Ἄρθρο ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 142, 1 Ὀκτωβρίου 2004 

Τραγούδι ἤ θρῆνος;

 

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου 

Τραγουδᾶμε, ἀμέριμνα, τήν ἐλευθερία μας. Καί ὑπηρετοῦμε, ἀδιαμαρτύρητα, τήν αἰχμαλωσία μας. Σέ πρῶτο πλάνο δείχνουμε, πώς πανηγυρίζουμε τήν ἀπελευθέρωση ἀπό τά ταμπού τοῦ παρελθόντος. Ἀπό τό “βαρύ νέφος τῆς ἄγνοιας” καί τίς “σκοταδιστικές προκαταλήψεις” καί τίς “ἀπολυταρχικές δομές” καί τά “στενά καλούπια τοῦ ἠθικοῦ νόμου”. Καί, μέσα στήν εὐφορία τοῦ πανηγυριοῦ μας, ἀνακαλύπτουμε, πώς οἱ χειροπέδες τῆς τυραννίας σφίγγουν γερά τά χέρια μας καί τίς καρδιές μας.

Ἡ ὑδρόγειος, στή συνολική της ἔκταση, λειτουργεῖ σάν δεσμωτήριο τοῦ προσώπου μας καί τῆς ἐλευθερίας μας. Ἄτεγκτοι οἱ νόμοι, πού διαμορφώνουν τό κοινωνικό καί τό πολιτιστικό μας πλαίσιο. Σκληροί οἱ κανονισμοί, πού ρυθμίζουν τήν καθημερινή διαβίωσή μας. Δέν ἀπομένουν περιθώρια προσωπικῶν ὁραμάτων. Δέν προσφέρεται ἡ εὐχέρεια ἀπόδρασης ἀπό τά κατεστημένα σχήματα. Παντοῦ καλούπια. Παντοῦ πινακίδες δρομολόγησης τῆς ἀνώνυμης καί ἄψυχης μάζας. Ἀπό τήν ὑπαρξιακή ἀγωνία γιά τό νοηματισμό τῆς μιᾶς καί μοναδικῆς παρουσίας στό γεφύρι τῆς ἐγκόσμιας ζωῆς, ἴσαμε τό εἶδος τῆς καθημερινῆς τροφῆς καί τήν ποιότητα τῆς διασκέδασης, τό κατεστημένο σχῆμα ἔχει ἕτοιμη τήν κονσέρβα του καί τήν ἀποθέτει (τό θέλουμε ἤ δέν τό θέλουμε) μπροστά μας, ὡς τή μόνη καί ὡς τήν καλίτερη ἐπιλογή.

Μέ συγκλονίζει καί μέ προβληματίζει βασανιστικά ἡ παγκόσμια ὁμοιομορφία. Λές καί πέρασε ὁδοστρωτήρας καί συνέθλιψε τίς διαφορές. Λές καί ρίχτηκαν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι στό μίξερ τοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ καί κατάντησαν μεῖγμα.

Δισεκατομμύρια οἱ ἄνθρωποι, πού περπατοῦν σήμερα σέ τοῦτο τόν πλανήτη. Πολυποίκιλες οἱ ἱστορικές τους ἀποσκευές. Διαφοροποιημένες οἱ ἐμπειρίες, πού κληρονόμησαν ἀπό τά σεβαστά πρόσωπα τῶν προγόνων τους. Ἀποστασιοποιημένα τά μονοπάτια τους, πού, ἴσαμε χθές, τούς ἔφερναν μπροστά στήν πύλη τῆς αἰωνιότητας. Καί σήμερα, ὅλοι αὐτοί, τά θύματα τῆς προπαγάνδας καί αἰχμάλωτοι τῆς παγκοσμιοποίησης, ἀναγκάστηκαν νά ζοῦν καί νά προβληματίζονται, νά δουλεύουν καί νά ἀπολαμβάνουν, μέ τίς ἁλυσίδες τῆς ὁμογενοποίησης στό λαιμό καί μέ τή σφραγίδα τῆς ὑποταγῆς στό μέτωπο.

Ρωτάω τή νέα γενιά, γιατί ἀνηφορίζει, μαζοποιημένη, τό μονοπάτι τῆς ἀποπροσωποποίησης. Καί μοῦ ἀπαντάει, πώς αὐτό τό life-style ἐπιβάλλεται στήν παγκόσμια πασαρέλα καί θά εἶναι ἀναχρονισμός καί ἀδικαίωτη καθυστέρηση ἡ ἀπόρριψή του. Προσεγγίζω τούς ὥριμους, πού διατηροῦν μέσα τους, θησαυρισμένα, τά βιώματα δυό ἐποχῶν, καί τούς βλέπω ξετρελλαμένους καί παθιασμένους νά μποῦν στό ὁρμητικό ρεῦμα τῆς ἐποχῆς καί νά ρουφήξουν μέσα τους τό πνεῦμα τοῦ ὁμόκεντρου καί ὁμόηχου τρόπου ζωῆς. Κάπου μακριά, ἠχεῖ ἡ μυστηριώδης σάλπιγγα, πού καλεῖ τούς πάντες σέ δουλική ὑποταγή καί σέ ἐξυπηρέτηση τῶν πολιτικῶν καί τῶν οἰκονομικῶν κολοσσῶν. Καί μεῖς, οἱ ἄνθρωποι, οἱ ζωντανές εἰκόνες τοῦ Θεοῦ, οἱ φορεῖς τοῦ χαρίσματος τῆς ἐλευθερίας, καταντήσαμε οἱ πραμάτιες τοῦ σκλαβοπάζαρου. Οἱ ἀγορασμένοι, γιά νά ὑπηρετοῦμε τά ξένα συμφέροντα καί νά κουβαλοῦμε πλοῦτο καί διαφθορά στά παλάτια τῶν τυράννων.