Πρός τούς φθονοῦντας

(Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου,Ἔπη ἱστορικά: Η’, Migne XXXVII, 1025)

Μετάφραση Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Τοῦτο τό ποίημα γράφτηκε τόν Ἰούνιο μέ Ἰούλιο τοῦ 381, στήν περίοδο πού ἡ δοκιμασία του βρισκόταν στό κορύφωμά της. Ὁ φθόνος ἀπροσχημάτιστα εἶχε μεταβληθῆ σέ πόλεμο ἐναντίον του. Οἱ ἀντίπαλοί του ἐπεδίωκαν μέ κάθε τρόπο νά τόν ἀπομακρύνουν ἀπό τό θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Κι’ ἐκεῖνος δοκιμάζεται, θλίβεται καί μεταφράζει σέ στίχους τή βαθειά του λύπη.

 

Τριάς σῶσε με·

            καί πάλι σέ παρακαλῶ, Τριάς.

Γιατί ἐσένα προτείνοντας,

            ἀγόρασα τό φθόνο.

Λαός, νόμοι, Τράπεζα,

            βήματα, θρόνοι,

Λόγοι, πού συνηγοροῦσαν

            γιά τά ἀληθινά δόγματα.

Πῶς καί γιατί ὅλ’ αὐτά

            κι’ ἀπό ποῦ, χύνοντας

τό ρεῦμα τοῦ Θεοῦ μου,

            τοῦ πιό δυνατοῦ Πνεύματος,

καί τρέφοντας

            τόν ἀνίδεο λαό καλά,

ἔπειτα ἀφοῦ ἔλυωσαν οἱ σάρκες μου

            στά πολλά ἀθλήματα,

ἔφυγα;

            Ὦ σκοποί, φωνάξτε.

Πέθανε αὐτός πού πότιζε

κι’ αὐτοί πού πεινοῦσαν γιά λόγο.

Ἄν, Χριστέ μου,

            δώσῃς μεγαλύτερη ἀμοιβή γι’ αὐτά

εἴθε νά εἶναι, ἄν πάλι ὄχι,

            καί γι’ αὐτά σοῦ χρωστᾶμε χάρι.

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Ἡ ἱκεσία ἑνός Ἁγίου», β΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1994), σελ. 179 καί 181