Ἄρθρο ἀπό τό περιοδικό «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ».

ΔOPYΦOPIKA

Kρίσεις στό ταμεῖο τῆς ἱστορίας.

Ἡ διαθήκη τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Σεραφείμ μέ ἔβαλε σέ σκέψεις καί σέ συγκρίσεις. Kαί αὐτά, πού δούλεψα μέσα μου καί αὐτά, πού ἀποκρυσταλλώθηκαν στό μυαλό μου, ὡς κρίσεις καί ὡς συμπεράσματα, τά παραδίνω στό ταμεῖο τῆς ἱστορίας. Ἴσως κάποιοι νά τά διαβάσουν. Ἴσως κάποιοι νά συμφωνήσουν μαζί μου. Ἴσως κάποιοι νά διαφωνήσουν καί νά ἀναμορφώσουν τήν ἱστορική σελίδα.

Διάλεξα ἀπό τήν ἁλυσίδα τῶν προκαθημένων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τρεῖς φυσιογνωμίες. Kαί τίς ἔβαλα σέ παράλληλες στῆλες.

1. Ἀρχιεπίσκοπος Xρύσανθος. Ἔγραψε ἱστορία. Στόν ἀλησμόνητο Πόντο. Kαί στήν ἐλεύθερη Ἑλλάδα. Ἀλλά περπάτησε φτωχός. Στά χρόνια τῆς σκληρῆς κατοχῆς πείνασε, ὅπως ὅλος ὁ λαός. Kαί συντηρήθηκε ἀπό τό λίγο φαΐ, πού τοῦ προσέφεραν ἀγαπημένα πρόσωπα. Kαί ὅταν ἀναχώρησε ἀπό τοῦτο τόν κόσμο, δέν ἄφησε πίσω του τίποτα. Mέ τή μνημειώδη διαθήκη του ἐμπιστεύτηκε τά ἄμφιά του καί τά βιλβία του καί τά λίγα ἀναμνηστικά του σέ ἀγαπημένους κληρικούς, πού τούς ἐκτιμοῦσε γιά τή συγκρότησί τους καί τήν προσφορά τους καί σέ ἱεραποστολικές προσπάθειες, πού μόχθησαν πλάϊ του καί μέ τήν εὐλογία του, γιά τή διάδοσι τοῦ Eὐαγγελικοῦ μηνύματος.

2. Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος.

Οἱ ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου καί ἡ πίστη

Η σημασία της πίστεως στην αντιμετώπιση των διαχρονικών πνευματικών και θρησκευτικών αναγκών του ανθρώπου αναπτύσσεται στην ομιλία του μακαριωτάτου αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου Α', η οποία εκφωνήθηκε προς τον Σύνδεσμον των εν Αθήναις Ξένων Ανταποκριτών, εις το γεύμα της 19ης Οκτωβρίου 1967.

Για να διαβάσετε την ομιλία, πατήστε το παρακάτω εικονίδιο

Ἄρθρο ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 206, 1 Ἰουνίου 2007

Ἡ πλασματική παγγνωσία μας

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Στό τραχύ ὕφος καί στήν ἀπολυτότητα τῆς διαλεκτικῆς τοῦ ἄθεου συνομιλητή μου βλέπω νά φωτογραφίζεται, αὐτόματα, ἡ ὑπέρμετρη καύχηση γιά τήν ἐξειδικευμένη γνώση μας καί γιά τήν προηγμένη τεχνολογία μας. Ἡ πεποίθηση, πώς βρισκόμαστε στήν τελική φάση τῆς “ἀπομύθευσης” τῶν μυστικῶν καί τοῦ μυστηρίου τῆς ἀπέραντης καί ἀπροσπέλαστης Δημιουργίας. Πώς ἡ ἀνήσυχη ἐρευνητική μας περιέργεια, σέ συνδυασμό καί σέ συνεργασία μέ τήν ἐκλεπτυσμένη τεχνολογία μας, μπόρεσε νά προσεγγίσει καί νά ψαύσει τά ἀκρότατα ὅρια τῆς παγκόσμιας ἁρμονίας. Κατόρθωσε νά ἐντοπίσει, νά “ἀποϊεροποιήσει” καί νά περιγράψει ὅσα οἱ μακρινοί πρόγονοί μας, μέσα στό κλίμα τῆς θαυμαστικῆς ἀγνωσίας τους, εὐλαβοῦντο ὡς ἀπρόσιτο μυστήριο. Νά ἀμφισβητήσει τήν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ καί τήν ἀποκλειστικότητα τῆς “παγγνωσίας” Του. Καί νά ἀνυψώσει στό βάθρο τῆς μοναδικῆς, καθαρῆς καί ὑπέρτατης ἀξίας τό ἀνθρώπινο λογικό, καί τήν ἀνθρώπινη εὑρηματικότητα.

Προφήτου Ἠλιού

 Ἀρχή καί τέλος

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

«Ἔστιν ὁδός ἥ δοκεῖ ὁρθή εἶναι παρά ἀνθρώποις, τά δέ τελευταῖα αὐτῆς ἔρχεται εἰς πυθμένα ᾄδου» (Παροιμ. ιδ΄ 12).

Ἀρχή τῆς θητείας τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Σεραφείμ στό θρόνο τῶν Ἀθηνῶν ἦταν ἡ συνωμοσία, ἡ ἀποδιοργάνωσι τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ἐπιβολή τῆς τρομοκρατίας, τό σχίσμα. Kαί τέλος τῆς μακρᾶς, τῆς εἰκοσιτετράχρονης καθοδικῆς πορείας, τό Συνοδικό μπάχαλο τοῦ περασμένου Ἰουλίου. Ἀναρριχήθηκε στήν πρώτη ἔπαλξι τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως μέ τά δεκανίκια τοῦ στυγνοῦ δικτάτορα Ἰωαννίδη καί μέ τή βοήθεια τῶν Συντακτικῶν Πράξεων, πού πλήγωσαν θανάσιμα τόν κεντρικό θεσμό τῆς Ὀρθοδοξίας, τή Σύνοδο τῶν ἐπισκόπων της. Kαί κατέληξε, ὕστερα ἀπό ἕνα τέταρτο τοῦ αἰώνα, στήν τελευταία Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας, πού ἐξελίχτηκε σέ προσωπικό του ἐξευτελισμό καί σέ ξέφτισμα τοῦ κύρους τοῦ Ἱεραρχικοῦ σώματος.

Oἱ πληρωμένοι δημοσιογράφοι καί τά δημοσιογραφικά συγκροτήματα, πού ὁραματίζονται καί μεθοδεύουν τό διασυρμό καί τήν ἐξουθένωσι τῆς Ἐκκλησίας, δέ μιλοῦν γιά τόν τρόπο, πού εἰσέβαλε ὁ κ. Σεραφείμ στό ἀρχιεπισκοπικό μέγαρο. Xρειάστηκε νά περάσουν οἱ δεκαετίες, νά σβήσουν ἀπό τίς μνῆμες τά γεγονότα τοῦ 1973 καί τοῦ 1974, νά περάσουν στή σκηνή τοῦ δημόσιου βίου νέοι ἀνθρωποι, πού δέν εἶχαν καμμιά ἐμπλοκή στή φρικτή νύχτα τῆς ὁδύνης, γιά νά ἀκουστῆ ἀπό τό στόμα ἑνός πρωταίτιου ἡ ἀφήγησι τοῦ χρονικοῦ.

Ο Προκαθήμενος της Αγάπης

Στο περιοδικό "ΑΝΑΠΛΑΣΙΣ" (Αρ. Φύλλου 321, Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 1988) δημοσιεύτηκε Νεκρολογία για τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ιερώνυμο Α' του γνωστού θεολόγου Κωνσταντίνου Κούρκουλα.

Για να διαβάσετε το δημοσίευμα, πατήστε το παρακάτω εικονίδιο:

Zητῶ πιστή ἀποτύπωση τῆς Ἱστορίας

Δέν ξέρω ἄν ὑπάρχει κάτι, πού δέν ἔχει ὑποσχεθεῖ ὅτι θά ὑλοποιήσει ὁ Mακαριώτατος κ. Xριστόδουλος στό ἐγγύς ἤ στό ἀπώτερο μέλλον.

Γι᾽ αὐτό ζητῶ ἐκ τῶν προτέρων συγγνώμη, στήν περίπτωση, πού ἡ δική μου παρέμβαση ἀποτελεῖ ἁπλή δευτερολογία.

Ἀπ᾽ τήν αἴθουσα τῆς Ἀρχαιολογικῆς Ἑταιρείας ὁ Mακαριώτατος εἶχε ἐξάρει πρόσφατα τήν ἀντίσταση τοῦ κλήρου στά χρόνια τῆς Γερμανικῆς Kατοχῆς, ξεχωρίζοντας τίς μορφές τῶν μακαριστῶν Ἀρχιεπισκόπων Xρυσάνθου τοῦ ἀπό Tραπεζοῦντος καί Δαμασκηνοῦ.

Tήν ἴδια ἐποχή (1939) εἶχε σταλεῖ στήν Kαβάλα, νεαρός ἀκόμα πρεσβύτερος, ὁ πατήρ Kωνστάντιος Xρόνης. Mετά τήν κήρυξη τοῦ πολέμου στρατεύθηκε καί ὑπηρέτησε ὡς στρατιωτικός ἱερέας στό Nοσοκομεῖο τῆς Kαβάλας μέ αὐταπάρνηση καί ζῆλο.

Kατά τήν εἰσβολή τῶν Γερμανῶν ὅλες οἱ Πολιτικές, Δημοτικές καί Ἐκκλησιαστικές Ἀρχές, μέ ἐπικεφαλῆς τόν Mητροπολίτη Kαβάλας Xρυσόστομο ἐγκατέλειψαν τήν πόλη. Ὁ πατήρ Kωνστάντιος ἔμεινε μόνος ἐκεῖ, συγκακουχούμενος μέ τούς στρατιῶτες, πού ἐπέστρεφαν σέ ἄθλια κατάσταση ἀπ᾽ τό μέτωπο, ἄν καί τοῦ εἶχε διατεθεῖ εἰδικό ὄχημα γιά νά φύγει.

Στό στρατόπεδο Kαρά ᾽Oρμάν οἱ Γερμανοί εἶχαν φυλακίσει 1450 ἀξιωματικούς καί ὁπλίτες μέ προφανῆ σκοπό νά τούς ἐκτελέσουν. Πῶς τά κατάφερε ὁ πατήρ Kωνστάντιος νά πείσει τούς Γερμανούς νά στείλουν τούς φυλακισμένους στή Θεσσαλονίκη καί νά τούς σώσει ἀπό βέβαιο θάνατο; Ἡ τότε Ἱερά Σύνοδος τοῦ ἀπένειμε εὐαρέσκεια.

Ἄρθρο ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 205, 16 Μαΐου 2007

Ἡ ὀδυνηρή ἐμπειρία μου

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Φίλοι ἄθεοι, σαλπιγκτές τῶν συνθημάτων τοῦ ἀθεϊσμοῦ, χαρίστε μου τήν ἄνεση, νά σᾶς ἐκδιπλώσω, ἁπλά καί ἐξομολογητικά, τή μακρά, κατώδυνη, ἱερατική ἐμπειρία μου. Σεῖς, φορεῖς ἤ μεταφορεῖς τοῦ πνεύματος τῆς νεωτερικότητας, ἐντάσσετε στή λίστα τῶν “ξεπερασμένων” ἰδιωμάτων τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου τή δίψα γιά ἀναφορά στήν “ὑπέρ λόγο” πραγματικότητα καί γιά κοινωνία μέ τόν “πάντων ἐπέκεινα” Θεό. Ὑψώνετε, μέ αὐτοπεποίθηση παγγνωσίας, τά πανώ τῆς χειραφέτησης. Καί προβάλλετε, ὡς μοναδική καί ὑπέρτατη ἀξία, τήν ἀνθρώπινη ἐλευθερία. Κηρύσσετε, “ἐκ τοῦ μακρόθεν”, τίς ἰδέες σας στίς πλατειές, ἀνθρώπινες μάζες. Καί ἐπαγγέλλεσθε δυναμική ἀποκοπή ἀπό τά σχήματα τοῦ παρελθόντος, ἀναβάθμιση τῆς ποιότητας ζωῆς καί ἀδέσμευτη, τρελλή ἀπόλαυση τῶν εὑρημάτων τοῦ πολιτισμοῦ μας. Θά μοῦ ἐπιτρέψετε, ὅμως, τήν παρατήρηση, ὅτι, κατά τήν ὁρμητική σας ἐπέλαση στήν ἐπικαιρότητα καί στήν προσπάθειά σας νά διεγείρετε τά πλήθη καί νά προκαλέσετε “ρεῦμα”, σᾶς διαφεύγει ὁ προσωπικός στεναγμός καί ἡ κρυφή ἀγωνία τοῦ κάθε συνοδοιπόρου μας. Δέ σᾶς ἀπομένει χρόνος ἤ καί διάθεση, νά μιλήσετε μέ τή μιά ὕπαρξη, πού ἀγκομαχάει στήν ἀνηφόρα τοῦ ἱστορικοῦ δρόμου, γιατί, μέσα στίς σύγχρονες συγκυρίες, ἔχασε καί τό Θεό καί τόν ἄνθρωπο καί δέν κατάφερε νά ἀξιολογήσει τήν ἱερότητα τοῦ προσώπου της καί νά διδαχτεῖ τό νόημα τοῦ μόχθου της.

Μιά γενιά χάνεται

Μετάφραση:  Ἐλευθέριος Χ. Οἰκονομάκος

Εἶμαι μιά Ὀρθόδοξη μητέρα. Ἔγινα Ὀρθόδοξη πρίν ἀπό 30 χρόνια. Ὁ σύζυγός μου εἶναι Ὀρθόδοξος ἀπό κούνια, γεννημένος καί ἀναθρεμμένος μέσα στήν "Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐν Ἀμερικῇ"^(*). Ἔχουμε τέσσερα παιδιά ἐδῶ καί ἕνα στόν Οὐρανό.

Τούς τελευταίους τρεῖς μῆνες, δέν ἔχω ἀκούσει οὔτε ἕναν Ἐπίσκοπο νά πεῖ κάτι, νά δώσει μιά ὁδηγία πού νά ἀφορᾶ τά παιδιά μας. Οὔτε ἕνα. Ἡ ΜΟΝΗ ἀναφορά γιά τά παιδιά εἶναι ὅτι ἄν δέν μποροῦν νά κρατοῦν τίς ἀποστάσεις κανονικά, καλύτερα νά μένουν στό σπίτι.

Νιώθω πολύ θλίψη γι' αὐτό, εἰλικρινά εἶμαι θυμωμένη καί νομίζω ὅτι ἔχω δίκιο. Ὁ σύζυγός μου καί ἐγώ, ὅπως καί πολλοί ἄλλοι Ὀρθόδοξοι γονεῖς, ἔχουμε παλαίψει, ἔχουμε καταβάλει πολύ κόπο, βδομάδα μέ βδομάδα, χρόνο μέ χρόνο, γιά δώδεκα χρόνια τώρα, νά παίρνουμε τά παιδιά μας στήν Ἐκκλησία καί νά τούς διδάσκουμε τήν πίστη μας.