Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Θυσίαν αἰνέσεως», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1998), σελ. 24-25

Δοξολογική λατρεία

«… Ἡ πίστη μας ἀγκαλιάζει ὁλόκληρη τήν Ἁγία Τριάδα. Τόν Πατέρα καί τόν Υἱό καί τό Ἅγιο Πνεῦμα. Καί τήν πίστη μας τήν ἀκολουθεῖ, ὡς φυσική ἐξέλιξη, ἡ δοξολογία τοῦ Μυστηρίου τῆς θείας Ἀγάπης καί ἡ δοξολογική προσέγγιση καί ἡ ἔνταξη στήν Ἐκκλησία μέ τό βάπτισμα. Ἑπόμενο εἶναι ἡ δοξολογική λατρεία, πού προσφέρουμε στή μιά φύση τοῦ Θεοῦ, νά ἀποτελεῖ ὁμολογία τῶν ἀγαθῶν, πού τά τρία Πρόσωπα τῆς μιᾶς Θεότητας προσφέρουν σέ μᾶς. Ἐμεῖς, καθώς αναφέρουμε τή λατρεία μας καί τή δοξολογία μας, δέν προσθέτουμε στήν ἀτίμητη Φύση τοῦ Θεοῦ κάτι ἀπό τή δική μας δύναμη, ἀλλά ὁμολογοῦμε τά θεῖα προσόντα καί ἀπονέμουμε, ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μας, τό σεβασμό, τήν τιμή καί τήν ἀφοσίωση.»

Τό ἄρθρο αὐτό τό πήραμε ἀπό τήν «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 10, 1 Ἀπριλίου 1999.

Tά νυσταγμένα μας μάτια

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ἡ δεύτερη χιλιετία ἔκλεισε. Tά φῶτα τῆς ἐπιστήμης, ἐκτυφλωτικά, στρεβλώνουν τήν εἰκόνα τῆς Δημιουργίας. Oἱ ἐπαγγελίες τῆς τεχνολογίας ἀπανωτές, αἰχμαλωτίζουν τά ἐνδιαφέροντά μας. Oἱ αἰσθήσεις μας, καθηλωμένες στή γῆ, σέρνονται στήν ὑλοφροσύνη. Kαί τά μάτια τῆς ψυχῆς, νυσταγμένα, δέν ἔχουν τή δύναμι, νά ἀνυψωθοῦν στό Γολγοθᾶ της θείας Ἀγάπης. Δέν εἶναι σέ κατάστασι ἐγρηγόρσεως, γιά νά παρατηρήσουν τά μεγάλα γεγονότα, πού σφράγισαν τήν ἱστορία. Δέ διαθέτουν τήν ἀπαραίτητη καθαρότητα, γιά νά ἀποτυπώσουν τή διάστασι καί τήν ποιότητα τῆς προσφορᾶς τοῦ Σταυροῦ. Δέν ἔχουν τήν ἱκανότητα νά μεταφέρουν στό μέσα μας κόσμο, στό λογισμό μας καί στήν καρδιά μας τήν ἀγωνία τοῦ σαρκωμένου Λόγου, ἔτσι, ὅπως ἐκφράστηκε στή Γεθσημανῆ κι ὅπως ἀποτυπώθηκε στήν ὄψι Tου, ὅταν οἱ «ἄνομοι» τόν καθήλωσαν στό ξύλο τῆς ὀδύνης.

Στήν ἀκροτελεύτια διαδρομή τῆς δεύτερης χιλιετίας οἱ ὀφθαλμοί μας «ἐκάμμυσαν» (Mατθ. ιγ΄ 15). Ἔκλεισαν. Ἔχασαν τήν ἱκανότητα νά κατοπτεύουν τήν πραγματικότητα τοῦ Oὐρανοῦ. Nά χαίρωνται τή θεία Παρουσία. Nά διακρίνουν τούς θρόμβους τοῦ Aἵματος, πού κυλοῦν ἀπό τό μέτωπο τοῦ Θεανθρώπου.

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Σπουδή Ἀγάπης», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1997), σελ. 119

Αλληλένδετα

«… Ἡ προσευχή εἶναι τό θερμόμετρο τῆς ἀγάπης μας στό Θεό. Καί ἡ ἀγάπη μας εἶναι ο τροφοδότης τῆς προσευχῆς μας.»

Στόν κολοφώνα τῆς «ὀρθοπολιτικῆς» ζούγκλας

Τοῦ Ἐ. Χ. Οἰκονομάκου

Στό παλιὸ τὸ λιοτριβεῖο/ ... / στὰ λιθάρια ποὺ γυρίζαν

κι ἐλιῶναν τὸν καρπὸ/ πέταξαν ἕνα παιδί, ... /

γιὰ νὰ λιώσει νὰ χαθεῖ./... / οἱ ἀνθρῶποι οἱ κακοὶ/ .../

τὸ λουλούδι τὸ σεμνὸ/λιώσαν τὸ παιδὶ μὲ βία/

καὶ δὲν εἶναι αὐτὸ ἱστορία.

Μιχάλης Κατσαρός «Στά λιθάρια»⁽¹⁾.

          Ὁ Σύλλογος Προστασίας τοῦ Ἀγέννητου Παιδιού «Ἀφῆστε με νά ζήσω», εἶχε ἀναρτήσει πρόσφατα σέ σταθμό Μετρό τῶν Ἀθηνῶν, μιά ἀφίσα. Εἰκόνιζε ἕνα ἔμβρυο καί ἔδινε κάποια ἐπιστημονικά στοιχεία, πού ἔδειχναν ὅτι τό ἔμβρυο, κατά τή διάρκεια τῆς κύησής του, εἶναι ζωντανό πλάσμα σέ πορεία ταχείας ἀνάπτυξης. Προφανῶς, τό μήνυμα πού ἤθελε νά προωθήσει ἡ δημοσίευση, ἦταν ὅτι τό ἔμβρυο εἶναι ἕνας νέος ἄνθρωπος, σέ ἀρχικό στάδιο σωματικῆς ἀνάπτυξης, ἡ ὁποία, ἄν δέν ἀνακοπεῖ, θά συνεχισθεῖ καί μετά τή γέννησή του, μέχρι τήν πλήρη ψυχοσωματική του ὁλοκλήρωση. Ἀναγκαία δέ λογική συνέπεια αὐτῆς τῆς φυσιολογικῆς δυναμικῆς πορείας εἶναι ὅτι τό δικαίωμα ζωῆς γιά κάθε ἄνθρωπο δέν μπορεῖ παρά νά στοιχειοθετεῖται πλήρως ἀπό τό ἐμβρυϊκό στάδιο τῆς ὕπαρξής του. Γιατί ἄν σ' ὁποιαδήποτε φάση της αὐτή ἡ πορεία ἀνακοπεῖ, ἀκόμα καί στήν ἀρχική ἐμβρυϊκή της φάση, ὁ συγκεκριμένος ἄνθρωπος⁽²⁾ στερεῖται τῆς δυνατότητας νά ἀναπτυχθεῖ, νά ὁλοκληρωθεῖ καί νά ζήσει στό μέλλον. Χάνει ὁριστικά καί ἀμετάκλητα κάθε δικαίωμα ζωῆς.

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Σπουδή Ἀγάπης», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1997), σελ. 118

Προσευχή και αγάπη

«… Ἐκεῖνος, πού προσεύχεται ἀπερίσπαστα, ἀγαπάει μέ ὅλη του τή δύναμη τό Θεό. Καί προσφέρει τή λατρεία καί τή δοξολογία, ὡς θυμίαμα εὔοσμο καί ὡς μύρο ἀτίμητο.»

Κυριακή τῶν Βαΐων

(Τό ἐπιεικές τῶν χριστιανῶν / Φιλιπ. 4,4-9)

Ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 85, 16 Μαίου 2002.

Ἀποστολική παράδοση

καί παραχάραξη

Ἐλευθερίου Χ. Οἰκονομάκου

Πολλοί νοσταλγοῦν τήν ᾿Εκκλησία τῶν ᾿Αποστόλων καί τῶν ἀποστολικῶν Πατέρων, τό διαχρονικό ἐκεῖνο πρότυπο καί σημεῖον ἀναφορᾶς γιά τίς ᾿Εκκλησίες κάθε τόπου καί κάθε ἐποχῆς. ῾Η νοσταλγία, ὅμως, αὐτή εἶναι συνάμα καί ἀγκάθι στή συνείδηση ὅσων ἀναζητοῦν τή γνησιότητα: ῾Η ᾿Εκκλησία μας σήμερα, πού τόσο διαφέρει ἐξωτερικά ἀπό ἐκείνη τῶν πρώτων αἰώνων, μήπως περιπλανιέται μακριά ἀπό τή γνήσια ἀποστολική παράδοση; Μήπως ἔχουν παρεισφρήσει στοιχεῖα ξένα, πού παραχαράσσουν τή γνησιότητά Της; ῾Η ἀποστολικότητα τῆς ᾿Εκκλησίας εἶναι ἕνα ἀπό τά γνωρίσματά Της, πού διακηρύσσεται στό “Σύμβολο τῆς Πίστεως”. ῾Η ᾿Εκκλησία εἶναι καί λέγεται ᾿Αποστολική στό μέτρο πού μένει ἀναλλοίωτη, ὅπως Τήν παρέδωσε ὁ θεῖος ῾Ιδρυτής Της, ὁ Χριστός, στούς ᾿Αποστόλους καί μέσῳ αὐτῶν στόν κόσμο. ῾Ο χαρακτήρας τῆς ᾿Εκκλησίας εἶναι μυστηριακός. ῾Η ᾿Εκκλησία χαρακτηρίζεται ὡς τό “μυστικό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ”. Εἶναι ἡ θεία Ζωή Του, πού παραμένει στόν κόσμο σ᾿ ὅλη τήν ἱστορική πορεία του. ῞Ολη ἡ ᾿Εκκλησία εἶναι ἕνα Μυστήριο. Καί αὐτό τό Μυστήριο τό διασφαλίζει γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου ἡ ἀποστολικότητά Της.

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Θυσίαν αἰνέσεως», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1998), σελ. 21

Η δοξολογία του Κυρίου

«… Ἡ δοξολογία εἶναι ἡ ἀνθοφορία καί ἡ εὐωδία τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Εἶναι τό παράγωγο τῆς ἄσκησης τῆς θέλησής μας καί ὁλόκληρης τῆς προσωπικότητάς μας, νά περπατάει “ἐν τῷ φωτί” (Α΄ Ἰωάν. α΄ 7).»

Συνοδικές ἀκυρότητες

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Πρός τούς συνεπισκόπους μου ἡ ἔκκλησι. Πρός ἐκείνους, πού ἐπί ἕνα τέταρτο τοῦ αἰῶνα σύρονται ἀδιαμαρτύρητα σέ πράξεις βίας καί ντροπῆς καί δέν τολμοῦν νά ὑψώσουν τό χέρι καί νά ἀπαιτήσουν σεβασμό πρός τούς Ἱερούς Kανόνες καί πρός τίς παγκόσμια σεβαστές ἀρχές τῆς δικαιοσύνης.

Ἀδελφοί συνεπίσκοποι, μή πνίγετε τό δίκαιο. Mή καταπατᾶτε τούς Kανόνες, πού οἱ Πατέρες μας ἐθέσπισαν, μέ πολλή διάκρισι καί εὐαισθησία. Mή στραγγαλίζετε τήν ἁγιώτατη Παράδοσι, πού ἀποτελεῖ τό Kανονικό καί ἠθικό πλαίσιο τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως. Mήν ἀφήνεστε στό κύμα τῶν φιλοδοξιῶν καί τῶν ἐμπαθειῶν, πού ἀλλοτριώνουν τήν ἐπισκοπική προσωπικότητα καί σύρουν σέ ἀνυποληψία τό Ἱεραρχικό Σῶμα.

Tά στρεβλά γεγονότα τοῦ 1974, ὅσο τά κρατᾶτε σέ ἰσχύ, δέν εὐτελίζουν τά θύματα, ἀλλά τούς θύτες. Kαί οἱ καταδικαστικές ἀποφάσεις, πού ψηφίσατε καί προσυπογράψατε ἀπό τό 1974 ἴσαμε σήμερα, χωρίς τήν παρουσία καί τήν ἀπολογία τῶν θυμάτων σας, εἶναι ὅλες ἄκυρες καί ἐνεργοῦν ὡς βρόχος στήν ἀρχιερωσύνη σας, γιατί σᾶς ἀποδεικνύουν ἐπίορκους καί καταπατητές τῶν Ἱερῶν Kανόνων καί τῶν ἀποφάσεων τῶν Oἰκουμενικῶν Συνόδων.