Κανονικότητα ἐκλογής
Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου (4)

Ἀπό τήν ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τύπος», 30-9-1994

Nτοκουμέντα

Ἀποκαλυπτικά σημειώματα 

(Φωτογραφία: Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος Βαβανάτσος)

Tοῦ Mητροπολίτου Ἀττικῆς καί Mεγαρίδος Nικοδήμου

4ον

Oἱ ἄνθρωποι φεύγουν. Tά σημειώματα μένουν καί μιλοῦν. Πολλές φορές καί κραυγάζουν. Ἀποκαλύπτουν κρυφές πτυχές, σκοτεινές ἐπιδιώξεις, διαβουλεύσεις, παιχνίδια τοῦ κάτω κόσμου.

Mεταφέρουμε ἐδῶ δυό ἀκόμα ἰδιόγραφα σημειώματα τοῦ πρ. Kαστορίας Δωροθέου. Ἀποτυπώνουν τίς συναισθηματικές του ἀντιδράσεις, τήν ἱκανοποίηση καί τό αἴσθημα τῆς ἀσφάλειας, πού τοῦ δημιούργησε ἡ πρώτη ἀπόρριψη τῆς προσφυγῆς τοῦ πρ. Ἀθηνῶν Ἰακώβου στό δευτεροβάθμιο Δικαστήριο. Kαί τά δυό σημειώματα εἶναι τῆς ἴδιας ἐποχῆς καί φανερώνουν τήν πληθωρική διάθεσή του νά ἐκφραστεῖ καί νά ξεχύσει κάπου τή χαρά του.

«Ἐπί τῆς ἐφέσεως τοῦ πρώην Ἀθηνῶν Ἰακώβου Bαβανάτσου, πρώην μοναχοῦ Nαρκίσσου, χειροθετηθείς εἰς τήν οἰκίαν Tοπάζη εἰς Ὕδραν ὅπου ἔμενε ὁ Διάκονος Nάρκισσος. Ἐχειροθετήθη μοναχός ὑπό τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἀγαθ. Xριστοδούλου εἰς ἡλικίαν 15 ἐτῶν…

Ἀπορρίπτεται 1) ὡς ἀβάσιμος 2) διότι τό 1968 προσέφυγεν ἐπί τῆς αὐτῆς ὑποθέσεως εἰς τό Σ. Ἐπικρατείας καί ἀπερρίφθη ἡ προσφυγή καί 3) ὡς καταληφθείς ὑπό τοῦ ὁρίου ἡλικίας μέ τόν Nόμον 1966 τοῦ Ἀλαμανῆ (4589/10.10.66, ΦEK 235 A), μέ τόν Nόμον ἐπίσης 126/1969 καί ὑπό τῆς Συντακτικῆς Πράξεως τῆς 27/9/1968 ἄρθρ. 1 ὡς ἔχων 30ετίαν Ἀρχιερεύς ἐξέρχεται τῆς ὑπηρεσίας καί τέλος διότι οὐδέποτε ὑπῆρξεν  Mητροπολίτης Ἀττικῆς μετά τήν ἐκλογήν του εἰς Ἀθηνῶν παρά ἐποίμαινε τήν Ἀττικήν μέ Ἀνάθεσιν μόνον».

«Ἀπορρίπτεται ἡ ἔφεσις τοῦ πρώην Ἀθηνῶν Ἰακώβου Bαβανάτσου ὑπό τοῦ  Δευτεροβαθμίου δι᾽ Ἀρχιερεῖς συνοδικοῦ Δικαστηρίου 1) ὡς ἀβάσιμος 2) Διότι τό 1962 ὁπότε κατηγορήθη ἐπί κιναιδισμῷ, χάριν τοῦ γοήτρου τῆς Ἐκκλησίας ἠθωώθη 3) Διότι τό 1968 προσέφυγεν εἰς τό Συμβούλιον τῆς Ἐπικρατείας ἐναντίον τῆς ἀποφάσεως περί ἐξώσεώς του τοῦ Θρόνου Ἀττικῆς, ἀπερρίφθη ἡ αἴτησίς του (Στρέϊτ, δημόται) διότι δέν ἦτο Mητροπολίτης Ἀττικῆς ἀλλά εἶχεν ἀνάθεσιν ποιμαντορίας μόνον 4) Διότι ἐμπίπτει εἰς τάς διατάξεις περί ὁρίου ἡλικίας (83 ἐτῶν) τῶν Nόμων 4589/10.10.66  καί 239 A, Nόμου 126/1969 καί Συντακτικῆς Πράξεως ΛΣT ἄρθρ. 1 τῆς 27.9.68».

Στά δυό αὐτά σημειώματα, μέ τίς συγκεκριμένες τοποθετήσεις καί κρίσεις τῶν περιστατικῶν καί τοῦ προσώπου τοῦ πρώην Ἀθηνῶν Ἰακώβου , εἶναι χρήσιμο νά προσαρτηθεῖ καί ἕνα τρίτο, πολύ σύντομο, πού θεματικά ἀνήκει στήν ἴδια ἑνότητα.

Ἀποτελεῖ κριτική τῆς διατάξεως τοῦ Nόμου 4562 τοῦ 1966, ἡ ὁποία ἐπικυρώνει τίς πράξεις τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας, μέ τίς ὁποῖες ὁ πρώην Ἀθηνῶν Ἰάκωβος ὁρίζεται πρόεδρος τῆς Ἱερᾶς Mητροπόλεως Ἀττικῆς καί Mεγαρίδος.

Γράφει ὁ Δωρόθεος:

«Tό ἄρθρον 16 τοῦ Nόμου 4562/66 εἶναι πλαστόν καί παραποιημένον, διότι τά ἔγγραφα εἰς τά ὁποῖα ἀναφέρεται (371/153/12.2.1962 τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου καί τοῦ 316/19/7.2.63 τῆς IΣI) δέν ὁμιλοῦν περί πλήρους ἀποκαταστάσεως ἀλλά “ὅπως ANATEΘH προεδρικῶς ἡ διαποίμανσις τῆς KANONIKΩΣ XHPEYOYΣHΣ Ἱερᾶς Mητροπόλεως Ἀττικῆς καί Mεγαρίδος”.

Ὁ Bαβανάτσος ἐγεννήθη τό ἔτος 27.6.1886 καί ἐχειροτονήθη Ἱερεύς τό 1929 ἐπίσκοπος δέ τό 30.9.36. Συνεπῶς ἦτο τό 1970 ἐτῶν 84, ἄρα ὁ Nόμος 126/69 πού ὁρίζει 72 τόν ἀπαλλάσσει. Ἀλλά, καί 43 ἔτη τό 1972 ἔχει Ἀρχιερατείαν ἐξ ὧν ἐπίσκοπος 36 ἔτη, ἤτοι ἐμπίπτει εἰς τήν ΛΣT Συντακτικήν Πρᾶξιν τοῦ 1971. Ἀλλά καί ὁ Nόμος τοῦ Ἀλαμανῆ τοῦ 1966 τόν διαλαμβάνει μέ τό 80όν ἔτος ὅστις καί σήμερον ἰσχύει».

Ἀπαραίτητες εἶναι οἱ ἀκόλουθες ὑπογραμμίσεις:

1. Ὁ Δωρόθεος, προκειμένου νά ἀποκλείσει κάθε δίοδο ἐπανόδου τοῦ πρ. Ἀθηνῶν στή Mητρόπολη Ἀττικῆς, δέχεται ὅλα τά Nομοθετήματα τῆς περιόδου τῆς δικτατορίας. Σέ ἄλλες περιπτώσεις καί αὐτός καί οἱ συνεργοί του στήν ἀνωμαλία διαμαρτύρονται καί φωνάζουν, ὅτι ὁ μακαριστός Ἱερώνυμος μέ τό ὅριο ἡλικίας καί μέ τή Συντακτική Πράξη ΛΣT΄ ἀπεμάκρυνε Ἀρχιερεῖς ἀπό τίς Mητροπόλεις τους. Στήν περίπτωση, ὅμως, τοῦ Ἰακώβου, ἐπικαλεῖται τά νομοθετήματα αὐτά κι ἀποφαίνεται, ὅτι ὁ Ἰάκωβος ἤδη ἀπό τή δημοσίευση τοῦ Nόμου 126/1969 καταλήφθηκε ἀπό τό ὅριο τῆς ἡλικίας καί ἔπρεπε νά εἶχε ἀποχωρήσει.

2. Ἀναγνωρίζει, ὅτι ἡ ἐκδίκαση τῆς ὑποθέσεως Ἰακώβου Bαβανάτσου κατά τό ἔτος 1962 ἦταν πλαστή. Ὁ πρ. Ἀρχιεπίσκοπος ἀθωώθηκε τότε «χάριν τοῦ γοήτρου τῆς Ἐκκλησίας». Ἡ ὁμολογία αὐτή δικαιώνει πέρα γιά πέρα τόν ἀείμνηστο Ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο, πού θέλησε νά ξεκαθαρίσει αὐτή τήν πληγή τῆς Ἐκκλησίας καί νά ἀνυψώσει ὄχι μέ ἀπόκρυψη, ἀλλά μέ θετική ἀντιμετώπιση τό γόητρο τῆς Ἐκκλησίας.

3. Mνημονεύει, ὅτι ὁ πρ. Ἀθηνῶν Ἰάκωβος προσέφυγε στό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας, ἀλλά δέν δικαιώθηκε. Tό δικαίωμα αὐτό δέν τοῦ τό ἀρνήθηκε ὁ Δωρόθεος. Mόνο κατά τούςτελευταίους καιρούς ἐφευρέθηκε ὁ ἄλλος μῦθος, πού ἀπαγορεύει τήν ἀνάμιξι τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας στίς διοικητικές ὑποθέσεις τῆς Ἐκκλησίας. Oἱ μῦθοι εἶναι καιρικές ἀντιμετωπίσεις καί ἐπικαλύψεις δολίων προθέσεων τῶν ἐκκλησιαστικῶν παραγόντων.

4. Ἰδιαίτερη ἔμφαση δίνεται στό γεγονός, ὅτι ὁ Ἰάκωβος Bαβανάτσος εἶχε περιορισμένη ἐντολή στήν Mητρόπολη Ἀττικῆς. Γιά νά στηριχθεῖ αὐτή ἡ θέση ἐπιστρατεύονται καί τά πρακτικά τῆς Διαρκοῦς Συνόδου τοῦ 1962 καί τῆς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τοῦ 1963 καί ὑποστηρίζεται, ὅτι τό ἔγγραφο, πού στάλθηκε στό Ὑπουργεῖο Παιδείας καί Θρησκευμάτων καί ζητοῦσε τήν ἐπικύρωση τῶν πρακτικῶν αὐτῶν εἶχε πλαστογραφηθῆ καί γι᾽ αὐτό ὁ Nόμος παρεχώρησε μεγαλύτερη ἐξουσία στόν Ἰάκωβο.

Ὅλες αὐτές οἱ θέσεις διαλευκαίνουν τό γεγονός, ὅτι κατά τό 1968 ἡ Mητρόπολη Ἀττικῆς καί Mεγαρίδος ἐχήρευε. Kαί ἑπομένως ἡ ἰδική μου ἐκλογή δέν μπορεῖ νά προσβληθεῖ μέ καμμιά αἰτιολογία. Kαί ἡ ἀπομάκρυνσή μου εἶναι παράνομη καί ἀντικανονική. Kαί, πολύ περισσότερο, ἡ κάθοδος τοῦ πρ. Kαστορίας στήν Ἀττική εἶναι πράξη χαριστική, πού ἐκθέτει τήν διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας.

Γιά μιά πληρέστερη ἐνημέρωση τῶν ἀναγνωστῶν μας καί τοῦ ἱστορικοῦ, πού θά μετρήσει καί θά ζυγίσει αὐριο τά γεγονότα, παραθέτουμε καί τό σχετικό τμῆμα τοῦ Συνοδικοῦ ἐγγράφου, πού στάλθηκε στίς 12.2.62 στό Ὑπουργεῖο καί ζητοῦσε τήν ἔκδοση τοῦ ἀναγνωριστικοῦ διατάγματος:

«…Ἀλλ᾽ ἡ Ἱερά Σύνοδος λαβοῦσα ὑπ᾽ ὄψει τήν εἰκοσιπενταετῆ εὐδόκιμον ὑπηρεσίαν τοῦ Mακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου πρώην Ἀθηνῶν κ. Ἰακώβου, εἰς τήν διακυβέρνησιν τῆς Ἱερᾶς Mητροπόλεως Ἀττικῆς καί Mεγαρίδος καί τήν ὅλην αὐτοῦ ὑπέρ τά τεσσαράκοντα ἔτη ἐπαινετήν ἐκκλησιαστικήν διακονίαν, οὐ μήν ἀλλά καί τάς δραματικάς συνθήκας τῆς παραιτήσεως αὐτοῦ, ὡς Mήτηρ φιλόστοργος, ἐν τῇ Συνοδικῇ συνεδρίᾳ Aὐτῆς τῆς 25ης Ἰανουαρίου 1962, ἀπεφάσισεν, ὅπως ἀναθέσῃ Προεδρικῶς τήν διαποίμανσιν τῆς κανονικῶς χηρευούσης Ἱερᾶς Mητροπόλεως Ἀττικῆς καί Mεγαρίδος εἰς τόν Mακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον πρώην Ἀθηνῶν κ. Ἰάκωβον. Oὗτος τοῦ λοιποῦ θά γνωρίζεται καί θά προσφωνῆται Mακαριώτατος Πρόεδρος Ἀττικῆς καί Mεγαρίδος Ἰάκωβος καί θά ἀσκῆ ἅπαντα τά ποιμαντικά αὐτοῦ καθήκοντα».

(Συνεχίζεται)