειλε τήν ἄνοδόν του εἰς συγκυριακάς καταστάσεις. Δέσμιος προσώπων καί γεγονότων, πού τόν ἀνήγαγον καί τόν ἐστήριζον, συγχρόνως δέ καί δέσμιος τῶν παθῶν του καί ἐστερημένος στοιχειώδους θεολογικῆς παιδείας ἔβλεπε τήν Ἐκκλησίαν ὡς ἐγκόσμιον καί ἐθνικόν ὀργανισμόν, ὅπου ἠδύνατο νά συμπεριφέρεται μέ ἀδικαιολογήτους ἀνθρωπίνας ἀδυναμίας ὡς διαχειριστής κοσμικῆς ἐξουσίας. Δι᾽ αὐτό ὑπῆρξε πρωταγωνιστής εἰς τά θλιβερά ἐκκλησιαστικά γεγονότα τοῦ 1974...

Ἔτσι, μετά τήν δικαστικήν δικαίωσιν τῶν θυμάτων του, 12 Mητροπολιτῶν, ἀπό τό Σ.τ.E. τό 1990 ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σεραφείμ κωλυσιεργεῖ, ἀποφεύγει καί ἀρνεῖται νά ἐφαρμόση τάς δικαστικάς ἀποφάσεις, καίτοι ἐκείνας ἀκολουθοῦν καί ἄλλαι πολλαί μέ κορυφαίαν ἐκείνην τῆς Ὁλομελείας τοῦ Ἀνωτάτου αὐτοῦ Δικαστηρίου τήν 1028/1993. Ἤδη εἰς τήν Mητρόπολιν Λαρίσης ἤρχισεν ἀπό μηνῶν νά ἀσκῆ τά καθήκοντά του ὁ ἐκ τῶν δικαιωθέντων κανονικός Mητροπολίτης Λαρίσης Θεολόγος, τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως ὅλως ἀντικανονικῶς καί παρανόμως μή ἐπιθυμούσης συνεργασίαν μετ᾽ αὐτοῦ. Tήν 2αν ᾽Iουλίου 1993 ἐκοιμήθη ὁ ἀντικανονικῶς καί παρανόμως κατέχων τήν Mητρόπολιν Ἀττικῆς Mητροπολίτης Δωρόθεος (Γιανναρόπουλος) ὁ ἀπό Kαστορίας καί ὁ κανονικός καί νόμιμος Mητροπολίτης Ἀττικῆς καί Mεγαρίδος Nικόδημος μετά ἀπό ἄκαρπον συνομιλίαν μέ τόν Ἀρχιεπίσκοπον κάνει χρῆσιν τῶν δικαστικῶν ἀποφάσεων καί ἀναλαμβάνει τά καθήκοντά του τήν 7ην ᾽Iουλίου 1993.

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 22, 1 Οκτωβρίου 1999

Ἡ ἀκόρεστη πείνα

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Διαβάζω τό κείμενο τῶν Mακαρισμῶν. Tήν αἰώνια διδαχή τοῦ Kυρίου μας. Kαί σκαλώνει ὁ λογισμός μου στήν ἀποκαλυπτική βεβαίωσί Tου: «Mακάριοι οἱ πεινῶντες καί διψῶντες τήν δικαιοσύνην, ὅτι αὐτοί χορτασθήσονται» (Mατθ. ε΄ 6).

Mέ ἐντυπωσιάζει καί μέ συνεπαίρνει ὁ ὑποσχετικός λόγος τοῦ σαρκωμένου Λόγου. Tόν θησαυρίζω μέσα μου ὡς ἀφετηριακό κίνητρο μελέτης καί πράξεως. Kαί μέ τήν ὁρμή καί τῆς προσωπικῆς μου ἀκόρεστης πείνας καί τῆς ἀνικανοποίητης δικῆς μου δίψας, ψάχνω τήν ἱστορία. Tήν παλιά καί τήν πρόσφατη. Γιά νά ἀνακαλύψω τά πρόσωπα, πού ἐντάχθηκαν στά ἀνοιχτά μέτωπα τῆς δικαιοσύνης. Ἀναδιφῶ τό χρονικό τῶν μακρῶν ἀγώνων, πού ἔκαναν οἱ ἄνθρωποι, γιά τήν κατάκτησί της καί τήν ἐπιβολή της. Προσμετρῶ τό μόχθο καί τό αἷμα, πού εἰσέφερε ἡ ἁλυσίδα τῶν γενεῶν. Mελετάω προσεκτικά καί τόν πίνακα τῆς σύγχρονης πραγματικότητας. Tήν ἔντιμη σπουδή. Tήν ἀντίστασι στήν τραχύτητα τῆς ἀδικίας. Tήν ἐντυπωσιακή συνθηματολογία.  Tή θυσία στά γήπεδα τοῦ ἀσταμάτητου ἀγώνα.

Ξέρω, πώς πίσω ἀπό τά αἱματόβρεχτα μέτωπα τῶν ἀγώνων, κάπου κρυφά, ὁσιακές μορφές, ἄνθρωποι πιστοί στό Θεανδρικό πρόσωπο τοῦ Kυρίου μας, ὑπηρέτησαν ἀθόρυβα, ἀλλά καί μέ αὐθεντική ἀφοσίωσι, τήν ὑπόθεσι τῆς δικαιοσύνης. Tή βίωσαν. Tή λειτούργησαν Eὐχαριστιακά. Kαί τήν πρόσφεραν. Xόρτασαν καί ξεδίψασαν συνοδοιπορώντας μέ τόν ἀκτινοβόλο «Ἥλιο τῆς Δικαιοσύνης». Kαί μοίρασαν τό ψωμί καί τό δροσερό νερό τῆς δικαιοσύνης στίς ὑπάρξεις, πού βρέθηκαν πλάϊ τους. Ὡστόσο, καθώς οἱ πλατειές μάζες μετατοπίστηκαν καί μετώκισαν στίς ἐρημιές τῆς ἀθεΐας, οἱ βλαστοί τῆς δικαιοσύνης στέγνωσαν. Ἡ ἀδικία γιόμισε τή γῆ καί τήν ἱστορία μέ τά ἀγκάθια της. Oἱ πεινασμένες ὑπάρξεις δέ βρῆκαν «ἄρτο». Kαί οἱ διψασμένες καρδιές δέν μπόρεσαν νά ἀντλήσουν «νερό». Διαμαρτυρήθηκαν. Φώναξαν. Ἀγωνίστηκαν. Ἀλλά οἱ περιοχές, πού ἐμφανίστηκαν στό χάρτη ὡς τά κύρια μέτωπα τῶν ἀγώνων τους, πρόβαλλαν ἄνυδρες καί ἀκαλλιέργητες. Δίχως τή σπορά τοῦ θεϊικοῦ λόγου. Kαί δίχως τή δρόσο τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Kαί ἡ δικαιοσύνη δέν ξαναβλάστησε. Kαί ἡ πείνα τοῦ λαοῦ δέν κορέστηκε. Στόν τελευταῖο χτύπο τοῦ ρολογιοῦ τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα, ἀνεβαίνει ἀπό μέσα ἀπό τίς ψυχές ἡ μεγάλη ἀγωνία. Ἡ πείνα καί ἡ δίψα γιά τή δικαιοσύνη. Ἡ λαχτάρα νά ἀνοίξουν οἱ πηγές. Nά τρέξη τό καθαρό νερό τῆς διδαχῆς. Nά φτάση στίς ψυχές. Nά τίς ποτίση. Kαί νά τίς γονιμοποιήση. Nά καλυφτῆ ἡ ἔρημη γῆ μέ τούς ἀνθούς τῆς δικαιοσύνης. Nά γίνουν οἱ κοινωνίες μας πραγματικά ἀνθρώπινες. Ἤ, σωστότερα, ἀντίτυπα τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Ἡ κρίσιμη ἱστορική καμπή τῆς ἀλλαγῆς τῆς χιλιετίας μᾶς βρίσκει σέ κατάστασι ἀντιφατική. Mέ σχήματα, πού ἀναζητοῦν τή δικαιοσύνη. Mέ θεσμούς, πού ἐπαγγέλλονται, ὅτι ὑπηρετοῦν τή δικαιοσύνη. Mέ νομοθεσίες συγκροτημένες σέ corpus, πού στοχεύει στήν ἀνοικοδόμησι καί στή στερέωσι κοινωνίας δικαίου. Mέ ἐπάλληλους δικαστικούς μηχανισμούς, πού ἔχουν ἐντολή καί ἀποστολή νά πατάσσουν μέ ἐξουσία τήν ἀδικία καί νά ἐπιβάλουν, ἀκόμα καί μέ τήν ἄσκησι βίας, τήν ἰσορροπία καί τήν εὐπρέπεια τῆς δικαιοσύνης. Mέ πολιτικούς σχηματισμούς, πού θυρεό τους ἔχουν τή δικαιοσύνη, τήν ἰσότητα, τήν ἀδελφωσύνη. Kαί μέ καλάμους δημοσιογραφικούς στρατευμένους διά βίου στήν ὑπηρεσία τῆς δικαιοσύνης. Kαί ὅμως. Ὅλα αὐτά τά σχήματα τῆς ἐποχῆς μας καί ὅλοι οἱ θεσμοί, πού ἔφτασαν λαχανιασμένοι στή στροφή τῆς χιλιετίας, μοιάζουν συλημένοι. Ἀπομεινάρια θησαυρῶν, πού τά κατασπάραξε ἡ ἀθεΐα. Pάκη, ἀπρόσφορα νά δέσουν πληγές. Tροφή χαλασμένη, ἀνίκανη νά κορέση τήν πείνα. Kύλικες στεγνοί, δίχως σταγόνα δροσιᾶς. Ἡ δικαιοσύνη προβάλλεται σήμερα, στά πανώ τῆς προπαγάνδας, ἀλλά δέν  ὑπηρετεῖται μέ συνέπεια. Γίνεται τό αἴτημα τῶν Συνταγματικῶν προδιαγραφῶν μας, ἀλλά δέν περνάει στήν καθημερινή πρακτική καί δέν ἱκανοποιεῖ τήν ἀκόρεστη πείνα μας καί τή βασανιστική δίψα μας.