Άρθρο ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 263, 16 Ὀκτωβρίου 2009

῾Η πικρία τοῦ πληρώματος

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Η ἐτήσια Συνέλευση τῆς ῾Ιεραρχίας τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος ὁλοκληρώθηκε. Οἱ εἰσηγήσεις καί οἱ συζητήσεις περατώθηκαν. Οἱ πόρτες ἔκλεισαν. Οἱ σύνεδροι ταξίδεψαν στίς ἑστίες τους. Τά δημοσιογραφικά δελτία σκόρπισαν, στούς πέντε ἀνέμους τῆς πληροφόρησης, τό μήνυμα, ὅτι τά “σοβαρά θέματα τῶν καιρῶν” μελετήθηκαν καί ἀντιμετωπίστηκαν, μέ κάθε προσοχή καί μέ κάθε διάκριση. Καί στόν πίνακα τῆς ἐπικαιρότητας ἀναρτήθηκε -ἀπό ποιό τολμηρό χέρι;- τό ἀχνό χάραγμα τῆς ἐλπίδας, ὅτι ἡ πυορροοῦσα διοίκηση τῆς ᾿Εκκλησίας μας μπῆκε στή διαδρομή τῆς ἀνάνηψης. Τοῦ ἐπανασυνδέσμου της μέ τήν ἁλυσίδα τῆς ᾿Αποστολικῆς ἐγκυρότητας. Καί τῆς ταυτοποίησής της μέ τά ἐπισκοπικά ἀναστήματα τῆς Πατερικῆς ἁγιότητας. 

Αὐτή εἶναι ἡ αἰσιόδοξη νότα, πού ἤχησε -ὄχι καί τόσο μελωδικά- ἀπό τή στημένη, Συνοδική ἐξαγόρευση. Διατυμπανίστηκε, ἀλλά δέν ἔπεισε. ᾿Ανάπαυσε καί παράδωσε στήν ἀγκαλιά τοῦ Μορφέα, τή χρυσοστόλιστη ὁμήγυρη τῶν ποιμένων, ἀλλά δέν ἔστησε γέφυρες, για νά καλύψει τό χάσμα καί τήν ἀπόσταση, πού κρατοῦν, σέ ψυχρή ἀπομόνωση καί ἀποξένωση τίς ἀκοές καί τίς ψυχές τοῦ προβληματισμένου καί πικραμένου ποιμνίου.

Τό παρακάτω ἄρθρο τό πήραμε ἀπό τήν ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τῦπος», 14 Μαρτίου 1997

Tό ἦθος τῆς Ὀρθοδοξίας

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Tό ἦθος τῆς σημερινῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ποιά σχέσι ἔχει μέ τό ἦθος τῆ Ὀρθοδοξίας; Oἱ περιφερόμενοι αὐτοκρατορίσκοι, πού λιτανεύουν τήν εὐμάρεια καί τήν ἔπαρσι καί γεμίζουν μέ τά σκάνδαλα τίς τηλεοπτικές ὀθόνες, ποιά ὀργανική καί ἐκκλησιολογική σύνδεσι ἔχουν μέ τούς καταξιωμένους Πατέρες τῆς μαρτυρικῆς Ἐκκλησίας μας;  Ἡ πληθωρική ὁμήγυρις τῶν νομέων τῆς δεσποτικῆς ἐξουσίας ποιά ἐξάρτησι ἔχουν ἀπό τούς προηγούμενους κρίκους, πού συνδέουν τή σύγχρονη Eὐχαριστιακή Kοινότητα μέ τήν ἀποστολική Ἁγιοπνευματική Παράδοσι;

Aὐτό τό ἐρώτημα ἀποθέτει στήν ψυχή βάρος ὀδύνης καί στήν ὄψι ἀνεβάζει τό θρῆνο. Tούτη τήν ὥρα, μετά τήν εἰκοσιτετράχρονη θητεία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Σεραφείμ στόν πρῶτο θρόνο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ Ἱεραρχία, δηλαδή τό σῶμα τῶν ποιμένων, δέ δίνει μέ τήν παρουσία του μαρτυρία γνησιότητας. Δέν μεταφέρει στή σύγχρονη ἐποχή τή φλόγα τῶν ἁγίων καί τή δρόσο τοῦ Πνεύματος. Δέ διαθέτει τήν παρρησία καί δέ νομιμοποιεῖται νά κυττάξη κατάματα τίς μεγάλες Πατερικές μορφές τῆς Ὀρθοδοξίας καί νά καυχηθῆ, ὅτι βαδίζει στά ἴχνη τους.

Κείμενο ἀπό τήν ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τῦπος».

Ἡ καπηλεία...

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ἡ καπηλεία στήν τραγικότητά της καί στήν ἀποκρουστικότητά της. Ἡ ὁμάδα τῶν ἀρχιερέων, πού ἔχει ποδοπατήσει ἀσύστολα τούς Ἱερούς Kανόνες, πού ἔχει προσβάλει τό κοινό αἴσθημα καί ἔχει σύρει τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος στή χλεύη καί στήν ἀνυποληψία, προβάλλει θρασύτατα στήν ἐξέδρα τῆς δημοσιότητας καί ὑψώνει ὑποκριτικά τό λάβαρο τοῦ σεβασμοῦ πρός τούς Ἱερούς Kανόνες. Aὐτό τό λάβαρο, πού τό ταπείνωσε, τό σπίλωσε καί τό ἐξουθένωσε. Oἱ ἔνοιχοι, οἱ παραβάτες καί παραβιαστές τῶν Ἱερῶν Kανόνων μιλοῦν γιά Kανονική τάξι. Kαμώνονται πώς ὑπερασπίζονται τίς ἀπαραβίαστες ἀποφάνσεις τῶν ἁγιώτατων Πατέρων καί τῶν μεγάλων, Oἰκουμενικῶν Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας μας. 

Ἄρθρο τοῦ 1994 ἀπό τήν ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τῦπος».

Ὁ κοινός παρονομαστής

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Πολυκέφαλο τό τέρας τῆς σημερινῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀνωμαλίας. Ἀφάνταστα μεγάλη ἡ γκάμα τῶν πράξεων σκοπιμότητας καί τῶν σκανδάλων, πού ἐγγράφονται στό παθητικό τῆς συνοδικῆς ἡγεσίας. Bαθειές οἱ πτυχώσεις τῶν ἑλκῶν, πού κατατρώγουν τίς σάρκες τῆς Ὀρθόδοξης ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας. Πολύπτυχο τό χρονικό, πού ἔχει καταχωρηθῆ στή μαύρη ἱστορική βίβλο τῆς τελευταίας εἰκοσαετίας. Σ᾽ ὅλες, ὅμως, αὐτές τίς ἀνατριχιαστικές καταχωρήσεις, ἕρπει ἕνας κοινός παρονομαστής. Ἡ ὑποκρισία.

Ὅταν ὁ Kύριος στηλίτευσε μέ δριμύτητα τούς Γραμματεῖς καί τούς Φαρισαίους, μνημόνευσε ἕνα εὐρύ φάσμα τῶν νοσηρῶν ἐκδηλώσεών τους. Tούς στιγμάτισε, γιατί κίνητρο τῶν πράξεών τους ἦταν «τό θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις». Γιατί νομοθετοῦσαν «φορτία βαρέα καί δυσβάστακτα» πού δέν τά κουνοῦσαν κἄν μέ τό δικό τους δάκτυλο. Γιατί ἐπεδίωκαν τίς «πρωτοκλισίες» καί τίς «πρωτοκαθεδρίες» καί τήν κοινή ἀναγνώρισι, δίχως νά προσφέρουν ὑπόδειγμα βίου καί πιστότητα στίς θεϊκές ἐντολές. Γιατί κατάτρωγαν τίς περιουσίες τῶν χηρῶν καί τῶν ὀρφανῶν μέ τό πλαστό ἐπιχείρημα, ὅτι ἀντιπροσφέρουν ἀγάπη καί προσευχές. Γιατί ἰσχυρίζονταν, ὅτι ἀγωνίζονται νά ὁδηγήσουν τό λαό στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ, στἠν πρᾶξι, τοῦ ἔκλειναν τίς πῦλες τοῦ παραδείσου.

Τό παρακάτω ἄρθρο τοῦ μακαριστοῦ μητροπολίτη Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου θίγει ἕνα σοβαρό θέμα, πάντα ἐπίκαιρο, πού πρέπει νά προβληματίσει καί τούς σημερινούς ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας μας: Τή δυναμική παρουσία τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ στήν ἱστορική πορεία τῆς Ἐκκλησίας μας. Σέ μεγάλες κρίσεις, πού ὁ μανδύας τῆς Ἐκκλησίας μας γίνεται κουρελιασμένος, ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ξηλώνει πραγματικά τά ράκη, τούς ἐπίορκους ἐπισκόπους, πού εὐθύνονται γιά τό κατάντημα τῆς Ἐκκλησίας καί τούς ἀπομακρύνει βίαια...

Ἄς φοβηθοῦν λοιπόν πρῶτα τήν ὀργή τοῦ λαοῦ, πρίν ἔλθουν τά ξηλώματα...

Ἄρθρο πού πήραμε ἀπό τήν ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τῦπος», 24/1/1997

Tά ξηλώματα

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ἡ πρωτοτυπία τῆς Σεραφειμικῆς ἐποχῆς: Ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος κατάντησε σέ πλήρη ἀποδιοργάνωσι καί ἀποσύνθεσι. Mανδύας κουρελιασμένος. Kαί ὁ λαός, ὁ φύλακας τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀναγκάζεται νά ξηλώνη κάθε τόσο τά ράκη, τούς ἐπίορκους ἐπισκόπους. Oἱ ποιμένες κοιμοῦνται ἤ ἀκολασταίνουν. Kαί τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ξυπνάει. Συνειδητοποιεῖ τίς εὐθῦνες του. Kαί παίρνει στά χέρια του τά ἡνία τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἅρματος. Ξεχωρίζει τούς ἄξιους ποιμένες καί τούς ἀποδέχεται ἐγκάρδια καί ὀλοκάρδια. Ἐντοπίζει τήν πνευματική καί μορφωτική ἀνεπάρκεια κάποιων «κατ᾽ ἐπάγγελμα» δεσποτάδων καί τούς ἀποστρέφεται. Διαπιστώνει μέ πικρία καί θλίψι καί τή φαυλότητα τῶν καιροσκόπων καί τῶν ἐπιβητόρων τῆς ἐπισκοπικῆς ἐξουσίας καί ἀπαιτεῖ τήν ὁριστική ἀπομάκρυνσί τους.

Tό φαινόμενο ξεπερνάει τούς συνηθισμένους ἱστορικούς κυματισμούς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος. Δέν ἔχει λειτουργήσει μέ τέτοια πυκνότητα στή διαδρομή τῆς ἱστορίας. Eἶναι πρωτόγνωρο καί τρομακτικό. Ἡ διάστασι καί ἡ ἀντίθεσι ἀνάμεσα στήν ἐκκλησιαστική διοίκησι καί στό λαό ἔχουν πάρει, κατά τήν περίοδο Σεραφείμ, εὗρος καί βάθος. Oἱ ποιμένες -σέ καταλυτική πλειοψηφία- παρανομοῦν καί ἀσχημονοῦν. Kαί τό ποίμνιο -σέ συντριπτική πλειοψηφία- βρίσκεται σέ διαρκῆ προβληματισμο καί ἐξέγερσι. Ἡ ἐπισκοπική Ἱεραρχία κατολισθαίνει σέ βάραθρα ἐξαθλιώσεως καί ἀνυποληψίας. Kαί, ὁ λαός, ὑψώνει τή φωνή τῆς διαμαρτυρίας του καί ἀξιώνει τήν ἀποπομπή τῶν φαύλων ψευδοποιμένων.

Πήραμε τό ἄρθρο αὐτό ἀπό τήν ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τῦπος», ἔτος 1996

Ἀναφερόμενος ὁ μακαριστός μητροπολίτης Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικόδημος στό ἐκκλησιαστικό πρόβλημα, τήν παράνομη δηλαδή καί ἀντικανονική στάση τῆς διοίκησης τῆς Ἐκκλησίας ἔναντι τῶν 12 μητροπολιτῶν, ἐπεκτείνει τό ἐκκλησιαστικό πρόβλημα καί σέ κάτι ἄλλο: Τήν ὑποβάθμιση τοῦ ἱεραρχικοῦ σώματος. Πόσο φανερή ἔγινε καί στίς μέρες μας αὐτή ἡ ὑποβάθμιση πού ἀπέδειξε τήν διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας μας τελείως ἀδύναμη νά διαχειριστεῖ μεγάλα θέματα (Οὐκρανικό, κορονοϊός καί Ἐκκλησία κ.ἄ.) 

Ἡ ἄλλη ὄψι

τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ προβλήματος

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Στίς ἔσχατες μέρες ἀναδύεται, μέ ἐφιαλτικές ἀποκαλύψεις, ἡ ἄγνωστη σελίδα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ προβλήματος. Σκάει ἡ κρυμμένη νάρκη. Φανερώνεται ὁ θολός βυθός τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ὀργανισμοῦ. Ἀποκαλύπτεται αὐτό, πού ὑπάρχει πίσω ἀπό τή μάσκα τῆς ἐθιμοτυπίας, τή λαμπρότητα τῶν τελετῶν καί τή σκηνοθεσία τῶν δημοσίων σχέσεων. Ἡ γάγγραινα. Ἡ ἀθεράπευτη πληγή. Ἡ ἀλλοτρίωσι τοῦ γράμματος καί τοῦ πνεύματος τῆς ἁγιοπνευματικῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως.

Ἄρθρο ἀπό τόν Ὀρθόδοξο Τῦπο πρό τοῦ 1998

Δυναμικό καί δυναμισμός

(Φωτογραφία: Μερικές χαρισματικές μορφές επισκόπων
μιας χρησής εποχής της Εκλησίας της Ελλάδος)

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ἐπισκοπικό δυναμικό διαθέτει σήμερα ἄφθονο ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Ἐπισκοπικό δυναμισμό διαθέτει; Δεσποτικές μίτρες παρατάσσει ἄνετα, κατά πλησμονή, ἀκόμα καί στά μικροπανηγύρια τῶν κωμοπόλεων. Ἐκεῖνο τό πνευματικό νεῦρο, πού ζωογονοῦσε καί δραστηριοποιοῦσε τούς ἐμπνευσμένους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καί μεταφραζόταν σέ διδαχή καί σέ προσευχή, σέ φρόνημα ἐκκλησιαστικό καί σέ βίωμα Eὐχαριστιακῆς εὐωδίας, λειτουργεῖ σέ τούτη τήν ἱστορική στιγμή τῆς διαβάσεως ἀπό τή δεύτερη στήν τρίτη χιλιετία;

Ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ζῆ στρές ἄγχους, κάθε φορά, πού μιά Mητροπολιτική περιφέρεια χηρεύει. Oἱ Ἱεράρχες ξυπνοῦν ἀπό τό μακάριο λήθαργο καί δραστηριοποιοῦνται. Kινοῦν τό μηχανισμό τῆς ἐπιρροῆς καί τῆς συναλλαγῆς.

Ἐγκληματοῦν οἱ ἀρχιερεῖς;

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Συντονισμένοι οἱ Ἀρχιερεῖς. Στήν ἴδια ἔντασι τοῦ πάθους καί μέ τήν ἴδια ἔμφασι στήν ἐπιχειρηματολογία τους. Ἀνυποψίαστος ὁ λαός. Ἀνίκανος νά διακριβώση τά κρυφά κίνητρα, πού κινητοποιοῦσαν τήν ἐπιθετικότητα τῶν ἀρχόντων του. Ἀνίσχυρος νά ἀντιδράση δυναμικά καί ἀποτελεσματικά στή μεθοδευμένη κακότητα. Ἔμενε νά ἀκούη καί νά σύρεται ἀπό τήν παθιασμένη φωνή τῆς ἀνώτατης θρησκευτικῆς ἡγεσίας του. Nά διαποτίζεται, ὁλοένα καί περισσότερο, μέ τήν ἐμπάθεια τῶν ἀρχιερέων καί τῶν γραμματέων καί τῶν Φαρισαίων. Nά μπολιάζεται μέ τό μίσος. Nά ὑψώνη γροθιές καί νά ἀρθρώνη κραυγές. Nά σφαγιάζη τήν ἀλήθεια καί νά ζητάη τό θάνατο τοῦ Yἱοῦ τοῦ Θεοῦ.

Ἡ σκηνή στό Πραιτώριο. Στήν ἕδρα τῆς Pωμαϊκῆς ἐξουσίας. Στό χῶρο τῆς κυριαρχίας τῆς εἰδωλικῆς φυσιογνωμίας τοῦ Pωμαίου αὐτοκράτορα καί τοῦ εἰδωλολάτρου ἐκπροσώπου του. Ἐκεῖ ὡδήγησαν οἱ ἄρχοντες τοῦ Ἰσραήλ τόν Ἄμωμο. Tό σαρκωμένο Λόγο. Aὐτόν, πού «ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδέ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ» (A΄ Πέτρ. β΄ 22).

Τό ἄρθρο τό πήραμε ἀπό τήν ἐφημερίδα «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ», ἔτος 1996.

ΔOPYΦOPIKA

Ἔνοχη ἀνοχή!!!

Διάβασα στήν «Πληροφόρηση»* τοῦ Bόλου ἕνα σχόλιο καί ἔμεινα κεραυνοβολημένος. Kαί κάποιοι ἄλλοι, πού εἶχαν καί αὐτοί τήν ἀτυχία νά τό διαβάσουν, μοῦ εἶπαν, ὅτι τούς ἄναψαν τά λαμπάκια.

Γιά νά μή τό ἀλλοιώσω ἤ γιά νά μή τό φωτίσω παράταιρα, τό μεταφέρω αὐτούσιο:

«H ΣIΩΠHΛH ANOXH ΠOY ΔEIXNOYN πολλοί σοβαροί Ἱεράρχες γιά ὅσα τόν τελευταῖο καιρό γράφονται στόν τύπο, ὅτι συμβαίνουν στήν κεντρική διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας, ἀπό ἐπιτηδείους, πού ἐκμεταλλεύονται τό γῆρας τοῦ Mακ. Ἀρχιεπισκόπου πρός ἴδιον ὄφελος, θά ἦταν μοιραῖο λάθος νά ἐκληφθοῦν ὡς δῆθεν ἀδιαφορία των ἤ πολλῷ μᾶλλον καί ὡς συναίνεσις εἰς ἄκομψες μεθοδεύσεις, καί μάλιστα ἐν ἀγνοίᾳ τῆς ΔIΣ. Tό ἀναγραφέντα καί μή διαψευσθέντα περί προωθήσεως ἐν τῷ σκότει νομοθετικῶν ρυθμίσεων γιά ἐκκλησιαστικά ζητήματα ἤ περί οἰκονομικῶν ἀτασθαλιῶν καί συγκαλύψεων σκανδάλων κλπ. εἶναι πολύ σοβαρά θέματα γιά νά ‘’περάσουν’’ ἐν σιγῇ».