Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 149, σελ. 3-6, 16-1-2005

Ἡ διαβάθμιση τῶν προτεραιοτήτων στήν Ἐκκλησία (β)-1

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Τό διοικητικό μας σύστημα

Ἡ ὑπέρβαση τῆς ἐπιλεκτικῆς ἀνάγνωσης τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας ἱστορίας φέρνει, ὡς δεύτερη προτεραιότητα, τό χρέος ἐπανελέγχου τοῦ διοικητικοῦ μας συστήματος. Τήν ὑποχρέωση καί τήν εὐθύνη νά ξεχωρίσουμε τά παρείσακτα στοιχεῖα, γιά νά μείνει καθαρή καί ἀνόθευτη ἡ Ἀποστολική καί Πατερική μας παράδοση.

α) Ἄν ρωτήσετε κάποιον ἀπό μᾶς, πού διακονοῦμε, ὡς ἀχθοφόροι, στή μεταφορά τῆς πνευματικῆς, τῆς λειτουργικῆς καί τῆς ποιμαντικῆς παράδοσης, θά σπεύσουμε νά σᾶς ἀπαντήσουμε (μέ κάποια χαλάρωση τῆς συνειδησιακῆς μας πληρότητας), πώς τό Συνοδικό μας σύστημα στοιχεῖ στό πνεῦμα καί στίς προδιαγραφές τῆς Ἀποστολικῆς Παράδοσης. Πώς εἶναι αὐτούσιο καί ἀπαραχάρακτο, ὅπως τό θεμελίωσαν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι καί ὅπως τό ἀνέπτυξαν καί τό κατακύρωσαν, μέ τούς ῾Ιερούς Κανόνες, οἱ κορυφαῖοι, σέ γνώση καί ἁγιότητα, Πατέρες τῆς ᾿Εκκλησίας μας.

Ὡστόσο, ἡ ἔντιμη καί προσεκτική μελέτη τῆς ἱστορίας, τῆς παλιᾶς καί τῆς σύγχρονης, μᾶς δίνει ἄλλο φάσμα.

Ὑπάρχει ἕνα γεγονός, πού ἐπηρέασε βαθειά τή Συνοδική συνείδηση τῶν ἐκκλησιαστικῶν λειτουργῶν καί ἄνοιξε παρακάμψεις καί παραπλανητικές διεξόδους στήν ἄσκηση τῆς ὑπευθυνότητάς τους. Πρόκειται γιά τήν μετα-Κωνσταντίνεια προσέγγιση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας στήν κοσμική ἐξουσία καί τήν καταλυτική εἰσροή τοῦ ὑπεροχικοῦ, ἐξουσιαστικοῦ φρονήματος στόν ἱερότατο χῶρο τῶν Συνοδικῶν διασκέψεων.

Κυριακή Ζ΄ Λουκᾶ
(Θεραπεία αἱμορροούσης)
Σιωπηλή πίστη

(Λουκ. η΄, 41-56)
Ἀρχιμ. Εἰρηναῖος Μπουσδέκης
(9-11-2025)

Σωτηρία ἀπό τήν πλάνη τῶν δαιμόνων

Σάββατο Ἑσπέρας

ε΄ Στιχηρό, Ἦχος πλ. α΄

Θεολογική ἑρμηνεία

Ἀρχιμ. Εἰρηναίου Μπουσδέκη

Ὁ δυναμισμός τῆς Ὀρθοδοξίας

Ραδιοφωνική ἐκπομπή "ΑΤΤΙΚΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ"
"Οἱ ἀνησυχίες μας σέ διάλογο καί ἀντίλογο"

(3-3-1996)

Καμουφλαρισμένη δειλία

Απευθυνόμενος σε "μαθητές", ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος Α', επισημαίνει τον κίνδυνο της καμουφλαρισμένης δειλίας με τη δικαιολογία της "αμεροληψίας" ή της πρόφασης.

…ἐξετάσουμε κάτι τί πιό πεζό: τή δειλία στή πιό ἄσχημή της μορφή, δηλαδή τή καμουφλαρισμένη δειλία.

Αὐτή εἶναι ἕνα μεγάλο ἐμπόδιο γιά τήν ἀπόκτηση τῆς ἀφοβίας. Θά ρωτήσετε: Τί εἶναι αὐτή ἡ καμουφλαρισμένη δειλία; Εἶναι, ἁπλούστατα, ἡ δειλία πού κατορθώνουμε νά τήν παρουσιάσουμε μέ χίλια δυό ἄλλα φορέματα, δῆθεν πιό ὡραῖα, πιό ἑλκυστικά.

Ἄς ὑποθέσουμε πώς κάποιος ἔχει ἀδικήσει ἕναν ἄλλον. Ἡ ἀδικία του εἶναι καταφάνερη, φωνάζει μέχρι τόν οὐρανό. Ἐμεῖς, ἄν ἤμαστε ἄνθρωποι ἄφοβοι, δέν θά ἔπρεπε νά πάρουμε τό μέρος τοῦ ἀδικουμένου; Θά σκεφθῆτε, ἴσως, μά ἀφοῦ κανείς δέν μᾶς κάλεσε, τί θέλουμε νά βγοῦμε μείς μέσα στήν μέση; Δέν ἔχει σημασία. Σέ ὑποθέσεις ὅπου καταπατάται ἡ δικαιοσύνη δέν πρέπει νά περιμένουμε νά μᾶς εἶχαν καλέσει. Θά πρέπει νά τρέξουμε νά βοηθήσουμε τόν ἀδικούμενο. Νά ἀποκαταστήσουμε τό δίκαιο. Αὐτό εἶναι, βέβαια, τί πρέπει. Ἐμεῖς, ὅμως, τί κάνουμε; Ἀπό δειλία δέν κάνουμε τίποτε.

Ἀποστολικό κήρυγμα Κυριακῆς 21ης
Πίστη: ἀνταπόκριση στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ

(Γαλ. β΄, 16-20)

Μητροπολίτης Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικόδημος

Ἄκρα συγκατάβαση γιά νίκη τοῦ θανάτου

Ὄρθρος Κυριακῆς 
Κάθισμα μετά τήν α΄ στιχολογία
Δόξα... Κατεπλάγη Ἰωσήφ, Ἦχος δ΄

Θεολογική ἑρμηνεία

Ἀρχιμ. Εἰρηναίου Μπουσδέκη

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 148, σελ. 9-11, 1-1-2005

Ἡ διαβάθμιση τῶν προτεραιοτήτων στήν Ἐκκλησία (α)-4

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Τά ὅρια τῆς αὐθεντίας

1. Ἡ Ἐκκλησία Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι φορέας τῆς ἀλήθειας. Κεφαλή Της εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Τά πρόσωπα, ὅμως, πού διακινοῦνται στό χῶρο Της, δέν εἶναι ἀλάθητα. Μήτε οἱ ποιμένες. Μήτε τό ποίμνιο. Τό χρέος τῆς μετάνοιας καί τῆς συντριβῆς εἶναι καθολικό. Εἶναι ὁ μόνος συνοδός, ἀκριβέστερα, ὁ μόνος προπομπός, κατά τήν πρόσβασή μας στό μυστήριο τῆς θείας Ἀγάπης.

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 148, σελ. 7-9, 1-1-2005

Ἡ διαβάθμιση τῶν προτεραιοτήτων στήν Ἐκκλησία (α)-3

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ὁ προσδιορισμός τῆς Παράδοσης

1. Ἐμεῖς, τό κάθε τι, πού ἔρχεται ἀπό τό “χθές” ἔχουμε τήν τάση νά τό ἀποκαλοῦμε “παράδοση”. Καί νά τό ὑπερασπιζόμαστε.

Σ᾿ αὐτή τήν παραδοχή μας καί τήν ἐξαγγελία μας ἐνσωματώνουμε τά πάντα. Καί, δίνουμε στόν ἑαυτό μας τό δικαίωμα νά ἀναπαράγει τά πάντα.

Ἡ ταύτιση ἱστορίας καί παράδοσης εἶναι λάθος μας. Μείξη τῶν ἄμεικτων. Περιεχόμενο πίστης καί στάση ζωῆς, πού δέ θεμελιώνονται στά γεγονότα καί στίς διδαχές τῆς Καινῆς μας Διαθήκης, μήτε τά βρίσκουμε, σάν σταθερή προοπτική, στήν κληρονομημένη Ἀποστολική καί Πατερική αὐτοσυνειδησία.  

Ἡ Ἐκκλησιαστική μας ἱστορία, δηλαδή τά τυπώματα τῶν προσώπων, πού διακινοῦνται συνειδητά ἤ ὑστερόβουλα στήν αὐλή τῆς Ἐκκλησίας, δέν εἶναι οὔτε μόνο δόξα, οὔτε μόνο αἰσχύνη. Οὔτε μόνο ἁγιότητα, οὔτε μόνο σκάνδαλα. Εἶναι πορεία τῆς ἀνθρώπινης παρεμβολῆς. Μέ τά χαρίσματά της καί μέ τίς ἀδυναμίες της.