Παράκληση (Μεσιτεία)

Πρός τούς φθονοῦντας

(Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου,Ἔπη ἱστορικά: Η’, Migne XXXVII, 1025)

Μετάφραση Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Τοῦτο τό ποίημα γράφτηκε τόν Ἰούνιο μέ Ἰούλιο τοῦ 381, στήν περίοδο πού ἡ δοκιμασία του βρισκόταν στό κορύφωμά της. Ὁ φθόνος ἀπροσχημάτιστα εἶχε μεταβληθῆ σέ πόλεμο ἐναντίον του. Οἱ ἀντίπαλοί του ἐπεδίωκαν μέ κάθε τρόπο νά τόν ἀπομακρύνουν ἀπό τό θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Κι’ ἐκεῖνος δοκιμάζεται, θλίβεται καί μεταφράζει σέ στίχους τή βαθειά του λύπη.

Τριάς σῶσε με·

            καί πάλι σέ παρακαλῶ, Τριάς.

Γιατί ἐσένα προτείνοντας,

            ἀγόρασα τό φθόνο.

Μιά μεγάλη μορφή

Στη μεγάλη μορφή του μακαριστού αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου Α' αναφέρεται η νεκρολογία που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "ΤΑ ΝΕΙΑΤΑ", τον Ιανουάριο του 1989. Τονίζεται, ιδιαίτερα, το μεγάλο παράδειγμα της πνευματικής καλλιέργειάς του καθώς και η δημιουργική προσφορά του που άφησε στην κοινωνία, και ιδιαίτερα στα νειάτα.

Για να διαβάσετε τη νεκρολογία, πατήστε το παρακάτω εικονίδιο:

Ἄρθρο πού πήραμε ἀπό τήν ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τῦπος»

Ἡ διελκυστίνδα

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Στό γήπεδο τῆς Λάρισας ἀναμετριέται ἡ ἁγνή συνείδησι τῆς Ἐκκλησίας μέ τή γυμνή ἐμπάθεια τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ κατεστημένου. Ὁ σεβασμός, πού τρέφει ὁ λαός στήν ἁγιότητα τοῦ μάρτυρα ἐπισκόπου Θεολόγου μέ τήν ἀπροκάλυπτη μανία, πού δέν ὑποχώρησε καί δέν ξεθώριασε ἀκόμα καί μετά τό θάνατο τοῦ σεπτοῦ ποιμενάρχη.

Ὁ ἄσπιλος λειτουργός τῶν ἁγίων Mυστηρίων ἔκλεισε τά μάτια στή γῆ, γιά νά τά ἀνοίξη στούς ἡλιόφωτους κόσμους του παραδείσου. Mέ γαλήνη, μέ ἐμπιστοσύνη στόν Σταυρωμένο Kύριο, ἀλλά καί μέ τή γεῦσι τῆς πικρίας στά ἀρχιερατικά του χείλη.

Oἱ διῶκτες ἄφησαν νά βγῆ ἀπό μέσα τους θριαμβευτική ἰαχή. Σάλπισαν, πώς ὅλα τέλειωσαν. Πώς ἔσπασαν τό στῦλο τῆς πίστεως. Πώς γκρέμισαν τό θυσιαστήριο τῆς ἁγνότητας. Kαί πώς εἶναι πιά εὔκολο νά κυριέψουν τό στίβο.

Ἄρθρο ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 212, 1 Σεπτεμβρίου 2007

Ἡ θεοποίηση τῆς ἐξουσίας

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Δέν μέ αἰφνιδιάζει ἡ τόλμη τοῦ μπλόκ τῶν σημερινῶν ἀθέων, πού τούς βλέπω καί τούς ἀκούω νά ἀνυψώνουν, προκλητικά, στήν περιωπή τῆς θεότητας τό ἄτομό τους καί νά ἐπιδίδονται στή νοσηρή πρακτική τῆς αὐτολατρείας. Ὅταν ἡ ὕπαρξη ἀπολέσει τή γλυκειά γεύση τοῦ διαλόγου μέ τόν “ὑπέρ λόγο καί ἔννοια” Θεό, εὔκολα διολισθαίνει στήν ἄλογη ἔπαρση. Αὐτοανακηρύσσεται ὑπέρτατη αὐθεντία. Καί αὐτοθαυμάζεται, ὡς εἰδωλικό πορτραῖτο δύναμης καί σοφίας.

Ἡ τόλμη τῶν σύγχρονων ἀθέων ἀνακαλεῖ στό λογισμό σελίδες τῆς παγκόσμιας ἱστορίας, κυριαρχημένες ἀπό τά βλοσυρά πρόσωπα τῶν αὐτοθεοποιημένων ἐξουσιαστῶν. Συνειρμικά, ἀνανεώνει στίς ψυχές τήν ἀπέχθεια, πού προκάλεσε καί συνεχίζει νά προκαλεῖ ἡ θεοποιημένη ἔπαρση. Καί ἀνεβάζει στό βλέμμα τή συνοφρύωση τοῦ στεναγμοῦ, πού γέννησε καί γεννάει ἡ ἀνάμνηση τῶν λουσμένων στό μαῦρο δάκρυ καί στό πορφυρό αἷμα θυμάτων τῆς ἀπολυτοποιημένης ἐξουσίας.

Κείμενο πού πήραμε ἀπό τόν «Ὀρθόδοξο Τῦπο», ἔτος 1998

Tά δυό ντοκουμέντα

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Tελευταία εἶδαν τό φῶς τῆς δημοσιότητας δυό κείμενα, πού ἀποτελοῦν ἱστορικά ντοκουμέντα. Ἀναφέρονται καί τά δυό στή ἴδια χρονική περίοδο. Στό 1974. Στό λυκόφως τῆς δικτατορίας, πού ὑπῆρξε καί τό λυκαυγές τῆς θητείας τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Σεραφείμ. Tό ἕνα κείμενο εἶναι νωπό ἀπό τήν ἄποψι τῆς παραγωγῆς. Σχεδιάστηκε καί διατυπώθηκε ἀπό τόν κοντυλοφόρο τοῦ Mητροπολίτη Kαλαβρύτων καί Aἰγιαλείας Ἀμβρόσιο τό Mάϊο τοῦ 1998, μέσα στό κλίμα τῆς εὐφορίας, πού δημιούργησε ἡ ἐκλογή τοῦ νέου Ἀρχιεπισκόπου. Ἀλλά ἐμφανίζεται ξεθυμασμένο, ἐξ αἰτίας τῆς μεγάλης χρονικῆς ἀποστάσεως άπό τήν ἐποχή στήν ὁποια ἀναφέρεται. Tό δεύτερο, εἶναι κείμενο ψυγείου. Ἔχει καταστρωθῆ πρίν ἀπό εἰκοσιτρία χρόνια. Ἀλλά πρόβαλε στή δημοσιότητα μόλις τώρα. Ψυχρό καί περιθωριακό ὡς πρός τό σημερινό προβληματισμό, διατηρεῖ τήν ἀμεσότητα πρός τά γεγονότα καί τήν εὐθυκρισία τῆς ὡριμότητας, πού διέθετε τότε ὁ συγγραφέας. Πρόκειται γιά ἕνα μικρό τεῦχος, πού περιέχει δυό ἐπιστολές, τίς ὁποῖες ὁ ἀείμνηστος Mητροπολίτης Kοζάνης Διονύσιος ἔστειλε κατά τό πρῶτο ἑξάμηνο τοῦ 1975 στόν Ἀρχιεπίσκοπο Σεραφείμ, διατυπώνοντας τήν ἀμερόληπτη, ἀλλά καί σκληρή κριτική του γιά τήν ἐκκλησιαστική πολιτική καί ἐκφράζοντας τήν ὁδύνη του καί τούς φόβους του.

Ομιλία στη Ριζάρειο Σχολή
για τον Αθηνών Χρυσόστομο Παπαδόπουλο

Επί τη συμπληρώσει 30 ετών από την κοίμηση του αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσόστομου Παπαδόπουλου, ο μακαριστός αρχιεπίσκοπος Αθηνών κυρός Ιερώνυμος Α' ανέπτυξε στη Ριζάρειο Σχολή τις αρετές και τα προσόντα του, λόγω των οποίων αναδείχθηκε πολύτιμο κεφάλαιο και για την Εκκλησία και για την Πολιτεία.

Για να διαβάσετε τη νεκρολογία, πατήστε το παρακάτω εικονίδιο:

Τό παρακάτω ἄρθρο τό πήραμε ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 80, 1 Μαρτίου 2002. Ἐπιδιώκει νά στρέψει τήν προσοχή τοῦ ἀπομονωμένου σημερινοῦ ἀνθρώπου στήν κοινωνία ἀγάπης πού βιώνει ἡ Ἐκκλησία.

Kοινωνία ἤ ἀπομόνωση;

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Προσπαθῶ νά βάλω σέ παράλληλες στῆλες τίς δυό ἱστορικές πρακτικές καί τίς ἀντίστοιχες ἐμπειρίες. Στή μιά στήλη τό Eὐαγγελικό μήνυμα καί τήν ἐκκλησιαστική Eὐχαριστιακή προέκταση τῆς κοινωνίας τῶν ἀνθρώπων, τῆς συνοδοιπορίας μέσα στόν κόσμο, μέσα στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἀλληλοπεριχώρησης. Kαί στή δεύτερη στήλη, τίς σύγχρονες διακηρύξεις γιά τήν ἀτομική ἐλευθερία, τά προσωπικά δεδομένα καί τά ἀναφαίρετα καί ἀναπαλλοτρίωτα δικαιώματα.

Ἡ συγκριτική μελέτη μοῦ ἑρμηνεύει τή σημερινή κοινωνική εἰκόνα, ἀλλά, ταυτόχρονα, μέ σύρει στό κλίμα τῆς ἀθεράπευτης μελαγχολίας. Ὁ σύγχρονος κόσμος, ὁ κόσμος μου, ἀγωνίστηκε μέ πεῖσμα νά κόψει τό νῆμα, πού τόν  ἔδενε μέ τό Θεό. Kαί ἔστρεψε τά νῶτα στή ζεστή οἰκογενειακή ἀγκάλη, πού συλλέγει τά τέκνα της, «ὅν τρόπον ἐπισυνάγει ὄρνις τά νοσσία ἑαυτῆς ὑπό τάς πτέρυγας» (Mατθ. κγ΄ 37). Ἡ ἐκκλησιαστική ἐμπειρία τῆς κοινωνίας, τῆς ἀδέλφωσης καί τοῦ θυσιαστικοῦ ἀνοίγματος τοῦ ἑνός προσώπου στό ἄλλο, εἶναι σήμερα μιά ἄγνωστη γεύση. Eἰκόνα ξεθωριασμένη. Tυπωμένη στά βιβλία, πού διασώζουν τό κλίμα ἄλλων ἐποχῶν. Ἀλλά ἐντελῶς ἀποξενωμένη ἀπό τή σύγχρονη δομή. Kαί, στήν εὐμενέστερη ἐκδοχή, ἀπωθημένη καί ταξινομημένη στό ὑλικό  τοῦ  ἀρχείου.  Σήμερα  δεσπόζει, στίς  συνειδήσεις  καί  στήν   πρακτική, τό δόγμα τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων. Ἡ ἀπόλυτη ἐλευθερία ἐπιλογῆς στόχων καί ποιότητας ζωῆς.

Ἄρθρο ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 210/211, 1/16 Αὐγούστου 2007

Ἀσυμμάζευτη ἔπαρση

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Μόλις συγκατανεύσεις σέ διάλογο μέ τόν ἄθεο συνοδίτη σου, θά ἀντιμετωπίσεις, σκληρή καί ἀδιαπραγμάτευτη, τούτη τή μονόχνωτη διακήρυξη: ῾Η πίστη στό Θεό εἶναι ὑποπροϊόν τῆς ἀμάθειας. Στίς μέρες μας, τήν καθέδρα, πού -σέ περιόδους σκοταδισμοῦ- τή “σφετεριζόταν”(!!!) καί τήν κάλυπτε ὁ Θεός, τήν κατάκτησε, μέ τήν προοδευτική γνώση του καί μέ τούς τίμιους, ἀπελευθερωτικούς του ἀγῶνες, ὁ ἀνυποχώρητος μαχητής τῆς ἱστορίας, ὁ ἄνθρωπος. Ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη, γιά τόν αἰώνα μας καί -ὁπωσδήποτε- γιά τούς αἰῶνες πού ἔρχονται, διαφημίζεται ὡς ἡ πρώτη καί ὑπέρτατη ἀξία. Ὁ ἀπόλυτος κυρίαρχος τῶν χαρισμάτων του καί τῆς τύχης του. Ὁ μοναχικός δρομέας τῆς ἱστορίας, πού δέν ἔχει ἀνάγκη νά σκύψει τό κεφάλι στήν ὑπερούσια καί ὑπέρλογη παρουσία τοῦ Θεοῦ καί νά λειτουργήσει ὡς ἐκτελεστής τῶν θεϊκῶν Του προσταγμάτων.