Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Θυσίαν αἰνέσεως», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1998), σελ. 63

Η μεσιτεία των Αγίων

«… Τήν Παναγία καί τούς Ἁγίους τούς μνημονεύουμε, τούς ἐπικαλούμαστε, τούς ἱκετεύουμε νά σταθοῦν κοντά μας καί νά μᾶς χαρίσουν τήν ἔμπνευσή τους. Καί τούς ἐμπιστευόμαστε τό ἔργο τῆς μεσιτείας καί τῆς παράκλησης στό θρόνο τῆς ἄπειρης εὐσπλαγχνίας.»

Ἄρθρο τοῦ 1994 ἀπό τήν ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τῦπος».

Ὁ κοινός παρονομαστής

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Πολυκέφαλο τό τέρας τῆς σημερινῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀνωμαλίας. Ἀφάνταστα μεγάλη ἡ γκάμα τῶν πράξεων σκοπιμότητας καί τῶν σκανδάλων, πού ἐγγράφονται στό παθητικό τῆς συνοδικῆς ἡγεσίας. Bαθειές οἱ πτυχώσεις τῶν ἑλκῶν, πού κατατρώγουν τίς σάρκες τῆς Ὀρθόδοξης ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας. Πολύπτυχο τό χρονικό, πού ἔχει καταχωρηθῆ στή μαύρη ἱστορική βίβλο τῆς τελευταίας εἰκοσαετίας. Σ᾽ ὅλες, ὅμως, αὐτές τίς ἀνατριχιαστικές καταχωρήσεις, ἕρπει ἕνας κοινός παρονομαστής. Ἡ ὑποκρισία.

Ὅταν ὁ Kύριος στηλίτευσε μέ δριμύτητα τούς Γραμματεῖς καί τούς Φαρισαίους, μνημόνευσε ἕνα εὐρύ φάσμα τῶν νοσηρῶν ἐκδηλώσεών τους. Tούς στιγμάτισε, γιατί κίνητρο τῶν πράξεών τους ἦταν «τό θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις». Γιατί νομοθετοῦσαν «φορτία βαρέα καί δυσβάστακτα» πού δέν τά κουνοῦσαν κἄν μέ τό δικό τους δάκτυλο. Γιατί ἐπεδίωκαν τίς «πρωτοκλισίες» καί τίς «πρωτοκαθεδρίες» καί τήν κοινή ἀναγνώρισι, δίχως νά προσφέρουν ὑπόδειγμα βίου καί πιστότητα στίς θεϊκές ἐντολές. Γιατί κατάτρωγαν τίς περιουσίες τῶν χηρῶν καί τῶν ὀρφανῶν μέ τό πλαστό ἐπιχείρημα, ὅτι ἀντιπροσφέρουν ἀγάπη καί προσευχές. Γιατί ἰσχυρίζονταν, ὅτι ἀγωνίζονται νά ὁδηγήσουν τό λαό στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ, στἠν πρᾶξι, τοῦ ἔκλειναν τίς πῦλες τοῦ παραδείσου.

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Θυσίαν αἰνέσεως», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1998), σελ. 61

Καθαρή συνείδηση

«… Ἡ παρρησία, ὥς ἄνεση ψυχῆς καί ὡς δυνατότητα πρόσβασης στό θρόνο τοῦ Θεοῦ, εἶναι παράγωγο τῆς καθαρῆς συνείδησης. … Ὅταν ἡ καρδιά μας, ἡ συνείδησή μας δέ μᾶς κατηγοράει γιά τίποτα, ἔχουμε τήν ἄνεση καί τό θαρρος νά μιλήσουμε στό Θεό. Καί ὅ,τι Τοῦ ζητᾶμε, τό παίρνουμε. Καί τό παίρνουμε γιατί βρισκόμαστε συντονισμένοι στό πανάγιο θέλημά Του καί ἐργαζόμαστε αὐτά, πού Τοῦ εἶναι ἀρεστά.»

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Ἡ ἱκεσία ἑνός Ἁγίου», β΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1994), σελ. 47 καί 49

Ὕμνος εἰς Θεόν
(Ἔπη θεολογικά: ΚΘ’, Migne XXXVII, 507)

Ὁ «Ὕμνος εἰς Θεόν» εἶναι καρπός τοῦ θάμβους μπροστά στό ἀπέραντο κι’ ἀπρόσιτο θεῖο μεγαλεῖο.

Ὦ σύ, πού πάνω ἀπ’ ὅλα στέκεσαι

            μέ ποιό ἄλλο ὄνομα εἶν’ ἐπιτρεπτό νά σέ ψάλω;

Πῶς νά σέ ὑμνήσῃ ὁ λόγος μας;

            Ἐσένα κανένας λόγος δέν μπορεῖ νά σέ φτάσῃ.

Πῶς νά σέ συλλάβῃ ἡ σκέψι μας;

            Σύ εἶσ’ ἀπρόσιτος στήν ἀνθρώπινη σκέψι.

Μόνος σύ ὑπάρχεις ἀνέκφραστος,

            ἀφοῦ γέννησες ὅσα περιγράφει ὁ λόγος μας.

Μόνος σύ μένεις ἄγνωστος,

            ἀφοῦ γέννησες ὅσα ἡ ἀνθρώπινη σκέψι ἐγγίζει.

Ὅλα, κι’ ὅσα μιλοῦν κι’ ὅσα δέν μιλοῦν

σ’ ἐσένα μέ λιγερή φωνή ψάλλουν.

Καί τά λογικά καί τά ἄλογα

            ἐσένα δοξάζουν.

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Θυσίαν αἰνέσεως», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1998), σελ. 51-52

Η εκζήτηση του ελέους

«… Ἡ ἐκζήτηση τοῦ ἐλέους δέν εἶναι μιά ἀποσπασματική πράξη, πού περιορίζεται χρονικά στόν προβληματισμό καί στίς ἀνησυχίες τῆς ἐπικαιρότητας. Δέ ζητᾶμε τό ἔλεος μόνο, γιά νά ξεφύγουμε ἀπό τίς συμπληγάδες τῶν ἀδόκητων περιστατικῶν καί ἀπό τήν ὀδύνη τῆς περιπέτειας. Τό αἴτημα τοῦ ἐλέους καλύπτει τίς ἀνάγκες τοῦ “νῦν” καί προσανατολίζεται στό “ἀεί”, στήν ἀτελεύτητη Βασιλεία. Ἐνδυναμώνει τήν ψυχή στή “καινή ζωή”. Καί ἀνοίγει διάπλατα τίς ἀγκάλες τῆς σταθερῆς καί ἀμετάκλητης θεϊκῆς εὐσπλαχνίας. Τό δῶρο, πού ζητᾶμε, εἶναι ἡ πληρότητα τῆς θείας ἀγάπης. Πού εὐλογεῖ καί ἁγιάζει τό “νῦν” καί χαρίζει τό “αἰώνιο”. Εἶναι ἡ προσφυγή κάτω ἀπό τήν πατρική φροντίδα τοῦ Θεοῦ, πού μᾶς παρέχει τόν “ἄρτο τόν ἐπιούσιο”, συγχωρεῖ τά “ὀφειλήματά” μας, ἀνακόπτει τό κύμα τῶν πειρασμῶν μας καί μᾶς σώζει ἀπό τίς κακοτοπιές καί τίς ἀναποδιές. Ἀλλά, ταυτόχρονα, εἶναι ἡ ἐπανάπαυση στό λυτρωτικό σχέδιό Του, πού λευκαίνει τό χιτώνα τῆς ψυχῆς μας καί ἀποδέχεται τή ταπεινή καί ἁμαρτωλή καί ἀδύναμη ὕπαρξή μας στήν κοινωνία τῶν ἁγίων Του. Εἶναι ἡ πλησμονή τῆς Χάριτος, πού “συγχωρεῖ” καί “ἀναπλάθει” καί “καινοποιεῖ” καί ὑποδέχεται στό δεῖπνο τῆς Βασιλείας Του ὅλους τους ἱκέτες τῶν πολλῶν οἰκτιρμῶν του.»

Τό παρακάτω ἄρθρο τοῦ μακαριστοῦ μητροπολίτη Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου θίγει ἕνα σοβαρό θέμα, πάντα ἐπίκαιρο, πού πρέπει νά προβληματίσει καί τούς σημερινούς ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας μας: Τή δυναμική παρουσία τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ στήν ἱστορική πορεία τῆς Ἐκκλησίας μας. Σέ μεγάλες κρίσεις, πού ὁ μανδύας τῆς Ἐκκλησίας μας γίνεται κουρελιασμένος, ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ξηλώνει πραγματικά τά ράκη, τούς ἐπίορκους ἐπισκόπους, πού εὐθύνονται γιά τό κατάντημα τῆς Ἐκκλησίας καί τούς ἀπομακρύνει βίαια...

Ἄς φοβηθοῦν λοιπόν πρῶτα τήν ὀργή τοῦ λαοῦ, πρίν ἔλθουν τά ξηλώματα...

Ἄρθρο πού πήραμε ἀπό τήν ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τῦπος»,  24/1/1997

Tά ξηλώματα

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ἡ πρωτοτυπία τῆς Σεραφειμικῆς ἐποχῆς: Ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος κατάντησε σέ πλήρη ἀποδιοργάνωσι καί ἀποσύνθεσι. Mανδύας κουρελιασμένος. Kαί ὁ λαός, ὁ φύλακας τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀναγκάζεται νά ξηλώνη κάθε τόσο τά ράκη, τούς ἐπίορκους ἐπισκόπους. Oἱ ποιμένες κοιμοῦνται ἤ ἀκολασταίνουν. Kαί τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ξυπνάει. Συνειδητοποιεῖ τίς εὐθῦνες του. Kαί παίρνει στά χέρια του τά ἡνία τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἅρματος. Ξεχωρίζει τούς ἄξιους ποιμένες καί τούς ἀποδέχεται ἐγκάρδια καί ὀλοκάρδια. Ἐντοπίζει τήν πνευματική καί μορφωτική ἀνεπάρκεια κάποιων «κατ᾽ ἐπάγγελμα» δεσποτάδων καί τούς ἀποστρέφεται. Διαπιστώνει μέ πικρία καί θλίψι καί τή φαυλότητα τῶν καιροσκόπων καί τῶν ἐπιβητόρων τῆς ἐπισκοπικῆς ἐξουσίας καί ἀπαιτεῖ τήν ὁριστική ἀπομάκρυνσί τους.

Tό φαινόμενο ξεπερνάει τούς συνηθισμένους ἱστορικούς κυματισμούς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος. Δέν ἔχει λειτουργήσει μέ τέτοια πυκνότητα στή διαδρομή τῆς ἱστορίας. Eἶναι πρωτόγνωρο καί τρομακτικό. Ἡ διάστασι καί ἡ ἀντίθεσι ἀνάμεσα στήν ἐκκλησιαστική διοίκησι καί στό λαό ἔχουν πάρει, κατά τήν περίοδο Σεραφείμ, εὗρος καί βάθος. Oἱ ποιμένες -σέ καταλυτική πλειοψηφία- παρανομοῦν καί ἀσχημονοῦν. Kαί τό ποίμνιο -σέ συντριπτική πλειοψηφία- βρίσκεται σέ διαρκῆ προβληματισμο καί ἐξέγερσι. Ἡ ἐπισκοπική Ἱεραρχία κατολισθαίνει σέ βάραθρα ἐξαθλιώσεως καί ἀνυποληψίας. Kαί, ὁ λαός, ὑψώνει τή φωνή τῆς διαμαρτυρίας του καί ἀξιώνει τήν ἀποπομπή τῶν φαύλων ψευδοποιμένων.

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Θυσίαν αἰνέσεως», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1998), σελ. 48

Τό ἔλεός σου, Κύριε

«… Τό ἔλεός σου, Κύριέ μου, εἶναι ἀνέκφραστο. Ξεπερνάει τά ὅρια τοῦ λογικοῦ μας. Καί κανείς μας δέν ἔχει τήν ἱκανότητα νά τό ἑρμηνεύσει. Τό ἕλεός σου, γιά τόν ἁμαρτωλό εἶναι παρηγοριά. Ἀλλά καί γιά τό δίκαιο εἶναι μεγάλη ἀσφάλεια. Γιατί δέ σώζονται μονάχα οἱ ἁμαρτωλοί μέ τήν ἔκχυση τοῦ ἐλέους Σου, ἀλλά καί οἱ δίκαιοι τειχίζονται καί προστατεύονται.»

Πήραμε τό ἄρθρο αὐτό ἀπό τήν ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τῦπος», ἔτος 1996

Ἀναφερόμενος ὁ μακαριστός μητροπολίτης Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικόδημος στό ἐκκλησιαστικό πρόβλημα, τήν παράνομη δηλαδή καί ἀντικανονική στάση τῆς διοίκησης τῆς Ἐκκλησίας ἔναντι τῶν 12 μητροπολιτῶν, ἐπεκτείνει τό ἐκκλησιαστικό πρόβλημα καί σέ κάτι ἄλλο: Τήν ὑποβάθμιση τοῦ ἱεραρχικοῦ σώματος. Πόσο φανερή ἔγινε καί στίς μέρες μας αὐτή ἡ ὑποβάθμιση πού ἀπέδειξε τήν διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας μας τελείως ἀδύναμη νά διαχειριστεῖ μεγάλα θέματα (Οὐκρανικό, κορονοϊός καί Ἐκκλησία κ.α.) 

 Ἡ ἄλλη ὄψι
τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ προβλήματος

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Στίς ἔσχατες μέρες ἀναδύεται, μέ ἐφιαλτικές ἀποκαλύψεις, ἡ ἄγνωστη σελίδα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ προβλήματος. Σκάει ἡ κρυμμένη νάρκη. Φανερώνεται ὁ θολός βυθός τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ὀργανισμοῦ. Ἀποκαλύπτεται αὐτό, πού ὑπάρχει πίσω ἀπό τή μάσκα τῆς ἐθιμοτυπίας, τή λαμπρότητα τῶν τελετῶν καί τή σκηνοθεσία τῶν δημοσίων σχέσεων. Ἡ γάγγραινα. Ἡ ἀθεράπευτη πληγή. Ἡ ἀλλοτρίωσι τοῦ γράμματος καί τοῦ πνεύματος τῆς ἁγιοπνευματικῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως.

Πήραμε τό ἄρθρο αὐτό ἀπό τήν ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τῦπος», ἔτος 1996

Ἀναφερόμενος ὁ μακαριστός μητροπολίτης Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικόδημος στό ἐκκλησιαστικό πρόβλημα, τήν παράνομη δηλαδή καί ἀντικανονική στάση τῆς διοίκησης τῆς Ἐκκλησίας ἔναντι τῶν 12 μητροπολιτῶν, ἐπεκτείνει τό ἐκκλησιαστικό πρόβλημα καί σέ κάτι ἄλλο: Τήν ὑποβάθμιση τοῦ ἱεραρχικοῦ σώματος. Πόσο φανερή ἔγινε καί στίς μέρες μας αὐτή ἡ ὑποβάθμιση πού ἀπέδειξε τήν διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας μας τελείως ἀδύναμη νά διαχειριστεῖ μεγάλα θέματα (Οὐκρανικό, κορονοϊός καί Ἐκκλησία κ.ἄ.) 

Ἡ ἄλλη ὄψι

τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ προβλήματος

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Στίς ἔσχατες μέρες ἀναδύεται, μέ ἐφιαλτικές ἀποκαλύψεις, ἡ ἄγνωστη σελίδα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ προβλήματος. Σκάει ἡ κρυμμένη νάρκη. Φανερώνεται ὁ θολός βυθός τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ὀργανισμοῦ. Ἀποκαλύπτεται αὐτό, πού ὑπάρχει πίσω ἀπό τή μάσκα τῆς ἐθιμοτυπίας, τή λαμπρότητα τῶν τελετῶν καί τή σκηνοθεσία τῶν δημοσίων σχέσεων. Ἡ γάγγραινα. Ἡ ἀθεράπευτη πληγή. Ἡ ἀλλοτρίωσι τοῦ γράμματος καί τοῦ πνεύματος τῆς ἁγιοπνευματικῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως.