Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Σπουδή Ἀγάπης», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1997), σελ. 42-43

Φυσική ἐκδήλωση

«… Ἡ ἀγάπη μας δέν εἶναι συμβατική, ἁπλό ἄρτυμα. Δέν εἶναι ἐπίχρισμα μιᾶς κοσμικῆς καλλιέργειας. Εἶναι στοιχεῖο τῆς ψυχῆς μας. Γέννημα τῆς κοινωνίας μας μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ἰδιότητα ἀναφαίρετη τοῦ δικοῦ μας προσώπου. Ἔκφραση τῆς πίστης μας καί τῆς ἐγκράτειάς μας καί τῆς ἀπάθειάς μας.
Ἀγαποῦμε, ὄχι «κατά συνθήκην». Οὔτε γιατί περιμένουμε ἀνταλλάγματα. Συμπαθοῦμε, ὄχι γιατί μᾶς συνέχουν πρόσκαιρα συναισθήματα. Ἀλλά γιατί ἡ ἀγάπη ἔχει γίνει ποιότητα τοῦ «εἶναι» μας καί ἀποτελεῖ τή φυσική καί ἀνεπιτήδευτη ἐκδήλωσή μας.
Καί ἡ ἀγάπη αὐτή προσανατολίζεται, πρωταρχικά καί μέ ἕνα ἀποκλειστικό τρόπο, στό Πρόσωπο τῆς λατρείας μας, στο Θεό, πού ἔστειλε τόν Υἱό Του τόν ἀγαπητό καί σταυρώθηκε γιά τή δική μας σωτηρία. Καί σκορπίζεται πρός τήν ὁριζόντια κατεύθυνση, πρός τούς ἀδελφούς μας, μέ δύναμη καί μέ καθαρότητα.
“Ἐν τούτῳ ἐγνώκαμεν τήν ἀγάπην, ὅτι ἐκεῖνος ὑπέρ ἡμῶν τήν ψυχήν αὐτοῦ ἔθηκε· καί ἡμεῖς ὀφείλομεν ὑπέρ τῶν ἀδελφῶν τάς ψυχάς τιθέναι” (Α’ Ἰωάν. γ’16)»

Η σταυρωμένη αρχιερωσύνη μου (1) Αυτοβιογραφικό

“Oἱ διῶκτες μου, δίχως νά τό καταλάβουν καί δίχως νά τό προγραμματίσουν, μέ ἔσυραν ἔξω ἀπό τήν παρεμβολή τῶν ἄνομων συναλλαγῶν καί τῆς ἐμπορευματικῆς Ἀρχιερωσύνης καί μέ γύρισαν πίσω, στούς αἰῶνες τῶν Kατακομβῶν καί τῶν διωγμῶν, τῶν ἐμπειριῶν τοῦ Kολοσσαίου καί τῶν χαρισματικῶν Συνάξεων. Mέ ὁδήγησαν στόν πλοῦτο καί στήν εὐφροσύνη καί στή χαρά τῆς Ἀρχιερωσύνης, πού περιβάλλεται τό ταπεινό ἔνδυμα τοῦ δεσμωτηρίου, ἀλλά καταλάμπεται ἀπό τό φῶς τῆς παρουσίας τοῦ ἑνός καί μοναδικοῦ Δεσμίου.”

Ο ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ
ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ

Ἡ ἐμπειρία τῆς πίστης

Ἀπό μέσα μου ἀναδύεται τό ἐρώτημα· Πῶς ἡ ὀρθολογιστική ἐπιστημονική μεθοδολογία διερεύνησης τοῦ μυστηρίου τοῦ κόσμου καί τῆς ζωῆς, τῆς ὕλης καί τῶν ἄπειρων συνδυασμῶν της, νομιμοποιεῖται νά ἀκυρώσει τήν ἐμπειρία τῆς πίστης; Αὐτό τό πρόβλημα μήτε ἐρευνήθηκε, μήτε ἐξηγήθηκε, ἴσαμε σήμερα. Καί μέ βάση ποιά λογική ἀρχή, ἡ τεχνολογία, ἡ ταγμένη νά πλάθει σοφά καί ἐπιδέξια ἐργαλεῖα καί μηχανήματα ἐξυπηρετικά τῆς ζωῆς, δικαιοῦται νά στηθεῖ ὡς ἐμπόδιο ἀνάμεσα στόν ἄνθρωπο καί στό Θεό; Καί αὐτή ἡ παράτολμη πρωτοβουλία μένει καί θά μένει γιά πάντα ἕνα ἀνεξήγητο ἐρώτημα.

Ἡ ἀπόρριψη τῆς πίστης ἀπό τούς “ὀρθολογιστές” τῶν τελευταίων αἰώνων εἶναι βιασμός καί ἀκύρωση τοῦ ἴδιου τοῦ ἀνθρώπινου λογικοῦ καί τῆς ἱκανότητάς του νά ἐρευνάει καί νά ἀνακαλύπτει κάποιες πτυχές ἀπό τή νομοτέλεια τοῦ σύμπαντος.

Σταυρωμένος Μέγας Ἀρχιερέας καί

Σταυρωμένη Ἀρχιερωσύνη

Ὁμιλία πού ἔγινε στό διετές μνημόσυνο

τοῦ Μακαριστοῦ Μητροπολίτη

Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Κυροῦ Νικοδήμου

(29-3-2015)

Τοῦ Ἀρχιμ. Εἰρηναίου Μπουσδέκη

«Χριστός παραγενόμενος ἀρχιερεύς... διά τῆς μείζονος καί τελειοτέρας σκηνῆς,... εἰσῆλθεν ἐφ’ ἅπαξ εἰς τά ἅγια αἰωνίαν λύτρωσιν εὑράμενος» (Ἐβρ. Θ΄ 11-12)

Ὁ Σταυρωμένος Μέγας Ἀρχιερέας καί ἡ Σταυρωμένη Ἀρχιερωσύνη.

Ὁ συγγραφέας τῆς πρός Ἐβραίους ἐπιστολῆς μᾶς φέρνει σήμερα μπροστά στό μεγάλο γεγονός τῆς προσφορᾶς τῆς ὑπέρτατης θυσίας ἀπό τόν Ἀρχιερέα Χριστό. Προσέφερε τόν ἴδιο τόν ἑαυτό Του, τό ἀνεκτίμητο αὐτό καί πολύτιμο θῦμα. Προέβη σέ μιά ἀκραία μορφή αὐτοθυσίας χάριν τῶν ἀνθρώπων. Κι ἔτσι ἔσωσε ὅλο τό γένος τῶν ἀνθρώπων.

Ἐκεῖνο πού μᾶς προβληματίζει σήμερα εἶναι τό ἑξῆς. Μπορεῖ ὁ σημερινός Ἀρχιερέας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ νά ἀκολουθήσει μιά διαφορετική πορεία; Νά περάσει τήν ἐπίγεια ζωή του μέσα στή δόξα, τόν πλοῦτο, τίς ἀνέσεις, τίς τιμές καί τούς ἐπαίνους καί νά διακονήσει ἐπάξια τό μυστήριο τῆς Ἀρχιερωσύνης πού τοῦ ἐμπιστεύτηκε ὁ Μεγάλος Ἀρχιερέας Χριστός;

Ἄς προσηλώσουμε τό βλέμμα μας στόν Σταυρωμένο Μέγα Ἀρχιερέα Χριστό. Καί ἄς ἐντοπίσουμε τήν προσοχή μας στό χρέος γιά σταυρωμένη Ἀρχιερωσύνη τῶν σημερινῶν λειτουργῶν τοῦ Ὑψίστου.

Ἀπάθεια

«… Ὁ ἅγιος Συμεών ὁ νέος θεολόγος μᾶς ἀναλύει καί μᾶς διδάσκει τί εἶναι ἡ ἀπάθεια: “… ἁπάθεια δέν εἶναι μόνο νά βρεθοῦμε ἐλεύθεροι ἀπό τά πάθη, ἀλλά καί νά ἀποξενωθοῦμε ἀπό τίς ἐπιθυμίες τῶν παθῶν. … καί, ὅπως ὁ ἀετός σηκώνει τά φτερά του, ἔτσι νά σηκώνει καί ὁ νοῦς τίς αἰσθήσεις μας καί νά τίς ἀνεβάζει στόν οὐρανό.»

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Σπουδή Ἀγάπης», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1997), σελ. 39-40

Θρόμβοι αἵματος

Τῷ ἀρχιερεῖ Κυρίῳ Νικοδήμῳ

ἐπί τῇ συμπληρώσει 15ετοῦς ἀρχιερατείας

Τοῦ Νίκου Ἀρβανίτη
Λογοτέχνη
14 Ἀπριλίου 1983

Κανείς δέν πίστευε στά λόγια σου, Κύριε.

κι ὅμως ἦταν τόσο διάφανα

ὅπως μιά χούφτα νερό στήν παλάμη μας.

-Ἰδού ἀναβαίνομεν!...

θρόμβοι αἵματος στήν αἱμάτινη πορεία σου

στούς διαλογισμούς τοῦ “καθίσαι ἐκ δεξιῶν καί ἐξ εὐωνύμων” σου.

λέξεις ἁπλές καί ἀπέραντες

ὅσο τό Φῶς τοῦ  Ἥλιου τοῦ Πάνσεπτου.

μαχαίρι κοφτερό στό μίσχο τῆς Ἀγάπης δίστομο.

χάντρες κουδουνάτες στούς μή δυναμένους “πιεῖν τό ποτήρι­ον”.

Ἡ ἐλπίδα

«… Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος ὁριοθετεῖ τήν ἐλπίδα μέ τοῦτα τά λόγια, πού εἶναι ἀπόσταγμα ἐμπειρίας: “Ἡ ἐλπίς εἶναι εἷς πλοῦτος μέγας καί κρύφιος, ὅστις δέν φαίνεται ἄλλοτε, εἰμή μόνον ἐν τῷ προσήκοντι καιρῷ αὐτοῦ. Ἡ ἐλπίς εἶναι εἷς κατασφαλισμένος καί ἀληθινός θησαυρός τῆς χαρᾶς, πρίν ἴδωμεν τόν θησαυρόν ἐκεῖνης τῆς χαρᾶς ὁποῦ ἐλπίζομεν. Αὕτη ποιεῖ τόν ἄνθρωπον νά ἀναλαμβάνῃ ὅλας τάς κακοπαθείας τοῦ κόσμου μέ ὅλην τήν εὐχαρίστησιν καί ἀνάπαυσιν, καί νά μή ἀποκάμνῃ εἰς τούς μεγάλους καί ἀπαύστους πόνους διά νά κερδήσῃ τήν γνώμην του. Αὕτη ἐστίν ἡ ρίζα παντός ἀγαθοῦ καί καλοῦ ἔργου, θύρα τῆς ἀγάπης, θάνατος τῆς ἀπογνώσεως, καί εἰκών δεικνύουσα ἡμῖν ἐκεῖνα ὁπου δέν βλέπομεν· καθώς γάρ ἡ εἰκών δείκνυσιν ἡμῖν τό πρόσωπον τοῦ πράγματος ὁποῦ δέν βλέπομεν, οὕτω καί ἡ ἐλπίς ποιεῖ ἡμᾶς νά πιστεύωμεν τά μήπω τετελεσμένα πράγματα, ὡσάν νά τά ἐβλέπομεν πεποιημένα καί τετελεσμένα. Διά τοῦτο ἄν ἐλλείψῃ ἡ ἐλπίς, ἀφανίζεται ἡ ἀγάπη· καί εὐθύς ὁπου λάμψῃ ἡ ἐλπίς φανεροῦται ἡ ἀγάπη. Μέ αὐτήν τήν ἐλπίδα δέδενται οἱ πόνοι, καί κρέμανται οἱ κόποι. Αὕτη καταβιβάζει, ὥσπερ φῶς, τήν ἐλεημοσύνην τοῦ Θεοῦ καί περικυκλοῖ τήν ψυχήν.”»

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Σπουδή Ἀγάπης», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1997), σελ. 38-39

Ἄξιος ἐργάτης τῆς Ἐκκλησίας

Τοῦ Ἐλευθερίου Χ. Οἰκονομάκου
Μηχανολόγου-Ἠλεκτρολόγου ἘΜΠ

Ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος κυρός Νικόδημος ἔμεινε στή διοίκηση τῆς Μητροπόλεώς του, τήν ὁποία τοῦ ἐμπιστεύθηκε τό Πανάγιο Πνεῦμα νά διαποιμάνει, ἕξι μόνο χρόνια, πού σφραγίστηκαν ἀπό τήν ἀγάπη καί τήν ἐργώδη μέριμνά του, ὡς ὑπεύθυνου πατέρα, γιά τό λαό τοῦ Θεοῦ. Ἡ θητεία αὐτή διακόπηκε βίαια μέ ἄδικες καί ἀντικανονικές πράξεις τῆς διοίκησης τῆς Ἐκκλησίας μας, μιᾶς Συνόδου «ληστρικῆς», ὅπως ἀνέκυψε μέσα ἀπό τίς ἀνώμαλες πολιτικές ἐξελίξεις τοῦ 1973. Ὁ ἀνίερος αὐτός διωγμός κράτησε 40 χρόνια. Τήν 1/4/2013 ὁ μακαριστός Γέροντας Ἱεράρχης κλήθηκε ἀπό τόν Κύριο, τόν στρατολόγο καί ἀληθινό ἐργοδότη του στόν ἀγρό τῆς Ἐκκλησίας, νά ἀναπαυθεῖ, «κεκμηκώς», στούς οὐράνιους κόλπους Της.

Ἡ ἐγκράτεια εἶναι ἀπελευθέρωση

«… Γιά τόν πιστό ἄνθρωπο, ἡ ἐγκράτεια δέν εἶναι γεύση καταπίεσης. Ἀντίθετα, εἶναι ἀπευλευθέρωση. Ἀποδέσμευση ἀπό τή φθορά καί τή διαφθορά. Ἀλλαγή κλίματος. Ἐλευθερία κίνησης. Ἐκδίπλωση τῆς προσωπικότητας σέ ἄλλο χῶρο. Βηματισμός στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ.»

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Σπουδή Ἀγάπης», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1997), σελ. 35